บทที่ 6 คิดถึง ว้าวุ่นและต้องการ

6

คิดถึง ว้าวุ่นและต้องการ

“คุณคิม!”

แม้ว่าจะเมามากแต่วิอัณณาก็ยังพอมีสติเหลืออยู่ เธอรับรู้ได้ว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร สะบัดข้อมือออกจากเกาะกุมในทันทีที่เขาลากเธอมาจนถึงชั้นสองของสตูดิโอ ข้างบนนี้ไม่มีใคร…เพราะทุกคนกำลังสนุกอยู่ข้างล่าง

“ตกลงว่าคุณกำลังยั่วผมอยู่ใช่ไหม?” คิมหันต์ถามซ้ำ เดินตรงไปยังห้องทำงานของกึกก้อง เขามาที่นี่บ่อยครั้งจนรู้ว่าห้องทำงานของเพื่อนนั้นมีเบียร์แช่อยู่ในตู้เย็นหลายกระป๋อง

“ยั่วอะไรคะ? ทำไมอัณณาต้องยั่วคุณด้วย? คุณเองไม่ใช่เหรอที่ยั่วอัณณา?” ร่างบางเดินตามชายหนุ่มไปติดๆ รับเบียร์กระป๋องเย็นเฉียบมาจากเขาถามว่าเธอกลัวเขาไหม ตอบเลยว่าไม่กลัวสักนิด ตอนนี้เธอเพียงอยากจะรู้ว่าสองวันที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่ยอมโทรหาเธอเลย และอยากจะรู้จริงๆว่าเขาเป็นอย่างที่อนาวิลพูดจริงหรือเปล่า

“ผมจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะ”

“ค่ะ มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”

“คุณจงใจเมินผม จงใจไม่พูดชื่อผมตอนที่ขอบคุณทุกคน แล้วคุณต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ ผมถึงได้คิดถึงคุณไม่หยุด ละสายตาไปจากคุณไม่ได้แบบนี้” บทจะพูดตรงคิมหันต์ก็พูดทุกอย่างที่คิดออกมาจนทำให้วิอัณณาถึงกับงง นี่เขากำลังบอกว่าคิดถึงเธองั้นเหรอ? แสดงว่าไม่ใช่แค่เธอที่คิดถึงเขาในตลอดสองวันที่ผ่านมาน่ะสิ

“คิดถึงแล้วทำไมไม่โทรมาล่ะคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกึ่งงอน นั่งลงบนโซฟาตัวยาวในห้องทำงาน ขณะเดียวกันก็จิบเบียร์จากกระป๋อง

“…” คิมหันต์นิ่งเงียบ นั่งลงที่ข้างร่างบาง ไล่สายตามองความงามที่อยู่ภายใต้ชุดสีแดงแสนเย้ายวน เธอเฝ้ารอสายของเขา แสดงว่าวิชามารของเขากำลังทำงาน แต่…เมื่อค่ำเธอมางานเลี้ยงกับผู้ชายคนอื่น

“หรือคุณคิมจำเบอร์อัณณาไม่ได้?”

“ศูนย์แปดเก้า…” ชายหนุ่มพูดเบอร์ของหญิงสาวออกมาอย่างแม่นยำและถูกต้อง

“ก็จำได้นี่คะ แต่ก็ไม่ได้โทรมา”

“คุณรอสายของผม…แล้วทำไมคืนนี้ถึงมางานกับพระเอกคนนั้น?”

“ก็ถ้าคุณคิมไปรับอัณณาที่บ้าน อัณณาก็คงมางานนี้กับคุณคิม”

“พูดมาขนาดนี้คุณยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอว่ากำลังยั่วผมอยู่?”

“ยั่วอะไรคะ?”

“ก็ยั่วให้ผมหึงไง”

“…” วิอัณณาถึงกับนิ่ง คิมหันต์เป็นคนแรกที่เธอคิดไม่ออกว่าจะต้องรับมือกับเขายังไง

“คุณทำสำเร็จ ผมหึง…รู้สึกหัวร้อนมากเลยที่เห็นคุณมางานนี้กับคนอื่น แถมคุณยังไม่ขอบคุณผมอีก”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก” จนแล้วจนรอด วิอัณณาต้องเอ่ยคำขอบคุณออกมาพร้อมรอยยิ้ม แอบรู้สึกดีอยู่ภายในที่เธอทำให้เขาหึงได้ ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ

“ขอบคุณที่ผมหึงเหรอ?”

“ฮะๆ ไม่ใช่ค่ะ ขอบคุณที่คุณคิมเป็นสปอนเซอร์หลักให้กับละครเรื่องแรกของอัณณา คุณคือหนึ่งคนที่สำคัญที่ทำให้ความฝันของอัณณาเป็นจริง” เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมรอยยิ้มแสนจริงใจ

“รู้ไหมว่าผมชอบรอยยิ้มของคุณมาก” เขาจ้องเธอไม่วางตา จ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยแล้วเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“ทุกคนก็พูดแบบนั้น” วิอัณณาเขินอายจนตัวเกร็ง เธอเคยชินกับการถูกจ้องมอง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป…ทำไมเธอถึงสั่นไหวกับสายตาของคิมหันต์มากเหลือเกิน

“ตกลงว่าคุณคิดถึงผม…ใช่ไหม?”

