พันธะมังกร เหนือชะตาฟ้า บทที่ 8

ความรับผิดชอบในฐานะแพทย์ไม่ได้จบลงแค่การทำแผลในป่า เหลียนฮวาประเมินสถานการณ์แล้วพบว่าการปล่อยให้เหล่าทหารที่บาดเจ็บเดินทางต่อในสภาพนี้เป็นการกระทำที่โง่เขลา เขายืนมองสภาพของพวกทหาร ทหารคนที่เพิ่งได้รับการผ่าตัดยังนอนแผ่หลา สีหน้าซีดเซียวและลมหายใจแผ่วเบา ขณะที่คนอื่นๆ มีแผลสดและรอยฟกช้ำทั่วตัว ลมในป่าพัดผ่านทำให้ใบไม้ร่วงหล่นลงมาเพิ่มบรรยากาศหดหู่ "ถ้าพวกท่านเดินทางต่อตอนนี้ บาดแผลจะติดเชื้อซ้ำ และบางคนอาจไม่รอดถึงค่าย" เขาพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความห่วงใย หยุนหลิงที่ยืนข้างๆ ตัวสั่นเบาๆ "คุณชาย พวกเขาเป็นทหารจริงเหรอ? เราควรแจ้งลุงหลิวไหม?" เธอกระซิบ แต่เหลียนฮวาส่ายหน้า "ก่อนอื่นต้องช่วยชีวิตก่อน" เขาหันไปหาสือจิ้ง "ข้าจะนำทางพวกท่านไปกระท่อมของข้า มันอาจคับแคบ แต่พอหลบซ่อนและพักฟื้นได้" สือจิ้งมองเขาด้วยความประหลาดใจ "ท่านหมอ...ทำไมถึงเสี่ยงช่วยพวกเรา? ถ้าข้าศึกตามมา..." เหลียนฮวาตอบ "เพราะข้าเป็นหมอ และชีวิตทุกชีวิตมีค่า" การสนทนานี้ทำให้สือจิ้งพยักหน้า "ขอบคุณท่าน...เราจะตามท่านไป"

กระท่อมไม้ซอมซ่อของเขาไม่เคยคึกคักเท่านี้มาก่อน เหล่าทหารร่างกายกำยำต้องเบียดเสียดกันอยู่ในพื้นที่อันคับแคบ แต่ไม่มีใครบ่นสักคำ พวกเขามอง ‘ท่านหมอเทวดา’ ของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความยำเกรงและบูชา แสงแดดยามบ่ายที่ลอดผ่านรอยแตกของผนังไม้สาดส่องลงมาบนพื้นดินอัดแน่น ทำให้ห้องดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ลุงหลิวที่ได้ข่าวจากหยุนหลิงรีบตามมา "คุณชาย! ข้าได้ยินว่าเจ้านำทหารมาที่นี่? นี่มันเรื่องอะไรกัน?" ลุงหลิวถามด้วยสีหน้าตกใจ ขณะที่มองทหารที่กำลังนั่งพิงผนัง เหลียนฮวาตอบ "พวกเขาบาดเจ็บ ลุงช่วยหาผ้าสะอาดและน้ำเพิ่มให้ข้าหน่อย" ลุงหลิวส่ายหน้าแต่ก็ยอมช่วย "ระวังตัวด้วยนะคุณชาย ถ้าทหารพวกนี้มีศัตรูตามมา หมู่บ้านเราอาจเดือดร้อน" หยุนหลิงช่วยจุดไฟต้มน้ำ "ข้าจะอยู่ช่วยดูแล แต่พวกทหารดูน่ากลัวจัง" เธอพูดพลางยิ้มเขินๆ

