บทที่ 5 ต่างคนต่างยั่ว

5

ต่างคนต่างยั่ว

รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านจีรวัฒนกุล ก่อนที่พระเอกคนดังจะลงจากรถมายืนรอรับนางเอกของเขา วันนี้เป็นคืนวันงานเลี้ยงปิดกล้องละครเรื่องสืบรัก อนาวิลจึงอาสามารับวิอัณณา ซึ่งหากเป็นเวลาปกติ…วิอัณณาจะมีผู้เป็นแม่ที่คอยไปรับไปส่ง แต่เพราะครั้งนี้แม่ของเธอติดธุระอยู่ต่างจังหวัดจึงไปร่วมงานด้วยไม่ได้ อีกเหตุผลที่สำคัญคือวิอัณณาต้องการจะตอกหน้าใครบางคนว่าเธอมีตัวเลือกมากมาย และไม่ได้ว่างพอที่จะมานั่งคิดถึงแต่เขาทั้งวัน

ร่างสะโอดสะองในชุดเดรสสีแดงเว้าหลังเดินออกมาจากบ้านพร้อมรอยยิ้ม ที่จริงเธอไม่ได้พิศวาสอะไรอนาวิลนัก และเขาก็เลื่องชื่อเรื่องความเจ้าชู้ แถมยังมีเคมีสาธารณะที่จิ้นกับนางเอกคนอื่นตั้งหลายคน เธอตัดเขาออกจากสารระบบตั้งแต่ที่รู้เรื่องนั้น และเขาก็ไม่ได้แสดงออกว่าจะจีบเธอแบบจริงจัง เลยไม่ได้ลำบากใจอะไรกับเขาเท่าไหร่ ในเมื่อครั้งนี้เขาบอกเองว่าอยากมารับเธอเดินเข้างาน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะปฏิเสธ

“คืนนี้อัณณาสวยมากเลยนะ” อนาวิลเอ่ยชมนางเอกคนล่าสุดของเขาด้วยแววตาหลงใหลในความงาม

“สวยเท่าโรสมาลี คู่จิ้นคนใหม่ของพี่วิลหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวแกล้งหยอก ก่อนจะลงไปนั่งในรถคันหรูที่อนาวิลเปิดประตูให้

“สวยกว่ามาก ยิ่งเวลาที่อัณณายิ้ม…อัณณาสวยกว่าทุกคนที่พี่เคยเจอ” เขาพูดมันออกมาตามความจริง ก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปขึ้นที่ฝั่งคนขับ

“พูดแบบนั้นได้ไงคะ? ถ้าโรสมาลีมาได้ยินคงจะเสียใจ อีกอย่าง…อัณณารู้หรอกนะว่าถ้าโรสมาลีถาม…พี่วิลก็คงจะบอกว่านางสวยกว่าอัณณา”

“ไม่ปฏิเสธครับ เพราะโรสเขายังไม่เคยถาม แต่ถ้าเขาเกิดถามขึ้นมา…แน่นอนว่าพี่ต้องบอกว่าเขาสวยกว่าอัณณา”

“ชิ! ไม่คิดจะเก็บความเจ้าชู้ไว้เป็นความลับหน่อยเหรอ”

“ก็แล้วอัณณาอยากให้พี่หักหน้าผู้หญิงเหรอ?”

“แต่ก็ไม่ควรโกหกหรือเปล่าล่ะ?”

“เพราะงั้นพี่เลยพยายามเลี่ยงที่จะต้องเจอคำถามนั้นจากโรสไง พี่ไม่อยากโกหกว่าโรสสวยกว่าอัณณา”

“สุดๆ เลยนะพี่วิล…ถามจริงไปฝึกวิชาหลีสาวมาจากไหนคะ?”

“ของแบบนี้มันต้องเรียนรู้ด้วยการปฏิบัติจริง ไม่เชื่อก็ลองถามคุณคิมหันต์ดูสิ”

“เกี่ยวอะไรกับคุณคิมหันต์คะ?”

“คนนั้นน่ะระดับเทพเลยจะบอกให้ ตอนอยู่อังกฤษ…พี่ได้ยินชื่อเสียงเขามาเยอะ”

“ชื่อเสียงเรื่องอะไรคะ?”

“พูดได้ไหม?”

“ได้ค่ะ เพราะเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้”

“อืม…ก็เรื่องฟันแล้วทิ้งน่ะสิ อัณณาเองก็ต้องระวังไว้ด้วยนะ ผู้ชายน่ะ…มันหน้ามืดกันทุกคนแหละเวลาที่เจอผู้หญิงสวยๆ ตรงหน้า”

“ทำไมอัณณาต้องระวังด้วยคะ?”

