บทที่ 2 แผนการแรกในชีวิต

“ขอโทษที่เงอะงะนะคะ เมื่อคืนนอนน้อยและวันนี้มีสอบช่วงเช้า...” เวลาเธอไม่ยิ้มแย้มก็มองเห็นความเหนื่อยล้าในดวงตากลมโตนั่นเหมือนกัน

“ฉันไม่ถือ... แต่เวลาที่เราอยู่ต่อหน้าคนอื่น พยายามรักษากิริยาหน่อยนะ” อัญธิยาเม้มปาก และพยักหน้ารับ เขาอับอายใช่ไหม... เวลาที่อยู่กับเธอ

“แค่นี้คนก็คงคิดว่าฉันเป็นลุงหรืออาจจะเป็นมากกว่านั้น...” ใจจริงคือแก่มากกว่านั้น... แต่ฐากูรก็ไม่อยากจะยอมรับสักเท่าไรหรอก

“ไม่เลยค่ะ คุณฐายังดูหนุ่มแน่น กล้ามเป็นมัด ๆ ผิวหน้า

ก็ใสกริ๊ง At first sight ดูดีสุด ๆ ค่ะ” คำยกยอปอปั้นของเธออาจจะพูดออกมาโดยไม่คิดอะไร แต่คนฟังถึงกับต้องยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแก้เก้อ

“หึ! สั่งอะไรไปเมื่อกี้” ชายหนุ่มเบี่ยงประเด็นไปพูดเรื่องอื่น เพราะไม่อยากจะอยู่ในหัวข้อสนทนาของเธอนัก

“อยากทานสเต๊กแบบคุณฐาค่ะ ตั๋นไม่อยากกินปลาแบบนี้...”

“แล้วอยากกินปลาแบบไหน?”

“แล้วแต่อารมณ์ค่ะ แต่จริง ๆ ไม่เลือกมาก... ถ้ามีให้กินก็กิน ถ้าให้เลือกก็เลือกเยอะเป็นพิเศษ ไม่เรื่องมาก” นัยน์ตาสีนิลฉายแววพึงพอใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นจากปากกระจุ๋มกระจิ๋มนั่น ไม่เรื่องมากของเธอ... ดูจะเป็นอะไรที่เขาต้องเรียนรู้

พูดคุยกันไปได้สักพักอัญธิยาเริ่มผ่อนคลาย โต้ตอบกับเขาโดยไม่หลบสายตา ไม่เหมือนตอนแรกสักนิดที่ดูหวาดกลัวเขาจนอึดอัดไปหมด…

ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวละเลียดทานอาหารจานที่สองอย่างเงียบ ๆ วันนี้คือการ ‘นัดเดต’ ครั้งแรกของเรา การพัฒนาความสัมพันธ์แบบเรียบง่ายที่ร้านอาหารสุดหรูหลังมหาวิทยาลัยเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมาในชุดนักศึกษาจนทำให้เขาดูเหมือนพวกเสี่ยที่เลี้ยงเด็ก!

“เธอรู้ไหมฉันอายุเท่าไร?” มือหนาควงแก้วไวน์และกวาดตามองไปทั่วใบหน้าเนียนละมุนตรงหน้า

“สามสิบเอ็ดค่ะ” เธอตอบโดยไม่คิดจะเงยหน้ามามองเขาด้วยซ้ำ ขนมปังกระเทียมหอยลายนั่นมันคงมีดีกว่าเขา

“ฉันเกิดวันอะไร?” อยากจะถามเพื่อลองเชิงดู... ไม่คิดว่าจะได้คำตอบด้วยซ้ำ

“วันจันทร์ค่ะ เราเกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน แต่คนละรอบ” ท้ายประโยคทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่อเห็นหญิงสาวลอบยิ้ม

“ไหนบอกว่าฉันยังไม่แก่... ฉันดูแก่เหรอ?” อัญธิยายิ้มทั้งดวงหน้าและส่ายศีรษะ

“ไม่ค่ะ คุณฐาดูดีมาก” แววตาคมเข้มฉายแววพึงพอใจ

เมื่อได้รับฟังคำตอบ

“รังเกียจไหมที่ฉันแก่กว่าเธอ... เราห่างกันสิบปีเลยนะ” เหมือนว่าเขาอยากจะฟังความคิดของเธอ ขอความมั่นใจงั้นเหรอ?

“ไม่ค่ะ ตั๋นไม่รังเกียจคุณฐา ถึงจะแก่กว่านี้อีกหลายปี ถ้าเป็นคุณฐาก็ไม่เป็นไร” อัญธิยายืนยันเสียงแข็งและยังไม่หยุดจิ้มสลัดผักเข้าปาก เธอทานเยอะอย่างที่เคลมไว้ แต่ไม่รู้เอาไปไว้ตรงไหนหมด

“รู้ใช่ไหมว่าวันนี้เรามาทำอะไรกัน?” หญิงสาวรู้สึกว่าคำถามของเขามันดูกำกวมไปเสียหน่อยนะ ใบหน้าจึงร้อนผะผ่าว

“รู้ค่ะ... ว่าวันนี้เป็นเดตแรกของเรา” หญิงสาวสบตายามพูดคุยและส่งยิ้มบางเบาคืนกลับไป แต่เมื่อโดนจ้องมองแบบตรง ๆ ใบหน้าก็เห่อร้อนจนเปลี่ยนสี

“แล้วแผนในชีวิตหลังจากเรียนจบคิดไว้หรือยังว่าจะทำอะไร?” นัยน์ตาสีนิลที่สบเข้ากับนัยน์ตาดำขลับที่แวววับจนหัวใจแกร่งกระตุก

“คิดไว้แล้วค่ะ... ตั๋นจะแต่งงานกับคุณฐา”