พลาดครั้งที่ 3

เชียร์เปลี่ยนชุดแล้วลงมาที่รถคันเดิมคันเมื่อวานก่อนมองร่างสูงที่สวมฮูดดำสนิทและแมสปกปิดใบหน้าตัวเอง

"อะไรของนาย แต่งตัวเหมือนจะไปปล้นห้าง"

"....."

"ขึ้นรถ"

"ให้ผมขับ..."

"ฉัน ขับ" เขมไม่กล้าขัดคำสั่ง ร่างสูงอ้อมมานั่งฝั่งข้างคนขับแต่เพราะไม่เคยนั่งเลยเกิดอาการเกร็งและตื่นตะหนก

"เข็มขัด"

"...ครับ?"

"คาดเข็มขัด" เชียร์ย้ำอีกครั้ง ร่างสูงมองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนจนเชียร์ต้องเอื้อมมาดึงเข็มขัดให้ ใบหน้าหวานเกือบแนบชิดกับหน้าอกแกร่งของเขมแต่เพียงชั่ววินาทีเชียร์ก็ขยับออก

"จำไว้" เขมเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้า คนตัวเล็กขับรถออกมาแล้วตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลจากตัวบ้านและเป็นเส้นทางที่เขมเองก็ไม่เคยมา

"คะ คุณหนูจะไปไหนครับ"

"ห้าง..." เชียร์พูดชื่อห้างหรูที่สุดในประเทศ

"มัน ไกลนะครับ"

"แล้วจะมีรถไว้ทำไม"

"ผะ...ผมไม่เคยไปเลย"

"นี่ไงจะได้ไปแล้ว"

"อีกยี่สิบเมตร เลี้ยวซ้าย...." เขมมองมือถือที่แสดงแผนที่แล้วมองเชียร์ที่ตั้งใจขับรถโดยไม่พูดอะไร ตลอดระยะเวลาที่นั่งรถตั้งแต่บ้านจนมาถึงห้างหรูทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย รถหรูแล่นมาจอดในที่จอดรถที่ต้องเสียหลายร้อยบาทแลกกับการดูแลดีเยี่ยมก่อนจะเก็บของแต่ว่า

"เป็นอะไร" เชียร์มองเขาที่นั่งนิ่งไม่ขยับ

"ผม...ออกไม่ได้"

"โอ๊ย!" คนตัวเล็กโวยวายก่อนจะสอนปลดเข็มขัด เขมรู้สึกผิดที่ทำให้คนตัวเล็กเดือดร้อน ร่างสูงนิ่งเงียบได้แต่ด่าตัวเองในใจจนไม่ได้ฟังสิ่งที่เชียร์พูด

"นี่...นี่...เขม!"

"คะ ครับ!"

"นายไม่ได้ฟังฉันอีกแล้วนะ!" เขมเม้มปากแน่น

"ผมขอโทษครับ"

"คิดอะไรอยู่"

"......ผะ ผม...ผมรู้สึกผิดที่ทำให้คุณหนูเดือดร้อน"

"อะไรอีกล่ะ"

"ผมเป็นภาระ"

"ห้ะ?" เชียร์เดาอารมณ์ของเขมไม่ถูกเลย แต่เพราะเห็นร่างสูงที่หยิกมือตัวเองจนแดงบวมนั่นแล้วเชียร์ก็ไม่อยากจะต่อว่าอะไร

"ช่างเถอะ.....ไปซื้อของกัน"

"......"

"ฉันไม่ได้ติดใจอะไร ไปซื้อของกัน" เขมยอมเดินตามแต่โดยดี พนักงานรักษาความปลอดภัยโค้งตัวทำความเคารพลูกค้าอย่างเชียร์ก่อนจะเหลือบมองคนที่มาด้วยกันอย่างสมเพชซึ่งเชียร์เห็นสายตาของผู้ชายคนนั้นที่มองมาที่เขมแล้วรู้สึกหงุดหงิด

"ไอ้พวกเงินเดือนหลักหมื่น...ยังกล้ามองคนอื่นอย่างนั้นอีก" เชียร์หงุดหงิดเขาและก็หงุดหงิดคนที่มากับตัวเองด้วยเช่นกัน

"ทำไมนายถึงไม่ทำตัวดีๆ บ้าง"

"....."

"ช่วยเดินให้มันมีความมั่นใจกว่านี้หน่อยได้มั้ยห้ะ แบบนี้ไปที่ไหนก็มีแต่คนจะดูถูก" เขมเม้มปากแน่นแล้วส่ายหน้า

"ผม...ไม่สนใจหรอกครับ"

"แต่ฉันสนใจ"

"....."

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

"ครับ?"

"แต่งตัวให้มันดีๆ หน่อย นายอยู่ห้างที่หรูที่สุดในประเทศ แต่ดูแต่งตัวซิ...เสื้อราคาร้อยต้นๆ แบบนี้ได้หรอห้ะ นายมากับฉันอย่าให้ฉันหมองไปด้วย" คำพูดของเชียร์ทำให้เขมรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนักเหมือนตัวเองกำลังโดนดูถูกและเชียร์ก็เห็นท่าทางที่ดูเหมือนไม่พอใจของเขมเพราะเขมกำหมัดแน่นเหมือนคนกำลังพยายามอดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้

"โทษที ฉันพูดไม่ดีใช่มั้ย" ร่างสูงชะงักกึกหลังได้ยินคำขอโทษ เขาส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัวและความกังวล

"มะ ไม่ ไม่ครับ....คุณหนูอย่าขอโทษ"

"แต่ฉันพูดเพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงฉันจะไม่เห็นหน้าตานายแต่นายมีรูปร่างดีน่าจะทำตัวให้มีบุคลิกกว่านี้หน่อยอย่างเช่นเวลาเดินก็ช่วยเงยหน้ามองทางด้วยไม่ใช่จะเอาแต่ก้มหน้า"

"......." เขมไม่ได้ตอบอะไร เชียร์ถอนหายใจและเริ่มชินแล้ว

"ไม่เปลี่ยนชุดก็ได้ ตามใจ จะซื้อมือถือใช่มั้ย ดูรุ่นไว้รึยัง" เขมส่ายหน้า

"มีเงินมาเท่าไหร่"

"คุณผู้หญิงให้นี่มาครับ" บัตรสีดำถูกยื่นส่งมาให้เชียร์ คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นบัตรไม่จำกัดวงเงิน

"คุณแม่ให้นายมาหรอ" เขมพยักหน้า

"งั้นก็ซื้อรุ่นที่ดีที่สุดแล้วกัน"

"......."

"ตามฉันมา" เชียร์ว่าแล้วเดินไปตามชั้นต่างๆ เพราะไม่เคยมาทำให้เชียร์สำรวจทุกชั้น ในแต่ละชั้นก็จะมีร้านค้าแตกต่างกันไปส่วนใหญ่ร้านที่อยู่ในห้างนี่ล้วนแต่เป็นของมีระดับราคาสูงทั้งนั้น ทั้งสองมาถึงร้านขายมือถือยี่ห้อดังทั่วโลกในเวลาต่อมา แต่เขมกลับไม่ยอมเลือกหรือเข้ามาในร้านเลย

"ไหนนายบอกว่าจะซื้อ"

"ผม...ไม่อยากได้"

"ทำไม" เขมไม่ตอบ

"แต่คุณแม่บังคับให้ซื้อใช่มั้ย" ร่างสูงพยักหน้า

"งั้นฉันซื้อรุ่นเดียวกับฉันแล้วกัน เป็นรุ่นใหม่ที่เพิ่งออกมาและใช้ดีมาก....นายเรียนอยู่ด้วยนี่งั้นเอาโน๊คบุ๊คไว้..."

"คะ คุณหนูครับ....ผมไม่อยากได้" เชียร์หันมามองร่างสูงแล้วหันกลับไปหาพนักงาน สั่งมือถือ แท็บเล็ต และโน๊ตบุ๊ครุ่นที่ดีที่สุดมาทันที ทำให้เขมเกรงใจและกระวนกระวายใจ

"ทั้งหมด สองแสน...." เชียร์ยื่นบัตรให้พนักงานแต่ขณะเดียวกันร่างสูงก็รั้งมือเอาไว้

"งะ..เงินมากขนาดนั้น ผมไม่มีเงินคืนให้หรอกครับ"

"ถือซะว่าฉันซื้อเองแล้วให้นายยืมใช้แล้วกัน"

"...."

"รักษาดูแลมันดีๆ ล่ะ" คนตัวเล็กกว่าแล้วยื่นกระเป๋าที่มีของทั้งหมดให้ร่างสูง เขมเงยหน้ามองคนตัวเล็กเพียงครู่เดียว แค่ครู่เดียวที่ได้เห็นใบหน้าหวานก็ทำให้เขาตกใจใจสั่นไปหมด

"ผม....ต้องทำยังไง"

"หือ"

"ต้องตอบแทนคุณหนูยังไงครับ" เชียร์หัวเราะออกมาเล็กน้อย

"ไม่ต้องหรอก บอกแล้วไง คิดซะว่าฉันซื้อมาใช้เองแต่ให้นายยืมไปใช้ก่อน ดูแลให้ดี แล้ววันไหนถ้าไม่ต้องการค่อยเอามาคืน"

"......."

หมับ

"คุณแม่ถึงกับวางใจให้บัตรไม่จำกัดวงเงินกับนายมาฉันคิดว่านายคงไม่ธรรมดาแน่.....ใช่มั้ย?" เขมไม่ได้ตอบอะไร ตาคมเหลือบมองมือเล็กที่จับไหล่เขาเบาๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำไปหมด

"เสร็จธุระของนายแล้ว ต่อไปเป็นธุระของฉัน ฉันอยากซื้อของ นายต้องมาถือของให้ฉันเข้าใจมั้ย"

"ครับ" เชียร์เดินนำมาที่ร้านค้าชื่อดัง ทั้งกระเป๋า แว่นตา เครื่องประดับทั้งหมดมีราคาแพงหลักหมื่นแต่คนตัวเล็กจ่ายเงินส่วนตัวซื้อเหมือนไม่มีปัญหากับเงินจำนวนนี้ ถุงมากมายที่เขมถือเริ่มเยอะเรื่อยๆ ทั้งใบเล็กใบใหญ่พะรุงพะรังกันไปหมด เดินผ่านไปร้านไหนก็มีแต่คนมองด้วยสายตาขบขัน

"ร้านนี้" เชียร์เดินเข้ามาในร้านโลโก้ซี พนักงานต่างต้อนรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเหลือบมองร่างสูงด้วยสายตางุนงง

"เขามากับผมครับ"

"เอ่อ...ค่ะ" พนักงานยิ้มเจื่อนๆ เชียร์เดินไปโซนเสื้อผ้าผู้ชายแบบที่ออกมาใหม่ มันไม่ต่างจากเสื้อรุ่นก่อนหน้านี้ที่เขากำลังสวมอยู่เลยก็แค่คนละสีเท่านั้น คนตัวเล็กหยิบส่งให้พนักงานก่อนจะเหลือบมองเขมที่ยืนตามติดเขาไม่ห่าง

"นั่งรอได้นะคะ" พนักงานสาวผายมือไปยังโซฟาขนาดใหญ่ เขมส่ายหน้าแล้วมองมาที่เชียร์

"ไปนั่งรอก่อนไปฉันต้องใช้เวลา"

"คะ...ครับ" หลังจากได้คำสั่งจากคนตัวเล็กเขมถึงยอมกลับไปนั่ง พนักงานยกน้ำดื่มและของหวานมาให้อย่างไม่เต็มใจแต่เพราะเชียร์หยิบของมากมายเธอจึงต้องรักษามารยาทเอาไว้ เชียร์เดินดูเสื้อผ้าต่างๆ ถึงตัวไหนจะเคยมีแล้วแต่ไม่ได้เอากลับมาก็ซื้อเพิ่มโดยไม่ต้องเครียดเรื่องเงินเพราะมีมากอยู่แล้ว

