บทที่ 6 กามเทพตัวน้อย

“มาแล้วๆ แกรีบเข้าไปตรวจเลยยัยพรีน แกรู้ไหมว่าฉันหัวใจจะวายแล้ว”

“แกอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะรอผลตรวจของฉันก่อน”

“รีบๆเข้าไปตรวจเลย” ชญานีดันหลังให้เพื่อนเดินเข้าห้องน้ำไป เธอหวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะต้องมีทางออกของมัน รอไม่นานกรรัมภาก็เปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือดจนชญานีต้องควานหายาดมยาหม่องมาให้กับเพื่อนสาวของตน พอรู้สึกดีขึ้นใบหน้าที่เคยซีดเผือดก็กลับมาเป็นปกติ

“ฉันท้อง” หญิงสาวบอกออกไปน้ำเสียงแผ่วเบา ผลตรวจออกมาแล้วเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆด้วย

“ไม่เป็นไรนะแกฉันจะช่วยดูแลแกกับลูกเอง อย่าคิดมากเลยนะ”

“ฮึกๆถ้าแม่รู้ฉันตายแน่ๆ ฮือๆ” กรรัมภาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาเบาๆ ชญานีพยายามกอดปลอบให้กำลังใจเพื่อนสาว

“ไม่ตายหรอกหน่า อย่าลืมสิแม่แกอยากได้หลานจะตายไป มีหลานแล้วแกจะได้ไม่ถูกจับแต่งงานกับนายภานุอะไรนั่นไงล่ะ”

“อยากน้อยก็มีข้อดีสินะ” กรรัมภาปาดน้ำตาลวกๆแล้วยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่เหมือนมีภูเขาลูกใหญ่มากดทับอยู่ที่อก

“ใช่ๆเราต้องคิดในแง่บวกเอาไว้ ว่าแต่เราจะติดต่อหมอนั่นยังไงล่ะ หมอนั่นต้องรู้นะว่าเขากำลังจะมีลูก หลานฉันต้องมีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ”

“ไลน์ ต้องติดต่อทางไลน์”

“โอเคงั้นเอาโทรศัพท์แกมาเลย”

“ตอนนี้เลยหรอแก” กรรัมภาถามกลับตาโต เอาเข้าจริงเธอก็ยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับคนตัวโตอีกครั้งหนึ่ง

“ตอนนี้ดีที่สุดแล้ว”

“เอาไว้ไปตรวจที่โรงพยาบาลให้ชัวร์ก่อนดีไหม”

“จริงด้วยเราจะได้มีหลักฐาน” จบประโยคของชญานีหญิงสาวก็พากันเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่ชญานีทำงานอยู่ หล่อนฝากให้หมอรุ่นพี่ช่วยดูแลเพื่อนเป็นพิเศษ กรรัมภาต้องได้รับการตรวจเลือดและปัสสาวะ ทั้งสองรอผลตรวจไม่นานคุณพยาบาลก็เรียกเข้าพบคุณหมอเพื่อฟังผล

“สวัสดีค่ะคุณหมอ” สาวสวยยกมือไหว้คุณหมออย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะคุณกรรัมภา น้องนีนั่งก่อนสิจ๊ะ”

“ขอบคุณพี่ฟ้านะคะที่มาดูเคสเพื่อนของนีให้”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะจ๊ะมันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว พร้อมจะฟังผลหรือยังคะคุณกรรัมภา”

“เรียกพรีนก็พอค่ะหมอฟ้า”

“โอเคค่ะเรามาฟังผลกันดีกว่านะคะ หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะคะตอนนี้คุณพรีนกำลังตั้งครรภ์ค่ะ”

“จะ จริงใช่ไหมคะพี่ฟ้า”

“จริงจ้ะ ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอนเพราะพี่ดูตามผลที่ออกมา”

“…”

“ฝากท้องเลยดีไหมจ้ะ”

“ดีค่ะ พรีนฝากด้วยนะคะ คงต้องรบกวนให้คุณหมอแนะนำอะไรที่เหมาะสมด้วยค่ะ” กรรัมภารีบตั้งสติแล้วตอบกลับคุณหมอคนสวยยิ้มๆ ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ทำได้เพียงเลี้ยงดูลูกด้วยความรักและความเอาใจใส่

