CHAPTER 7 ไม่ได้รักแล้ว

เสียงเครื่องยนต์ดับลงท่ามกลางความเงียบสงัดของลานจอดรถใต้คอนโดหรู หมื่นลี้เอี้ยวตัวถอดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างไม่รีบร้อน ก่อนปรายตามองหญิงสาวที่นั่งตัวแข็งอยู่ข้างๆ

ยี่หวากำมือแน่นบนตัก ไม่ยอมขยับแม้แต่น้อยแววตาสั่นไหวสะท้อนความดื้อรั้นปนหวาดหวั่น

       “จะลงดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มลงไป” เขายกยิ้มบางๆ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยขุ่นเคือง คิดว่าหญิงสาวไม่อยากอยู่ใกล้ตัวเอง

       “ไม่ต้อง! ฉันลงเองก็ได้” คำพูดนั้นหนักแน่นจนยี่หวาสะดุ้งใบหน้าร้อนผ่าวทันที เธอหันขวับมาสบตาเขาแล้วรีบส่ายหน้าแรงๆ

พูดจบเธอก็รีบเปิดประตูรถลงมาโดยไม่กล้าสบตาอีก ร่างบางก้าวตามแรงบังคับเงียบๆ ไปจนถึงลิฟต์ ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยความลังเลและกลัว แต่เธอรู้ดีว่าหากขัดขืนมากกว่านี้ เขาย่อมทำได้ทุกอย่างที่ปากเขาพูด

เมื่อถึงหน้าห้องชุดหรูหมื่นลี้ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ก่อนก้าวเข้าไปในห้องที่ตกแต่งทันสมัยและกว้างขวาง กลิ่นน้ำหอมจางๆ ของเขาลอยคลุ้งยี่หวายืนลังเลอยู่หน้าประตู ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

“อย่ายืนทำเป็นกลัวไปหน่อยเลยยังไงคืนนี้ เธอก็หนีฉันไม่พ้นอยู่ดี” หมื่นลี้หันกลับมาเห็นท่าทางนั้นก็หัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม

“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่?”

คำถามนั้นลอยค้างอยู่กลางห้องเงียบๆ ก่อนที่หมื่นลี้จะยกยิ้มบาง แต่ในดวงตากลับเย็นชาจนน่าขนลุก เขาไม่ตอบในทันที เพียงแค่ก้าวเดินช้าๆ เข้ามาหา

“...”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

ทุกก้าวที่เขาเดินเข้ามาทำให้ยี่หวาหายใจติดขัด ร่างบางถอยหลังตามสัญชาตญาณจนกระทั่งแผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับบานประตูเสียง เธอสะดุ้งเฮือกหันไปมองด้านหลังเหมือนหาทางหนีแต่ก็ไร้หนทาง

“กลัวเหรอ เมื่อก่อนเธอออกจะชอบ”

เพียงพริบตาเดียวเขาก้าวเข้ามาจนร่างสูงใหญ่กักเธอไว้กับประตู แขนแข็งแรงยันขนาบทั้งสองข้างร่างของเขาโอบล้อมเธอไว้หมดสิ้นจนไม่เหลือช่องว่างให้หนีไปไหน

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันเราจบกันไปนานแล้ว”

ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างไม่กะพริบ แววตาแข็งกร้าวราวกับสัตว์นักล่าที่จ้องเหยื่ออันแสนบอบบาง ริมฝีปากหยักเอ่ยเสียงต่ำพร่า แฝงรอยยิ้มเย็นชา

“ไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้มานานแล้ว เดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้”

ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารดลงข้างแก้มเธอ ยี่หวาใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่างจนมือสั่นเธอพยายามเบี่ยงหน้าหนี

“ไม่! อย่ามาทำเลวกับฉะ...อ๊ะ อื้ออ”

ริมฝีปากของเขาประกบลงมาที่ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง มือหนาจับปลายคางเธอแน่นให้รับจูบของเขาโดยไร้หนทางหนี ลิ้นหนาดันเข้าไปข้างในบังคับให้อีกฝ่ายจูบตอบเขา

