CHAPTER 6 ไม่ได้รักแล้ว

ยี่หวาสะดุ้งเฮือกก่อนรีบยกมือดันอกกว้างของเขาออกเต็มแรง เธอพยายามรวบรวมสติที่พร่ามัวแล้วหันกายจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันก้าวไปไหนข้อมือเรียวก็ถูกคว้าไว้แน่นจนเธอสะบัดไม่ออก

“ปล่อยฉันนะเดย์!” เสียงเธอสั่นปนหอบ ทั้งโกรธทั้งตกใจ

หมื่นลี้ยืนนิ่งสายตาคมจ้องมองร่างตรงหน้าที่พยายามดิ้นหนี แววตาเข้มข้นจนยี่หวาไม่กล้าสบตานาน เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ

“ไม่มีอะไรจะคุยกับฉันเลยหรือยี่หวา?”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก” หัวใจเธอเต้นแรง เธอกัดริมฝีปากแน่นแล้วตอบกลับไปอย่างพยายามแข็งใจ

       “หึ...เธอลืมไปแล้วหรือเปล่าว่านอนอ้าขาให้ฉันเอากี่ครั้ง หรือแฟนใหม่ของเธอมันเร้าใจกว่าฉัน” คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางอก แต่หมื่นลี้กลับหัวเราะเบาๆ ทั้งที่ในแววตาแฝงความดุดัน

       “แฟนใหม่ใคร?”

       “อย่ามาทำเป็นตีหน้าซื่อ”

เขาก้าวเข้ามาใกล้เพียงนิดเดียว ลมหายใจอุ่นร้อนแทบจะประสานกับเธอ สายตาเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ยากจะต้านทาน

เขายกมืออีกข้างขึ้นประคองใบหน้าของเธอไว้ สายตาคมกริบฉายแววเจ็บปวดปนดื้อรั้น เขาก้มหน้าเข้าใกล้ช้าๆ ราวกับตั้งใจจะทวงสิทธิ์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขา

“ยี่หวา...” เสียงทุ้มต่ำพร่าเรียกชื่อเธอ ริมฝีปากของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนแรง

“อย่าแตะต้องฉัน!” แต่ในวินาทีนั้นเอง ยี่หวาหันหน้าหนีสุดแรงพร้อมยกมือขึ้นผลักอกเขา

“รังเกียจผัวเก่าเหรอ ผัวใหม่เธอมันรับได้ใช่ไหมที่เคยผ่านผู้ชายมาแล้ว”

“นายพูดอะไรของนาย!” เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

หมื่นลี้ชะงักเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะยิ่งพยายามรั้งเธอไว้ ราวกับไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปอีกครั้งริมฝีปากของเขาเกือบจะแตะต้องเธออยู่แล้ว

เพี้ยะ!

หญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้าคมชัดเต็มแรง ฝ่ามือของเธอสั่นน้อยๆ แต่แววตาแข็งกร้าวและแน่วแน่

“นายเมาก็อย่ามายุ่งกับฉัน เราเลิกกันไปแล้ว” เสียงเธอสั่นพร่าทั้งโกรธทั้งเจ็บ และทั้งเสียใจ

หมื่นลี้ยกมือแตะข้างแก้มที่ร้อนผ่าว ดวงตาคมจ้องเธอแน่นิ่งไม่ได้โกรธ แต่เป็นประกายดุดันผสมแววบางอย่างที่อ่านไม่ออกรอยยิ้มเย็นชาแตะที่มุมปาก

“หึ คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยให้เธอมีความสุข” แค่บอกว่าเลิกกันแววตาของเขาเสียใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ

“อื้อ!” ยี่หวาตาเบิกกว้างดิ้นรนสุดแรงผลักอกกว้าง แต่ยิ่งดิ้นหมื่นลี้ยิ่งกดจูบลึกลงไปจนเธอหายใจแทบไม่ทัน

จูบนั้นยาวนานและเร่าร้อนราวกับเป็นการลงทัณฑ์ที่เขาตั้งใจทำให้เธอจำ ยี่หวาพยายามดิ้นรนแต่แรงหญิงสาวไม่อาจสู้แรงบุรุษได้เลย สุดท้ายก็หมดเรี่ยวแรงค้างอยู่ในอ้อมแขนเขา

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มหอบจนแทบขาดใจ เขาจึงยอมถอนจูบออก ดวงตาคมฉายแววพึงพอใจปนหยิ่งผยอง

“ก็ง่ายดีนี่ ไม่เห็นยากเลยเหมือนตอนแรกๆ ที่เธอยอมนอนกับฉันง่ายๆ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำพร้อมรอยยิ้มเหยียด

“นายต้องการอะไร เราเลิกกันไปแล้วห้ามทำแบบนี้” เธอหอบหายใจแรง สายตาสั่นไหวทั้งโกรธทั้งเสียใจกัดฟันถามเสียงสั่น

คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดหัวใจ แต่หมื่นลี้กลับไม่ยอมถอย มือใหญ่กระชากเอวเธอเข้ามาแนบชิดอีกครั้ง แรงกอดแน่นจนเธอสะท้าน

“เลิกงั้นเหรอ? คนที่จะพูดคำนั้นคือฉันเท่านั้น” เขากระซิบชิดข้างหูน้ำเสียงเย็นจัด เขากระชับวงแขนแน่นขึ้น ดวงตาคมวาวโรจน์เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

“ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยปาก เธอไม่มีสิทธิ์จะทิ้งฉันไปไหนทั้งนั้น”

“ฉันไม่ได้รักนายแล้ว!” เธอตะโกนใส่หน้าเขา

“ไม่ต้องย้ำหรอก เพราะฉันก็ไม่ได้รักเธอเหมือนกัน”

“นายนี่มันเลวจริงๆ” เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว หากคนของเขารู้เธอคงกลายเป็นแค่ชู้ของเขา หมื่นลี้เปลี่ยนไปเยอะมาก

“ฉันจะรอเธอที่ลานจอดรถด้านหลัง ถ้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอตอนอยู่ต่างประเทศก็ออกมาเจอฉันซะ”

“ฉันไม่ไป”

“อย่าลืมสิฉันมีทั้งภาพทั้งคลิป ถ้าเธอไม่มา ฉันจะประกาศให้ทุกคนรู้เอง” น้ำเสียงเย็นเฉียบราวกับคำประกาศิต ก่อนที่เขาจะผละออก รอยยิ้มเย้ยหยันแตะมุมปาก

“คลิปอะไร?” ใบหน้าสวยเริ่มซีดเผือด

“ตอนที่เธอครางอยู่ใต้ร่างฉันไง ฟินจนไม่รู้เหรอว่าฉันแอบถ่ายคลิปไว้?”

“เลว นายมันเลวที่สุด” หญิงสาวน้ำตาไหลโกรธที่เขาทำแบบนั้นกับเธอ

“ถ้าผัวใหม่เธอเห็นคลิปนี้มันคงรับไม่ได้ คนทั้งมหาลัยเขาจะคิดยังไง”

“อย่าทำแบบนั้นนะ ฮึก”

“เธอต้องเป็นสัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟังเจ้าชีวิตนะ”

ยี่หวาชะงักหัวใจตกวูบลงไปก้นเหว ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่าง เธอได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของหมื่นลี้ที่ค่อยๆ เดินหายไปในความมืดร่างกายสั่นสะท้านจนควบคุมไม่อยู่

“ยี่หวาไปไหนมานานจัง?” เมื่อกลับไปถึงโต๊ะเพื่อนๆ มองมาด้วยความแปลกใจ

“ฉันต้องกลับแล้วล่ะ” เธอฝืนยิ้มบางๆ ทั้งที่หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาเพื่อนๆ ยังไม่ทันถามต่อ ยี่หวาก็รีบคว้ากระเป๋าลุกขึ้นแล้วเดินออกจากผับโดยไม่หันกลับไปมอง

บรรยากาศเงียบวังเวงในลานจอดรถด้านหลัง ตรงมุมที่ไฟสลัวๆ ส่องเพียงเล็กน้อย ร่างสูงของหมื่นลี้ยืนพิงรถหรูรออยู่แล้ว ดวงตาคมสะท้อนประกายความพอใจเมื่อเห็นยี่หวาเดินเข้ามา

เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นและใช้เท้าขยี้เบาๆ จ้องมองใบหน้าสวยที่ยังตราตรึงอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา เขาก้าวออกมาจากเงามืด เปิดประตูรถออกแล้วหันกลับมาสั่งเสียงเรียบแต่กดดัน

“ดี อย่างน้อยเธอก็รู้จักเชื่อฟัง”

“เดย์ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปแบบนี้”

“เปลี่ยนไป? ผู้หญิงที่ทิ้งฉันไปไม่มีสิทธิ์ถามคำนี้” เขาบีบแก้มเธอเบาๆ ไม่ได้ลงน้ำหนักมือมากนัก

“เดย์...”

“อย่ามาเรียกชื่อฉันยี่หวา ฉันเกลียดผู้หญิงแบบเธอ!” เขาสะบัดมือออกเมื่อน้ำตาของเธอไหลลงมาเปรอะเปื้อนกับมือของเขา หมื่นลี้เบือนใบหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย

“ขึ้นรถ”

ยี่หวายืนนิ่งตัวแข็งราวกับถูกตรึง เธอรู้ว่าทุกย่างก้าวต่อจากนี้เต็มไปด้วยความเสี่ยง แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น

“นายจะพาฉันไปไหน”

“คงไม่พาเธอไปขายหรอก เธอไม่มีราคาขนาดนั้น เป็นของเล่นแก้ขัดให้ฉันพอได้อยู่” แต่หญิงสาวกลับเงียบไม่ยอมต่อปากต่อคำต่อ ทำให้หมื่นลี้หัวเสียเขาแอบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองถนน