บทที่ 3 สิบวินาที

3

สิบวินาที

ปกติแล้วกองถ่ายละครจะเลิกเวลาสี่ทุ่ม หากไม่มีการถ่ายล่วงเวลา แต่เพราะวันนี้เป็นคิวสุดท้ายของการถ่ายทำ และฉากที่ต้องถ่ายก็มีน้อยกว่าวันอื่นๆ เลยทำให้เลิกกองเร็วกว่าปกติ ซึ่งเวลาหกโมงเย็นนั้นเป็นเวลาที่รถติดหนัก เพราะหลายๆ ออฟฟิศเพิ่งจะเลิกงาน นับว่าเป็นโชคดีของคิมหันต์…เพราะการที่รถติดหนักๆ จนแทบไม่ขยับเขยื้อนไปไหนได้ มันทำให้เขามีโอกาสได้แสดงวิชามารกับวิอัณณา

“รถติดหนักเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งชายหนุ่มก็พอจะมองออกว่าเธอกำลังเกร็ง เขายังมองออกไปถึงว่าเธอนั้นดูมั่นใจและเข้มแข็งจากที่ภายนอก แต่ภายใน…เธออาจจะไม่ได้มั่นอย่างที่เห็น

“กรุงเทพก็แบบนี้แหละ หิวหรือเปล่าครับ? ผมเห็นว่าตอนเลิกกองถ่ายคุณก็กลับเลย…คงยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม?”

“ก็…ไม่เชิงว่าหิวหรอกค่ะ” การถูกถามไถ่ถึงเรื่องความหิวฟังดูเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่วิอัณณามองลึกลงไปกว่านั้นมาก เรื่องแรก…คิมหันต์ดูไม่เหมือนคนที่จะถามอะไรแบบนี้ ข้อสอง…เขาและเธอเพิ่งจะเจอกันครั้งแรก แค่เขาอาสามาส่งเธอที่บ้านก็ว่าแปลกแล้ว นี่ยังแสดงความสนอกสนใจ รู้ว่าเธอไม่ได้กินข้าวเย็นที่กองถ่ายอีกด้วย แน่นอนว่าหญิงสาวไม่น้อยมักจะหวั่นไหวให้กับการถูกเอาใจใส่…ไม่มากก็น้อย

“ไม่เชิงว่าหิว? มันคืออะไรครับ?”

“ปกติอัณณาไม่กินอะไรหลังหกโมงเย็นน่ะค่ะ ยกเว้นน้ำเปล่ากับผลไม้ที่มีน้ำตาลน้อย”

“เพื่อรักษาหุ่นเหรอ?”

“ค่ะ”

“งั้นถ้าใครจะชวนคุณออกไปดินเนอร์ก็คงยากสินะ” คิมหันต์เผยรอยยิ้มบางๆ ออกมา ซึ่งรอยยิ้มของเขาก็ทำให้วิอัณณาเกิดคำถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ยากนะคะ ถ้าใครคนนั้นเป็นคนที่อัณณาอยากไปด้วย…แต่จะกินด้วยไหมก็อีกเรื่อง” และเมื่อเกิดคำถาม วิอัณณาก็ต้องหาคำตอบ ในเมื่อเขาทำเหมือนจะจีบเธอ เธอก็แค่ทำเหมือนว่าจะเล่นด้วยไปเลยสิ ไหนๆ แม่ก็บอกว่าเธอต้องทำให้เขาชอบเธออยู่ๆ เพื่ออะไรที่มันง่ายขึ้นยังไงล่ะ

“แล้วถ้าผมอยากจะแวะกินเบอร์เกอร์สักหน่อยล่ะ?”

“งั้นอัณณาก็จะนั่งดื่มน้ำเป็นเพื่อนค่ะ” เธอตอบกลับเขาพร้อมรอยยิ้ม ในเมื่อเขามองหาสะพาน เธอก็จะบอกทางให้ว่าสะพานนั้นอยู่ตรงไหน ในเมื่อเขาต้องการจะเดินข้ามมา แน่นอนว่าสะพานนั้นได้ทอดรออยู่แล้ว

