พันธะมังกร เหนือชะตาฟ้า บทที่ 9

ในระหว่างนั้น บทสนทนาของเหล่าทหารก็ทำให้เหลียนฮวาได้เรียนรู้เรื่องราวของโลกภายนอกมากขึ้น เขารู้ว่าฮ่องเตต้องค์ปัจจุบันทรงพระนามว่าหลี่ซวิน ปกครองแผ่นดินต้าเฉินอย่างสงบสุขมานานหลายปี แต่ช่วงหลังมานี้ ชนเผ่าทางเหนือเริ่มแข็งข้อและรุกล้ำชายแดนบ่อยครั้ง ผู้ที่นำทัพไปต่อกรและสร้างผลงานโดดเด่นที่สุดก็คือแม่ทัพใหญ่คู่พระทัย กู่เฟยหลง และ...องค์รัชทายาท สือจิ้งเล่าเรื่องขณะกินข้าวต้มที่หยุนหลิงช่วยทำ "องค์รัชทายาทหลี่เจี้ยน....พระองค์ทรงเป็นดั่งเทพสงครามในใจของทหารทุกนาย" สือจิ้งเล่าด้วยแววตาเทิดทูน "ทรงนำทัพตั้งแต่อายุสิบแปด ไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว แต่เมื่อครึ่งปีก่อน..." เสียงของเขาขาดห้วงไป บรรยากาศในกระท่อมพลันเงียบสงัดลง "เกิดอะไรขึ้นกับพระองค์หรือ?" เหลียนฮวาถาม ลุงหลิวที่ฟังอยู่ด้วยก็หันมามอง

"...ทรงถูกลอบสังหารในสนามรบ แม้จะทรงรอดพระชนม์ชีพมาได้ แต่...แต่ก็ทรงต้องกลายเป็น..." สือจิ้งกัดฟันแน่น ไม่กล้าเอ่ยคำพูดนั้นออกมา เหลียนฮวาเห็นแววตาอันเจ็บปวดของเหล่าทหารแล้วก็พอจะเดาได้ว่าคงเป็นเรื่องร้ายแรงอย่างยิ่ง หลี่เว่ยเสริม "พระองค์ทรงพิการ ท่อนขาไร้ความรู้สึก มันเป็นแผนร้ายของศัตรู" หยุนหลิงอุทาน "น่าสงสารจัง! พระองค์ทรงเป็นวีรบุรุษ" "น่าเสียดาย...หากมีคนที่มีความสามารถอย่างท่านหมออยู่ที่นั่นในวันนั้น บางที...ชะตากรรมขององค์รัชทายาทอาจไม่เป็นเช่นนี้" ทหารนายหนึ่งพึมพำขึ้นมาลอยๆ สือจิ้งพยักหน้า "ใช่ ถ้าเป็นท่านหมอ คงรักษาได้"

เมื่อร่างกายแข็งแรงพอที่จะเดินทางไหว สือจิ้งและพรรคพวกก็มาค้อมกายอำลาเหลียนฮวา "ท่านหมอ พวกเราต้องกลับไปรายงานตัวที่ค่าย บุญคุณครั้งนี้ประดุจให้ชีวิตใหม่ ข้า สือจิ้ง ขอสาบานว่าจะต้องตอบแทนท่านให้ได้อย่างแน่นอน" สือจิ้งพูดพลางยื่นถุงเงินเล็กๆ "รับไว้เถิด นี่คือสิ่งที่เรามี" เหลียนฮวาส่ายหน้า "พวกท่านแค่รักษาตัวให้ดีก็พอแล้ว ไม่ต้องคิดเรื่องตอบแทนอะไรหรอก ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ" เหลียนฮวากล่าวตอบ ลุงหลิวที่ยืนดู "ปลอดภัยนะพวกเจ้า ถ้ามีข่าวดี ส่งมาบอกด้วย" หยุนหลิงโบกมือ "กลับมาหาใหม่นะ!"

ทว่าเมื่อมองตามแผ่นหลังของเหล่าทหารที่เดินจากไปจนลับสายตา สีหน้าของเขากลับฉายแววกังวลออกมาอย่างปิดไม่มิด เขาปรารถนาเพียงชีวิตที่สงบสุข ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวของกองทัพหรือราชสำนักให้วุ่นวาย ชีวิตในโลกเก่าของเขาเต็มไปด้วยการแข่งขัน ความกดดัน และความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนจนน่าปวดหัว...จนท้ายที่สุดมันก็ทำลายเขาทั้งเป็น การได้มาอยู่ในร่างนี้ ในกระท่อมซอมซ่อหลังนี้ คือการเริ่มต้นใหม่ที่เขาไม่ได้ร้องขอ แต่ก็เป็นความสงบที่เขาโหยหามาตลอด คำพูดของเหล่าทหารยังคงดังก้องอยู่ในหัว...เรื่องขององค์รัชทายาท...มันคือวังวนแห่งอำนาจที่น่ากลัวเกินกว่าที่เขาอยากจะเข้าใกล้ เขาทำได้เพียงภาวนา...ขอให้บุญคุณครั้งนี้ถูกลืมเลือนไปกับกาลเวลา และปล่อยให้หมอชาวบ้านอย่างเขาได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายต่อไป หยุนหลิงถาม "คุณชายกังวลอะไร? พวกเขาดูดีขึ้นแล้วนะ" เขายิ้มตอบ "ข้าหวังอย่างนั้น"

แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเขา...

สองสัปดาห์ต่อมา ณ จวนแม่ทัพใหญ่ในเมืองหลวง แสงแดดสาดส่องลงมาบนลานกว้างที่เต็มไปด้วยทหารกำลังฝึกซ้อม แม่ทัพกู่เฟยหลงขมวดคิ้วมองรายงานความเสียหายจากการปะทะครั้งล่าสุดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่สิ่งที่ทำให้จิตใจของเขาวุ่นวายยิ่งกว่า คือสภาพของสหายรักและผู้เป็นนายเหนือหัวของเขา เขายืนกำกระดาษแน่น ขณะที่ทหารผู้ช่วยยืนรอคำสั่ง "ท่านแม่ทัพ เราต้องเสริมกำลังชายแดน" แต่กู่เฟยหลงส่ายหน้า "ก่อนอื่น ต้องดูแลองค์รัชทายาท"