ตอนที่ 8 : แผนพิชิตใจ

8

แผนพิชิตใจ

หลังจากเรียนด้วยกันกับท่านพี่ไป๋หยางมาได้สามเดือนเขาแทบจะไม่คุยกับผมเลย บางทีผมก็รู้สึกเหมือนถูกจ้อง แต่พอหันไปท่านพี่ก็หันกลับไปฟังอาจารย์ ทำเอาผมงง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร พอหมดไปอีกวัน ผมกลับไปที่ห้องแล้วนอนคิดแผนตีสนิทท่านพี่ไป๋หยาง(ของผม) เช้าวันต่อมาผมก็รีบลุกไปทำตามแผนที่วางไว้

.....แผนที่หนึ่ง เสน่ห์ปลายจวัก

วันนี้ผมทำข้าวเที่ยงเอง ผมทำใส่จานกระเบื้องไว้แล้วผมก็ออกไปตามหาเป้าหมายทันทีวันนี้ผมทำกะเพราหมู คะน้าน้ำมันหอย ข้าวผัดอเมริกัน รับรองว่าในโลกนี้ไม่มีใครได้กินมาก่อนแน่นอน ผมมาเจอท่านพี่ไป๋หยางอ่านตำราอยู่ที่ศาลา ผมก็เดินดุ่มๆเข้าไปหาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้

"ท่านพี่ไป๋หยางท่านมาอยู่นี่เอง ข้าตามหาท่านทั่วไปหมด"

ผมกล่าว ท่านพี่ไป๋หยางเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาตอบผมอย่างเย็นชา

"มีอันใด?"

"ข้าทำอาหารไว้สองสามอย่าง อยากให้ท่านพี่ช่วยทานหน่อยนะขอรับ"

ว่าจบผมก็ฉีกยิ้มให้ พอผมยิ้มเท่านั้นแหล่ะท่านพี่ก็หลุบตามองหนังสือต่อแล้วตอบผมเบาๆ

"อืม เจ้าไปก่อนเถอะเดี๋ยวข้าตามไป"

ผมมองท่านพี่สักพักก็มองเห็นหูของเขาแดงผมก็เลยจับเข้าไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของท่านพี่แล้วดึงให้หันมาทางผม พอท่านพี่หันมาแล้วตาของเราก็สบกัน

"ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่ ทำไมหูท่านแดงๆ"

ผมเอื้อมมือขึ้นไปจับหน้าท่านพี่ไป๋หยางก่อนที่จะจับหันซ้ายหันขวา

"ข... ข้า ไม่ได้เป็น อ... อะไร ข้าแค่ร้อน"

ท่านพี่ไป๋หยางตอบผม ท่าทางแบบนั้น รึว่าจะเขินผมกันนะ

"หือ ร้อนหรือขอรับ ไปข้างในกันเถอะนะขอรับ"

ผมตอบก่อนที่จะสบตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นสักพัก ก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าผมจ้องหน้า สบตาและจับหน้าท่านพี่นานเกินไปจนแก้มของผมเริ่มร้อนขึ้นใจผมก็เต้นแปลกๆผมจึงผละสายตาออกจากหน้าของท่านพี่ไป๋หยาง

"อ๊ะ อะ...เอ่อ ท่านพี่ ข... เข้าไปข้างในกันเถอะขอรับ"

ผมกล่าวอย่างงกๆเงิ่นๆ เพราะทำอะไรไม่ถูกแล้วผมก็ลุกขึ้น

"ถ้าอย่างนั้น ข้าเข้าไปก่อนนะขอรับ ท่านพี่รีบตามมานะขอรับเดี๋ยวข้าวจะเย็นเสียก่อน"

ผมกล่าวแล้วเดินออกมา พอเดินออกมาได้ไม่ไกลผมก็ได้ยินเสียง

"หึๆ"

เสียงของท่านพี่ไป๋หยางชัวร์ พอผมเดินเข้ามาข้างในห้องอาหารท่านพี่ก็เดินเข้ามาผมก็ให้คนรับใช้ยกอาหารเข้ามา พอท่านพี่ชิมเข้าไปคำแรก ผมก็รอลุ้นว่าเขาจะชอบหรือไม่ แต่ว่าเขาก็ไม่พูดอะไรก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ

"ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้างขอรับ ฝีมือข้า"

ผมถามขึ้นเมื่อทนไม่ไหว

"ก็อร่อยดี"

ท่านพี่ตอบ แล้วก็เงียบไปผมก็เลยนั่งมองท่านพี่กินเงียบๆจนผ่านเลยไปอีกวัน

「เฮ้อ... แผนนี้ไม่สำเร็จแหะ」

เอาวะทำไปนานๆเดี๋ยวก็ชอบเองแหล่ะ เอ้า... อี้ฟานเอ๋ยอย่าท้อ!!!

หนึ่งปีต่อมาต่อมา หลังจากที่ผมต้องทำอาหารเอาใจท่านพี่เขาทุกวันปรากฏว่าไม่สำเร็จผมเลยต้องทำตามแผนที่สอง

.....แผนที่สอง แกล้งบาดเจ็บ (เรียกร้องความสนใจ)

วันนี้ท่านลุงซุนฟงก็มาสินอีกเหมือนเคย แต่วันนี้ท่านพี่กับผมจะต้องสู้กันเพื่อวัดฝีมือ

"เอาล่ะ พวกเจ้าฝึกกันเองแล้วกันวันนี้ข้ามีงานด่วน"

สิ้นเสียงท่านลุงซุนฟงท่านลุงก็ขี่กริฟฟินไป ผมมองไปที่ท่านพี่ไป๋หยาง

"เรามาเริ่มกันเถอะ ท่านพี่ไป๋หยาง"

พอผมกล่าวจบ ผมก็วิ่งเข้าไปหาท่านพี่แล้วใช้ฟลีคฟันเข้าไปที่แขนข้างซ้ายของท่านพี่

ชวับ~

ท่านพี่ใช้ซิล(ดาบสีเงิน)รับไว้ทัน แล้วท่านพี่ก็ใช้บลู(ดาบสีฟ้า)ตวัดเข้ามาที่แขนซ้ายของผม แต่ก่อนที่จะถึงเนื้อผม ผมก็ดีดตัวตีลังกาสองตลบตามแบบฉบับเอฟบีไอออกห่างท่านพี่ไปประมานห้าเมตร

ฟิ้ว~ เฟี้ยวว

ขวับ ขวับ ตุบ!

แต่ท่านพี่ก็ไม่ยอมวิ่งเข้ามาใช้ซิลแทงมาที่ผม

ตึก ตึก ตึก เฟี้ยว~

แต่ผมใช้โอกาสนี้ เบี่ยงตัวหลบ แต่ผมแกล้งหลบพลาดทำให้หน้าท้องผมโดนแทงเข้าไป แต่ไม่ลึกมาก แล้วผมก็ทำเป็นร้องขึ้น

"โอ๊ยย~"

แล้วแกล้งลมลง

ตุบ~

เมื่อท่านพี่เห็นดังนั้นก็วิ่งมาดูผม

"อี้ฟาน! เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

ท่านพี่ไป๋หยางกล่าวเสร็จก็ประคองผมลุกขึ้น ผมเลยแสร้งร้องและทำท่าจะทรุดลง ผมนี่สำออยเก่ง

"โอ๊ย~"

พอท่านพี่เห็นดังนั้นก็อุ้มผมขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิงแล้วพาไปนอนที่เตียงแล้วท่านพี่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแผลของผม

"ข้าขอโทษนะ อี้ฟาน"

ท่านพี่ทำหน้าเศร้า ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแหะ ทุกทีก็จะทำหน้านิ่งๆ นี้แสดงว่าแผนการของผมสำเร็จสิ

"ไม่เป็นไรท่านพี่ข้าผิดเองที่ไม่ทันระวัง โอ๊ย"

ถ้าผมเป็นดารานะผมน่าจะได้รางวัลออสก้าเลยนะเนี่ย เสแสร้งแกล้งทำได้เนียนมาก (ก ไก่ ล้านตัว)

