1 คำสัญญา

ตอนที่ 1

คำสัญญา

ด้วยเส้นทางชีวิตที่แตกต่างกัน หลังจากเรียนจบมัธยมปลายทำให้กิตติภพและพลอยไพลินไม่ได้เจอกันอีกเลย แม้ว่าทั้งสองจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในช่วงสมัยเรียนก็ตาม แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่รัดตัวทำให้ทั้งคู่ไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานานหลายเดือน

พลอยไพลิน ปัจจุบันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง และเนื่องจากว่าเหลืออีกแค่ปีเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว ทำให้ช่วงนี้เรียนหนัก และต้องทำอะไรหลายๆอย่าง จนแทบไม่ได้กระดิกตัวไปไหนหรือติดต่อกับใครเลยนอกจากเพื่อนในคณะเท่านั้น

แต่เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันหยุด หญิงสาวจึงใช้เวลาว่างจัดห้องนอนของตัวเอง ทำให้เธอนั้นได้เจอกับกล่องใบหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่ใต้เตียงและนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอโผล่มาอยู่ที่ร้านกาแฟในเวลานี้

“รอนานไหมพลอย”

หัวใจหญิงสาวเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู มันไม่ใช่ความรู้สึกเขินอาย แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นระคนดีใจ เธอกับกิตติภพไม่ได้เจอกันมานานหลายเดือน แถมช่วงเวลาที่ผ่านมาก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ผิดปกติมากสำหรับคนที่เคยสนิทกัน

“ก็นานอยู่นะ ห้านาที”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เพื่อนสาวของเขาคนนี้ยังคงขี้เล่นไม่เปลี่ยน

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวมื้อนี้ผมเป็นคนเลี้ยงเอง”

กิตติภพมักจะแทนตัวแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตั้งแต่สมัยมัธยมต้นเขาก็ชอบแทนตัวเองว่าผมมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าพลอยไพลินจะเคยห้าม แต่ ชายหนุ่มก็ไม่เคยฟัง เขามักจะพูดจาเป็นทางการกับเธออยู่เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นแม้คำพูดจะดูห่างเหินแต่ทั้งสองก็สนิทสนม และมีมิตรภาพที่ยั่งยืน

“ถ้าอย่างนั้นไม่เกรงใจนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก พลอยดูผอมไปนะ”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองสำรวจหญิงสาว ช่วงมัธยมต้นเธอค่อนข้างอวบ เมื่อขึ้นมัธยมปลายก็เริ่มรักสวยรักงามออกกำลังกายจนหุ่นดี แต่ในตอนนี้เขารู้สึกว่าหญิงสาวดูซูบเกินไป เหมือนคนที่ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง

“ช่วงนี้เรียนหนัก มีปัญหาหลายอย่างให้ต้องจัดการ”

พลอยไพลินเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“มีอะไรให้ช่วยไหม”

“ไม่เป็นไรหรอก ได้ยินว่ากิตก็เรียนหนักเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

ชายหนุ่มพยักหน้า ปัจจุบันเขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ ด้วยความที่เรียนเก่งเขาจึงตัดสินใจที่จะแยกไปเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐแทนเอกชน

“ทำไมจู่ๆพลอยถึงโทรหาผม”

ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ หลังขาดการติดต่อกันมานานหลายเดือน เขาก็ไม่กล้าโทรไปรบกวนหญิงสาว เพราะช่วงนี้ได้ยินข่าวเกี่ยวกับบริษัทครอบครัวของเธออยู่บ่อยๆ เขาคิดว่าเธอน่าจะเครียด บวกกับช่วงนี้เธอเรียนหนักด้วยถึงไม่อยากรบกวน ได้แต่รอคอยให้เธอโทรมาหา

ในที่สุดการรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นช่วงบ่ายของเมื่อวาน

“พอดีว่าเมื่อวานเป็นวันหยุด ก็เลยจัดห้อง แล้วบังเอิญไปเจอรูปถ่ายนี้ ก็เลยนึกขึ้นได้ว่า พลอยเป็นคนมีเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าพลอยจะไม่ได้โทรหาเพื่อนเลย”

หญิงสาวพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เธอรู้สึกผิดที่ไม่ได้ติดต่อหากิตติภพเลย ทั้งๆที่เธอกับเขาเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างน้อยๆเธอก็ควรจะโทรไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบบ้าง

“ไม่เป็นไรหรอกพลอย ผมเข้าใจ ว่าแต่พลอยสวยขึ้นนะ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นด้วย”

“พูดแบบนี้คงไม่ได้ตกหลุมรักพลอยใช่ไหม อย่าลืมสัญญาของเรานะกิต สัญญาที่เราเคยให้กันไว้ตอนมัธยมต้น”

