CHAPTER 4 รุ่นน้อง

บริเวณคาเฟ่ในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย หมื่นลี้นั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายๆ รายล้อมด้วยกลุ่มเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทำความรู้จัก ทั้งจากคณะเดียวกันและต่างคณะ

“เออไอ้เดย์ มึงกลับมาทำอะไรวะอีกไม่กี่ปีก็จะจบแล้ว” ภรัณยกแก้วกาแฟขึ้นถามตรงๆ เขาเป็นเพื่อนกับหมื่นลี้กับพันไมล์มาตั้งแต่เด็ก ทุกคนหันมามองด้วยแววตาสงสัยบางคนถึงกับหัวเราะแซว

“หรือว่ามีแฟนอยู่ที่นี่”

“อือออ ใช่แน่เลยว่ะ”

“มันไม่เคยอยู่เมืองไทยมันจะมีแฟนได้ยังไงวะ” ภรัณสงสัยเหมือนกัน แต่คิดว่าเพื่อนคงมีเหตุผลอื่นมากกว่า

“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากกลับมาเรียนที่ประเทศไทยบ้าง อยากอยู่ใกล้ครอบครัวมากกว่า” หมื่นลี้ยกยิ้มบางๆ พลางยกแก้วขึ้นดื่มก่อนตอบเรียบๆ

คำตอบนั้นทำให้เพื่อนๆ พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุยไปอย่างสนุกสนาน แต่ในแววตาคมกริบที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มนิ่งเฉยกลับฉายชัดถึงความจริงที่ไม่มีใครรู้ ความจริงที่ว่าเขาไม่ได้กลับมาเพียงเพราะเรื่องเรียนหรือครอบครัว

“แล้วไม่ไปเรียนกับน้องมึงวะ”

“ปล่อยมันเถอะคงไม่อยากอยู่ใกล้กู” นิสัยของเขากับพันไมล์ต่างกันฟ้ากับเหว

หลายเดือนก่อนหมื่นลี้จ้างนักสืบเอกชนให้ตามหาความเคลื่อนไหวของยี่หวา ผู้หญิงที่เคยบอกเลิกเขาอย่างไม่ไยดี และผลการสืบก็ทำให้เขาได้รู้ความจริง หญิงสาวกำลังเรียนอยู่ในประเทศไทย นั่นเองคือเหตุผลแท้จริงที่เขายอมทิ้งทุกอย่างที่ต่างประเทศเพื่อกลับมาเหยียบผืนดินนี้อีกครั้ง

หมื่นลี้กำมือแน่นใต้โต๊ะ ความโกรธและความคาใจที่กดทับหัวใจยังคุกรุ่นไม่เคยจาง หากมันคือความจริงเขาจะทำให้เธอต้องเจ็บปวดมากกว่าที่เธอเคยทำกับเขาหลายเท่า ริมฝีปากหยักยกยิ้มเย็นชาโดยที่เพื่อนไม่ทันสังเกต

       “มึงรู้จักดาวปีสามรุ่นพี่เราป่ะ ชื่อยี่หวานะสวยมากกูยังชอบเลย โอ๊ะ มึงหยิกมือกูทำไม” ธีธัชโน้มตัวมาข้างหน้าเอ่ยถามขึ้นเหมือนนึกอะไรได้ แต่กลับถูกเพื่อนหยิบมือเสียอย่างนั้น

“ยี่หวาเหรอก็คงเคยได้ยินชื่อ แต่ไม่คุ้นหรอก” หมื่นลี้ยกคิ้วทำเป็นไม่ใส่ใจนัก

       “โห ถ้ามึงได้เห็นตัวจริงจะเข้าใจเลย ทำไมถึงได้เป็นดาวมหาลัยไม่ใช่แค่สวยนะ แต่โคตรดังผู้ชายทั้งคณะทั้งมหาลัยเข้าหาเต็มไปหมด แต่…” ภรัณหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงติดตื่นเต้น

“แต่…?” เขามองเขาอย่างใจเย็น

“แต่พี่เขาไม่เคยให้ความหวังใครเลยว่ะ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนจะหล่อรวยขยันจีบแค่ไหน สุดท้ายก็โดนปฏิเสธหมดทุกราย เธอเลยขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่จีบยากที่สุดในมหาลัยเลยนะ แต่มีผู้ชายคนหนึ่งเหมือนจะเป็นตัวจริง”

