2 แลกเปลี่ยนเรื่องราว

ตอนที่ 2

แลกเปลี่ยนเรื่องราว

“เราไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนเลยนะ ทำไมกิตถึงไม่โทรมาหาพลอยเลยล่ะ”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอกับเขาไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อกันราวกับคนแปลกหน้า ทั้งๆที่สนิทกันมากเธอจึงคาดหวังว่ากิตติภพจะโทรมาหา

“ผมคิดว่าพลอยน่าจะยุ่ง ก็เลยไม่อยากรบกวน”

“โทรมาหากันบ้างก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะ จะไม่ติดต่อกันเลยมันก็ดูแปลกๆไม่ใช่เหรอ”

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนชวนพลอยไพลินกลับเข้าไปในห้าง

“อาหารย่อยหรือยัง ไปกินไอติมกันไหม”

เมื่อครู่ชายหนุ่มชวนเธอออกมาเดินเล่น แต่ขณะที่เดินอยู่นั้นฝนก็ดันตกลงมา พลอยไพลินลูบท้องเบาๆ ก่อนพยักหน้า

“จะว่าไปก็ไม่ได้กินไอติมนานแล้วเหมือนกัน”

ทั้งสองเดินมาที่ร้านไอศกรีม โชคดีที่คนไม่ค่อยเยอะ มีโต๊ะซึ่งอยู่ในมุมลับๆเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามหญิงสาว ถึงแม้ว่าพลอยไพลินจะยังไม่ได้แตะเมนูแต่กิตติภพก็รู้ว่าควรจะสั่งอะไรให้เธอ

“เอารสช็อกโกแลตกับรสกล้วยครับ”

หญิงสาวยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นยังคงจำได้ว่าเธอชอบไอศกรีมรสกล้วยมากแค่ไหน

“ดีจังที่กิตยังคงจำได้”

“ก็มีแค่พลอยคนเดียวที่ชอบกินไอติมรสที่มันหายาก”

“ก็มันอร่อยนี่ หายากก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยๆก็รู้นี่ว่าร้านไหนขายรสนี้”

หญิงสาวนึกถึงสมัยก่อน เวลาที่เพื่อนๆซื้อไอศกรีมกินกันเธอเป็นคนเดียวที่ไม่กินด้วย เพราะไม่มีรสชาติที่ตัวเองชอบ แต่พอกิตติภพเห็นว่าเธอไม่กินเขาก็จะไม่กินเป็นเพื่อน เพราะเขาไม่อยากให้เธออดคนเดียว

“ถ้างั้นก็รีบกินเถอะเดี๋ยวมันละลาย”

ชายหนุ่มเอ่ย ระหว่างที่ตักไอศกรีมเข้าปากเขาก็มองหญิงสาวไปด้วย

“แต่ว่าไปช่วงที่ขึ้นมหาวิทยาลัยพวกเราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน จะถามหลายครั้งแล้ว กิตมีแฟนหรือยัง”

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก”

ชายหนุ่มตัดบท ไม่ค่อยอยากพูดเรื่องนี้สักเท่าไหร่

“เรื่องของกิตมันสำคัญสำหรับพลอยนะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ”

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวกับความดื้อของเพื่อน สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนยอมเล่าเรื่องของอดีตแฟนสาวให้เธอฟัง

“ก็เคยคบอยู่คนนึง ชื่อปูเป้”

“ชื่อน่ารักจัง แล้วเขาเป็นคนยังไงเหรอ”

“ก็ไม่รู้สิ จำไม่ค่อยได้”

หญิงสาวเลิกคิ้ว มองชายหนุ่มด้วยความงุนงง

“จำไม่ได้ได้ยังไง นั่นแฟนทั้งคนเลยนะ”

“มันก็สองปีมาเเล้ว จำไม่ค่อยได้หรอก”

ชายหนุ่มไม่อยากพูดเรื่องนี้จริงๆเขาจึงแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ แต่หญิงสาวไม่เชื่อและพยายามคะยั้นคะยอ

“เอางี้ละกันเดี๋ยวพลอยจะถามเผื่อว่ากิตจะจำได้”

หญิงสาวไม่ย่อท้อ เธออยากรู้ว่าผู้หญิงแบบไหนที่สามารถพิชิตใจเพื่อนของเธอคนนี้ได้

“เขาสวยไหม”

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ดูไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่

“แล้วจีบกันยังไงอ่ะ”

“ก็เรียนคณะเดียวกัน อยู่ในกลุ่มเดียวกันก็เลยสนิทกัน”

“แค่นี้เหรอ”

หญิงสาวคิดว่ามันจะโรแมนติกมากกว่านี้เสียอีก แต่ทำไมมันช่างดูเรียบง่ายเหลือเกิน

“แล้วกิตขอเขาเป็นแฟนก่อนหรือเขาขอกิตเป็นแฟนก่อน”

“เขาขอก่อน”

