ตอนที่ 9 : องค์ชายไป๋หยาง

ไป๋หยาง 's part

เมื่อไม่กี่วันที่แล้ว ข้าองค์ชายไป๋หยางปีนี้อายุครบเจ็ดปีพอดิบพอดี ท่านพ่อตรัสว่าข้าจะต้องไปเรียนกับท่านราชครูเลี่ย ซึ่งเป็นผู้ที่เคยสอนท่านพ่อ เมื่อท่านพ่ออายุเท่าข้า ตอนที่ท่านพ่ออายุสิบห้าปีท่านก็ได้ขึ้นครองราชย์ เพราะองค์ราชาพระองค์เดิมสิ้นพระชนม์เพราะโรคร้ายแรง

เสด็จพ่อซึ่งเป็นองค์ชายรัชทายาทจึงมีความจำเป็นที่จะต้องขึ้นครองราชย์ก่อนกำหนด ท่านพ่อของข้านั้นตอนนี้มีพระชนมายุยี่สิบเอ็ดปีแล้ว ข้านั้นเป็นลูกชายของสนมเอกลำดับสาม โหลวซินเซียน ชื่อของข้าต้องใช้สกุลของท่านพ่อ นั้นคือ เจียงไป๋หยาง และวันนี้เป็นวันแรกที่ข้าจะเริ่มเรียนเวทย์

"ถวายพระพรองค์ชายพะยะค่ะ"

ท่านราชครูค้อมกายคำนับข้า

"ตามสบายเถอะท่านราชครู ไม่ต้องมากพิธี"

ท่านราชครูลุกขึ้น

"พะยะค่ะ องค์ชาย"

"เรียกข้าว่าไป๋หยางเถอะ ท่านราชครู"

ข้ากล่าวตอบ

"ได้พะยะค่ะ องค์ชาย"

"เราจะเริ่มเรียนกันเลยหือไม่ ท่านราชครู ไม่สิ ท่านอาจารย์"

ข้าถามท่านอาจารย์ ที่ข้าเรียกอาจารย์ก็เพราะว่าท่านราชครูจะเป็นผู้สอนเวทย์ข้าแล้วน่ะสิ

"กระหม่อม เอ้ย ข้า จะพาเจ้าไปหาคนคนหนึ่งเสียก่อน"

"ใครหรือท่านอาจารย์"

ข้าถามท่านอาจารย์

"ลูกศิษย์อีกคนของกระหม่อม เอ่อ... อีกคนของข้า"

พูดจบท่านอาจารย์ก็พาข้าไปยังจวนแห่งหนึ่ง เมื่อลงจากกริฟฟิน (สัตว์ในพันธสัญญาของท่านอาจารย์) ความจริงแล้ว ในแคว้นของข้ามีพาหนะไว้เดินทางหลายแบบ ไม่ว่าจะเป็น ม้า หรือสัตว์อสูรในพันธสัญญา พรมเวทย์ รถม้า เกี้ยว และยังมีเวทย์เคลื่อนย้าย หรือเดินทางโดยใช้เวทย์วาโย(ลม) ท่านอาจารย์ก็พาข้าเดินเข้าไปในจวน

ระหว่างทางที่เดินเข้าไปนั้น

ตึก ตึก ตึก~

ก็ได้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เอ๊ะ? หรือผู้หญิง อายุประมานห้าถึงหกปี หน้าหวานๆนั้น ผิวขาวเนียน ตัวเล็กๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกาย ผมสีดำเงางาม ริมฝีปากสีชมพูบางๆนั่น ชวนให้ใจข้าเต้นผิดจังหวะเหลือเกิน ข้าเห็นเด็กคนนั้นวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของท่านอาจารย์

ข้าคิด ข้าเห็นท่านอาจารย์คุยกับเด็กคนนั้นสักพักแล้ว กวักมือเรียกข้าเข้าไปหา

"องค์ชายไป๋หยาง องค์ชายเก้าแห่งแคว้นหานน่ะ องค์ชายพะยะค่ะ... นี่คือหลานของกระหม่อม มีนามว่า ชุนอี้ฟานพะยะค่ะ"

"องค์ชายหรือขอรับ กระหม่อมชุนอี้ฟานถวายพระพรองค์ชายพะยะค่ะ"