"เจ้าอย่าขยับสิ เดี๋ยวข้าจะร่ายเวทย์รักษาให้ ทนเจ็บอีกนิดนะ... อี้ฟาน"

"ขอรับ"

ผมตอบกลับไปแล้วมองดูท่านพี่ทำการรักษาท้องของผม

หลังจากที่ผม(เสแสร้งแกล้งทำเป็น)บาดเจ็บวันนั้นจนถึงวันนี้ก็สิบปีแล้ว ท่านพี่ไป๋หยางก็โอนอ่อนผ่อนตามผมมากขึ้น แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้นในช่วงแรกๆ แต่ต่อมาผมกับท่านพี่ไป๋หยางก็ค่อยๆขยับความสัมพันธ์จากคนรู้จัก กลายเป็นเพื่อน และกลายเป็นคนสนิท

จะว่าไปความรู้สึกของผมตอนนี้จะเรียกว่าชอบก็ได้ล่ะมั้งนะ ตอนแรกๆผมก็ยังไม่แน่ใจ เพราะว่าใจผมมันเต้นแปลกๆผมยังไม่คิดอะไร แต่พอนานๆไป ผมเริ่มจะเขินอาย พอวันนั้นท่านพี่เริ่มโอนอ่อนผ่อนตาม ผมก็ยิ่งได้ใจจนอยากจะได้ท่านพี่เก็บใว้คนเดียว แต่ท่านพี่เป็นองค์ชายนี่ คงมีผมคนเดียวไม่ได้หรอกมั้งนะ คิดแล้วเศร้า

"เฮ้อ"

"ถอนหายใจทำไม อี้ฟาน"

ท่านพี่ถามเมื่อเห็นผมถอนหายใจ

(ก็ถอนหายใจเพราะท่านพี่นั่นล่ะ)

"เปล่าขอรับ ไม่ได้เป็นอะไร ท่านพี่ทานอะไรมารึยังขอรับ ข้าทำอาหารไว้ ทานสักหน่อยไหมขอรับ"

ผมถาม

"ยังไม่ทานเลย รอมาทานฝีมือเจ้าเนี่ยแหล่ะ"

ท่านพี่พูดจบก็ยิ้มน้อยๆตรงมุมปากมาให้ผม

"ถ้าอย่างนั้นไปทานกันเถอะขอรับ"

ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง ผมคว้าเข้าที่มือของท่านพี่ไป๋หยางก่อนจะดึงท่านพี่ไป๋หยางให้ลุกขึ้นก่อนที่จะลากไปด้วยกัน

"ท่านพี่ทานเยอะๆเลยนะขอรับ"

"วันนี้เจ้าทำอะไรมาให้ข้ากินล่ะ อี้ฟาน"

ท่านพี่ถามผม

"ข้าทำข้าวผัดอเมริกันของโปรดท่าน แล้วก็คะน้าหมูกรอบ ของหวานก็เป็นทองหยอด อย่างไรเล่าขอรับท่านทานเยอะๆนะขอรับ"

ผมตอบ

"ก็ได้ แต่เจ้าต้องมาทานเป็นเพื่อนข้านะ ดูเจ้าสิ ผอมหมดแล้ว"

"ก็ได้ขอรับ อ่ะท่านพี่ลองทานคะน้าหมูกรอบดูนะขอรับ"

ผมคีบผัดคะน้าหมูกรอบให้ท่านพี่ก่อนที่จะกินของตัวเองบ้าง

"เจ้าก็เหมือนกัน ทานเยอะๆนะ อย่าให้ข้าเป็นห่วงนัก"

"อะไรนะขอรับ ท่านพี่?"

ผมถามเพราะเมื่อกี้ได้ยินประโยคสุดท้ายไม่ถนัด

"เปล่า ไม่มีอะไร"

ท่านพี่กล่าวตอบผม แล้วก็ทานข้าวต่อ ผมเลยไม่เซ้าซี้ท่านพี่อีก แล้วก็ก้มลงกินของตัวเอง แล้วเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ ท่านพี่และผมผลัดกันคีบกับให้กันไปมา จนหมดไปอีกวัน