บทที่ 7 มาตามนัด

ณ โรงพยาบาล

สองสาวมานั่งรอปริญก่อนเวลานัดประมาณสิบนาที ในใจของกรรัมภารู้สึกกลัวไปหมด เธอนั้นกลัวกับคำตอบของชายหนุ่ม แม้จะพยายามทำใจว่าคำตอบของเขาอาจไปในทางที่ลบแต่พอเอาเข้าจริงในใจของเธอก็เจ็บเหลือเกินถ้าเขาบอกว่าไม่ต้องการลูกในท้องของเธอ ปริญสวมชุดสูทเข้ารูปสีดำดูหล่อเหลาเดินเข้ามาในร้าน สาวๆหลายคนจ้องมองเขาไม่วางตาแล้วก็ส่งยิ้มหยาดเยิ้มมาให้เขา เขามองซ้ายมองขวาหาคนที่เขาได้ทำการนัดหมายเอาไว้ด้วย พอเห็นว่าหญิงสาวนั่งอยู่ส่วนไหนก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที

“ขอโทษที่มาช้านะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ นั่งเถอะค่ะ” หญิงสาวผายมือให้คนตัวโตนั่งลงฝั่งตรงข้ามกันกับเธอ

“ฉันขอแนะนำตัวเองเลยก็แล้วกันนะคะ ฉันชื่อชญานีเป็นเพื่อนสนิทกับกรรัมภาหรือยัยพรีนค่ะ คุณอาจจะจำฉันได้หรือไม่ได้ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ ฉันสนแค่ว่าวันนี้คุณต้องหาคำตอบดีๆตอบเพื่อนฉันค่ะ”

“อะ เอ่อครับ ผมชื่อปริญนะครับ ขอโทษที่วันนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว พรีนสั่งอะไรหรือยังครับ กาแฟสักแก้วดีไหมครับ” ชายหนุ่มหันไปคุยกับกรรัมภาแทนเพราะดูท่าแล้วเพื่อนของเธอพร้อมจะหาเรื่องเขาอยู่ตลอดเวลา

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

“งั้นผมขอกาแฟแก้วนึงครับ” ชายหนุ่มหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานที่มีคอยจดออเดอร์

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

“ที่บอกว่ามีเรื่องสำคัญคือเรื่องอะไรหรอครับ” ระหว่างที่รอพนักงานมาเสิร์ฟเขาจึงหันมาถามหญิงสาวน้ำเสียงอบอุ่นและวินาทีนี้เขาเพิ่งได้มีโอกาสพิจารณาคนตรงหน้าชัดๆ ใบหน้าของเธอดูไม่สดชื่นติดจะเศร้าหมองนิดๆเสียด้วยซ้ำ เป็นเขาหรือเปล่าที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้

“ฉัน...คือฉัน”

“เพื่อนของฉันท้องกับคุณค่ะ” ชญานีบอกความจริงกับปริญแทนเพื่อนสาวที่ยังกล้าๆกลัวจะบอกความจริงออกไป

“ท้องหรอครับ” ชายหนุ่มรู้สึกอึ้งๆไม่คิดว่าแค่มีความสัมพันธ์กันครั้งเดียวจะตั้งท้องได้ ที่เขาคิดอย่างนี้ก็เพราะมีญาติสนิทหลายคนมีลูกยาก การจะมีลูกสักคนต้องหมดเงินทองมหาศาลในขั้นตอนการรักษาสำหรับผู้มีบุตรยาก

“อย่าบอกนะว่าคุณจะไม่รับผิดชอบเพื่อนของฉัน เพื่อนฉันไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนคุณเองก็น่าจะทราบเรื่องนี้ดีกว่าใคร” ชญานีรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแทนเพื่อนสาวที่ตอนนี้หน้าเสียไปแล้วเพราะคิดว่าผู้ชายกำลังจะหาคำพูดอะไรมาบอกปัดความรับผิดชอบ

“ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรเลยครับ คุณชญานีอย่าเพิ่งคิดไปเองสิครับคุณชญานี” ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงจริงจัง นั่นเพราะคำพูดของชญานีทำให้กรรัมภาเสียใจ

“งั้นคุณจะทำยังไงต่อไปละคะ”

“ผมเคยบอกกับพรีนว่ายังไงครับ” ชายหนุ่มเลิกสนใจชญานีหันไปถามกรรัมภาสีหน้าจริงจัง

“คะ คุณบอกว่าจะรับผิดชอบพรีนทุกอย่างค่ะ”

“ถูกต้องครับ ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าพรีนยืนยันว่าท้องกับผมผมเองก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ”

“รับผิดชอบแต่ลูกใช่ไหมคะ” ชญานียังคงถามต่อ

“รับผิดชอบทั้งแม่และลูกครับ” คำตอบของปริญทำให้หัวใจที่เคยเหี่ยวฟีบของกรรัมภากลับมาพองโตอีกครั้ง หล่อนดีใจที่เขามีความรับผิดชอบสูงแถมยังเป็นคนที่รักษาคำพูดของตนเองได้อย่างดีเยี่ยม

“คำตอบน่าพอใจมากค่ะ ฉันนึกว่าคุณปริญจะเป็นประเภทไข่ทิ้งเรี่ยราดซะแล้ว”

“ยัยนี! แกพูดอะไรอย่างนั้นเล่า” กรรัมภาต้องรีบห้ามปรามเพื่อนเมื่อคนตัวโตชักจะมีน้ำโหบ้าง

“ก็มันจริงนี่แต่ดีที่คุณปริญเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันแค่จะเปรียบเทียบเฉยๆคุณปริญคงไม่ถือสานีหรอกมั้งคะ” ชญานีถามกลับลอยหน้าลอยตา

“ครับ ผมไม่ถือสา” ชายหนุ่มพยายามกัดฟันตอบ เพื่อนของหญิงสาวคนนี้ปากจัดมากๆ สงสัยเขาคงต้องหาคนมาปราบพยศของเธอบ้างซะแล้ว

“คุณจะเอายังไงต่อคะ”

“ไปฝากท้องมาหรือยังครับ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ มีนัดอีกทีเดือนหน้า”

“นัดครั้งหน้าบอกผมด้วยนะครับ เราจะแต่งงานกันครับ”

“อะไรนะคะ”

“ให้ที่บ้านผมไปสู่ขอเมื่อไรดีครับ ฤกษ์สะดวกก็ได้ครับ”

“อะ เอ่ออย่าเพิ่งเลยนะคะ”

“หมายความว่ายังไงครับก็ในเมื่อ...”

“เรื่องนี้มีแค่เราสามคนที่รู้ค่ะ ฉันกลัวว่าถ้าแม่ของฉันรู้แล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ ฉันอยากบอกตอนที่คลอดเจ้าตัวเล็กออกมาแล้วน่ะค่ะ ถึงเวลานั้นเห็นหน้าหลานเดี๋ยวแม่ก็ยอมใจอ่อนค่ะ”

“แล้วตอนนี้พรีนพักอยู่ที่ไหนครับ”

“อยู่กับนีค่ะ”

“คงจะไม่สะดวกถ้าอย่างนั้นพรีนก็ย้ายมาอยู่คอนโดของผมดีกว่านะครับ” หญิงสาวหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างต้องการถามความเห็น

“คุณจะเป็นสุภาพบุรุษกับเพื่อนของนีใช่ไหมคะ”

“แน่นอนสิครับ พรีนกำลังท้องอยู่นะครับผมจะทำอะไรเธอได้”

“เพื่อนของพรีนเป็นคนตรงๆอย่าถือสาเลยนะคะ” หญิงสาวบอกออกไปด้วยความรู้สึกเกรงใจเพราะเพื่อนเธอหักหน้าเขาหลายครั้งแล้ว

“งั้น...แกก็ย้ายไปอยู่กับคุณปริญเขาแล้วกันยัยพรีน ให้เขาได้ดูแลแกเองจะได้รู้ว่าการดูแลคนท้องลำบากแค่ไหน”

“โอเคไหมครับพรีน”

“ค่ะ เอาไงเอากันค่ะในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วส่วนเรื่องแต่งงาน...”

“ผมให้โอกาสคุณคิดทบทวนหนึ่งปีครับ”

“ขอบคุณนะคะที่ไม่บีบบังคับกัน”

“ครับ เรื่องทุกอย่างต้องโทษผมเองที่ทำให้คุณต้องมายุ่งเหยิงแบบนี้ ผมขอโทษอีกครั้งครับและพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างอย่างที่พูดออกไป”

“แค่คุณบอกจะรับผิดชอบลูกพรีนก็พอใจแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบกลับน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่เคยคิดหวังให้เขามารับผิดชอบเธอด้วยซ้ำแต่ถ้าเขาทำอย่างที่พูดได้มันก็ดีกว่าไม่ใช่หรือ

“พรีนวางใจเถอะครับ ย้ายมาอยู่ที่คอนโดของผมวันนี้เลยได้ไหมครับ”

“ขอเวลาพรีนหน่อยนะคะ พรีนขอเป็นวันพรุ่งนี้ก็แล้วกันค่ะ ให้พรีนได้เก็บของให้เรียบร้อยก่อน”

“ได้สิครับผมรอได้เสมอ” ผมรอที่จะพบคุณมาเป็นเดือนแล้วผมยังรอได้เลย ชายหนุ่มเอ่ยต่อในใจคนเดียว