CHAPTER 8 ของเล่นแก้เหงา

เสียงประตูห้องถูกเปิดออก ทำให้ยี่หวาที่เพิ่งลืมตาตื่นในสภาพอ่อนแรงสะดุ้งเล็กน้อย เธอยกมือกุมขมับรู้สึกเหมือนมีไข้ร้อนๆ แผ่ซ่านไปทั้งร่าง

“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“...” เธอไม่ตอบหันใบหน้าหนีพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ไม่อยากให้เขาสมเพชไปมากกว่านี้

“กลับไปได้แล้วฉันไม่ชอบให้ใครมานอนอยู่ห้องนานๆ”

คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจของหญิงสาว เธอเม้มริมฝีปาก พยายามลุกขึ้นจากเตียงแม้จะรู้สึกหน้ามืดจนแทบยืนไม่ไหว

“ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องทำให้ฉันเจ็บด้วย” เธอเอ่ยเสียงแผ่วราวกับบ่นกับตัวเอง ยี่หวากัดริมฝีปากแน่น พยายามตั้งสติทั้งที่ร่างกายยังอ่อนแรง

“เธอมีค่าแค่นี้แหละ ทำไมแค่นี้ก็เจ็บแล้วเหรอตอนที่บอกเลิกฉันไม่คิดว่าฉันจะเจ็บเหรอ” เขามองอีกฝ่ายด้วยแววตาแสนเจ็บปวดไม่น้อย เพียงแค่แวบเดียวแววตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว

“ในเมื่อนายได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ต่อไปไม่ต้องมารบกวนฉันอีกนะ” เธอเอ่ยเสียงสั่น

“เธอคิดว่าเรื่องมันจบง่ายๆ อย่างนั้นเหรอยี่หวา”หมื่นลี้ยกยิ้มเย็นราวกับคำพูดนั้นเป็นเรื่องตลก เขาก้าวเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอยหนี

“นี่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่เธอทำไว้เลยสักนิด”

“นายไม่เข้าใจอะไรจริงๆ” เป็นบ้างที่จะไม่กลัว

“ทำไมฉันต้องเข้าใจผู้หญิงที่หนีไปกับผู้ชายคนอื่นด้วย”

“ใครหนีไปพูดให้มันดีๆ นะ” ยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ เธอควรเป็นฝ่ายโกรธเขามากกว่า ที่เข้ามาหลอกเธอทั้งที่ตัวเองมีคู่หมั้นอยู่แล้ว

“เธอคงไม่ยอมรับความจริงสินะ”

“นายจะบ้าก็บ้าไปคนเดียว”

“จากนี้ไปเธอต้องมาหาฉันทุกครั้งที่ฉันต้องการ และห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น ถ้าเมื่อไหร่เธอขัดใจฉัน…” ดวงตาของเขาวาวโรจน์ดุจคมมีด

“ฉันจะแอบปล่อยรูปที่ถ่ายไว้ออกไป” เขาโน้มตัวลง กระซิบช้าๆ ข้างหู ร่างบางชะงักเหมือนถูกฟ้าผ่า หัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น เธอหันขวับไปสบตาเขาใบหน้าซีดเผือด

“รูปอะไรนะ?” เธอถามเสียงแผ่วแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

หมื่นลี้เพียงยกยิ้มมุมปาก ไม่ตอบตรงๆ แต่แววตาที่ทอดมองกลับเต็มไปด้วยความหมายร้ายกาจที่ทำให้ยี่หวาขนลุกไปทั้งตัว

“มีทั้งรูปทั้งคลิปจะดูไหมล่ะ”

หมื่นลี้กดเปิดบางอย่างให้ปรากฏขึ้นตรงหน้า ภาพวิดีโอสั้นๆ ฉายชัดเสียงครางแผ่ว เสี้ยวหน้าของหญิงสาวในยามไม่ทันตั้งตัวยี่หวาหน้าถอดสีทันที ร่างกายเหมือนถูกตรึงไว้กับพื้น