อี้ฟานงั้นหรือชื่อน่ารักเสียจริง เสียงก็นุ่มช่างไพเราะสมกับใบหน้านั่นเสียจริง ว่าแล้วเด็กคนนั้นก็คุกเข่าคำนับข้าหนึ่งที

"ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องมากพิธี ต่อไปเจ้ากับข้าจะต้องเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันอยู่แล้ว"

ข้าเอ่ยตอบแล้วมองอี้ฟานน้อยหน้านิ่ง

"อ่า เอ่อ... อย่างนั้นหรือขอรับ เอ่อ... พะยะค่ะ" อี้ฟานพูดตะกุกตะกักเหมือนเกรงข้า

"ข้าบอกให้เจ้าไม่ต้องมากพิธีไง ไม่เข้าใจหรืออย่างไร"

ข้าเอ่ยกับอี้ฟานน้อย อี้ฟานคิ้วขมวดก่อนจะพยักหน้าตอบข้า

"ขอรับ ขอรับ ถ้าอย่างนั้นข้าเรียกท่านว่าท่านพี่ไป๋หยางได้หรือไม่ขอรับ?"

อี้ฟานน้อยถามข้า ข้ายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

"เอาล่ะ เราไปเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า ไปกันเถอะ" ท่านอาจารย์กล่าว

"ได้ท่านอาจารย์/ขอรับท่านลุง"

ข้ากับอี้ฟานน้อยกล่าวขึ้นพร้อมกัน แล้วท่านอาจารย์ก็พาข้ากับอี้ฟานเข้าไปที่ห้องหนังสือของจวน ท่านอาจารย์กล่าวว่าอยากให้ข้ากับอี้ฟานตรวจสอบธาตุกันก่อน ตอนเข้าไปท่านอาจารย์ก็ได้นำลูกแก้วหลากหลายสีออกมา

หากข้าจำไม่ผิดลูกแก้วนั้นก็คือลูกแก้วตรวจสอบธาตุนั่นแหล่ะ ท่านอาจารย์ให้ข้าตัวจสอบก่อน ข้านั้นมีธาตุขั้นสูง คือ ลม และมีธาตุบริสุทธิ์ คือ ไฟ แสง ซึ่งท่านอาจารย์กล่าวชมข้ายกใหญ่ที่ท่านอาจารย์ได้ผู้มีพรสวรรค์มาเป็นลูกศิษย์ แต่พอถึงคราวอี้ฟานน้อยของข้าตรวจสอบ ผลลัพธ์มันก็ทำให้ข้าตกใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่ออี้ฟานน้อย มีทุกธาตุทั้งยังเป็นธาตุบริสุทธิ์ ข้าคิดว่าถ้าได้อี้ฟานน้อยมาเป็นสหายของข้าคงจะดีไม่น้อย หึๆ... หลังจากนั้น ท่านอาจารย์ก็เริ่มสอนเวทย์ทั้งวัน พอตกเย็นท่านอาจารย์ก็พาข้ากลับวัง

"แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะขอรับ ท่านลุงซุนฟง ท่านพี่ไป๋หยาง"

กล่าวจบแล้วอี้ฟานของข้าก็โบกมือลา เมื่อข้าเห็นดังนั้นข้าก็พยักหน้าให้อี้ฟานน้อย แล้วท่านอาจารย์จึงพาข้ากลับวัง ข้าอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆเสียแล้ว พอข้าคิดถึงใบหน้าของอี้ฟานน้อย ใจของข้าก็พลันเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

(นี่ข้าคงจะชอบเจ้าจริงๆแล้วสินะ อี้ฟานน้อย)

ข้าคิด ก่อนที่จะเดินเข้าตำหนักไป

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ~

สิบปีต่อมาต่อมาข้าก็ไปเรียนที่จวนของอี้ฟานน้อยอีกเหมือนเคยข้าเห็นอี้ฟานเดินเอื่อยๆเข้ามาหา วันนี้อี้ฟานของข้าใส่อาภรสีเขียวดูน่ารัก ผมยาวๆถูกมัดไว้ด้านหลังแต่ยังมีปอยผมเล็กน้อยที่หล่นลงมาคลอเคลียใบหน้าและผิวขาวๆนั่น ไม่ว่าจะมองทีไรเข้าก็ทำให้ข้าใจเต้นทุกทีเลยอี้ฟาน สิบปีมาแล้วที่ข้ากับอี้ฟานเรียนด้วยกัน