ยี่หวาร้องห้ามเสียงสั่นพยายามดิ้นรนผลักอกเขาออก แต่หมื่นลี้กลับไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนได้ เขาอุ้มร่างเล็กขึ้นแล้วโยนลงบนเตียงอย่างไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย

“เดย์อย่าทำแบบนี้…ได้โปรด!” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความกลัวและสับสน ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้แสงไฟในห้องสะท้อนประกายตาเย็นเยียบที่จ้องมองเธออย่างไม่ให้ทางหนี

“กลัวอะไรแค่นี้เอง” เขาโน้มตัวลงจนร่างเธอถูกกักไว้ใต้เงาของเขา

“ฉันมีแฟนแล้วอย่าทำแบบนี้ ฮึก” เธอหวังว่าเขาจะหยุดแค่นี้ ยี่หวาข่มใจสูดหายใจลึกพยายามตั้งสติมือเล็กยกขึ้นยันอกเขาไว้สุดแรง

“ฉันไม่ถือหรอกดีเสียอีกอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ” รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าเขา แต่สายตากลับเย็นชาจนน่าหวาดหวั่น

“อย่าทำแบบนี้เลยฉันขอร้อง” เธอเสียงสั่นน้ำตาคลอเบ้า

เขามองยี่หวาด้วยสายตาเย็นชาทำไมตอนนี้เวลาอยู่ใกล้เขา เธอถึงทำท่าทีหวาดกลัวไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่ออดอ้อนเขาเก่งส่งยิ้มหวานๆ ให้ทุกครั้ง

“เก็บเสียงเธอไว้ครางดีกว่า”

แคว่ก

“ปล่อยฉันนะ ฮือ~” เธอใช้มือปิดทรวงอกไว้พยายามพลิกตัวหนี แต่สู้แรงมหาศาลของเขาไม่ได้ ยิ่งเธอดิ้นพล่านเขายิ่งออกแรงมากเท่านั้น

เขาซุกไซ้ใบหน้าลงที่ซอกคอขาวเนียน ทิ้งรอยบนตัวยี่หวาด้วยความรุนแรง กลิ่นนี้ที่เขาโหยหาและคิดถึงทุกคืน มือหนาวางลงที่เนินโหนกอูมเคล้นคลึงเบาๆ ผ่านกางเกงชั้นในสีขาว แต่หงุดหงิดเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอแทนเสียงคราง

“รังเกียจอะไรผัวเก่านักหนาวะ”

“ฮึก ฉันเกลียดนาย”

“เออ เกลียดไปจนวันตายเลยยิ่งดีเพราะฉันเกลียดเธอเหมือนกัน”

“เดย์ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้” ตอนนี้เธอกับเขาไม่ได้อยู่ในสถานะคนรักแล้ว

“เธอเป็นของเขาคนเดียวไม่มีสิทธิ์ไปอ่อยผู้ชายคนอื่น” หมื่นลี้นึกถึงตอนที่ผู้ชายคนอื่นเข้ามาชนแก้วกับยี่หวาทำให้โมโหจนรุนแรงกับยี่หวา

เมื่อเธอดิ้นเขายิ่งอยากเขาชนะมือหนากระชากกางเกงชั้นในของเธอออก จนขาดไม่มีชิ้นดีเขาจับแยกเรียวขาอ้าออกกว้าง ซุกไซ้ใบหน้าลงอย่างกักขฬะ จนได้ยินเสียงหวานๆ ครางออกมา

“อื้อ เดย์ไม่เอาแบบนี้” เธอดิ้นพล่านยามที่ลิ้นอุ่นร้อนสัมผัสกลีบดอกไม้ และต้องสะดุ้งเมื่อมีสิ่งถูกดันเข้ามาในรูร่องของเธอ

“อร้าย เจ็บอย่า...”