“นี่มัน…” เสียงเธอสั่นพร่า ความตกใจฉายชัดในแววตาไม่คิดว่าจะเอาจะแอบถ่ายไว้จริงๆ

“ใช่ คลิปของเธอกับฉันไม่ใช่แค่วิดีโอ ยังมีรูปอีกเยอะ ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นคนแบบไหน ก็ทำตามที่ฉันสั่งซะ” หมื่นลี้ยกยิ้มเย็นชา สายตาเรียบเฉยแต่แฝงความโหดร้าย

“ทำไมต้องทำกับฉันขนาดนี้ ฮึก” เธอส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

เขาก้าวเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงจนลมหายใจร้อนผ่าวแตะข้างแก้มเธอ ใช้มือบีบแก้มทั้งสองข้างของเธอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“จำไว้ให้ขึ้นใจยี่หวาสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ไม่ได้เกิดจากความรักแม้แต่นิดเดียว” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเลือดเย็นราวกับกรีดลึกลงไปในหัวใจ

“ฮึก เพราะแค่ฉันบอกเลิกนายเหรอถึงทำกันขนาดนี้” หญิงสาวน้ำตาไหล เธอเม้มปากแน่นแต่ไม่กล้าตอบโต้

“แค่...แค่ทำให้ฉันเกือบตาย” เขาเอ่ยเบาๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน หมื่นลี้ยืดตัวขึ้นอีกครั้งแววตาแข็งกร้าวเจือคำสั่ง

“ห้ามบอกใครเรื่องของเราเข้าใจไหม? ถ้าฉันรู้ว่าเธอเอาไปพูดกับใครสักคนคลิปกับรูปพวกนี้จะถูกส่งต่อทันที”

“นายมันเลว” เธอยกมือปิดปาก สะอื้นอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ความหวาดกลัวกำลังกัดกินเธอทีละน้อย ขณะที่หมื่นลี้เพียงยืนมองอย่างเหนือกว่า

เสียงสะอื้นของยี่หวาดังก้องสะท้อนอยู่ในห้องน้ำ น้ำตาไหลไม่หยุดราวกับไม่มีวันสิ้นสุด เธอกอดเข่าซุกใบหน้าไว้กับแขน ร่างทั้งร่างสั่นไหวด้วยความอับอายและสิ้นหวัง

ด้านนอกหมื่นลี้ยืนพิงผนังนิ่ง ฟังเสียงร้องไห้แผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมา แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็ทำให้หัวใจเขาไหววูบ แต่ดวงตาเย็นชาก็กลับปิดกั้นทุกอย่างไว้ เขาสูดลมหายใจแรงหนึ่ง ก้าวถอยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

เสียงฝีเท้าเขาหนักแน่นและมั่นคง ก่อนที่ประตูห้องนอนจะถูกเปิดออกแล้วปิดลงอย่างเรียบเฉย ทิ้งให้บรรยากาศเงียบงันเหลือเพียงเสียงร้องสะอื้นของยี่หวาอยู่ตามลำพัง

ภายในห้องน้ำเธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองไปรอบตัวด้วยดวงตาแดงช้ำและหัวใจที่แตกสลาย โลกภายนอกเหมือนดับมืด มีเพียงความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินเธอทีละน้อย

“มากินข้าวก่อนสิ ฉันกลัวว่าเธอจะขาดสารอาหารตายก่อน” เขานั่งรอเธอที่โต๊ะ ยี่หวาส่งแววตาเย็นชาเชิงตำหนิมาให้ เขาหัวเราะเบาๆ มองชุดที่เขาเตรียมไว้ให้เธอก่อนหน้าอย่างพอใจ

“ชุดชั้นในคงใส่ได้พอดีฉันเลือกเองกับมือ”

“หยุดพูดได้แล้ว!”

