พลาด

วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าอากาศสดใสที่สดในรอบหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เหมาะสำหรับการเดินทางไกลโดยยานพาหนะที่เรียกว่าเครื่องบิน ผู้คนในบ้านหลังใหญ่ต่างตั้งตาตั้งใจรอบุคคลสำคัญของบ้านที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้งหลังไม่ได้เจอกันหลายสิบปี ใช่แล้ว วันนี้คุณหนูของพวกเขาจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง....

เชียร์

คุณหนูเล็กของบ้านหลังนี้ถูกส่งไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่อายุยังน้อย ผ่านไปสิบกว่าปีในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกลับมาที่นี่อีกครั้ง คนรับใช้และทุกคนในบ้านต่างตั้งตารอการเติบโตของคุณหนูเล็กอย่างใจจดใจจ่อจนกระทั่งถึงเวลา รถคันหรูที่ไปรับคนตัวเล็กกลับบ้านแล่นมาจอดที่หน้าประตูทางเข้า เรียวขาสวยขาวเหยียบลงบนพื้นก่อนที่คนตัวเล็กจะค่อยๆ ลงมาจากรถคันนั้น

"เชียร์" คุณผู้หญิงเห็นหน้าลูกชายแล้วรีบวิ่งไปกอดด้วยความคิดถึง

"สวัสดีครับ" เชียร์ยกมือไหว้แล้วกอดคุณแม่แน่นก่อนจะเหลือบมองบ้านหลังใหญ่

"ไม่ได้กลับมาซะนานเลย ที่นี่ร้อนจังครับ"

"อากาศก็เป็นแบบนี้แหละลูก...ทุกคนรออยู่นะ"

"ทุกคน...?" เชียร์เหลือบมองเหล่าคนรับใช้ที่ยืนยิ้มดีใจ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมา

"ทำไมต้องทำให้มันใหญ่โตด้วยครับ เชียร์แค่แวะมาหาเฉยๆ นะแม่...กลับไปทำงานกันเถอะครับ เชียร์ไม่ชอบที่ๆ คนเยอะ" คุณผู้หญิงชะงักก่อนจะไล่ทุกคนออกไปเหลือแค่หญิงวัยชราคนเดียว

"เชียร์จำป้ามะลิได้มั้ย?" เชียร์ส่ายหน้าไปมา ร่างเล็กถูกนำพามาหาหญิงชราที่ยืนก้มหน้าอยู่

"นี่ป้ามะลิคนที่เลี้ยงเชียร์มาตั้งแต่เด็กไง"

"สวัสดีครับ" เชียร์ยกมือไหว้อย่างเบื่อหน่าย

"ป้ามะลิเขา..."

"เชียร์ไปได้รึยังครับแม่ เชียร์ร้อน"

"จะไปไหนล่ะลูก ขึ้นห้องหรอ"

"ครับ นั่งเครื่องมาเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง เชียร์เหนื่อย เชียร์จะนอน ไม่ต้องปลุกนะครับเชียร์จะตื่นเอง"

"งะ...งั้น มนๆ พาคุณเชียร์ไปห้องนอนหน่อย" เด็กสาวรับใช้พนักหน้าแล้วเดินนำคุณหนูน้อยที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกไปที่ห้องส่วนตัวของเชียร์ ทันทีที้คนตัวเล็กเข้ามาในห้องก็เบ้หน้าทันทีเมื่อเห็นห้องที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักหวานแหวว

"นี่อะไรกัน ใครจัดห้องให้ฉัน"

"คุณผู้หญิงค่ะ" เชียร์กรอกตามองบน

"ฉันไม่ได้ชอบอะไรน่ารักแบบนี้ ช่างเถอะฉันง่วงแล้ว พรุ่งนี้เอาของออกไปให้หมด หรือไม่ก็ย้ายห้องนอนให้ฉันเข้าใจมั้ย"