เบอร์เกอร์ ควีน

อัณณานั่งดื่มน้ำเปล่าอย่างนิ่งเงียบ เธอกำลังใช้ความคิดวิเคราะห์คิมหันต์ที่กำลังกินเบอร์เกอร์และเฟรนช์ฟรายส์อยู่ตรงหน้า หน้าเขานิ่ง ยิ้มก็น้อย เขาทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไม…เธอถึงรู้สึกอยากให้เขาแสดงออกมาเลยตรงๆ ว่ากำลังจีบหรือสนใจเธอ อดคิดไม่ได้เลยว่าตัวเธอเองใจร้อนเกินไปหรือเปล่านะ

“มองอะไรขนาดนั้นครับ?” คนถูกจ้องเอ่ยถามเพราะเขารู้มานานแล้วว่าอีกฝ่ายจ้องอยู่อย่างไม่วางตา

“คะ?”

“หิวใช่ไหมล่ะ? คุณอยากกินเบอร์เกอร์ใช่ไหม?”

“ฮะๆ ไม่นะคะ อัณณาไม่ได้อยากกินสักหน่อย”

“อย่างนั้นแล้วทำไมถึง…จ้องผมขนาดนั้น”

“ก็คุณคิมหันต์ทำตัวน่าสงสัยนี่คะ”

“ยังไงครับ?”

“ก็…เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เพิ่งเจอกันวันแรก…แต่ตอนนี้กำลังมานั่งกินเบอร์เกอร์ด้วยกัน”

“อา…” ชายหนุ่มพยักหน้าทำความเข้าใจ แต่กลับไม่อธิบายอะไรแม้แต่น้อย

“จะไม่อธิบายอะไรสักหน่อยเหรอ?”

“คิดว่าไม่นะครับ”

“…” กวนประสาท! นี่คือสิ่งที่วิอัณณาคิดอยู่ในใจ ทว่าสิ่งที่เธอแสดงออกไปนั้นมีเพียงรอยยิ้ม

“ถ้าอธิบาย…คุณก็จะไม่สงสัย และถ้าคุณไม่สงสัย…ก็คงจะไม่เก็บเรื่องของผมไปคิด พรุ่งนี้คุณก็คงจะลืม แล้วเราก็เงียบหายกันไป” ทว่าคำตอบที่ได้รับต่อจากนั้นกลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ นี่เขากำลังจีบเธอจริงๆ สินะ และมันคงเป็นวิธีจีบผู้หญิงในแบบฉบับของคนประหลาด เธอไม่เคยเจอคนแบบเขามาก่อน

“ทำไมถึงจะต้องเงียบหายล่ะคะ? คุณคิมหันต์จะไม่มา…งานเลี้ยงปิดกล้องเหรอ?”

“งานเลี้ยง?”

“มะรืนนี้น่ะค่ะ ที่ออฟฟิศพี่ก้อง”

“ง่ายกว่าที่คิดจริงๆ ด้วย” คิมหันต์เหยียดรอยยิ้มเสือร้าย ที่ว่าง่าย…ไม่ใช่คน แต่เป็นสถานการณ์ที่สุดแสนจะเป็นใจต่างหาก

“ง่ายเหรอคะ?”

“ต่อไปคุณดังแล้ว คงจะไม่ได้มานั่งกินเบอร์เกอร์แบบนี้ง่ายๆ จะไม่ลองสักหน่อยเหรอ?” เขาเปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือเรียนรู้เกี่ยวกับเธอไว้ให้ได้มากที่สุด

“ไม่ค่ะ”

“เบอร์เกอร์แค่ชิ้นเดียวไม่ทำให้อ้วนหรอกนะ อีกอย่าง…ออกกำลังกายเอาก็ได้”

“เพราะแบบนั้นไงคะ อัณณาถึงไม่กิน อดใจไม่กิน…ดีกว่าต้องมานั่งออกกำลังกาย”

“ออกกำลังกายมันเพื่อสุขภาพนะครับ ไม่ใช่แค่เพราะอยากจะลดความอ้วน การออกกำลังกายจะทำให้เลือดสูบฉีดหัวใจได้ดี เอาไขมันมาสร้างกล้ามเนื้อ เราจะสดชื่น…สมองปลอดโปร่ง ยิ่งถ้าออกกำลังกายตอนเช้าจะดีมากเลยนะ”