“มานั่งกินข้าวซะ อย่าให้ฉันพูดรอบที่สอง”

ยี่หวาเม้มปากแน่น ใจอยากปฏิเสธแต่ร่างกายกลับขยับไปนั่งตามคำสั่งอย่างจำยอม เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาตรงๆ เพราะรู้ว่าแววตานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา

อาหารทุกจานเป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น กลิ่นหอมลอยขึ้นเตะจมูก แต่กลับไม่ทำให้รู้สึกหิวแม้แต่น้อย เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลังเล กำลังจะเอ่ยถามว่าทำไมถึงต้องทำขนาดนี้

“อย่าคิดมาก ฉันก็แค่อยากส่งเคราะห์ที่เมื่อคืนเธอเอาใจฉันดี”

“ขอบคุณที่ช่วยส่งเคราะห์ฉัน”

คำพูดนั้นเสียดแทงเข้าไปในอกราวกับถูกตบหน้าต่อหน้าความรู้สึกอับอาย และเจ็บแสบถาโถมเข้ามาในหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก

เธอก้มหน้าลงอีกครั้ง มือกำช้อนแต่กลับไร้เรี่ยวแรง น้ำตารื้นขึ้นโดยไม่อาจห้ามได้ ขณะที่หมื่นลี้ยังคงนั่งตรงข้าม มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกว่าซ่อนอะไรอยู่หลังความเย็นชานั้นกันแน่

“อะไร” เธอมองซองสีขาวที่เขายื่นมาให้

“ยาคุมเมื่อคืนฉันเอาเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้ใส่ถุง กินยาให้ตรง และต้องกินตลอดเพราะฉันจะเอาเธอจนกว่าจะเบื่อ” เขาตอกย้ำอีกครั้งว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะอะไร

“หวังว่านายจะเบื่อฉันเร็วๆ” เธอหยิบซองยาทาวางไว้ข้างตัว และก้มหน้าทานข้าว

“ไม่แน่ของเก่าแบบเธอใครจะอยากได้”

ยี่หวานั่งนิ่งไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่คำพูดแสบคมของหมื่นลี้ เธอฝืนกลืนทั้งน้ำตาทั้งที่ไม่มีรสชาติใดหลงเหลืออยู่ เมื่อเห็นว่าเธอวางช้อนลงแล้ว หมื่นลี้เอียงตัวพิงเก้าอี้สายตาเย็นชาเอ่ยไล่โดยไม่ไยดี

“กินเสร็จแล้วก็ไปได้ ฉันไม่ไปส่งหรอก”

หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับเธอไม่พูดอะไรทั้งนั้นเพียงลุกขึ้น หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบงัน

เขายังนั่งอยู่ที่เดิมดวงตาคมมองไปทางบานประตูที่เพิ่งปิดลงความรู้สึกบางอย่างตีรวนอยู่ในอก แต่เขากลับไม่ยอมให้มันเผยออกมา เขากัดฟันแน่นพยายามบอกตัวเองว่า นี่คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับ

แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนจะขาดอากาศหายใจในที่สุดหมื่นลี้ยกแจกันบนโต๊ะขึ้นสูง ก่อนขว้างมันลงพื้นอย่างแรง

เพล้ง!

เสียงแตกกระจายสะท้อนก้องไปทั่วห้อง เศษแก้วกระจายเกลื่อนบนพื้นราวกับหัวใจที่แตกละเอียดไม่ต่างกัน เขานั่งนิ่งมือกำแน่นสายตาว่างเปล่าทั้งโกรธทั้งเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ยอมรับว่าเพราะอะไร

“เธอไม่เจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บบ้างเหรอยี่หวา ความรักที่ฉันให้ไปเธอรู้สึกอะไรบ้างไหม”

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธการกลับมาเจอกันอีกครั้ง มันทำให้เขารู้ว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลย คงมีแต่เขาที่รักเธออยู่ฝ่ายเดียว เขาเพิ่งเข้าใจอารมณ์ทั้งรักทั้งเกลียดก็คราวนี้

A