พันธะมังกร เหนือชะตาฟ้า

แสงนีออนจากตึกระฟ้าของเซี่ยงไฮ้สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของอพาร์ตเมนต์ชั้น 42 ทำให้ห้องทั้งห้องสว่างไสวด้วยสีสันฉูดฉาดที่ไม่เคยดับมอด แม้ในยามค่ำคืนที่ฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย นายแพทย์ไป๋มู่เหยียนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มือข้างหนึ่งจับแก้วไวน์ที่เหลือก้นแก้วเพียงน้อยนิด นิ้วมือที่เคยมั่นคงในการผ่าตัดหัวใจมนุษย์นับร้อยครั้ง บัดนี้สั่นเทาเบาๆ เมื่อเขายกแก้วขึ้นจิบ ไวน์รสขมฝาดไหลลงคอ แต่ไม่สามารถกลบรสขมขื่นในใจได้แม้แต่น้อย

ความเย็นเฉียบของมีดผ่าตัดที่วางอยู่บนถาดสเตนเลสในห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลประชาชนเซี่ยงไฮ้ คือสัมผัสสุดท้ายที่เขาจดจำได้จากวันทำงานสุดท้าย ก่อนที่โลกทั้งใบจะจมดิ่งสู่ความมืดมิดอันว่างเปล่า เสียงของจางฮ่าว คนรักที่ร่วมสร้างอนาคตกันมานานหลายปี ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท "มู่เหยียน...ผมขอโทษ แต่เราไปกันต่อไม่ได้จริงๆ" ประโยคนั้นเรียบง่าย แต่คมกริบยิ่งกว่ามีดเล่มใดๆ ที่เขาเคยใช้ในห้องผ่าตัด มันกรีดลึกเข้าไปในหัวใจ ทำให้เลือดไหลซึมออกมาอย่างช้าๆ แต่ไม่หยุดยั้ง

ภาพของจางฮ่าวที่ยืนเคียงข้างคนใหม่ รอยยิ้มที่เคยเติมเต็มชีวิตของเขา บัดนี้ถูกมอบให้เป็นของคนอื่นไปแล้ว มันฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของมู่เหยียน เขายังจำบ่ายวันฝนตกวันหนึ่งได้ดี...วันที่พวกเขานั่งขดตัวอยู่บนโซฟาในอพาร์ตเมนต์เดียวกันนี้ จางฮ่าวซบศีรษะลงบนตักของเขาพลางบ่นเรื่องงาน ส่วนเขา...ไป๋มู่เหยียน...ก็แค่ลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างเงียบๆ ความสุขในตอนนั้นมันเรียบง่ายและจับต้องได้...แล้วเหตุใดตอนนี้มันถึงได้กลายเป็นความทรงจำที่กรีดแทงหัวใจได้ถึงเพียงนี้ เขายืนก้มหน้ามองพื้นพรมสีเทาเข้มที่เคยเต็มไปด้วยรอยเท้าของทั้งคู่ แต่ตอนนี้เหลือเพียงรอยเท้าของเขาเพียงคนเดียว มือที่เคยกุมมือกันแน่น บัดนี้กำแน่นเพียงลำพัง มันทำลายกำแพงแห่งเหตุผลที่เขาสั่งสมมาทั้งชีวิตในฐานะแพทย์ผู้ยึดมั่นในหลักวิทยาศาสตร์ เขาเคยเชื่อว่าทุกอย่างสามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ แต่ความเจ็บปวดนี้...มันเหนือกว่าเหตุผลใดๆ

ความสำเร็จในฐานะศัลยแพทย์หัวใจและหลอดเลือดที่อายุน้อยที่สุดของโรงพยาบาลประชาชนเซี่ยงไฮ้ กลายเป็นเพียงอนุสรณ์แห่งความว่างเปล่า เขาก้มลงมองมือของตัวเอง...มือของศัลยแพทย์ที่ช่วยชีวิตคนมานับไม่ถ้วน แต่กลับไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงเมื่อต้องเย็บปะหัวใจที่ขาดวิ่นของตัวเอง อพาร์ตเมนต์หรูบนชั้น 42 ที่มองเห็นเส้นขอบฟ้าของมหานครที่ไม่เคยหลับใหล ที่ซึ่งเคยเป็น "บ้าน" บัดนี้ไม่ต่างอะไรจากกรงขังที่เต็มไปด้วยเงาของความทรงจำอันเจ็บปวด หนังสือทางการแพทย์กองเรียงรายบนชั้นวางดูไร้ชีวิตชีวา โทรศัพท์ที่เคยดังไม่ขาดสายจากโรงพยาบาล บัดนี้เงียบงัน เขาเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดไวน์อีกขวด แต่แล้วก็วางลงอย่างหมดแรง น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลรินลงแก้มโดยไม่รู้ตัว

และในค่ำคืนที่แสงนีออนของเมืองใหญ่สาดส่องสะท้อนหยาดฝนบนกระจกหน้าต่างบานสูง เขาก็ได้ตัดสินใจ... เขาเดินไปที่ระเบียง ลมฝนพัดเข้ามาเปียกชื้นเสื้อผ้า แต่เขาไม่รู้สึกหนาวเย็นอะไรอีกแล้ว "ในเมื่อไม่มีเหตุผลให้มีชีวิตอยู่ต่อ...ก็ไม่จำเป็นต้องฝืน" เขาพึมพำกับเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ร่างสูงโปร่งในชุดอยู่บ้านดูซูบเซียวและอิดโรย ก่อนที่ทุกอย่างจะพร่าเลือนและจบลงด้วยการทิ้งร่างจากระเบียงสูง...สู่การแตกสลายที่เขาภาวนาให้เป็นจุดสิ้นสุดอย่างแท้จริง เขารู้สึกถึงลมที่พัดผ่านร่างกายขณะตก ความมืดที่กลืนกินทุกอย่าง และแล้ว...ความสงบที่เขาคิดว่าจะได้พบ

ทว่า...สิ่งที่รอเขาอยู่หาใช่ความสงบอันเป็นนิรันดร์ไม่