บทที่ 5 คิดไม่ตก

กรรัมภานั่งแท็กซี่กลับมายังคอนโดของเพื่อนสาว เวลานี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแต่ว่าภายในห้องยังคงเงียบสนิทไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆแสดงว่าชญานียังไม่กลับตามที่ปริญบอกเอาไว้จริงๆ ไม่รู้เขามีตาที่สามหรือยังไงถึงได้รู้ไปหมด เธอรีบเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดเพราะกลัวเพื่อนจะรู้เรื่องที่เกิดกับเธอเมื่อคืน

“กลับมาแล้วยัยพรีน แกตื่นหรือยัง”

“อื่อ ตื่นแล้วล่ะ”

“ทำไมอาบน้ำเร็วจังจะไปไหนหรอ”

“ปะ เปล่า พอดีสมองมันแล่นๆว่าจะมานั่งเขียนนิยายน่ะ”

“ขยันจริงๆเพื่อนคนนี้ ฉันขอไปอาบน้ำนอนก่อนนะ ยืนมาตั้งหลายชั่วโมงตอนนี้เหมือนร่างจะพัง”

“ไปๆรีบไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนนะ เดี๋ยวฉันจะเตรียมของอร่อยๆเอาไว้ให้เอง”

“ขอบคุณค่ะคุณเพื่อน ฝากด้วยนะของในตู้เย็นใช้ได้หมดเลย”

“โอเคจ้ะ รีบไปนอนเถอะ” กรรัมภาเป็นห่วงชญานีมากกว่าเดิมเพราะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เพื่อนใช้ชีวิตอย่างไรเพราะหน้าที่การงานที่แสนสาหัสทำให้ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะรับประทานอาหารแสนอร่อยตามใจชอบ วันนี้เธอเลยจัดการเมนูง่ายๆให้เพื่อนและตัวเองได้รับประทาน หลังจากรับประทานอาหารแล้วเธอก็กลับเข้ารู้โหมดทำงานของตัวเองเหมือนเดิม

1 เดือนผ่านไป

ต่างฝ่ายต่างกลับไปใช้ชีวิตของตนเอง กรรัมภาส่งข้อความไปหามารดาอยู่เรื่อยๆว่าตนยังอยู่สุขสบายดีไม่อยากให้ท่านต้องเป็นกังวลแต่ก็ไม่สามารถทำตามที่ท่านต้องการได้ ส่วนปริญที่ไม่ได้ติดต่อกลับไปหากรรัมภาอีกเพราะหลังจากวันนั้นเขาก็ต้องบินไปจัดการปัญหาที่ต่างประเทศอยู่ร่วมเดือนเพราะต้องการส่งมอบกิจการให้ญาติผู้น้องที่แต่งงานมีครอบครัวอยู่ที่นู้น ส่วนตัวเขารับเพียงเงินปันผลตอบกลับก็เพียงพอแล้ว

“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด ฉันจะทำงานหนักแบบนี้ไปเพื่อใครกันนะในเมื่อทุกวันนี้ก็สุขสบายอยู่แล้ว” ปริญได้แต่บอกกับตัวเองปลงๆ เพราะมีกิจการมากมายทำให้เขาต้องทำงานอยู่ตลอด เรียกได้ว่าสมองไม่เคยได้ว่างเลยก็ว่าได้ เขาชักจะอยากหาที่พักใจแล้วเหมือนกัน จู่ๆใบหน้ารูปไข่ของสาวปริศนาในคืนนั้นก็ลอยเข้ามา เขาไม่เคยลบเธอออกจากความทรงจำได้เลยสักครั้ง หลับตาลงที่ไรก็ยังนึกถึงบทรักที่แสนประทับใจวันนั้นได้ เขาไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไรในตอนนี้ อยากจะทักไปหาแต่ก็ไม่รู้จะทักไปหาในฐานะอะไรเพราะเขาเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่บังคับจิตใจของเธอ

ด้านกรรัมภาใช้ชีวิตอย่างปกติสุขจนกระทั่งเมื่อสองสามวันก่อนเธอเริ่มเหม็นกลิ่นอาหารสด มันให้ความรู้สึกคาวจนอยากจะอาเจียนออกมาจนชญานีเองยังจับได้ถึงความไม่ปกตินี้

“พรีนแกเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นแกจ้องปลาตัวนี้มาสักพักแล้วนะ ไหนว่าจะทำข้ามต้มปลาไงล่ะ”

“คือว่าฉันว่ามันคาวมากเลย”

“ปลาสดมันก็ต้องคาวอยู่แล้วนี่แกเป็นอะไรหรือเปล่า”

“คือมัน...มันจะอ้วก” หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วรีบวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

“เฮ้ย! แกเป็นอะไรอ่ะ อาการแกเหมือนคนแพ้ท้องเลย”

“กะ แกว่าไงนะ”

“อาการแกน่ะถ้ามีแฟนฉันคิดว่าแกท้องไปแล้ว ดูๆหน้าซีดไปหมดแล้วเนี่ย พอๆหลังจากนี้แกไม่ต้องทำอาหารแล้วนะ” ชญานีรีบวิ่งวุ่นหายาดมมาให้เพื่อนแล้วช่วยประคองไปนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่

“นี”

“ว่าไงต้องการอะไรอีกไหมหรือจะไปโรงพยาบาล”

“เปล่า ฉันมีเรื่องจะบอกแก”

“เรื่องอะไรสำคัญไหมเอาชีวิตแกก่อนเถอะ”

“สำคัญมาก”

“…”

“ฉันคิดว่าฉันท้อง”

“ฮ่าๆ ตลกแล้วแกจะท้องได้ยังไงล่ะยัยบ๊องแกไม่มีแฟนไม่มีสามีค่ะคุณเพื่อน” ชญานีหัวเราะออกมาเบาๆรู้สึกตลกกับสิ่งที่เพื่อนบอก

“ไม่ตลกนะแกฉันว่าฉันท้องจริงๆ นอกจากเหม็นอาหารแล้วฉันก็อยากจะนอนตลอดเลย”

“มีลูกจะมามโนอย่างเดียวไม่ได้นะแกมันต้องมีขั้นตอนด้วย”

"แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันผ่านขั้นตอนนั้นมาแล้วล่ะ"

"เอาดีๆจริงป่ะเนี่ย"

"จริง"

"ใคร ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร"

"คนที่เราเจอกันที่ผับวันนั้นน่ะ" กรรัมภาตอบกลับเพื่อนสาวไม่เต็มเสียง หล่อนรู้ว่าหล่อนจะต้องโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ

"บ้าไปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย มันข่มขืนแกใช่ไหมฉันจะได้ให้ตำรวจไปลากคอมันกลับมาให้ได้ แกไม่ต้องกังวลใจไปนะฉันจะอยู่ข้างแกเสมอหลานก็ด้วยถ้าแกเกิดท้องขึ้นมาจริงๆอ่ะนะ"

"ปะ เปล่าเขาไม่ได้ขืนใจ" ผิดคาดชญานีไม่ได้จะซ้ำเติมแต่กลับให้กำลังใจเธอ

"เปล่าแปลว่าแกสมยอมเขาน่ะสิ"

"ก็ไม่ถึงกับสมยอมหรอก"

"อะไรของแกเนี่ยยัยพรีนฉันงงไปหมดแล้วนะ สรุปยอมหรือไม่ยอมถ้าไม่ยอมหมอนั่นก็ต้องโดนจัดการ"

"ฉันอยากตรวจแล้วอ่ะ แกไปซื้อให้หน่อยได้ไหม"

"ได้สิแกรอฉันก่อนนะ เดี๋ยวฉันกลับมา"

“ขอบใจนะ” ระหว่างที่นั่งรอการกลับมาของชญานีในใจของหญิงสาวก็คิดไปต่างๆนาๆแต่ที่แน่ๆเธอไม่อยากเอาชีวิตน้อยๆในท้องไปผูกมัดเขาคนนั้นเพราะเธอคิดว่าเธอสามารถเลี้ยงดูลูกเองได้ แต่ส่วนลึกในใจก็บอกกับเธอว่าเธออาจจะเลี้ยงได้แค่ตัวแต่เรื่องหัวใจไม่ว่าอย่างไรลูกก็ยังต้องการพ่อของเขาอยู่ดี เธอจะบอกเรื่องลูกให้เขารู้หลังจากนี้ก็อยู่ที่การตัดสินใจของเขาแล้วล่ะ