ทำอะไรก็ทำด้วยกัน ฝึกเวทย์ จนตอนนี้ข้ากับอี้ฟานของข้า สนิทชิดเชื้อกันยิ่งกว่าแต่ก่อนเรียกได้ว่ารู้ถึงใส้ถึงพุงกันเลยทีเดียวเคยมีครั้งหนึ่งที่ข้าทำอี้ฟานบาดเจ็บที่ท้องเนื่องจากฝึกกันอยู่ ตั้งแต่ตอนนั้นข้าก็สัญญากับตัวเองว่าจะดูแลปกป้องอี้ฟานไม่ให้ใครมาทำร้ายเขาได้อีก

"ท่านพี่ไป๋หยาง ท่านลุงซุนฟง มาแล้วหรือขอรับ"

อี้ฟานถามข้า

"ข้ามาแล้วฟานเอ๋อ/ข้ามาแล้วอี้ฟาน"

ท่านอาจารย์กับข้าตอบพร้อมกัน

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพวกเจ้าไปรอข้าที่สวนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะไปคุยกับอวี้ฟงเสียหน่อย"

ท่านอาจารย์กล่าวกับข้าและอี้ฟานแล้วท่านก็เดินออกไป ข้าหันมาจับมือนุ่มๆของอี้ฟานและพาเดินไปที่สวน พอมาถึงศาลากลางสระบัวแล้วข้าหยุดเดิน พอจะหันกลับมาหาอี้ฟาน จู่ๆ อี้ฟานก็ชนข้า

โครม!

"โอ๊ย ... เอ๊ะ ทำไมไม่ยักเจ็บแหะ"

"ก็แน่ล่ะสิเจ้าอยู่บนตัวข้าหนิ"

ข้ากล่าวกับอี้ฟาน ซึ่งตอนนี้ อี้ฟานนั้นนั่งอยู่บนตัวข้า พอได้ยินดังนั้น อี้ฟานก็ลนลานรีบลุกขึ้น

"ขออภัยท่านพี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะชนท่านนะ... ก็ท่านหยุดเดินแล้วไม่บอกข้านี่"

อี้ฟานกล่าวขอโทษข้าแล้วก็ทำหน้ามุ่ยแล้วยังเกาแก้ม พอเห็นดังนั้น... ข้าก็คว้าตัวเขาเข้ามาหอมแก้มทันที อี้ฟานทำหน้าตกใจก่อนจะเอามือกุมแก้ม ข้าว่าข้าเห็นอี้ฟานหน้าแดงนิดหนึ่งด้วยล่ะ

"อ๊ะ... ท่าน ท... ทำอะไรข้า"

"ถามมาได้ ข้าก็หอมเจ้าอย่างไรเล่า"

ข้าตอบพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย หลังจากนั้นสิ่งที่ข้าไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆอี้ฟานก็คว้าคอข้าลงไปริมฝีปากนุ่มๆนั่นสัมผัสเข้าที่ริมฝีปากของข้า มันทำให้ข้าใจเต้นแทบจะทะลุออกจากอก ช่วงที่ข้ากำลังอึ้งอยู่นั้น อี้ฟานก็วิ่งเข้าจวนไป การกระทำเมื่อกี้ทำให้ข้าดีใจและอบอุ่นตรงกลางอกจนแทบบ้า แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่การแตะริมฝีปากก็ตามที

อี้ฟาน 's part

เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้ามาในจวน จู่ๆผมก็ถูกท่านพี่ไป๋หยางคว้าตัวเข้าไปหอมแก้ม ตอนนั้นผมตกใจมากพอผมได้ยินเสียงหัวเราะ หึๆ ผมหมั่นไส้มาก ก็เลยเอื้อมมือขึ้นไปคว้าคอท่านพี่ลงมาจูบ แต่แค่ริมฝีปากสัมผัสกันนะครับ หึๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งสิบปี จะไม่ให้ชอบเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะนะ แหม่... หลังจากจูบแล้วผมก็รีบวิ่งออกมาเลย ก็คนมันเขินนี่นา