บทนำ

หญิงสาวกำปากกาหมึกซึมในมือไว้แน่น ตรงหน้าคือกระดาษทะเบียนสมรสที่จะตีตราชีวิตเธอกับผู้ชายข้าง ๆ ไปตลอดชีวิต แผ่นหลังบอบบางถูกลูบอย่างปลอบประโลมด้วยคนที่เธอเชื่อใจและดีกับเธอที่สุดตั้งแต่เธอจำความได้

“เซ็นนะลูก พี่เขาเซ็นแล้ว...” ดวงตากลมโตช้อนสายตาขึ้นสบมองแม่เลี้ยง ก่อนจะตวัดปากกาลงลายมือชื่ออย่างไม่ได้ลังเลเช่นคราแรก

“จบเรื่องแล้วแม่จะหอบเสื้อผ้าไปอยู่กับผมจนลูกสาวแม่ตั้งท้องก็ได้นะครับ... ผมไม่ติด” น้ำเสียงที่ออกจะเย้ยหยันเอ่ยพร้อมกับร่างสูงที่ยืนขึ้นจนเงาทะมึนทาบทับเธอไว้

“ฉันไปแน่ ไปถ่ายรูปก่อนอย่าให้เสียฤกษ์” น้ำเสียงจริงจังของมารดาทำให้ ‘เนวิน’ อดที่จะเหยียดยิ้มไม่ได้

ญานิดา กุลภักดิ์พินิจ หญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นอรชรในชุดแต่งงานสีขาวงาช้างเปิดเปลือยหัวไหล่กลมกลึง บนศีรษะประดับด้วยมงกุฎดอกไม้เพชรน้ำงามที่แวบวับล้อเล่นกับแสงไฟในห้องจัดเลี้ยง

ใบหน้ารูปไข่สวยหวานราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตาเงางามธรรมชาติที่ลอบมองเขาแทบจะตลอดเวลา เธอบอบบางมากขนาดที่ว่าเขาถอยหลังไปชนเธอก็แทบจะล้มหงายหลังไปแล้ว

“ยืนให้มันมีกระดูกหน่อย อย่ามาสำออยฉันไม่ชอบ!!” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเพียงนิดก่อนจะคลายออก และยืนเคียงข้างกันไปกับเขาโดยไม่สนใจน้ำเสียงที่แดกดันเธอแทบจะตลอดเวลา

เธอยกมือไหว้แขกเหรื่อที่เข้ามาแสดงความยินดี ทุกคนเป็นแขกของแม่เลี้ยงทั้งนั้นเธอจึงต้องสุภาพกับคนพวกนี้ ต่างกับเขาที่ใบหน้าเรียบนิ่งไม่ยกมือไหว้ใครสักคน...

หลังจากร้างผู้คน เนวินหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน และสะบัดแขนที่หญิงสาวคล้องให้หลุดออก ญานิดารู้ตัวเองดีถอยห่างออกมาไม่ได้เกาะแขนเขาไว้ตามคำสั่งของแม่เลี้ยง

ตอนนี้แค่เขาไม่พังงานแต่งงานฉีกหน้าแม่เลี้ยง ไม่ไล่เธอกระเจิดกระเจิง หรือเอาไวน์แดงสาดใส่หน้าเธอแบบทุกครั้งที่เจอกัน

แค่เขาไม่เดินหนีหายไปไหนนั่นก็ดีมากแล้วในสำหรับเธอ...

“ฉันละอยากให้แม่มาเห็นความร้ายกาจในตัวเธอจริง ๆ” เนวินก้มหน้าลงมากระซิบประโยคยียวนกับร่างบางระหงข้าง ๆ มองมุมนี้หน้าอกหน้าใจก็อวบอัดเสียจริง!

“นิดาไม่อยากเถียงกับคุณวิน... เรามาทำเรื่องนี้ให้จบเถอะค่ะ” หญิงสาวรู้ว่าเขามองอะไรเธอจึงยกมือข้างซ้ายที่ประดับด้วยแหวนเพชรเม็ดโตมาปิดช่องอกเอาไว้

“หึ! ทำเป็นหวงตัว... ทีเมื่อคืนครางหงิงเป็นลูกหมาเชียว”

‘ถ้าคุณวินคิดว่านิดาเป็นลูกหมา... งั้นคุณก็เป็นสามี

ลูกหมานั่นแหละค่ะ เป็นหมาเหมือนกัน’ ญานิดาได้แต่พูดในใจไม่กล้าเอ่ยปากออกไป

“อย่ามาด่าฉันทางสายตา!!” ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้น และวาดลำแขนแกร่งไปดึงเอวบางมาใกล้ชิด ชายหนุ่มบีบเอวบางจนญานิดารู้สึกเจ็บ เธอกะพริบตาถี่ ๆ กลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล

“แต่ไม่เป็นไร... ด่าไปเถอะ แล้วฉันจะเอาคืนตอนเธออ้าขาอยู่บนเตียง!” ชายหนุ่มเอียงใบหน้าลงมากดจูบที่ลำคอเธอพร้อมกับขบเม้มแรง ๆ ทั้งที่เรายังยืนอยู่หน้าแบ็กดร็อปในงาน

แต่งงานอยู่เลย!

เนวินหัวเราะร่วนเมื่อนึกไปถึงเมื่อคืนกว่าเขาจะปล่อยร่างนุ่มนิ่มที่ยืนเคียงข้างกันก็เกือบรุ่งสาง ขนาดเขานอนมากกว่าเธอยังเพลียเลย แต่ยัยเด็กไร้หัวนอนปลายเท้าคนนี้กลับยืนรับแขกในงานได้หน้าตาเฉย!