"ค่ะคุณหนู" คนตัวเล็กมองสาวรับใช้อย่างไม่พอใจแล้วปิดประตูไล่เธอเสียงดัง

"จะบ้าตาย...ทำไมต้องกลับมาด้วยเนี่ย" เชียร์บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด เขาไม่อยากกลับมาที่นี่เพราะที่นี่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเลยแต่เพราะพี่ชายที่ขู่ว่าถ้าเขาไม่กลับมาช่วยงานบ้างเขาจะไม่ได้อะไรสักอย่างทำให้เขายอมกลับมาที่นี่ คนตัวเล็กถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะถอดเสื้อไหมพรมของตัวเองออกแล้วสวมเพียงเสื้อคลุมสำหรับอาบน้ำ

"กระเป๋า....เหอะ ทำงานกันช้าจริงๆ" เชียร์ขยี้เส้นผมตัวเองไปมาแล้วนั่งไขว่ห้างรอว่าจะมีใครยกกระเป๋ามาให้มั้ย แต่รอมาเกือบห้านาทีก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนเอากระเป๋าเขามาให้

"นี่ต้องรอให้ฉันสั่งรึไงห้ะ!" คนตัวเล็กพูดกับตัวเองเสียงดังและอดทนไม่ไหว เชียร์เดินย้ำเสียงดังเพราะความโมโหแล้วกระชากประตูออกตั้งใจจะตะโกนด่าคนรับใช้ทั้งบ้านแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่หน้าประตูของตัวเอง

"อ๊ะ...ไอ้บ้า!! มายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ห้ะ!"

"ขะ ขอโทษครับ" ชายคนนั้นก้มหน้าก้มตาโค้งตัวกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เชียร์ขมวดคิ้วแน่นไม่พอใจที่อีกฝ่ายทำให้ตนตกใจก่อนจะเหลือบเห็นกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองสามสี่ใบตรงนั้น

"กระเป๋าฉันนี่"

"คะ...คุณผู้หญิงให้เอามาให้ครับ"

"แล้วทำไมชักช้า ฉันรอนานแล้ว"

"ผะ...ผมยกขึ้นมานานแล้วครับ"

"ไม่มีทาง ถ้ายกขึ้นมานานแล้วทำไมไม่เอาเข้ามาในห้อง"

"ผมไม่กล้าเคาะประตูครับ..." เชียร์ชะงัก ตากลมโตเหลือบมองผู้ชายตรงหน้าที่ไม่ได้สวมเครื่องแบบคนรับใช้เหมือนคนอื่นๆ

"เอาเข้ามาก่อน"

"คะ...ครับ" ชายร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ทยอยยกกระเป๋าเข้ามาในห้องอย่างนุ่มนวนเหมือนกลัวว่ากระเป๋ามันจะพังทำให้เชียร์ไม่ละสายตาออกจากเขาคนนี้

"นายเป็นใคร เป็นคนรับใช้ที่นี่หรอทำไมไม่ใส่ยูนิฟอร์ม"

"ผมมารับใช้คุณผู้หญิงเพื่อตอบแทนบุญคุณท่านน่ะครับ....จะมองว่าเป็นคนรับใช้ก็ได้" เชียร์ขมวดคิ้วแน่น คนตัวเล็กมองร่างสูงที่พูดไปก้มไปด้วยความไม่พอใจจนเดินไปข้างหน้าคนตัวสูงกว่าแล้วจับคางคมของเขาให้เงยหน้ามองตนเอง

"อ๊ะ..." ชานร่างสูงตกใจรีบผละเชียร์จนเชียร์เซถอยหลัง

"ฉันเจ็บนะ!"

"ขะ ขอโทษ ขอโทษครับ"

"เงยหน้ามองฉัน"

"...."

