บทที่ 3 อดีตก็แค่อดีต...

หญิงสาวในชุดนักศึกษาสบตาเขาไม่ละสายตาแม้สักนิด เธออมยิ้มและเลิกคิ้วให้เขาราวกับบอกให้เขาถามเธอสิ... หากสงสัย นัยน์ตาเจิดจ้าเป็นประกายเมื่อเขาพูดเข้าเรื่องแต่งงาน

“โบตั๋น... ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ” กลีบปากบางคว่ำลง ก่อนที่มือน้อย ๆ จะกระพุ่มไหว้

“เรียนจบแล้วจะทำอะไร นอกจากเรื่องนั้นมีอะไรอีกไหมที่อยากจะทำ?”

“เรียนต่อคงจะเรียน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ อยากจะเปิดร้านอาหารเกาหลีกับเพื่อน แต่หลังจากทำงานก่อนค่ะ”

“ทำงาน?” ในเมื่อเธออยากจะเปิดร้านอาหาร ทำไมต้องทำงาน...

“ใช่ค่ะ บริษัทของพี่ชายเพื่อนสนิท ทำงานต่อหลังจากฝึกงานซัมเมอร์เสร็จค่ะ” ที่เธอพูดหมายถึงเรื่องทุนทรัพย์สินะ

ริมฝีปากหยักยกยิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“เธอรู้ใช่ไหมว่าหลังจากเรียนจบแล้ว... นอกจากทำงาน และเปิดร้านอาหารเธอต้องทำอะไร?” น้ำเสียงเขาดูจริงจังมากขึ้นจนคนฟังรู้สึกกระดากอาย เขาจะให้เธอพูดออกไปจนได้สินะ

“รู้ค่ะ... ก่อนเรียนจบตั๋นต้องย้ายไปอยู่กับคุณฐา เราจะแต่งงานกันทันที” ดวงตากระปุกกะพริบถี่ ๆ และมองเขา เธอพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาปกติที่เด็กอายุอย่างเธอจะมาอยู่กินกับคนอายุเท่าเขา

“เรื่องย้ายมาอยู่... ในช่วงที่ผู้ใหญ่เรียกว่าดูใจ เธอไม่ต้องทำตามคำแนะนำของพวกท่านก็ได้ เราแยกกันอยู่ได้ ฉันจะไม่บอกพ่อ” ฐากูรลดเสียงลงและโน้มตัวไปด้านหน้าเอามือวางไว้บนโต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีแค่แก้วไวน์ของเขา และแก้วน้ำแดงของเธอเท่านั้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ตั๋นทำเรื่องคืนห้องพักแล้ว ถ้าไม่ไปอยู่กับคุณ ก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน ซึ่งบ้านไกลจากมหาลัยมาก แต่คอนโดคุณฐาเดินทางไปมหาลัยแค่สามป้ายรถเมล์”

“ฉันจะรับผิดชอบเรื่องห้องพักและค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ให้” ชายหนุ่มตัดบทเมื่อเห็นแววตาจริงจังของเธอ

“ไม่ค่ะ ตั๋นไม่อยากได้อะไรจากคุณฐา และก็ไม่อยากโกหกพ่อและคุณลุงด้วย โกหกคือการไม่ซื่อสัตย์” น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลที่เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับดวงตาใสแจ๋วที่มองเขา มันเหมือนฝ่ามือใหญ่ ๆ ที่กระแทกตบเข้ามาใบหน้าข้างหนึ่งของเขาจนชาไปหมด

“คุณฐากังวล... อยู่ใช่ไหมคะ?” สุดท้ายเธอก็เอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ

“คุณโดนบังคับ... และไม่อยากแต่งงานกับตั๋นใช่ไหม?” น้ำเสียงเธอเศร้าสร้อยแต่ก็ยิ้มไปทั้งดวงหน้า

“..........”

“หรือคุณมีคนรักอยู่แล้ว? ถ้ามี... คุณบอกมาได้เลยค่ะ เพราะตั๋นไม่อยากเป็นเมียน้อยใคร” เท่าที่รู้คือเขาไม่มีใครเป็นตัว

เป็นตน

“ฉันโสด... ส่วนที่เธอเห็นวันนี้ ก็แค่อดีต” กลีบปากบางยกยิ้มพึงพอใจ

“รังเกียจไหมคะ... ที่ตั๋นเด็กกว่าคุณเกือบสิบปี”

“..........”

“ทุกคนมีอดีตค่ะ และอดีตของคุณ ตั๋นไม่สนใจ... สนใจแต่อนาคตของเรา” นัยน์ดำขลับสาดแววลุ่มลึกจนชายหนุ่มรู้สึกวูบไหวในหัวใจ มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นทัดปลายผมดำขลับและจ้องมองเขาด้วยความแววตาแฝงรอยยิ้ม