"รุ่นนี้เพิ่งออกมาหรอครับผมไม่เคยเห็น"

"อ๋อ เป็นรุ่นลิมิเต็ดค่ะเพิ่งออกมาแต่ว่าราคาค่อนข้างสูง..." เชียร์มองป้ายคล้องที่บอกราคาห้าหลักปลายๆ

"มีไซส์ผมมั้ยครับ"

"ขออภัยจริงๆ ค่ะ...ไม่มีไซส์คุณลูกค้าเลยค่ะ" เชียร์ถอนหายใจออกมา ถึงราคาจะสูงเกินกว่าจะเป็นเสื้อใส่ธรรมดาแต่เชียร์ก็ถูกใจสีที่ดำสนิทของมันแต่ว่ากลับไม่มีไซส์เนี่ยซิ

"มีแต่ไซส์ใหญ่ เหลือแค่ไซส์ที่ผู้ชายคนนั้นน่าจะใส่ได้ค่ะ" เชียร์เหลือบมองเขมที่นั่งจิกมือตัวเองอยู่ก่อนจะยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

"งั้นเอาตัวหนึ่งครับ"

"ค่ะ" เชียร์เดินกลับมาที่เสื้อที่เขาหยิบไปแล้วหนึ่งตัวก่อนจะหยิบไซส์ใหญ่มาเพิ่ม

"สองตัวนี้แยกกันนะครับ"

"ได้ค่ะ"

"เอาตัวนี้ด้วย"

"ค่ะ" คนตัวเล็กเหลือบมองเสื้อที่ตั้งใจจะซื้อให้ร่างสูงแล้วยกยิ้มคนเดียว หลังจากจ่ายเงินเสร็จก็โยนถุงทั้งหมดให้เขมเหมือนเดิม

"ฉันเริ่มหิวข้าวแล้ว จะกินที่นี่หรือว่านายจะไปกลับไปทำอาหารให้ฉันกินที่บ้านเพราะคุณแม่กับพี่ซันไม่อยู่มนเลยไม่ได้ทำอาหาร" เขมนิ่งไปเล็กน้อย

"แล้วแต่คุณหนูเลยครับ"

"นายทำอะไรได้บ้าง"

"ผมทำได้ทุกอย่าง ถะ...ถ้าคุณหนูสั่ง"

"เห้อ...งั้นกลับไปที่บ้านแล้วกัน ฉันอยากกินพิซซ่าโฮมเมดแต่ร้านที่นี่ไม่น่ากิน นายทำได้ใช่มั้ย" เขมพยักหน้า

"แต่ว่า....เราไม่มีแป้ง"

"ซื้อซิ"

"ครับ"

"เอางี้ นายสอนฉันบ้างซิ"

"...??"

"มันน่าเบื่อนี่ถ้าให้นั่งรอเฉยๆ เราไปซื้อของกันเถอะ" เชียร์ว่าแล้วเดินนำ ทันทีที่ทั้งสองมาถึงซุปดเปอร์มาเก็ตจากที่เชียร์เป็นเจ้านาย เขมเป็นคนถือของ กลายเป็นเขมคอยเดินนำทางเชียร์คอยลากรถเข็นตามเท่านั้น ตากลมโตเหลือบมองแผ่นหลังร่างสูงที่เดินนำเขาไป เขมแทบไม่ได้สนใจเชียร์ด้วยซ้ำเขาเอาแต่เดินหยิบนั่นนี่ ดูผักผลไม้ไม่พูดไม่จา แต่กลับแปลก

แปลกที่เชียร์มองคนๆ นี้ได้เรื่อยๆ

เพราะอะไรกันนะ เชียร์เริ่มที่จะตั้งคำถามกับตัวเอง ผู้ชายคนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเชียร์ทำให้เชียร์รู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด

"หึ..." คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินตามเขมเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็มีของสดเต็มรถแล้ว หลังจากซื้อของเสร็จทั้งหมดทั้งสองก็กลับมาที่บ้าน ถึงตอนแรกเชียร์จะขอให้เขมสอนแต่เพราะความเหนื่อยและนอนน้อยจากเมื่อคืนทำให้เชียร์ยอมแพ้ที่จะฝืนทน คนตัวเล็กขอตัวไปพักผ่อนและสั่งกำชับถึงพิซซ่าแสนอร่อยว่าตื่นมาต้องได้กินทันทีด้วย

.

.

.

กลิ่นหอมของเกสรดอกไม้ทำให้คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัว เชียร์ขยับตัวไปมาก่อนจะชะงักและสะดุ้งตื่น

"นะ...นาย!" ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นเขมกำลังทำอะไรสักอย่างกับแจกันในห้องของเขา

"ขะ ขอโทษครับ"

"เข้ามาได้ยังไง"

"คุณหนูไม่ได้ล็อค.."

"ถึงไม่ได้ล็อคนายก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามา!"

"ผม...เอาดอกไม้มาให้"

"........"

"มันช่วยให้หลับฝันดี" คนตัวเล็กมองดอกไม้สีสวยที่อยู่ในแจกันทั้งที่ก่อนหน้านี้มันเป็นแจกันเปล่า

"ฉันเข้าใจแล้ว ออกไปซะ" เขมพยักหน้ากำลังจะเดินออกไปแต่ร่างสูงก็หันกลับมาพูดกับคนตัวเล็กก่อน

"หนึ่งทุ่มแล้ว.....คะ คุณหนูรีบลงมาทานอาหารนะครับ...เดี๋ยวปวดท้อง" เชียร์ได้ยินก็พยักหน้ารับ หลังเขมออกไปคนตัวเล็กก็ถอนหายใจพรืดใหญ่ เจ้าของห้องกว้างเดินไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมเครื่องประดับชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อมาก่อนจะลงมาด้านล่างที่เงียบสงบเพราะไม่มีคนอยู่บ้านเลย

"คุณหนูจะทานอาหารเลยมั้ยคะ เขมทำพิซซ่าให้คุณหนูแล้ว" มนถามเมื่อเห็นเจ้านาย เชียร์พยักหน้าแล้วมองไปรอบบ้าน

"แล้วเขมล่ะ"

"เขมไม่ค่อยเข้ามาในบ้านใหญ่หรอกค่ะนอกจากมาทำอาหาร ปกติเขาก็จะอยู่ที่บ้านพักของเขา"

"ปกติเขมมีหน้าที่ทำอะไรในบ้านหลังนี้หรอ" เชียร์ถามเพราะความอยากรู้

"ถ้าปกติเขมมีเรียน ตอนเช้าจะไปเรียนส่วนตอนเย็นก็จะไปทำงานพิเศษร้านสะดวกซื้อหน้าหมู่บ้านค่ะ แต่ช่วงนี้ปิดเทอมเลยมาช่วยทำงานที่บ้าน"

"แล้วงานพิเศษล่ะ"

"ยังทำปกติค่ะ แต่พอดีวันนี้วันหยุดของเขาเลยไม่ได้ไปทำงาน"

"แปลว่าทุกวันเขมจะทำงานพิเศษ ถ้าว่างก็มาทำงานช่วยที่บ้านหรอ"

"ค่ะ"

"แล้วทำไมเขมต้องทำงานพิเศษ ทั้งที่อยู่อาหาร ค่าเรียนคุณแม่ก็ออกให้แล้วนี่" มนได้ยินคำถามนั้นก็อดถอนหายใจเพราะความสงสารไม่ได้

"เขมมาจากบ้านเด็กกำพร้า ถึงทุกๆ เดือนคุณผู้หญิงจะช่วยเหลือบ้างแต่ก็มีเด็กถูกทิ้งมากขึ้น เขมพยายามหาเงินเพื่อส่งไปให้ที่บ้านเด็กกำพร้าค่ะ"

"เป็นเด็กดีซินะ หมอนั่นน่ะ" มนพยักหน้า

"ถึงจะนิสัยแปลกๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร ท่าทางน่ากลัวแต่เป็นเด็กดีมากเลยค่ะ" เชียร์เผลอยิ้มออกมา เขามองพิซซ่าที่เขมทำให้แล้วนึกถึงร่างสูง

"ฝากบอกเขมด้วยว่าอร่อยมาก....พรุ่งนี้เช้าทำอะไรก็ได้ให้ฉันทานด้วย และก็ขอขนมเค้กด้วยล่ะ"

"มนจะไปบอกให้นะคะ" เชียร์พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะหลังกินจนอิ่ม

"ฉันจะออกไปเที่ยว คงกลับมาดึกๆ นั่นแหละ ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะ"

"ค่ะ..." คนตัวเล็กขับรถมาที่ผับเดิม นั่งที่เดิมและสั่งเครื่องดื่มแบบเดิม เพราะเคยมาแล้วครั้งนี้เชียร์เลยตั้งใจที่จะเมากว่าเดิมเพราะอยากแก้เบื่อ อยากเต้นบ้าง คนตัวเล็กเริ่มดื่มมากขึ้นจากหนึ่งแก้วเป็นสอง สาม จนถึงเจ็ดแก้วเชียร์ก็เริ่มรู้สึกร้อนรุ่มและมีเรี่ยวแรงมากขึ้น คนตัวเล็กเริ่มกระโดดโลดเต้นตามจังหวะเพลงพาลให้ใครต่อให้เห็นต่างก็ต้องสนใจเพราะความสวยงามแม้จะเต้นมั่วของเชียร์แต่กลับดึงสายตาได้ดีเยี่ยม คนตัวเล็กส่ายไปมาพร้อมแก้วในมือที่ถูกยกจิบหลายๆ ครั้ง เขาเต้นอยู่อย่างนั้นจนชนเข้ากับอกแกร่งของชายคนหนึ่ง

ตึก

"อึก...ขอโทษครับ" เชียร์หันมาขอโทษก่อนจะชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนี้

"เจอกันอีกแล้วนะครับ"

.

.

.

ร่างเล็กนอนหอบหายใจหลังเสร็จกิจกรรมบนเตียง ความเมาทำให้เชียร์เริ่มไม่มีสติแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จำได้ว่าคนที่เขาเพิ่งมีอะไรด้วยคือคนเดียวกันกับเมื่อวานนี้

"วันนี้หมดแรงเร็วจังนะครับ เพิ่งน้ำแรกเอง"

"ฉันเมา" เชียร์ยอมรับแต่โดยดีทำให้ชายหนุ่มเอ็นดู เขาโยนถุงยางอนามัยทิ้งก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กแล้วเช็ดตัวให้

"วันนี้จะหนีกลับก่อนมั้ย โรงแรมนี้ระดับห้าดาวเลยนะครับ...หรูพอรึเปล่า?" เชียร์กระตุกยิ้มแล้วพยักหน้า ถึงไม่หรูเขาก็คงกลับไม่ไหวหรอกสภาพแบบนี้ คนตัวเล็กพลิกตัวไปมาจะหลับแต่ถูกอีกฝ่ายก่อกวนด้วยการซุกไซร้รอบคอเรียวของตน

"อื้อ...พอ"

"ครับ?" อเล็กซ์แกล้งทำหน้าซื่อ ปากหนาค่อยๆ ขบเม้มและสร้างรอยไว้ที่ท้ายทอยของเชียร์และเชียร์ก็ไม่ได้รับรู้อะไร ตากลมโตค่อยๆ ปรือลงช้าๆ ก่อนจะหลับลงไปในที่สุด

.

.

.

แสดงแดดยามเช้าปลุกให้คนตัวเล็กตื่นนอน อาการปวดเมื่อไปทั้งตัวและสะโพกทำให้เชียร์เบ้หน้าออกมา

"ตื่นแล้วหรอครับ"

"นาย....." เชียร์นึกชื่อของผู้ชายคนนี้ไม่ออก คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาไล่อาการมึนเมาของตัวเอง

"ดื่มชาร้อนๆ แก้เมาครับ" เชียร์รับชากลิ่นหอมที่อีกฝ่ายส่งมาดื่มทันทีจนรู้สึกผ่อนคลายและสดชื่น

"กี่โมงแล้ว"

"สิบโมงแล้วครับ" หวังว่าจะไม่โดนพี่ซันด่าเอานะ เชียร์คิดในใจก่อนจะเหลือบมองร่างสูงที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่

"มีอะไรครับ"

"ผมก็แค่มองน่ะ...คุณน่ารักจนไม่อยากละสายตา"

"พูดแบบนี้กับคู่นอนทุกคนรึเปล่า"

"เปล่าครับ คุณคนแรก" เชียร์ไม่สนใจ คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวามองโรงแรมหรูอย่างพึงพอใจก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

"จะนอนต่อหรอครับ"

"อืม....จะไปไหนก็ไป"

"ผมไม่ไปหรอก"

"ฉันจะนอน"

"ก็นอนไปซิครับ" คนตัวเล็กขมวดคิ้วก่อนจะเหลือบมองร่างสูง

"ถ้านายเอาแต่จ้องฉันแบบนี้ฉันจะนอนหลับรึไง...ไปให้พ้นฉันจะนอน"

"ไม่ให้มองหน้า...งั้นผมขอนอนข้างๆ แล้วกัน" เชียร์ลืมตาขึ้นมามองร่างสูงที่ขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนซ้อนตัวเขา

"ทำอะไร"

"ก็นอนไงครับ"

"แล้วทำไมต้องกอด" เชียร์มองมาที่มือหนาที่เอื้อมมือมากอดเอวเขาไว้ ร่างสูงกระตุกยิ้มแล้วซุกหน้ากับซอกคอขาว

"ยังมีถุงยางอนามัยเหลือนะครับ"

.

.

.

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ..." เสียงหวานครางดังลั่นพร้อมขย่มตัวสวนทางกับร่างสูงที่กระแทกขึ้นมาจนกลางกายขนาดใหญ่เข้ามาลึกจนรู้สึกเจ็บ เชียร์ขบเม้มกัดริมฝีปากตัวเองระบายอารมณ์ก่อนจะประสานมือกับร่างสูงแล้วโยกตัวไปมา

"อื้อออ เสียว เสียวมาก...คุณเก่งมากครับ" อเล็กซ์ว่าแล้วจับเอวคอดแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืน เชียร์ตกใจรีบกอดคอร่างสูงเอาไว้แน่น อเล็กซ์อุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในห้องน้ำ วางเชียร์ไว้ที่เคาน์เตอร์ล้างหน้าก่อนจะก้มลงจะจูบคนตัวเล็กแต่เชียร์หันหน้าหนี

"ไม่จูบ" ร่างสูงชะงัก เขาขัดใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ปล่อยให้อารมณ์หายไป ทั้งสองเกี่ยวกวัดลัดแน่นกระแทกใส่กันและกันตามแรงอารมณ์จนปลดปล่อยออกมาในเวลาไร่เรี่ยกัน เชียร์รีบขยับตัวออกจากกลางกายก่อนที่อีกฝ่ายจะหลั่งในเพราะตนรู้สึกไม่สบายใจถ้าถูกหลั่งในกลัวว่าอาจจะติดเชื้อ ทำให้อเล็กซ์ไม่พอใจอีกครั้งแต่ก็ยังยิ้มอยู่ได้

หลังจากจบกิจกรรมทั้งสองก็อาบน้ำพร้อมกันก่อนจะเช็คเอาท์ออกมาข้างนอก แต่เพราะรถของเชียร์ยังอยู่ที่ผับเขาเลยต้องอาศัยอีกฝ่ายกลับร้าน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ลามือจากเขาง่ายๆ

"ไปทานข้าวกลางวันกันก่อนดีมั้ยครับ"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..