พันธะมังกร เหนือชะตาฟ้า บทที่ 3

"ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้...ฝันไปแน่ๆ" เขาสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อขับไล่ภาพลวงตา แต่แล้วความเจ็บปวดแปลบปลาบก็แล่นจี๊ดขึ้นมาในสมอง พร้อมกับภาพความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนเองไหลบ่าเข้ามาในหัวราวกับเขื่อนแตก ภาพของกระท่อมหลังนี้...ภาพของชายวัยกลางคนท่าทางเหมือนบัณฑิตผู้ใจดีกำลังสอนให้เขาเขียนอักษร...ภาพของตัวเองที่ล้มป่วยกระเสาะกระแสะอยู่เสมอ...ความรู้สึกโดดเดี่ยวหลังการจากไปของบิดา...และชื่อ... ‘เหลียนฮวา’ เขานั่งนิ่งไปชั่วขณะ ความทรงจำเหล่านั้นไหลทะลักเข้ามา ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกใหม่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง

นั่นคือชื่อของเจ้าของร่างนี้ เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดปี ผู้มีใบหน้างดงามราวกับภาพวาดแต่ร่างกายกลับอ่อนแอมาแต่กำเนิด เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของบัณฑิตตกอับที่หลีกลี้ความวุ่นวายในเมืองหลวงมาใช้ชีวิตอย่างสงบในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ แต่เมื่อสองเดือนก่อน บิดาของเขาก็ได้จากโลกนี้ไปด้วยโรคชรา ทิ้งให้เหลียนฮวาต้องอยู่เพียงลำพัง และด้วยความเสียใจประกอบกับร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้ว ในที่สุดเขาก็ล้มป่วยหนักและสิ้นใจไปเมื่อสามวันก่อน... เขากุมขมับตัวเอง พยายามจัดระเบียบความคิด แต่ภาพเหล่านั้นยังคงวนเวียนไม่หยุด

"ทะลุ...มิติ...งั้นเหรอ?" ไป๋มู่เหยียนพึมพำกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ มันเป็นพล็อตเรื่องที่เขาเคยเห็นในนิยายออนไลน์หรือซีรีส์โทรทัศน์เท่านั้น ไม่เคยคิดฝันว่าเรื่องราวเหนือธรรมชาติเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง ผู้เป็นถึงนายแพทย์และยึดมั่นในหลักการของวิทยาศาสตร์มาทั้งชีวิต เขาลองหยิกแขนของตัวเองอย่างแรง ความเจ็บที่ผิวเนื้อส่งสัญญาณกลับมายังสมองอย่างชัดเจน...นี่ไม่ใช่ความฝัน เขาลองอีกครั้ง หยิกแรงขึ้นจนผิวแดงช้ำ แต่ความจริงยังคงอยู่ตรงหน้า

"ฮะ...ฮะๆๆ" เสียงหัวเราะแห้งแล้งดังออกมาจากลำคอของเหลียนฮวา มันช่างน่าขันสิ้นดี เขาผู้ซึ่งเป็นแพทย์ ช่วยชีวิตคนมานับไม่ถ้วน แต่กลับไม่สามารถเยียวยาหัวใจของตัวเองได้ เขาเลือกที่จะตายเพื่อหนีจากความเจ็บปวด แต่สวรรค์กลับเล่นตลกด้วยการยัดเยียดชีวิตใหม่ในร่างของคนอื่นให้เขาอีกครั้ง ในโลกยุคโบราณที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลย...ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัย...มีเพียงกระท่อมซอมซ่อกับร่างกายที่อ่อนแอปวกเปียกนี้ เขาลุกขึ้นช้าๆ เดินไปที่ตู้ไม้เก่า เปิดออกดูข้างใน เห็นเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและตำราเก่าๆ ที่ปกคลุมด้วยฝุ่น ทำให้เขายิ่งรู้สึกถึงความแตกต่าง

ไป๋มู่เหยียน...ไม่สิ ตอนนี้ต้องเป็นเหลียนฮวาแล้ว...เอนกายนอนลงบนเตียงไม้อีกครั้ง ดวงตาเหม่อมองเพดานไม้สีคล้ำ ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามา ทั้งสับสน ตกใจ สิ้นหวัง และเหนื่อยล้าจนแทบอยากจะหลับตาลงแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย แต่แล้ว...เขาก็นึกถึงความรู้สึกตอนที่วิญญาณกำลังจะแตกสลาย ความหนาวเหน็บและความว่างเปล่าอันน่าสะพรึงกลัวนั้น...มันเลวร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวดทางกายใดๆ ที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ เขาจำได้ถึงความมืดที่กลืนกิน และความเหงาที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้เขาสั่นสะท้านเบาๆ

ชีวิตที่เคยคิดว่าจบสิ้นไปแล้ว กลับถูกมอบให้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งอย่างไม่คาดฝัน แม้จะไม่ใช่ชีวิตที่เขาต้องการ แม้จะอยู่ในโลกที่เขาไม่รู้จัก และแม้จะอยู่ในร่างที่ไม่ใช่ของตัวเอง...แต่มันก็คือ "ชีวิต" เหลียนฮวาค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ ถอนหายใจยาวเหยียดเพื่อขับไล่ความสับสนอลหม่านออกไปชั่วคราว "ก็ได้...ในเมื่อสวรรค์ยังไม่ต้องการให้ข้าตาย...งั้นข้าก็จะลองดู" เขาพึมพำกับตัวเองในความเงียบ "ข้าจะลองใช้ชีวิตต่อไป...ในฐานะ 'เหลียนฮวา' ดูสักตั้ง"