หัวหน้าหน่วยทหารแนะนำตัวเองว่าชื่อ สือจิ้ง เขามีใบหน้ากร้านแดดและมีรอยแผลเป็นพาดผ่านคิ้ว แต่ดวงตานั้นซื่อตรงและจริงใจ เขากับพวกพ้องคือหน่วยสอดแนมแนวหน้าที่รอดชีวิตจากการซุ่มโจมตีของข้าศึกเผ่าทูเจวี๋ยบริเวณชายแดน สือจิ้งนั่งลงข้างกองไฟที่จุดในกระท่อม มองเหลียนฮวาด้วยความเคารพ "ท่านหมอ ข้าเคยเห็นหมอสนามมากมาย แต่ไม่มีใครเหมือนท่าน วิธีการของท่าน...มันแปลกแต่ได้ผล" เหลียนฮวาตอบพลางต้มยา "ข้าเพียงใช้ความรู้ที่เรียนมา ถ้าพวกท่านไม่แข็งแกร่งพอ ก็คงไม่รอดมาถึงที่นี่" ทหารคนหนึ่งชื่อหลี่เว่ย ซึ่งมีแผลที่แขน ยิ้มอย่างอ่อนเพลีย "ถ้าไม่ใช่ท่านหมอ ข้าคงตายในป่าไปแล้ว ท่านเหมือนเทวดาจริงๆ" การสนทนานี้ทำให้บรรยากาศในกระท่อมผ่อนคลายขึ้น ลุงหลิวที่กำลังช่วยพันแผลให้ทหารอีกคน "พวกเจ้ามาจากชายแดนเหรอ? ข่าวลือว่าศึกหนักขึ้นทุกวัน" สือจิ้งตอบ "ใช่ สงครามกับเผ่าทูเจวี๋ยรุนแรง แต่เราจะไม่ยอมแพ้"

"หากไม่ได้ท่านช่วยไว้ ป่านนี้พวกข้าคงกลายเป็นปุ๋ยในป่าไปแล้ว" สือจิ้งกล่าวขณะรับถ้วยยาต้มสีดำสนิทจากมือของเหลียนฮวา แม้กลิ่นจะเหม็นขมจนน่าสะอิดสะเอียน เขาก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดถ้วยด้วยความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม หยุนหลิงหัวเราะคิกคัก "ดื่มได้ยังไง กลิ่นยังแรงขนาดนี้!" สือจิ้งยิ้ม "ถ้ามันช่วยชีวิตได้ ข้าดื่มได้หมด" เหลียนฮวายิ้ม "ยานี้จะช่วยขับพิษและบำรุงเลือด ดื่มทุกวันจะดีขึ้น"

เหลียนฮวาใช้เวลาสามวันต่อมาในการดูแลรักษาทหารกลุ่มนี้ เขาล้างแผลและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ทุกวัน ต้มยาขับพิษลดไข้ให้ดื่มเช้าเย็น และยังสอนให้พวกเขารู้จักสมุนไพรพื้นฐานบางชนิด บาดแผลของคนที่อาการไม่หนักนักเริ่มสมานตัวดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคนที่เขาผ่าตัดให้ในป่าก็รอดพ้นจากไข้สูงมาได้ราวปาฏิหาริย์ แม้จะยังอ่อนเพลีย แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว วันแรก เขานั่งตรวจชีพจรของหลี่เว่ย "ชีพจรดีขึ้นแล้ว แต่ต้องพักผ่อน" หลี่เว่ยตอบ "ขอบคุณท่านหมอ ท่านสอนข้าด้วยนะ ข้าจะนำความรู้สมุนไพรกลับไปบอกที่ค่าย" วันที่สอง หยุนหลิงช่วยบดสมุนไพร "คุณชาย พวกทหารเล่าเรื่องสนุกจัง องค์รัชทายาททรงเก่งจริงๆ" เหลียนฮวาตอบ "ข้าก็เพิ่งรู้จากพวกเขา" วันที่สาม ลุงหลิวมาอีก "หมู่บ้านเริ่มซุบซิบแล้ว คุณชายควรระวัง" แต่เหลียนฮวายิ้ม "ข้าจะจัดการเอง"