“ด้วยความยินดีค่ะ” กรรัมภาตั้งใจฟังและจดบันทึกสิ่งที่คุณหมอแนะนำลงไปในสมุดบันทึกเล่มเล็กที่เธอมักจะมีติดเอาไว้ในกระเป๋า หล่อนได้ยาบำรุงมาหลายอย่างหลังจากนี้ต้องทำตามสิ่งที่คุณหมอบอกทุกอย่างเพื่อลูกน้อยในท้องของเธอจะได้สมบูรณ์แข็งแรง เมื่อกลับมาถึงบ้านชญานีก็ทวงโทรศัพท์ของเธออีกครั้งเพื่อติดต่อกลับไปหาพ่อของลูกในท้องของเธอ

ณ คฤหาสน์ของปริญ

วันนี้ปกรณ์นัดหลานชายให้มาทานข้าวเย็นด้วยกันเพราะเขาไม่ได้พบหลานชายมาร่วมเดือนแล้ว พออายุมากขึ้นก็ไม่สามารถลุยงานได้เต็มที่เหมือนเก่าเขาจึงทำได้เพียงส่งต่องานให้หลานๆทำต่อไป

“ขอบใจมากนะที่วันนี้มาอยู่ทานข้าวเย็นกับลุง คนแก่ก็ขี้เหงาแบบนี้แหละว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าเจ้าปริญ” ปกรณ์ถามออกไปน้ำเสียงอบอุ่น เวลานี้ดูเหมือนหลานชายจะมีอะไรอยู่ในใจ

“ไม่มีอะไรหรอกครับลุง ผมน่ะแค่รู้สึกโล่งที่จัดการส่งต่องานให้น้องเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ก็น่าจะพอมีเวลาส่วนตัวของตัวเองบ้าง”

“ฮ่าๆ ลุงก็นึกว่าเรื่องอะไร ยุ่งแต่เรื่องงานจนไม่ได้ออกไปเที่ยวกับสาวๆน่ะสิ ว่างแล้วก็ออกไปผ่อนคลายบ้างก็ได้นะเจ้าหลานชาย แต่ถ้าจะให้ดีลุงว่าหลานหาแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วมองไปถึงอนาคตร่วมกันจะดีมากๆ” เพราะครอบครัวของปริญไม่ได้สมบูรณ์มาตั้งแต่แรกเขาจึงหวังให้หลานพบเจอกับคนที่รักและจริงใจต่อกัน

“ผมยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลยน่ะสิครับ ผู้หญิงก็มีแต่พวก...” ชายหนุ่มยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคก็โดนขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

“อย่าเพิ่งตัดสินคนคนหนึ่งโดยที่เรายังไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอของเธอดีพอเลยนะหลาน อย่าปิดกั้นตัวเองเลยเชื่อลุงเถอะ”

“ครับ ผมจะเอากลับไปพิจารณาก็แล้วกันครับ”

“รีบกลับเถอะ ลุงกลัวรถจะติดกว่าจะถึงคอนโดของหลาน”

“ครับ ผมไปก่อนนะครับ” พอขึ้นมาอยู่บนรถเขาก็รีบขับรถยนต์คันหรูกลับที่พักทันที เมื่อเข้ามาภายในห้องก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นเขาจึงรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นเรื่องงาน ชายหนุ่มตาโตเมื่อได้เห็นข้อความและโปรไฟล์ของบุคคลที่ส่งข้อความมาหา

“ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณค่ะ คุณสะดวกจะมาพบฉันไหม” ประโยคสั้นๆแต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงทำให้เขาใจสั่นได้ถึงขนาดนี้ เขาถึงกับต้องยกมือขึ้นมากุมที่หัวใจของตนเองช้าๆเพราะกลัวว่ามันจะระเบิดออกมา

“สะดวกครับ เมื่อไรดีครับ” กว่าจะพิมพ์ตอบกลับไปได้ก็แทบแย่ เขารอเธอส่งข้อความมาหาและวันนี้เธอก็ส่งข้อความกลับมาจริงๆ

“พรุ่งนี้ที่ร้านกาแฟโรงพยาบาล...เก้าโมงเช้าค่ะ”

“ครับ ผมจะไปตามนัด”

“ค่ะ ไม่รบกวนแล้วค่ะ”