บทที่ 4

ย้ำเตือน

“อย่าพูดว่ามันเป็นลูกฉันอีก... เพราะมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจจริงของฉัน!” ญานิดายกยิ้มก่อนจะก้มหน้าลง เธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ แต่สิ่งที่เขาพูด... ก็เรื่องจริงทั้งนั้น

“อะไรที่เธอคิดว่ามันง่ายไปเสียหมด เข้าล็อกไปเสียหมด ฉันจะบอกว่าถ้ามันไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน มีหรือคนอย่างฉันจะลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับสิ่งที่ไม่มีใครต้องการอย่างเธอ”

“เด็กที่ถูกทิ้งท้ายไร่... พ่อแม่เธอยังไม่เอาเธอเลย ใครมันจะไปรักเธอลง!” หยดน้ำตารินไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขามีใจสงสารเธอแม้สักนิด

“แต่ก็อย่างว่า... แม่ฉันจิตใจดี ท่านอุ้มชูเธอจนมีทุกวันนี้ ‘คุณนิดาลูกสาวแม่เลี้ยงพิณผา’ ตลกนะ... แม้ว่าคนอื่นจะรู้รากเง้าของเธอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงกำพืดเธอ แต่ฉันจะพูด!!”

“อย่าคิดว่าบินอยู่บนฟ้า เพราะเธอมันก็แค่... วัวลืมตีน” เสียงหัวเราะของเขาบาดลึกเขาไปในจิตใจเธอ ญานิดาก้มหน้ากำมือแน่นรับฟังทุกถ้อยคำที่เขาประกาศิต เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่สิ่งที่ทำได้คือพยายามประคองตัวเองไว้ก็เท่านั้น

“แม่ฉันป่วยและมันเป็นโชคดีของเธอที่แม่ฉันรักเธอเหมือนลูก และท่านก็ยกทรัพย์สมบัติให้เธอมากมาย มากพอ ๆ กับฉันที่เป็นลูกแท้ ๆ เสียอีก! ถ้าไม่โง่คงรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงยอมแต่งงานกับเธอ!”

“ถ้าฉันปล่อยเธอไปแต่งงานกับคนอื่น... สมบัติของแม่ฉันก็ต้องตกเป็นของผู้ชายคนอื่น เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะยอมง่าย ๆ งั้นเหรอ?”

“ทีนี้รู้แล้วก็สำเหนียกตัวเองด้วย... ว่าคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์จะมาเรียกร้องขออะไรจากฉัน! และต่อให้ ‘มัน’ เกิดจากน้ำเชื้อของฉัน! ฉันก็จะไม่มีวันมองมันเป็นลูก!”

ร่างสูงเดินหันหลังจากไปแล้ว ญานิดามองตามแผ่นหลังเขาไปจนสุดสายตา หัวใจของเธอคล้ายถูกคมมีดเชือดเฉือน ถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามราวกับเธอไม่ใช่คน... ทุกถ้อยคำของเขามันหยั่งรากลึกลงไปในหัวใจของเธอแล้ว