"ฉันบอกให้เงยหน้ามองฉันไง!!" คนตัวเล็กตะหวาดลั่น ชายหนุ่มเม้มปากแน่นก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวเล็กกว่าช้าๆ แต่ไม่กี่วินามีก็ก้มหน้าหลบสายตา

"ทำไมไม่มองหน้าฉัน ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง"

"ผะ...ผมไม่กล้าหรอกครับ"

"ทำไม"

"มัน...ไม่สุภาพ"

"แต่ฉันสั่ง นายรับใช้คุณแม่ไม่ใช่รึไง งั้นนายก็ต้องฟังสิ่งที่ฉันสั่งซิ ฉันบอกให้นายเงยหน้า...เงย!" มือหนาบีบเข้าหากันแล้วถูไปมาเพราะเกิดแรงกดดัน เชียร์มองท่าทางหวาดกลัวของเขาแล้วเริ่มแปลกใจว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงไม่กล้าแม้จะมองหน้าเขา

"นี่....ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะ"

"....."

"การที่นายไม่สบตาฉันตอนที่ฉันพูดมันเหมือนฉันพูดอยู่คนเดียว นายกำลังทำเรื่องเสียมารยาท"

"แต่พวกนั้นบอกว่า...ถ้าผมมองหน้า...ผมจะโดน..." เชียร์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อชายคนนั้นหยุดพูดไป คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียง

"แล้วแต่นายแล้วกัน ฉันบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ชอบ....เอาของออกจากกระเป๋าแล้วจัดการเก็บให้เรียบร้อย ฉันจะอาบน้ำ" คนตัวเล็กสั่งก่อนจะเดินหยิบของสำคัญแล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำส่วนตัวปล่อยให้ร่างสูงยืนเคว้งคว้างอยู่ที่กลางห้อง

เสียงน้ำไหลคลอกับเสียงเพลงที่เชียร์ชอบทำให้คนตัวเล็กผ่อนคลายลงได้บ้างเมื่อได้อาบน้ำเย็นๆ คนตัวเล็กค่อยๆ หลับตาพริ้มแล้วเงยหน้ารับสายน้ำจากฝักบัวก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงดังจากภายนอก

เพล้ง!

เชียร์รีบปิดน้ำแล้วสวมเสื้อคลุมก่อนจะวิ่งออกมาอย่างตกใจ

"เกิดอะไรขึ้น!...นะ....น้ำหอมของฉัน..." ตากลมโตมองขวดน้ำหอมราคาหลักหมื่นตัวโปรดที่แตกไปทั่วห้องก่อนจะเหลือบมองร่างสูงที่นั่่งบีบมือตัวเองแน่น ร่างกายก็สั่นเทา

"ฮึก...ขอโทษ...ขอโทษครับ...ขอโทษ...ผมขอโทษ" เชียร์ขมวดคิ้วแน่นมองร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ทั้งที่เขายังไม่ได้ดุด่าอะไร

"ออกไป"

"...ฮึก...ผมขอโทษ"

"รีบออกไปจากห้องซะก่อนที่ฉันจะโมโห"

"...ฮึก...คุณหนูครับผมขอ..."

"ออกไป!!" เสียงหวานตะหวาดลั่นดังกว่าเดิม ร่างสูงสะดุ้งแล้วรีบคลานรีบตะกุยตะกายออกจากห้องไปด้วยความกลัว

"ไอ้บ้านี่..." เชียร์ถอนหายใจ มองเศษแก้วที่กระจายด้วยความโมโห

.

.

.

.

หลังจากเรียก มน สาวรับใช้ที่เจอกันครั้งแรกให้มาทำความสะอาดและเก็บของให้เป็นระเบียบเชียร์ก็อาบน้ำและพักผ่อนจนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงตอนเย็น

ก๊อกๆ

"เชียร์...เชียร์ลูก...ทานข้าวเย็นรึเปล่าจ้ะ" คนตัวเล็กค่อยๆ พลิกตัวไปมาก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้าๆ

"ครับแม่..." เชียร์ขานรับออกไปเสียงเบาก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู

"ทานข้าวเย็นมั้ยลูก แม่ให้ป้ามะลิกับมนทำของอร่อยๆ ไว้เยอะเลยนะ" เชียร์พยักหน้า

"ครับ เดี๋ยวเชียร์ลงไป"

"แม่จะรอนะ"

"แล้วพี่ซันล่ะครับ"

"ซันติดประชุมวันนี้คงไม่กลับบ้านหรือกลับดึกๆ นู้นแหละ เราทานข้าวกันก่อนเถอะ" เชียร์พยักหน้ารับปาก จัดแต่งตัวก่อนจะเดินลงตามคุณแม่ทานข้าวข้างล่าง โต๊ะอาหารขนาดใหญ่มีเพียงจานข้าวสองจานไม่สมกับอาหารห้าหกอย่างที่วางไว้ คุณผู้หญิงประครองลูกชายคนเล็กมานั่งที่ข้างตัวเองแล้วตักอาหารให้กับมือ

"กินเยอะๆ นะลูก เชียร์ผอมมากไปแล้ว" เชียร์พยักหน้าแม้จะเริ่มไม่พอใจเพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย คนตัวเล็กมองอาหารน่าตาแปลกจากที่ตัวเองทานมาตลอดชีวิตแล้วถอนหายใจ พยายามจะทานแต่เพราะรสชาติที่ไม่ถูกปากเลยทานได้แค่นิดเดียว

"ไม่อร่อยหรอลูก"

"ปกติเชียร์ไม่ทานข้าวครับทานอย่างอื่น....ให้คนทำสลัดให้เชียร์ได้มั้ยครับอาจจะกินได้มั้ยขึ้น"

"อ๋อ ได้จ้ะ...ป้าจ้ะ ทำสลัดให้ได้มั้ยจ้ะ"

"เดี๋ยวป้าให้เจ้าเขมทำให้แล้วกันนะคะคุณหนูเรื่องแบบนี้ป้าไม่ถนัด" เชียร์พยักหน้าแล้วนั่งรอสลัดที่ตนเองชอบ สักพักสลัดจานใหญ่หน้าตาน่ารับประทานก็ถูกเสริฟ เชียร์ตักผักสีเขียวมากินก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

"อร่อยจังครับน้ำสลัดกำลังดีเลย"

"พ่อเขมเขาทำน่ะ เขาทำอาหารอร่อยมากเลยนะ"

"เขมหรอครับ?"

"จ้ะ.....เขมน่ะเขาเป็น..."

"แม่ครับ คืนนี้เชียร์อยากออกไปเที่ยว" เชียร์ไม่ได้ฟังเรื่องที่แม่จะพูดก็พูดตัดบทของคุณแม่ คุณผู้หญิงเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วหันมาถาม

"เชียร์อยากไปที่ไหนล่ะเดี๋ยวแม่ให้น้ายอดขับรถให้"

"ไม่เป็นไรครับเชียร์ไปเองได้ เชียร์เสริชจากเว็บไซต์มาบ้าง"

"แต่นี่มันก็เย็นแล้วนะลูก ตะวันจะลับขอบฟ้าแล้ว"

"เชียร์เที่ยวกลางคืนเป็นเรื่องปกติแล้วครับ" คนตัวเล็กว่า คุณผู้หญิงพูดไม่ออก หลายปีมานี้เขาไม่ได้รู้จักลูกชายคนเล็กดีเลย บางที...ลูกอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

"จ้ะ ต้องการอะไรก็บอกแม่นะ กุญแจรถทั้งหมดวางอยู่ตรงนั้นอยากขับคันไหนก็ไป.....ส่วนบัตร..."

