บทที่ 1 เด็กเรียบร้อย

ร่างเพรียวระหงจากไปแล้ว อัญธิยากลับก้มหน้าลงราวกับสำนึกผิดว่าเธอคงพูดอะไรมากเกินไปจึงทำให้เขามองหน้าเธอไม่วางตาเช่นนี้...

“ตั๋นขอโทษค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้เขาด้วยท่าทีเร่งรีบทั้งที่ในมือยังถือมันฝรั่งทอดอยู่ด้วยซ้ำ มือเรียวสวยยกขึ้นไหว้จรดหน้าอก หากไม่นับรวมเสื้อนักศึกษาที่เปรอะเปื้อนนั่นก็นับว่า... ไม่เลว

“คุณพ่อบอกว่าเธอเป็นเด็กเรียบร้อย... เหมือนผ้าพับไว้” ดวงตากระปุกกลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอหลบสายตาคมเข้มที่มองมาราวกับคาดคั้น

“ตั๋นไม่ได้เรียบร้อยแบบผ้าพับไว้หรอกค่ะ... คุณลุงน่าจะเข้าใจผิด” แววตาสั่นกลัวมองมาทางเขาและหลุบตาลงต่ำมองหน้าตักตัวเอง

“งั้นเหรอ?” เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อกี้เธอคงพูดมากเกินงามจนชายหนุ่มโกรธ แค่คิดก็ลำคอแห้งผากจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแทน

“เติมน้ำก่อน... จะดื่มลมหรือไง” ความอับอายที่สองของเธอก็ตามมาอีกระลอกไม่พักเลย! ใบหน้านวลก้มงุดจนน่าอึดอัดแทน ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมา และใช้นิ้วมือเคาะลงบนโต๊ะ อัญธิยาจึงเงยหน้าขึ้น

“เหลืออีกกี่เทอมถึงจะเรียนจบ?” ชายหนุ่มถามตรงเข้าประเด็นที่มาในวันนี้

“เทอมเดียวค่ะ” เสียงหวานใสอ้อมแอ้มตอบและก้มหน้าลงเช่นเดิม

“เวลาพูดให้มองหน้า... เธอจะกลัวอะไรฉันนักหนา” เสียงเขาเข้มขึ้นนิดหนึ่ง

“เปล่าค่ะ ตั๋นไม่ได้กลัวคุณฐา” ดวงตากระปุกกลมโต

ช้อนมองนัยน์ตาสีนิลเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้กลัวเขาจริง ๆ แต่นั่นกลับทำให้หัวใจดวงน้อยแทบกระดอนออกนอกอก

“ใช่... เหมือนว่าเธอจะไม่กลัวใครเลยด้วยซ้ำ เธอกำลังแกล้งกลัวฉัน” นี่คือคำชมหรือตำหนิติเตียนกันแน่... แต่ดูจากหน้าแล้วคงเป็นอย่างหลังมากกว่า

ฐากูรจ้องมองใบหน้านวลลออที่ไร้การตกแต่งใด ๆ เธอกำลังจะเรียนจบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า และจะมาเป็นภรรยาเขาในเดือนถัดไปทันทีที่เรียนจบ แต่ดูหน้าตาเธอสิ... อ่อนเยาว์ขนาดนี้ ใครเห็นคงคิดว่าเขาเลี้ยงเด็กมากกว่าจะมีภรรยาเป็นตัวเป็นตน!

“ทานอิ่มหรือยัง... อาหารถูกปากไหม” เมื่อมองไปเห็นว่าอาหารในจานหญิงสาวพร่องไปไม่เท่าไร ก็เอ่ยถามตามมรรยาทเพราะเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอเสียเวลาในการทานข้าวไป

“ยังไม่อิ่มค่ะ ปกติตั๋นทานเยอะมาก” ว่าแล้วหญิงสาวก็ทานอาหารต่อ

“สั่งสิ... ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบทานอะไร โทรไปแล้วเธอไม่รับสาย” เคร้ง! เธอทำส้อมหล่นอีกแล้ว...

“ทะ... โทรหาตั๋นหรือคะ!” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาทั้งที่ยังเคี้ยวแก้มตุ่ย มือบางแหวกกระเป๋าผ้าที่วางไว้ด้านหน้าเก้าอี้เพื่อคว้าหาโทรศัพท์

“โทรศัพท์ งื้อ! หายไปไหนแล้ว” ฐากูรจ้องมองท่าทีของคนหาของที่หายไปก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ นี่คือภรรยาในอนาคตของเขา… ให้ตายสิ!

“โทรศัพท์เธออยู่บนโต๊ะโบตั๋น...” หญิงสาวชะงักนิ่ง ก่อนจะมองไปที่โต๊ะ... เพล้ง! นั่นคือเสียงใบหน้าเธอเอง!!

ฐากูรค่อนข้างแปลกในที่เธอดูสงวนท่าทีกับเขา แต่มันก็ไม่ได้เป็นการปรุงแต่งจนเป็นละคร สิ่งที่เขาได้ยินมาคือ เธอเรียนเก่ง เป็นเด็กดี และเชื่อฟังพ่อมาก ไม่เคยมีแฟน และพ่อของเธอเลี้ยงเธอราวกับไข่ในหิน... เพื่อมอบเธอให้แก่เขา

‘แกมีคนที่อยากจะแต่งงานด้วยหรือยัง?’

‘ไม่ครับ... ผมไม่คิดเรื่องแต่งงานในตอนนี้’

‘งั้นก็ดี... แกจำลูกสาวลุงภุชงค์ได้ไหม’

‘...ผมจำได้ครับ แต่ตอนนั้นที่เจอกันเธอเด็กมาก อายุเราห่างกับเกือบสิบปี’

‘ปีนี้น้องยี่สิบเอ็ดแล้ว... ถ้าแกไม่มีใครฉันจะให้แกแต่งงานกับน้อง’

‘ผมบอกว่าเราห่างกันสิบปีครับ...’

‘ฉันกับแม่แกห่างกันสิบสามปี อายุไม่เป็นปัญหาสำหรับเรื่องความรัก’

‘แกไม่ควรปฏิเสธโอกาสจนกว่าจะได้สัมผัสมันก่อน... โบตั๋นเป็นเด็กดีและน่ารัก ฉันเชื่อว่าแกจะต้องรักน้องได้ไม่ยากหรอก’