ชายหนุ่มนึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต ในตอนนั้นเขากับหญิงสาวสนิทสนมกันมาก สนิทสนมกันตั้งแต่ช่วงมัธยมต้นแล้ว แต่ในตอนนั้นจู่ๆพลอยไพลินก็ตระหนักถึงเรื่องความแตกต่างทางเพศ เธอจึงตัดสินใจจับเข่าคุยกับเพื่อนสนิทอย่างกิตติภพ

เธอกับเขาเคยให้สัญญากันว่าจะไม่ล้ำเส้นคำว่าเพื่อน เธอสั่งห้ามเขาเด็ดขาดไม่ให้มาจีบเธอ เพราะเธออยากให้มิตรภาพยืนยาวและคงอยู่ตลอดไป ไม่อยากให้ความสัมพันธ์อื่นๆมาทำลายมิตรภาพอันดีระหว่างเธอกับเขา

ซึ่งในตอนนั้นกิตติภพก็รับปากว่าจะไม่จีบเด็ดขาด แต่ในเวลานี้ชายหนุ่มกลับไม่อยากทำตามสัญญานั้นแล้ว ถึงเขาจะบอกเธอไปแบบนั้น แต่ไม่ได้แปลว่าเขาอยากทำในสิ่งที่เธอพูด

“ก็ยังจำได้”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบาลง เขาฝืนยิ้มก่อนตักอาหารให้เพื่อนสนิท

“กินนี่สิ ของโปรดพลอยไม่ใช่เหรอ”

“จำได้ด้วย แบบนี้สิเขาเรียกว่าเพื่อนแท้”

ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนสักหน่อย

ชายหนุ่มพึมพำในใจ แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองให้หญิงสาวรับรู้ เขากลัวว่าถ้าเขาพูดความในใจของตัวเองออกไป จะทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับพลอยไพลินไม่เหมือนเดิม

“ผมได้ยินข่าวเกี่ยวกับบริษัทของพลอย เห็นว่าช่วงนี้มีปัญหา”

หญิงสาวหน้าหม่นลง ความจริงเธอไม่ค่อยอยากพูดเรื่องนี้สักเท่าไหร่เพราะกลัวว่าจะทำให้บรรยากาศแย่ลง

“ใช่ แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันเป็นเรื่องภายใน ไม่ใช่ว่าพลอยไม่ไว้ใจกิตนะ แต่พลอยไม่อยากเอาปัญหาของตัวเองไปเล่าให้ใครฟัง”

“ผมพอจะช่วยอะไรได้ไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกกิต เห็นคุณพ่อบอกว่าเรื่องนี้น่าจะหาทางแก้ได้อยู่ พลอยเชื่อว่าคนเก่งๆอย่างคุณพ่อจะต้องพาบริษัทให้รอดพ้นวิกฤตไปได้แน่นอน”

หญิงสาวเชื่อมั่นในตัวผู้เป็นพ่อ พ่อของเธอบริหารบริษัทนี้มานานกว่า 20 ปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย สำหรับเรื่องแค่นี้เธอเชื่อว่าพ่อจะต้องรับมือได้อย่างแน่นอน

“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยนะ ผมยินดี”

“ขอบใจนะ กิตกินอันนี้สิ อันนี้ของโปรดกิตใช่ไหม พลอยจำได้”

ชายหนุ่มพยักหน้า หลังจากที่ทั้งสองกินอาหารเสร็จก็นั่งพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเรียน แต่หญิงสาวเห็นว่าคุยเรื่องนี้ทีไรเธอรู้สึกเครียด จึงชวนเพื่อนไปเดินเล่นย่อยอาหาร

“ปกติมาเดินห้างนี้บ่อยไหม”

หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่ม เธอไม่ได้เจอกับเขาหลายเดือนไม่รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของเขาเป็นยังไงบ้าง แต่ดูจากตาเปล่าเขาก็สุขสบายดี แถมเธอได้ยินว่าเขาถูกวางตัวให้เป็นผู้บริหารคนต่อไปล่วงหน้า

ถ้ากิตติภพเรียนจบเมื่อไหร่ก็คงจะได้ดิบได้ดี อีกอย่างได้ยินว่าตอนนี้บริษัทของเขากำลังอยู่ในช่วงขาขึ้น ในขณะที่บริษัทของเธออยู่ในช่วงขาลง แต่หน้าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกอิจฉาเพื่อนเลยสักนิด แถมยังรู้สึกยินดีกับครอบครัวเขาจากใจจริง

“ไม่ค่อยได้ไปไหน ปกติเรียนเสร็จก็กลับคอนโด”

“ไม่ได้อยู่บ้านเหรอ”

ชายหนุ่มส่ายหน้า เขาชอบอยู่คอนโดมากกว่าเพราะเป็นส่วนตัว อีกอย่างที่บ้านของเขาอยู่กันหลายคน เป็นครอบครัวใหญ่ เขารู้สึกไม่เป็นส่วนตัวจึงตัดสินใจแยกออกมาอยู่เพียงลำพัง