พันธะร้ายอุ้มรัก

บทย่อ

จากนักเขียนถึงนักอ่าน นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อในนวนิยายชุด “พันธะ” นักอ่านสามารถอ่านแยกได้ค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายดราม่า รักโรแมนติก ที่พระเอก พี่วิน ของนักเขียนจะเลวมากเป็นพิเศษ ถ้าใครชอบ พระเอกดิบ เถื่อน ปากร้าย ทำร้ายจิตใจ และคลั่งรักชนิดรุนแรง หึงมาก หวงมาก เดี๋ยวยกพาดบ่าเข้าห้องบ้างอะไรบ้าง ผายมือเชิญขอบกระทะทองแดงเลยค่ะ เราจะกอดคอลงนรกไปด้วยกัน อิอิ นางเอก ‘น้องนิดา’ ใสซื่อ เชื่อฟัง เป็นลูกเลี้ยงแม่พระเอก ตัวพระเอกมีปมครอบครัว เป็นคนซับซ้อนแต่ก็ไม่ได้เข้าใจยาก และปมที่ว่าก็มาจากนางเอกนี่แหละค่ะ ใครชอบแนวนี้ทดลองอ่านก่อนได้นะคะ ถ้าไม่ใช่ทางก็กดซื้อไปเถอะค่ะ คุ้มแน่นอน ฮ่า! นิยายเรื่องนี้ไม่อิงความจริง เน้นจิตนาการที่คลั่งรักของนักเขียนนะคะ ตอนจบสุขนิยมค่ะ ครองรักกันอย่างมีความสุข แม้จะทำให้เสียใจและเสียน้ำตาแต่นักเขียนก็อยากจะปลอบโยนนักอ่านนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใด พระเอกเลวเกินไป เชิญด่าพี่วินเลยค่ะ แสงเทียนไม่รับรู้ ? ฝากพี่วิน น้องนิดา และน้องนิล กาวใจคนสำคัญไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะรักและเข้าใจพี่วินของเค้า! โชคดีมีสุขค่ะ ด้วยรัก แสงเทียน บทนำ หญิงสาวกำปากกาหมึกซึมในมือไว้แน่น ตรงหน้าคือกระดาษทะเบียนสมรสที่จะตีตราชีวิตเธอกับผู้ชายข้าง ๆ ไปตลอดชีวิต แผ่นหลังบอบบางถูกลูบอย่างปลอบประโลมด้วยคนที่เธอเชื่อใจและดีกับเธอที่สุดตั้งแต่เธอจำความได้ “เซ็นนะลูก พี่เขาเซ็นแล้ว...” ดวงตากลมโตช้อนสายตาขึ้นสบมองแม่เลี้ยง ก่อนจะตวัดปากกาลงลายมือชื่ออย่างไม่ได้ลังเลเช่นคราแรก “จบเรื่องแล้วแม่จะหอบเสื้อผ้าไปอยู่กับผมจนลูกสาวแม่ตั้งท้องก็ได้นะครับ... ผมไม่ติด” น้ำเสียงที่ออกจะเย้ยหยันเอ่ยพร้อมกับร่างสูงที่ยืนขึ้นจนเงาทะมึนทาบทับเธอไว้ “ฉันไปแน่ ไปถ่ายรูปก่อนอย่าให้เสียฤกษ์” น้ำเสียงจริงจังของมารดาทำให้ ‘เนวิน’ อดที่จะเหยียดยิ้มไม่ได้ ญานิดา กุลภักดิ์พินิจ หญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นอรชรในชุดแต่งงานสีขาวงาช้างเปิดเปลือยหัวไหล่กลมกลึง บนศีรษะประดับด้วยมงกุฎดอกไม้เพชรน้ำงามที่แวบวับล้อเล่นกับแสงไฟในห้องจัดเลี้ยง ใบหน้ารูปไข่สวยหวานราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตาเงางามธรรมชาติที่ลอบมองเขาแทบจะตลอดเวลา เธอบอบบางมากขนาดที่ว่าเขาถอยหลังไปชนเธอก็แทบจะล้มหงายหลังไปแล้ว “ยืนให้มันมีกระดูกหน่อย อย่ามาสำออยฉันไม่ชอบ!!” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเพียงนิดก่อนจะคลายออก และยืนเคียงข้างกันไปกับเขาโดยไม่สนใจน้ำเสียงที่แดกดันเธอแทบจะตลอดเวลา เธอยกมือไหว้แขกเหรื่อที่เข้ามาแสดงความยินดี ทุกคนเป็นแขกของแม่เลี้ยงทั้งนั้นเธอจึงต้องสุภาพกับคนพวกนี้ ต่างกับเขาที่ใบหน้าเรียบนิ่งไม่ยกมือไหว้ใครสักคน... หลังจากร้างผู้คน เนวินหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน และสะบัดแขนที่หญิงสาวคล้องให้หลุดออก ญานิดารู้ตัวเองดีถอยห่างออกมาไม่ได้เกาะแขนเขาไว้ตามคำสั่งของแม่เลี้ยง ตอนนี้แค่เขาไม่พังงานแต่งงานฉีกหน้าแม่เลี้ยง ไม่ไล่เธอกระเจิดกระเจิง หรือเอาไวน์แดงสาดใส่หน้าเธอแบบทุกครั้งที่เจอกัน แค่เขาไม่เดินหนีหายไปไหนนั่นก็ดีมากแล้วในสำหรับเธอ... “ฉันละอยากให้แม่มาเห็นความร้ายกาจในตัวเธอจริง ๆ” เนวินก้มหน้าลงมากระซิบประโยคยียวนกับร่างบางระหงข้าง ๆ มองมุมนี้หน้าอกหน้าใจก็อวบอัดเสียจริง! “นิดาไม่อยากเถียงกับคุณวิน... เรามาทำเรื่องนี้ให้จบเถอะค่ะ” หญิงสาวรู้ว่าเขามองอะไรเธอจึงยกมือข้างซ้ายที่ประดับด้วยแหวนเพชรเม็ดโตมาปิดช่องอกเอาไว้ “หึ! ทำเป็นหวงตัว... ทีเมื่อคืนครางหงิงเป็นลูกหมาเชียว” ‘ถ้าคุณวินคิดว่านิดาเป็นลูกหมา... งั้นคุณก็เป็นสามี ลูกหมานั่นแหละค่ะ เป็นหมาเหมือนกัน’ ญานิดาได้แต่พูดในใจไม่กล้าเอ่ยปากออกไป “อย่ามาด่าฉันทางสายตา!!” ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้น และวาดลำแขนแกร่งไปดึงเอวบางมาใกล้ชิด ชายหนุ่มบีบเอวบางจนญานิดารู้สึกเจ็บ เธอกะพริบตาถี่ ๆ กลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล “แต่ไม่เป็นไร... ด่าไปเถอะ แล้วฉันจะเอาคืนตอนเธออ้าขาอยู่บนเตียง!” ชายหนุ่มเอียงใบหน้าลงมากดจูบที่ลำคอเธอพร้อมกับขบเม้มแรง ๆ ทั้งที่เรายังยืนอยู่หน้าแบ็กดร็อปในงาน แต่งงานอยู่เลย! เนวินหัวเราะร่วนเมื่อนึกไปถึงเมื่อคืนกว่าเขาจะปล่อยร่างนุ่มนิ่มที่ยืนเคียงข้างกันก็เกือบรุ่งสาง ขนาดเขานอนมากกว่าเธอยังเพลียเลย แต่ยัยเด็กไร้หัวนอนปลายเท้าคนนี้กลับยืนรับแขกในงานได้หน้าตาเฉย!