“ก็เพราะพี่เห็นอัณณากลับกับเขาตอนคิวสุดท้าย…แล้วสองวันที่ผ่านมา อัณณาก็ไม่ตอบข้อความพี่เลย”

“อย่าบอกนะคะว่าพี่วิลคิดว่าอัณณากับคุณคิม…”

“ไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่…”

แค่อยากจะเช็กให้ชัวร์ว่านางเอกของเขาเสร็จคนอื่นไปแล้วหรือยัง แค่อยากจะหลอกถามแบบอ้อมๆ ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมตอบข้อความของเขาเลย และแค่อยากจะ…ตัดคะแนนคู่แข่งน่ะสิ

“ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกค่ะ ฟังอัณณาก็พอ…ว่าอัณณาน่ะไม่โดนหลอกฟันง่ายๆ หรอกนะคะ” วิอัณณาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร ว่าแต่…คิมหันต์เป็นพวกฟันแล้วทิ้งจริงๆ งั้นเหรอ? แสดงว่าเขาหลอกให้เธอคิดถึงแล้วเงียบหายไปจริงๆ สินะ…

สตูดิโอ เซอร์ราวด์

เสียงซุบซิบดังขึ้นในทันทีที่วิอัณณาเดินควงแขนอนาวิลเข้ามาในงานเลี้ยงปิดกล้องละคร โชคดีที่เสียงเพลงนั้นดังมากพอที่จะไม่ทำให้พระเอกและนางเอกได้ยินคำซุบซิบนั้น แต่ถึงอย่างนั้น…ใช่ว่าวิอัณณาจะมองไม่ออกว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เธอและพวกเขากำลังพูดถึงเธอ

อนาวิลพาวิอัณณาไปนั่งร่วมโต๊ะกับกึกก้องและทีมงานที่เป็นหัวเรือใหญ่ ซึ่งภายในโต๊ะนั้นมีคนสำคัญที่ทำให้ละครเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงอย่างคิมหันต์อยู่ด้วย และแน่นอนว่าเขาจับจ้องมายังเธอไม่วางตา ด้วยเพราะความงามที่เปล่งประกายในชุดเดรสสีแดง หากเหตุผลหลักคือเธอมากับผู้ชายคนอื่น

พอทักทายทีมงานด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์เสร็จ วิอัณณาก็ถูกจัดที่ให้นั่งข้างๆ อนาวิล ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับคิมหันต์พอดิบพอดี จนถึงตอนนี้เขาก็ยังจ้องเธออยู่ เช่นเคย…มีเพียงเขาที่เงียบงัน ไม่ว่าใครในโต๊ะจะพูดอะไร เขาทำเพียงแค่รับฟังเท่านั้น

“คุณแม่ล่ะอัณณา?” กึกก้องถามถึงวิมาลา เพราะสองคนค่อนข้างสนิทกัน

“แม่ติดธุระต่างจังหวัดค่ะพี่ก้อง คืนนี้อัณณาก็เลยมากับพี่วิล” เริ่มแล้ว…วิอัณณาเริ่มงานของเธอแล้ว

“เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอก” นิดหนึ่ง ผู้ช่วยผู้กำกับสาวห้าวที่มีนิสัยพูดตรงเอ่ยพร้อมกับกระดกเบียร์เข้าปาก

“เป็นข่าวสิดี จะได้เป็นกระแส…ละครจะได้ดังไง” อนาวิลตอบกลับ

“เอาแค่คู่จิ้นพอนะไอ้วิล…ไม่ต้องถึงกับคู่จริง” กึกก้องมองออกว่าอนาวิลเป็นยังไง ถึงได้รีบดักทาง เพราะนางเอกคนนี้…เขาจองไว้ให้เพื่อนรัก

“มันเป็นเรื่องของอนาคต…อัณณาต้องท่องประโยคนี้ไว้ใช่ไหมคะ?” วิอัณณาแกล้งพูดติดตลก ขณะเดียวกันก็ปรายตามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยกเบียร์ขึ้นดื่ม…เขายังคงมองเธอ มองจนเธอรู้สึกอยากจะควักลูกตาคู่นั้นออกมา

“ฮะๆ ใช่ๆ ต่อไปอัณณาคงต้องพูดประโยคนี้บ่อยแน่ๆ”

“งั้นทำให้มันเป็นปัจจุบันเลยดีไหม? อัณณาจะได้ไม่ต้องพูดประโยคนั้น” อนาวิลรีบหยอดเมื่อได้โอกาส

“มึงเลือกสักคนไหมวะไอ้วิล จะอัณณา โรสมาลี หรือแพรว ไหนจะใบเฟิร์นอีก คู่จิ้นมึงแม่งเยอะฉิบหาย” กึกก้องว่า

“ระวังจะสับรางไม่ทันแล้วตายห่าคาขบวนรถไฟที่ชนกัน” นิดหนึ่งพึมพำ ทว่าพระเอกหนุ่มได้ยิน

“เห้ยๆ พูดให้มันดีๆ นะทอมบอย”

“ทอมบอยบ้านป้าพี่ดิวะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่ทอม!”