คำพูดนั้นทำให้หมื่นลี้นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากช้าๆ แววตาเย็นเฉียบฉายวาบขึ้น คงจะเป็นผู้ชายคนที่เขาเห็นนั่งกับยี่หวาที่โรงอาหารของคณะ

หัวใจเขาหนักอึ้งด้วยความขมขื่น ความคิดวิ่งวุ่นไม่หยุด ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง แล้วทำไมเธอถึงทิ้งเขาไปทำไมต้องเลือกผู้ชายคนอื่น

ความขัดแย้งในอกค่อยๆ กัดกินเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกขำในใจริมฝีปากกระตุกยิ้มบางๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความแค้น

“หึ… งั้นเหรอ” เขาพึมพำแผ่วๆ เหมือนพูดกับตัวเอง

       “ก็เห็นไปไหนด้วยกันบ่อยชื่อพี่ธามเรียนโคตรเก่ง”ภรัณไม่ได้สังเกตอะไรนักเพียงแค่ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ แล้วพูดต่ออย่างไม่คิดมาก

       “แล้วยังไง” เขาถามด้วยความอยากรู้

       “คบกันมั้งไม่รู้วะ”

       “ไม่ได้เรื่อง” เขาพูดคำนี้เบาๆ

       “ว่าอะไรนะ” ภรัณได้ยินไม่ชัดจึงถามย้ำอีกรอบ

       “เปล่า”

“จริงๆ ถ้ามึงสนใจนะไอ้เดย์ มึงอาจจะเป็นคู่แข่งคนแรกที่น่าลุ้นเลยก็ได้ ฮ่าๆๆ” เพื่อนๆ ที่นั่งอยู่พากันหัวเราะ หมื่นลี้เพิ่งเข้ามาเรียนแท้ๆ แต่สาวๆ ต่างพากันพูดถึงเป็นวงกว้าง

หมื่นลี้ถอดเสื้อคลายความอึดอัดจากทั้งวัน ก่อนจะหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมาจากลิ้นชัก เขาดึงภาพถ่ายทีละใบออกมาวางกระจายบนโต๊ะกระจกใสภาพถ่ายยี่หวาจำนวนมากถูกถ่ายจากมุมไกลโดยนักสืบที่เขาจ้าง

ในรูปยี่หวากำลังเดินหัวเราะกับเพื่อนสาว กำลังนั่งอ่านหนังสือในคณะ หรือแม้แต่กำลังยืนรอรถอยู่ข้างถนนใบหน้าในทุกช็อตเต็มไปด้วยความสดใสไร้เดียงสา ราวกับไม่เคยมีเงาแห่งอดีตตามหลอกหลอน

เขานั่งลงช้าๆ เอื้อมมือแตะรูปใบนั้น แววตาคมกริบค่อยๆ แข็งกระด้างขึ้นทีละน้อย

“ยี่หวา เธอคิดจริงๆ เหรอว่าจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ โดยที่ฉันต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมานเพียงลำพัง” เขาพึมพำเสียงต่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยแววเจ็บปวดและเคียดแค้น

“ไม่มีวันฉันจะไม่มีวันยอมให้เธอมีความสุข ในเมื่อฉันต้องเจ็บปวดเพราะเธอ” เขากำรูปถ่ายในมือแน่นจนยับ สายตาของเขาวาวโรจน์ ริมฝีปากกระตุกยิ้มเย็นชา

“ฉันจะทำให้เธอรู้ซึ้งว่าความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันหนักหนาแค่ไหน และเธอจะต้องชดใช้”

ในเพ้นท์เฮาส์ที่หรูหราความเงียบกลับกลายเป็นความน่ากลัว คล้ายเป็นสัญญาณเริ่มต้นของเกมแห่งการแก้แค้นที่กำลังจะฉีกทึ้งความสุขของยี่หวาให้แหลกสลาย

หกเดือนที่ผ่านมาสำหรับใครบางคนมันอาจเป็นเพียงครึ่งปีธรรมดา แต่สำหรับหมื่นลี้มันคือหกเดือนที่ยาวนานราวกับนรกทั้งเป็น

ทุกคืนเขาจมตัวอยู่กับกองขวดเหล้าที่กองเกลื่อนเต็มห้อง กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนเฉียวอบอวลไปทั่วจนแทบกลายเป็นส่วนหนึ่งของอากาศ เขาดื่มเหมือนคนบ้ากรอกเหล้าเข้าปากโดยไม่สนว่าร่างกายจะรับไหวหรือไม่ หวังเพียงให้ความขมเฝื่อนมันล้างความเจ็บปวดที่ฝังลึกในหัวใจได้บ้าง