“คะ?”

“เพราะคุณรอสายของผม เพราะคุณถาม…ว่าทำไมผมถึงไม่ยอมโทรไป”

“แล้วมันเพราะอะไรล่ะคะ?”

“เพราะผม…” คิมหันต์เอ่ยออกมาเบาๆ พลางยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ใบหน้าสวย ลมหายใจของทั้งสองสอดประสาน อีกเพียงคืบเดียวเรียวปากของเขาและเธอก็จะสัมผัสกัน ที่จริงเมื่อถึงจุดนี้วิอัณณาจะต้องเลี่ยงออกไป ทว่าเธอกลับไม่ทำ…

“เพราะ?”

“เพราะผมต้องการให้คุณรู้สึก…”

“รู้สึกอะไรคะ?”

“คิดถึง ว้าวุ่นและต้องการ…” จบคำนั้นเขาก็จูบเธอเบาๆ เป็นจูบที่เรียบง่าย ก่อนจะถอนออกมาเพื่อสังเกตท่าทีของเธอ

“…” วิอัณณาเพียงจ้องมองคนตรงหน้า ได้คำตอบแล้วว่าเขาทำสำเร็จ เขาจงใจทำให้เธอเป็นบ้าในตลอดสองวัน และเวลานี้เขาก็กำลังจะทำให้เธอบ้าหนักยิ่งกว่าเดิม เขาคงกำลังคิดว่าตัวเองชนะ แต่เขาคิดผิด…เขาต่างหากที่ต้องเป็นบ้า คิดถึง ว้าวุ่นและต้องการ เกมนี้…เธอไม่ใช่เหยื่อ แต่เธอคือผู้ล่า!

“รู้สึกไหม?” คิมหันต์กระซิบถาม เพราะเขามองเธอไม่ออก

“…” ทว่าวิอัณณายังคงนิ่งเงียบ เขาจะเป็นพวกที่ฟันแล้วทิ้งหรือเปล่า เรื่องนั้นเธอไม่สนใจ แต่ถ้าเขาคิดจะฟันเธอ…บอกเลยว่าเขาคิดผิด! เธอต่างหากที่จะฟันเขา!

“ต้องการไหม?”

“ลองเดาดูสิคะ”

“อื้อ!”

เสียงครางดังขึ้นในลำคอของคิมหันต์ เมื่อร่างบางขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักร่างหนาแล้วประโคมจูบเขาอย่างดูดดื่ม เวลานี้วิอัณณาไม่ต้องการอะไรจากเอาคืนเขา เธออยากให้เขาเป็นฝ่ายที่คิดถึงเธอ ในเมื่อเขาทำให้เธอคิดถึงได้ตั้งสองวัน เธอก็จะกระชากเขาให้ตกลงหลุมแห่งความคิดถึงนี้ไปอีกสองเดือน!

รสจูบของเธอนั้นช่างนุ่มนวล ทว่ามันสอดแทรกด้วยความเร่าร้อน ในคราแรกเธอเป็นฝ่ายรุก ต่อมา…เมื่อชายหนุ่มตั้งตัวได้ เขาก็โอบเอวบางมากอดรัดอย่างแนบชิด อีกมือกดท้ายทอยสวยให้ใกล้เข้ามา เขาเปิดปากเธอด้วยเรียวลิ้น สอดลิ้นสากเข้าไปดูดดึง เขากำลังครอบครองเธอ…เพียงจูบเดียวเขาก็ทำให้เธออ่อนยวบยาบได้ทั้งร่าง

เขาและเธอจูบกันเนิ่นนาน มือหนาก็เริ่มไม่อยู่สุข เริ่มเคลื่อนจากเอวบางลงไปที่สะโพก เคล้นคลึงเบาๆอย่างมีจังหวะ เขาเก่งเรื่องนี้…ผู้หญิงทุกคนต่างเอ่ยชม และเขากำลังจะทำให้วิอัณณาต้องร้องขอและเอ่ยชมเขาเหมือนทุกคนที่ผ่านมา

“ฮึก!” นางเอกสาวถอนจูบออกมาหายใจ ตอนนี้เธอมึนไปหมด เพราะว่าเป็นเพราะรสจูบหรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

“ขอนะ…” คิมหันต์เอ่ยขอ ขออย่างตรงไปตรงมา ขอเพราะรู้ว่าคำตอบจะออกมาเป็นยังไง ถ้าลองเขาได้จูบใคร…ตามสถิติแล้วยังไม่มีผู้หญิงคนไหนหลุดมือเขาไปได้เลยสักคน

“อื้อ!” และคำตอบของวิอัณณานั้นไม่ใช่คำพูด เธอจูบเขาเป็นคำตอบ ตอบเขาว่า…เธอก็ต้องการ และในเมื่อเขาขอ…เธอก็จะให้ แต่อย่างที่เคยได้บอก…เธอไม่สนว่าเขาจะเป็นพวกฟันแล้วทิ้งหรือเปล่า วิอัณณาเป็นสาวสมัยใหม่ การมีเซ็กส์…ผู้หญิงไม่ได้เสีย ไม่มีใครเสีย ในความต้องการนี้…ต่างคนก็ต่างได้ ได้ด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