"ไม่ต้องครับเชียร์มีของเชียร์เอง" คนตัวเล็กว่าแล้วลุกขึ้นหลังจากทานสลัดจนหมด

"พรุ่งนี้ตอนเช้าเชียร์ขอแซนวิชกับน้ำส้มนะครับ ให้คนที่ชื่อเขมทำให้แล้วกันเชียร์ชอบรสมือของเขา"

"อ่า...จ้ะ แม่จะบอกเขมให้"

"ไปก่อนนะครับ เชียร์กลับดึกไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่คนเป็นแม่ก็อดห่วงไม่ได้ หญิงวัยกลางคนมองสลัดจานใหญ่ที่ถูกกินจนหมดแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา

"ป้ามะลิจ้ะ...เชียร์กินผักได้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ..."

"คุณหนูน่ะ..โตขึ้นมากจริงๆ นะคะ" ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจ หวังว่าจะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ดีจริงๆ นะ

รถหรูสีแดงแล่นมาจอดที่ผับแห่งหนึ่ง เชียร์ยกนาฬิกามองเวลาที่เพิ่งจะทุ่มกว่าๆ ยังไม่เหมาะกับการเที่ยวผับเท่าไหร่แต่เพราะไม่รู้จะไปที่ไหนเลยตัดสินใจเข้ามานั่งเล่นในผับแทน

ทันทีที่คนตัวเล็กเข้ามาข้างในก็ถูกจับจ้องด้วยสายตาจากคนรอบๆ อาจจะเพราะเครื่องประดับและการแต่งตัวราคาแพงหรือบุคคลิกรูกร่างหน้าตาที่ไม่ต่างจากตุ๊กตาหรือเทพบุตรในนิยายนั่นทำให้ใครๆ ก็จดจ้องมาที่เขา

"คนเดียวครับ" เชียร์นั่งลงที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เทนเดอร์แล้วมองเมนูที่ชายตรงหน้ายื่นมาให้

"ขออะไรอ่อนๆ แล้วกันผมไม่อยากเมา" บาร์เทนเดอร์หนุ่มรับแล้วทำเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอลล์อ่อนๆ แต่รสชาติดีเยี่ยมให้ คนตัวเล็กมองไปรอบๆ ร้านที่เริ่มมีคนทยอยเข้ามา โต๊ะข้างๆ ที่ว่างเริ่มมีคนมานั่งจนถูกล้อมรอบด้วยผู้คน จากหนึ่งแก้วเป็นสองแก้ว สาม สี่ และห้าแต่ไม่ได้ทำอะไรคนตัวเล็กเลย ตากลมโตยังกวาดสายตาไปโดยรอบเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่

ผับในเวลากลางดึกเริ่มครึกครื้น เสียงเพลงและแสงไฟสาดส่องสร้างความบันเทิงให้นักท่องราตรี เชียร์โยกตัวเบาๆ ตามเสียงเพลงก่อนจะชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นตาคู่คมที่มองเขาอีกฝั่งห่างไกล คนตัวเล็กเหลือบมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าชายคนนั้นไม่ได้มองคนอื่นและเขามั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นมองมาที่เขา แต่เพราะแสงไฟตรงนั้นมันมืดมากทำให้เชียร์มองหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก

"เดี๋ยวผมมานะครับ" เชียร์ว่าแล้ววางเงินจำนวนหนึ่งให้บาร์เทนเดอร์เผื่อให้เขาจองที่นั่งให้ก่อนจะเดินไปห้องน้ำและตามที่คิด ผู้ชายคนนั้นเดินตามเขามาเช่นกัน เรียวปากสีชมพูอ่อนกระตุกยิ้มก่อนจะเดินเลยห้องน้ำออกมาในซอกเล็กๆ ที่มีคนยืนคุยกันบ้างเล็กน้อย

"แผนสูงจังนะครับ" ขาเล็กชะงักหยุดเดินแล้วหันมามองคนด้านหลัง

"ครับ?"

"แกล้งเดินเลยห้องน้ำเพื่อจะได้รู้ว่าผมตามคุณมา" เชียร์กระตุกยิ้มก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แสงไฟสีม่วงสว่างสาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าหล่อคมของเขาจนเชียร์ตกใจ....

"หน้าผม...มีอะไรติดหรอครับ?" คำถามจากอีกฝ่ายทำให้เชียร์ได้สติ คนตัวเล็กหัวเราะออกมาเบาๆ

"ถ้าจะมีก็คงเป็น....ความหล่อมั้งครับ" ชายร่างสูงยกยิ้มชอบใจ

"ผม อเล็กซ์....แล้วคุณล่ะ"

"เชียร์ครับ"

"วันนี้...มาคนเดียวหรอครับ?" ทั้งสองสบตากันก่อนจะยกยิ้มเหมือนต่างคนต่างรู้ความหมาย...

.

.

.

.

ตับ ตับ ตับ

"อ๊ะ....ระ...แรง...แรงกว่านี้" เสียงหวานสั่นเครือเพราะถูกกระแทกอย่างหนัก กลางกายขนาดใหญ่กระแทกจุดเสียวเข้ามาจนเกิดเสียงมากมาย อเล็กซ์จับเอวบางให้มั่นแล้วรัวสะโพกใส่ตามแรงอารมณ์ใคร่

"ซี๊ดดดดส์..."

"จะ เสร็จ...อ๊ะ อ๊ะ" เชียร์ชักรูดแก่นกางของตัวเองอย่างเร็วก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มที่นอนของโรงแรมหรู แรงตอดรัดจากช่องทางเล็กเมื่อเชียร์กระตุกเกร็งทำให้มันบีบกลางกายของอเล็กซ์จนเจ้าตัวเสียวกระสั่นและทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาจนหลั่งเต็มถุงยางอนามัยที่สวมใส่

"แฮก...แฮก..." ทั้งสองล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงหลังจากมีเพศสัมพันธ์กันนานถึงสามชั่วโมง ร่างสูงหยิบทิขชูมาเช็ดส่วนที่เปรอะเปลื้อนก่อนจะโยนถุงยางอนามัยที่เต็มไปด้วยน้ำกามลงถังขยะ

"ต่อมั้ยครับ?"

"ถุงยางหมดแล้วไม่ใช่หรอ" เชียร์หันมาถาม

"ผมว่าคุณก็ไม่น่าจะมีโรค ส่วนผมปลอดภัยครับ"

"ไม่ล่ะ....ฉันไม่มีอะไรกับใครถ้าไม่มีถุงยางอนามัย" เชียร์บอกก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยขาที่สั่นเทา อเล็กซ์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นเชียร์หยิบของส่วนตัวเข้าไปในห้องน้ำ

"คุณจะไปไหนครับ ไม่นอนด้วยกันหรอ"

"ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบนอนโรงแรมแบบนี้" เชียร์เหลือบมองทั่วห้องที่ตกแต่งอย่างพื้นบ้านไม่ได้ดูมีราคาเท่าไหร่ คนตัวเล็กเข้ามาอาบน้ำแค่ชำระคาบเหงื่อใคลและคาบน้ำกามออกก่อนจะแต่งตัวเหมือนเดิม

"ฉันจะกลับแล้ว...ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ เดี๋ยวฉันจ่ายค่าโรงแรมให้" คนตัวเล็กพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปทันที ตาคมกลิบเหลือบมองประตูที่ถูกปิดก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ

"โรงแรมระดับนี้...ฉันจะจ่ายค่าโรงแรมเอง....หึ....นายเป็นใครกันแน่นะไอ้หนูน้อย" อเล็กซ์มองบัตรประชาชนของคนตัวเล็กที่ทำมานานแต่สะอาดเหมือนไม่เคยได้เอามาใช้ ดูท่า....คงจะไม่ใช่คนที่อยู่ที่นี่ประจำ ร่างสูงเก็บบัตรประชาชนของเชียร์เอาไว้ในกระเป๋าก่อนจะอาบน้ำและออกจากโรงแรมสามดาวที่คนระดับเขาเองก็ไม่อยากจะนอนเหมือนกัน

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...