แต่ไม่ว่าจะเมาจนหัวราน้ำแค่ไหนภาพของยี่หวาก็ยังชัดเจนอยู่ในหัวเสมอ ใบหน้าเสียงหัวเราะความทรงจำที่เคยทำให้หัวใจอบอุ่น ตอนนี้กลับกลายเป็นมีดคมกริบที่เฉือนซ้ำลงไปในบาดแผล

มหาวิทยาลัยส่งจดหมายเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะเขาไม่เคยเข้าเรียน ไม่เคยทำอะไรได้เหมือนคนปกติอีกเลย ชีวิตทั้งชีวิตพังทลายลงเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว

และยิ่งค่ำคืนมาเยือนความโดดเดี่ยว ก็โถมเข้ามาเหมือนคลื่นมืด เขานอนร้องไห้เงียบๆ จนแทบขาดใจทุกคืน กี่ครั้งแล้วที่มือสั่นเทา คว้ายานอนหลับมากรอกใส่ปากเพียงเพื่อให้ร่างกายได้พักจากความเจ็บปวดในใจชั่วคราวหากไม่มีมัน เขาอาจไม่สามารถหลับตาลงได้แม้แต่วินาทีเดียว

“ทำไม…ทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้ยี่หวา”

ความรักที่เขาทุ่มเทจนหมดหัวใจ กลับถูกหักหลังอย่างเลือดเย็น เขาเชื่อสนิทว่ายี่หวาหนีไปกับผู้ชายคนอื่น ทั้งภาพถ่าย ทั้งคำพูดที่แทงใจทุกอย่างมันกรีดลึกจนไม่เหลือชิ้นส่วนของหัวใจให้ประคองอีกแล้ว

หกเดือนแห่งน้ำตาความพังพินาศ และคืนที่ไร้ซึ่งความสงบ ได้ก่อร่างสร้างบางสิ่งขึ้นในใจของหมื่นลี้ ไม่ใช่ความหวัง ไม่ใช่ความรัก แต่คือแค้นที่ทำให้เขาอยากฉีกหญิงสาวออกเป็นชิ้นๆ

และแค้นที่ทำให้เขาตัดสินใจกลับมาเหยียบผืนดินประเทศไทยอีกครั้ง เพียงเพื่อให้ยี่หวาได้รับรู้ถึง ความเจ็บปวดเดียวกัน ที่เขาเคยลิ้มรส

“หมื่นลี้…” เสียงของราชันเรียกเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ

หมื่นลี้ยกสายตาขึ้นมองพ่อ น้ำตาที่เก็บกดไว้หลายเดือนพรั่งพรูออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาทรุดตัวลง กอดเอวพ่อแน่นเหมือนเด็กที่หมดเรี่ยวแรง

“พ่อฮึก ผมรักยี่หวาจริงๆ รักจนไม่เหลือแม้ที่ว่างให้ตัวเอง” เสียงสะอื้นแตกพร่า แทรกออกมาพร้อมกับความสิ้นหวังที่กดทับหัวใจตลอดหกเดือน

“พ่อรู้ แต่ลูกเอ๋ยการรักใครสักคนไม่ใช่การทำลายตัวเองแบบนี้” ราชันยกมือหนาโอบกอดลูกชายไว้แน่น ดวงตาที่เคยเข้มแข็งสั่นไหว

“ผมเจ็บ ผมเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว” หมื่นลี้กรีดร้องออกมากอดพ่อแน่นยิ่งกว่าเดิม น้ำตาเปียกซึมลงบนเสื้อของราชัน

“ผมอยากลืมอยากปล่อย แต่ทุกครั้งที่หลับตาก็เห็นแต่ยี่หวา”

       “พ่ออยู่ตรงนี้แล้วเดย์ร้องไห้ให้พอ” ราชันหลับตาลง หัวใจบีบรัดกับภาพลูกชายที่พังทลายต่อหน้า เขาลูบแผ่นหลังลูกเบาๆ พลางปลอบ เสียงร้องไห้ของหมื่นลี้สะท้อนก้องไปทั้งห้อง ราวกับเด็กชายที่กลับไปอ้อนพ่อในวันที่โลกทั้งใบพังทลายลง

เขานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านปากน้ำตาออก สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้เพราะผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป