พันธะมังกร เหนือชะตาฟ้า บทที่ 6

วันแล้ววันเล่าที่ผ่านไป...ความพยายามอันน่าเบื่อหน่ายและซ้ำซากนั้นค่อยๆ ให้ผลตอบแทน ร่างกายของเหลียนฮวาค่อยๆ แข็งแรงขึ้น แม้จะยังดูผอมบาง แต่ผิวพรรณก็เริ่มมีเลือดฝาด ไม่ขาวซีดเหมือนศพเดินได้เช่นวันแรก เขาสามารถทำงานเล็กๆ น้อยๆ ได้โดยไม่เหนื่อยหอบอีกต่อไป ระหว่างนั้น เขาก็ได้ใช้ความรู้ทางการแพทย์ช่วยเหลือชาวบ้านที่เจ็บป่วยเล็กๆ น้อยๆ เช่น การรักษาแผลติดเชื้อด้วยการล้างแผลอย่างถูกวิธี การจ่ายยาสมุนไพรแก้ไข้หวัด หรือแม้แต่การจัดกระดูกให้ลุงชาวนาที่ตกต้นไม้จนแขนเคลื่อน ทุกครั้งที่เขารักษาใครสำเร็จ ข่าวคราวของ 'คุณชายเหลียนฮวา' ผู้มีความสามารถทางการแพทย์ก็ค่อยๆ เป็นที่รับรู้กันในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ วันหนึ่ง ลุงหลิวมาหาเขาอีก "คุณชาย ลูกสาวข้าปวดหัว ขอให้เจ้าช่วยดูหน่อย" เหลียนฮวาตรวจและจ่ายยา "ดื่มยานี้เช้าเย็น จะดีขึ้น" ลุงหลิวขอบคุณ "เจ้ากำลังกลายเป็นความหวังของหมู่บ้านเราแล้ว"

วันนี้ก็เช่นกัน เหลียนฮวาถือตะกร้าสานเดินเข้าสู่ป่าทึบบริเวณชายขอบหมู่บ้าน วันนี้เขาตั้งใจจะมาเก็บ 'ตี้หวง' สมุนไพรที่เป็นยาบำรุงเลือดชั้นดีซึ่งมักจะขึ้นอยู่ตามที่ชื้นแฉะใกล้ลำธาร กลิ่นดินชื้นและเสียงใบไม้เสียดสีกันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย หยุนหลิงตามมาด้วย "วันนี้ข้าจะช่วย! แต่เจ้าต้องเล่าเรื่องเมืองหลวงให้ฟังหน่อย" เธอถามพลางเก็บใบไม้ เหลียนฮวาหัวเราะ "ข้าก็ไม่ค่อยรู้หรอก แต่จากความทรงจำ...เมืองหลวงคงวุ่นวายมาก" การสนทนาทำให้เวลาในป่าผ่านไปอย่างสนุก

ขณะที่เขากำลังก้มหน้าก้มตาค้นหาสมุนไพรอยู่นั้น หูของเขาก็พลันได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังแทรกมากับเสียงลมและเสียงน้ำไหล...มันเป็นเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด และเสียงสบถหยาบคายอย่างคนที่กำลังข่มความทรมาน สัญชาตญาณของแพทย์ทำงานเร็วกว่าความคิด เขาทิ้งตะกร้าลงกับพื้นแล้วรีบวิ่งตามเสียงนั้นไปทันที หยุนหลิงตะโกนตาม "คุณชาย! รอด้วย!" แต่เขาวิ่งไปแล้ว

เมื่อวิ่งทะลุพุ่มไม้หนาทึบออกไป ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้เหลียนฮวาต้องหยุดชะงัก กลุ่มชายฉกรรจ์ห้าหกคนในชุดเกราะหนังที่ขาดวิ่นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและโคลนกำลังนั่งๆ นอนๆ พิงต้นไม้ใหญ่อยู่ในสภาพอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาคือทหาร จากลักษณะของชุดเกราะและการพกพาอาวุธแล้ว คงไม่ใช่ทหารลาดตระเวนธรรมดาเป็นแน่ หยุนหลิงตามมาทันและซ่อนตัวหลังเขา สีหน้าตกใจ

ทหารนายหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหน่วยสังเกตเห็นเขาก่อน ดวงตาคมกริบจ้องมาอย่างประเมินและระแวดระวัง ดาบในมือขยับเล็กน้อยพร้อมตั้งรับ "เจ้าเป็นใคร!" เขาตะโกนเสียงเข้ม

เหลียนฮวามองข้ามความหวาดระแวงนั้นไป สายตาของเขาจับจ้องไปยังทหารอีกนายหนึ่งที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นดิน ชายคนนั้นหน้าซีดเผือด เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ริมฝีปากแห้งแตกเป็นขุย และกำลังตัวสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง ที่ต้นขาของเขามีผ้าพันแผลซึ่งชุ่มโชกไปด้วยเลือดที่กลายเป็นสีคล้ำน่ากลัว เขาก้าวเข้าไปใกล้ แม้หัวหน้าทหารจะยกดาบขึ้น "สหายของท่านกำลังจะตาย" เหลียนฮวาพูดเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจที่สะกดให้ทุกคนนิ่งฟัง "บาดแผลของเขาติดเชื้อรุนแรง หากปล่อยไว้ อีกไม่เกินสองชั่วยาม เขาจะเข้าสู่ภาวะพิษติดเชื้อในกระแสเลือดและไม่มีทางรอด" หยุนหลิงกระซิบข้างๆ "คุณชาย เราควรหนีไหม?" แต่เขาส่ายหน้า

คำพูดที่เฉพาะเจาะจงและฟังดูมีความรู้อย่างประหลาดจากปากของเด็กหนุ่มหน้าตางดงามที่ดูบอบบางราวกับคุณชายในห้องหอ ทำให้เหล่าทหารพากันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ "เจ้า...เจ้ารู้ได้อย่างไร" หัวหน้าทหารถามเสียงเข้ม แต่แววตาฉายความลังเล เขาลดดาบลงเล็กน้อย