ยิ่งเธอห้ามเขายิ่งอยากเอาชนะลิ้นหนาบดคลึงติ่งเล็ก นิ้วหนาขยับเข้าออกจากรูรักจนได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น เขาดูดเลียเม็ดเสียวจนแดงเถือก เมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มตอดรัดนิ้วเขาแรงขึ้น หมื่นลี้ยิ่งขยับนิ้วเข้าออกอย่างรุนแรง

“อ่าส์ เดย์” เธอนอนหอบหายใจเขินอายที่ยอมเผลอใจไปกับเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ถูกต้องก็ตาม

“เธอนี่มันร่านจริงๆ เป็นไงโดนลิ้นของฉันเข้าไป” เขาหยัดตัวลุกขึ้นรีบจัดการเสื้อผ้าออกจากตัว ก่อนจะคร่อมร่างบางไว้เช่นเดิม เอ็นร้อนถูไถที่กลีบร่อง

“เดย์อย่าทำเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”

“ไม่รักกันก็เอากันได้คนมันเงี่ย*น” เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มต่อต้าน เขาจึงดันเอ็นร้อนเข้าไปจนมิดลำในครั้งเดียว ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความคับแน่น รูรักที่บีบรัดตัวตนของเขาแทบปริแตก

“อึก หวาเจ็บ อ๊ะ” น้ำตาไหลออกจากหางตาเมื่อเขาไม่ทะนุถนอมเธอแบบเมื่อก่อน มือบางทั้งจิกทั้งข่วนเพื่อระบายความเจ็บ

“อ่าส์ เธอไปทำรีแพร์ที่ไหนมา” เขาเริ่มขยับตัวตนเข้าออก รูรักทั้งแคบแน่นและบีบรัดเขาแน่นเหมือนครั้งแรกที่มีอะไรกัน มือหนาขย้ำทรวงอกของเธออย่างแรงจนเป็นรอยนิ้วของเขา

เอวหนาขยับเข้าออกอย่างชำนาญ จ้องมองใบหน้าสวยที่นอนหลับตาคราง อีกใจนึกรังเกียจยี่หวามีแฟนอยู่แล้วแต่มานอนเอากับคนรักเก่า

“อ่าส์ ยี่หวาเธอแน่นมากฉันอยากแตกใน” เขากระซิบข้างใบหูของเธอ

“ไม่ได้นะ”

“หึ ฉันไม่ยอมให้ลูกของฉันมีแม่แบบเธอ” ปากพูดแบบนั้นแต่เขาไม่ยอมสวมเครื่องป้องกัน มือหนาจับเอวเธอไว้แน่นกระแทกกายเข้าออกอย่างรุนแรงตามแรงอารมณ์

หมื่นลี้เกร็งตัวส่งแรงไปอีกสองสามที ในที่สุดน้ำขาวขุ่นพุ่งกระฉูดอัดเต็มช่องทางจนไหลย้อนทะลักออกมาพร้อมเสียงทุ้มที่คำรามอย่างสุขสม ทั้งสองทิ้งกายแนบกันหอบหายใจหลังจบช่วงเวลาสวาทอย่างบ้าคลั่ง

“อ่าส์...” เขาซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของอีกฝ่าย ไม่ยอมดึงเอ็นร้อนออก เมื่อรับรู้ว่าหญิงสาวเริ่มต่อต้านเขายิ่งอยากเอาชนะอีกครั้ง

“เดย์พอแล้วปล่อยหวาไปเถอะ”

“ฉันยังไม่อิ่มเลย” เขาขยับเอ็นร้อนเข้าออกโดยที่น้ำรักยังเต็มคารูของเธอ อยากสั่งสอนอยากเอาชนะยี่หวา และไม่อยากปล่อยเธอไปอีก

“เดย์ไม่ป้องกัน”

“ตอนเช้าฉันจะให้คนไปซื้อยาคุมมาให้ เลือดสกปรกไม่เหมาะจะเป็นแม่ของลูกฉัน”

หญิงสาวหลับตาลงปล่อยให้เขาทำความต้องการของตัวเอง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเกลียดเธอทั้งที่ชายหนุ่มมีคู่หมั้นอยู่แล้ว คนที่เกลียดคนจะเป็นเธอที่เกลียดเขามากกว่า ที่หลวงลวงเธอ

“ฮึก ฉันจะไม่ยกโทษให้นาย”

“ฉันไม่ต้องการ”

ยี่หวาที่ทั้งร้องไห้ทั้งพยายามต่อต้านจนหมดแรง สุดท้ายร่างบางก็ฝืนไม่ไหว น้ำตาเปื้อนแก้มก่อนเปลือกตาจะค่อยๆ ปิดลงอย่างเหนื่อยล้า