หญิงสาวพยักหน้า พอจะเดาได้ว่าชายหนุ่มน่าจะไม่เอ่ยปากขอใครเป็นแฟนก่อน เพราะตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมาเธอไม่เคยเห็นกิตติภพจีบใครจริงๆจังๆ หรือพูดง่ายๆก็คือเธอไม่เห็นกิตติภพสนิทสนมกับผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ

“ทำไมปล่อยผู้หญิงขอเราเป็นแฟนก่อนล่ะ ทีหลังต้องเป็นฝ่ายขอก่อนนะ ถ้าเรารักเขาเราก็ต้องชัดเจน เข้าใจไหมกิต”

ชายหนุ่มพยักหน้าส่งๆ หญิงสาวจึงไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญไปมากกว่านี้

“แล้วพลอยล่ะ เรียนมหาลัยมีใครมาจีบหรือเปล่า”

หญิงสาวยิ้มบาง จะว่าไปก็พอมี แต่ในมหาวิทยาลัยมีคนสวยๆเต็มไปหมด แม้ว่าเธอจะเป็นคนที่หน้าตาดีแต่ก็ไม่ได้ถือว่าสวยโดดเด่นสะดุดตาใครขนาดนั้น

“ก็มีบ้างนิดๆหน่อยๆน่ะ”

“แล้วได้คบกับใครหรือเปล่า”

ชายหนุ่มถามต่อ เขาเองก็อยากรู้เรื่องของพลอยไพลินเช่นกัน

“ไม่ได้คบหรอก ตอนนี้สนใจแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว ก็เลยไม่ได้เปิดใจให้ใครเลย น่าเสียดายเนอะ อดมีประสบการณ์ความรักช่วงวัยเรียนเลย อีกปีเดียวก็จะเรียนจบแล้ว”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ไม่ได้แปลว่าเธอรู้สึกเสียดายจริงๆ

“บางทีความรักในวัยเรียนมันก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดหรอก ไม่มีก็ดีแล้ว”

กิตติภพมองออกไปนอกกระจก ฝนที่โปรยปรายเมื่อครู่เทกระหน่ำลงมา

“จะกลับเลยไหม”

พลอยไพลินพยักหน้า เย็นวันนี้เธอต้องไปช่วยแม่ทำเค้ก อยากรีบกลับไปช่วยแม่เตรียมของ

“พอดีว่าวันนี้แม่จะเข้าครัวทำเค้ก ก็เลยขอให้ไปเป็นลูกมือน่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับเถอะ แต่ฝนตกหนักขนาดนี้จะขับรถกลับได้แน่นะ”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม ใจจริงเขาไม่อยากให้ หญิงสาวขับรถฝ่าฝนตกหนักขนาดนี้กลับบ้านเพียงลำพัง

“สบายมาก บ้านก็ไม่ได้อยู่ไกลสักหน่อย”

หญิงสาวเอ่ย หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยทั้งสองก็เดินเล่นกันอยู่พักนึง เนื่องจากพลอยไพลินเจอเสื้อผ้าที่ถูกใจจึงขอแวะซื้อก่อน ซึ่งชายหนุ่มก็ยืนรออย่างใจเย็น มองดูพลอยไพลินที่มีความสุขกับการเลือกเสื้อผ้า

“ปกติชอบซื้อเสื้อผ้าลดราคาเหรอ”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อครู่เขาเห็นหญิงสาวตาโตเมื่อเห็นป้ายลดราคา

“ชอบสิ เสื้อผ้าพวกหนีคุณภาพดีมากเลยนะ แถมราคาก็ถูก บางตัวลดตั้งแปดสิบเปอร์เซนต์”

“ไม่น่าล่ะ ตาโตเป็นไข่ห่านเลย”

“ก็ไม่ขนาดนั้นไหมล่ะ แต่จะให้เดินผ่านไปเฉยๆก็ทำไม่ได้หรอก ของถูกและดีแบบนี้จะไม่ซื้อก็น่าเสียดาย”

ทั้งสองเดินมาที่ลานจอดรถ เมื่อมาถึงพลอยไพลินก็สังเกตเห็นว่ายางรถของเธอมันดูไม่เท่ากัน

“ยางรั่วหรือเปล่า”

กิตติภพเดินเข้าไปดูใกล้ๆก่อนเห็นว่ามีตะปูฝังอยู่ที่ล้อรถของหญิงสาวส่งผลให้ลมรั่วออกมา

“เมื่อกี้ขับผ่านถนนที่กำลังก่อสร้าง สงสัยจะเหยียบตะปู”

หญิงสาวเอ่ย ก่อนโทรหาอู่ซ่อมรถให้ช่วย มายกรถไป

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะ”

“พลอยนั่งแท็กซี่ไปก็ได้”

หญิงสาวเกรงใจเพราะรู้ว่าชายหนุ่มน่าจะมีธุระต่อ เธอจึงไม่อยากรบกวนเขา

“ผมไม่ได้มีธุระที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”

กิตติภพตัดสินใจมัดมือชก จนหญิงสาวปฏิเสธไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้เขาไปส่งที่บ้าน