“พอเลยๆ สองคนนี้มันเป็นอะไรวะ เจอหน้ากันตั้งแต่วันแรกจนปิดกล้อง แม่งด่ากันทุกครั้งเลย” พอเห็นว่าสงครามกำลังจะเริ่ม กึกก้องก็รีบห้ามทัพในทันที

“อัณณาว่าน่ารักดีนะคะ ไม่รู้ทำไม…อัณณาชอบดูพี่หนึ่งกับพี่วิลเถียงกัน” มีเพียงอัณณาที่ยิ้มให้กับสองคนจองเถียง

ค่ำคืนแห่งความสุขช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว และวิอัณณาก็เมาอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน เธอขึ้นเวทีไปร้องเพลงและเต้นตามคำเรียกร้องของทีมงาน การแสดงของเธอที่มีความเมามายเคลือบอยู่นั้นช่างน่ารัก น่ามองและตลก ทุกคนดูรักใคร่เอ็นดูเธอ ไม่มีสายตาคู่ไหนที่จะละไปจากเธอได้ โดยเฉพาะอนาวิลและคิมหันต์ เมื่อการแสดงจบลง…นางเอกก็เอ่ยคำขอบคุณทีมงาน…พร้อมน้ำตาแห่งความปลื้มปริ่ม

“ฮึก! อัณณาขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ ขอบคุณพี่ก้องที่เลือกและเชื่อมั่นว่าอัณณาจะแสดงละครเรื่องนี้ได้ ขอบคุณพี่หนึ่งที่คอยโทรปลุกอัณณา ฮึก…ขอบคุณพี่แก้ว ขอบคุณพี่ซินดี้ที่แต่งหน้าให้อัณณาสวยทุกวัน ขอบคุณพี่เมลโล่…ที่เอาเสื้อผ้าดีๆ มาให้อัณณาใส่ ขอบคุณครูขวัญที่สอนการแสดงอัณณา ฮึก! อัณณาขอบคุณพี่ๆ ทีมกล้อง ทีมไฟ ทีมอาร์ต ขอบคุณป้าๆ สวัสดิการกอง…ขอบคุณมากจริงๆ ฮือๆ อัณณาเมาแล้วอะ…เมามากเลย ดื่มไปเยอะมากๆ ไม่รู้แล้วว่าต้องขอบคุณใครบ้าง แต่ขอบคุณทุกคนจริงๆ นะคะ”

“วู้ว!!! ฮะๆๆๆ”

“เก่งมาอัณณา!!!”

“สวยๆ รวยๆ ดังๆ นะลูกสาวแม่!!!”

จบคำขอบคุณวิอัณณาก็ได้รับเสียงปรบมือและคำอวยพรจากทุกคนที่รักใคร่ ก่อนที่เธอจะเข้าไปโอบกอดทีมงานที่ร่วมทำงานมากับเธอตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา พอมีช่องทางที่จะแอบหนีออกมาได้…เธอก็รีบออกมาเข้าห้องน้ำ เดินโซซัดโซเซเพราะความเมา เข้ามาเช็ดคราบน้ำตา แต่ถึงตอนนี้เธอก็ยังยิ้มไม่ยอมหุบ

“เมาจัง…” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงยืดยาน ออกมาจากห้องน้ำ คิดจะไปหาที่นั่งพักให้ส่างเมา ทว่ากลับมีใครบางคนมาขวางทางเธอไว้ก่อน

“ดื่มไปเยอะเลยนะ”

“คุณคิม?” หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อเขาเข้ามาพูดกับเป็นประโยคแรกในรอบสองวัน

“ผมว่าคุณลืมอะไรไปอย่างนะ”

“อะ…อะไรคะ!”

“คุณขอบคุณทุกคน…แต่คุณไม่ได้ขอบคุณผม”

“?”

“ทำไมคุณไม่พูดชื่อผม? ทั้งๆ ที่คือคนสำคัญที่ทำให้ละครเรื่องแรกในชีวิตคุณเกิดขึ้นได้จริง”

“อะไรของคุณคิม…คะ?”

“คิดจะยั่วผมเหรอ?”

“ยั่วเหรอคะ? ใครกันแน่ที่ยั่ว? คุณคิมต่างหากล่ะที่ยั่วอัณณา…”

“ต่างคนต่างยั่วสินะ?”

“ยอมรับแล้วเหรอคะว่ายั่ว?”

“ครับ…ผมยั่วคุณ แล้วคุณล่ะ…ยอมรับไหมว่ากำลังยั่วผมอยู่?” จบคำนั้นคิมหันต์ก็คว้าข้อมือเล็กแล้วพาเธอเดินขึ้นชั้นสองของสตูดิโออย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่วิอัณณาจะได้ขัดขืนอะไรทั้งนั้น