“คุณคิมรับงานเทรนเนอร์หรือเปล่าคะเนี่ย? ฮะๆๆ” วิอัณณาแกล้งแซว

“ก็ถ้าคุณอยากลอง…ผมก็ยินดีที่จะเทรนให้” แล้วพอได้โอกาส คิมหันต์ก็หยอดพอเป็นพิธี

“อัณณาแค่แกล้งแซวน่ะค่ะ”

“ไม่อยากลองสักหน่อยเหรอ? ผมจะบอกว่ามีของกินอร่อยๆ ที่เปิดขายหลังหกโมงเย็นเยอะมากเลยนะ”

“ล่อซื้ออยู่เหรอคะ? นอกจากทำแบรนด์สูทแล้วคุณคิมเปิดฟิตเนสด้วยใช่ไหม?” ไม่ว่าเขาจะล่อยังไง วิอัณณาก็ไม่หลวมตัวตอบรับ นั่นแปลว่าเธอไม่ได้หัวอ่อน ไม่ได้ตอบรับใครง่ายๆ เพราะความเกรงใจ และขี้เกียจออกกำลังกาย นี่เป็นสามเรื่องเกี่ยวกับเธอที่คิมหันต์ได้เรียนรู้

เขาพยายามจีบเธอในรูปแบบแปลกๆ ที่คาดเดาไม่ได้ นี่คือสิ่งที่วิอัณณาได้รู้จากร้านเบอร์เกอร์ควีน พูดง่ายๆ ว่าเขาสนใจเธอแน่ๆ ไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร เพราะเธอสวย เพราะรอยยิ้มหรือว่าเพราะเขามันก็แค่คนเจ้าชู้ แต่ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งคำคือ…เขาทำให้เธอรู้สึกว่ากำลังถูกใส่ใจ นั่นคือความสนุกในอีกรูปแบบหนึ่ง

บ้านจีรวัฒนกุล

รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านขนาดกลางในหมู่บ้านซึ่งอยู่นอกเมือง อีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะออกจากกรุงเทพ มุ่งตรงสู่ปทุมธานีต่อเนื่องไปยังอยุธยา ไม่แปลกที่จะไม่มีรถที่กองถ่ายรับวิอัณณามาส่งถึงที่ เพราะบ้านของเธอนั้นไกลเหลือเกิน แถมรถก็ติดสุดๆ

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง บ้านอัณณาไกลไม่ใช่เล่นเลยใช่ไหมล่ะ?”

“ไกลมากครับ” คิมหันต์ไม่ปฏิเสธ “แต่ผมชอบนะ”

“คะ?”

“คุยกับคุณสนุกดี”

“คุยกับคุณคิมก็ได้ความรู้เยอะเลยค่ะ อย่างน้อยตอนนี้อัณณาก็รู้แล้วว่าตัวเองควรใส่สูทแบบไหนเพื่อให้เข้ากับรูปร่าง” ระหว่างทางจากร้านเบอร์เกอร์จนถึงบ้าน ทั้งสองคุยกันหลายเรื่องตั้งแต่เรื่องสูทไปจนถึงเรื่องที่คิมหันต์มาลงทุนทำละคร

“แวะไปที่ช็อปใหญ่สิครับ มีสูทผู้หญิงให้คุณเลือกเยอะเลย หรือจะสั่งตัดใหม่ก็ได้”

“ราคาพิเศษหรือเปล่า?”

“ฟรีครับ”

“ใจดีจังเลยนะคะ”

“แลกกับ…เบอร์โทรได้ไหม?”

“ศูนย์แปดเก้า…” แล้ววิอัณณาก็บอกเบอร์มือถือของตัวเองออกไปอย่างรวดเร็วครั้งเดียวจบ หากเขาจำได้ จำทัน ก็เอาไป แต่หากเขาจำไม่ทันก็แค่อด แต่ถึงอย่างนั้นเขาที่เป็นเพื่อนกับกึกก้องจะหาเบอร์ของเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก “ขับรถดีนะคะ”

“ครับ” เขาตอบรับเธอพร้อมรอยยิ้ม มองดูเธอลงไปจากรถ ทั้งสองสบตากันราวสิบวินาที ก่อนที่วิอัณณาจะหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ซึ่งเวลาสิบวินาทีมันมากพอที่จะทำให้คนตกหลุมรักกันได้ หากว่าใครคนนั้นเชื่อเรื่องทฤษฎีแปดวินาที