ตอนที่ 10 : พบเจอไมย์

10

พบเจอไมย์

หลังจากที่ข้าเข้ามาในจวนได้สักพัก ซึ่งตอนนี้ข้ากำลังฟัดหมอนฟัดผ้าห่มด้วยความเขินอยู่ ผ่านไปสักพักข้าก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา

ตึก ตึก ตึก~

แต่พอข้าจะหันกลับไปก็ได้ยินเสียงของคนที่ทำให้ข้าเขินเมื่อกี้ดังขึ้น ข้าเลยไม่หันกลับไปแล้วคว้าเอาผ้าห่มคลุมหัวไว้ ใจข้าทำไมต้องเต้นแรงด้วยเนี่ย

"อี้ฟาน ท่านอาจารย์ให้ข้ามาตามเจ้า"

ท่านพี่ไป๋หยางกล่าว

"อ๊ะ เอ่อ ขอรับ เดี๋ยวข้าจะรีบไปขอรับท่านพี่ ท ท่านไปก่อนเลยขอรับ"

ข้ากล่าวเสียงอู้อี้เพราะผ้าห่มคลุมหัวอยู่ จู่ๆผ้าห่มของข้าก็ถูกดึงออกไป

"อ๊ะ ท่านพี่ไป๋หยาง ท่านทำอะไรอ่า งื้อ เอาคืนมา"

ข้างอแงพร้อมกับลงจากเตียงมาแย่งผ้าห่ม หารู้ไม่ว่าท่าทางนั้นน่ารักสำหรับไป๋หยางเพียงใด แต่ท่านพี่ไป๋หยางไม่ยอมปล่อยมือข้าจึงเป็นฝ่ายปล่อยมือแทนแล้วยืนกอดอกมองท่านพี่ไป๋หยางอย่างไม่ชอบใจ เหมือนเด็กถูกขัดใจ

"ไม่เอาน่าอี้ฟานเจ้าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ป่ะไปหาท่านอาจารย์กันเถอะ อย่าให้ท่านรอนาน"

ท่านพี่ไป๋หยางหัวเราะแล้วเข้ามาโอบไหล่ผมไว้พร้อมกับเขย่าเบาๆ ก่อนจะหยิกแก้มข้า

"ก็ได้ อย่าให้ถึงทีข้าบ้างแล้วกัน ข้าจะจัดการท่านให้หนักเชียว"

"ได้สิ เอาให้หนักเลยนะ หึๆ"

"..."

ว่าแล้วก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูข้า ก่อนที่หน้าข้าจะขึ้นสีแดงระเรื่อ

"แค่นั้นเขาไม่ได้เรียกว่าจูบหรอกนะ อี้ฟานของข้า"

"ทะ...ท่าน หึ้ย!"

ท่านพี่ไป๋หยางกล่าวแล้วเดินจากไป นี่เขาหาว่าข้าจูบไม่เป็นใช่ไหม ข้าทำอะไรไม่ได้เลยต้องสงบอารมณ์อายและเดินตามไป

"ท่านลุงข้ามาแล้วขอรับ"

"มากันแล้วเหรอ ข้ามีเรื่องจะบอกกับพวกเจ้าพอดี"

ท่านลุงซุนฟงกล่าว

"อะไรหรือขอรับท่านลุง?"

"มานี่สิเจ้าทั้งสองคนจะต้องวัดระดับพลังก่อน ข้าอยากรู้ว่าสิบปีที่ผ่านมาพวกเจ้าไปถึงไหนกันแล้ว"

ท่านลุงซุนฟงกล่าวตอบ แล้วทำลูกแก้วลูกใหญ่สีขาวออกมา

"เอาล่ะ ไป๋หยางเจ้าก่อนเลย มามาวัดระดับ"

ท่านลุงกล่าวแล้วไป๋หยางก็เดินเข้าไป เอามือทั้งสองสัมผัสพลังเวทย์ค่อยๆไหลเข้าไปในลูกแก้ว แล้วระดับที่ขึ้นเป็นสีก็ปรากฏ สรุปคร่าวๆนะ

ขั้นของผู้ใช้พลังเวทย์ (ของมนุษย์) แต่ละขั้นจะมีแยกย่อยเป็นห้าระดับ

-ขั้นผู้เริ่มต้นใช้เวทย์ (สีขาว)

-ขั้นผู้ใช้เวทย์ (สีเทา)

-ขั้นนักเวทย์ (สีฟ้า)

-ขั้นผู้เชี่ยวชาญเวทย์ (สีแดง)

-ขั้นจอมเวทย์ (สีม่วง)

-ขั้นราชาเวทย์ (สีทอง)

-ขั้นจักรพรรดิเวทย์ (สีดำ)

ขั้นของสัตว์อสูร (สัตว์อสูรจะมีพลังมากกว่ามนุษย์)

-ขั้นต่ำ (สีขาว)

-ขั้นกลาง (สีแดง)

-ขั้นสูง (สีม่วง)

-ขั้นราชา (สีทอง)

-ขั้นจักรพรรดิ์ (สีดำ)

ท่านพี่ไป๋หยางนั้นปรากฏออกมาเป็นสีฟ้าระดับสอง ส่วนข้านั้นมาวัดแล้วได้สีเทาระดับสี่ ซึ่งมันน้อยมากข้าอาจจะเป็นเพราะว่าข้าไม่ได้ดูดซับศิลาพลังเวทย์ก็ได้นะ ส่วนมากก็มีแต่ระดับต่ำเท่านั้นที่ท่านพ่อให้มาเดือนละสิบก้อนเท่านั้น เพราะตัวข้ามีสิบธาตุ ต้องดูดซับเท่าๆกันไม่งั้นร่างกายจะเสียสมดุล

ส่วนท่านพี่ไป๋หยางข้าคิดว่าด้วยกำลังเงินเลยทำให้ท่านพี่เขามีศิลาพลังเวทย์ให้ดูดซับเยอะ เขาก็เลยอยู่ในระดับที่สูง และด้วยการฝึกอันมหาโหดของท่านลุงอีก มีพลังระดับนี้ก็ไม่แปลก ท่านลุงบอกว่า พลังของข้าแปลกมากถึงแม้จะอายุสิบห้าแต่ก็ถือว่าทำได้ดีมากทีเดียว

ส่วนมากเด็กระดับข้าทั่วไปเขาจะอยู่ในขั้นสีเทาหรือขั้นผู้ใช้เวทย์ ข้าเคยถามนะว่าที่นี่มีโรงเรียนหรือเปล่าท่านลุงตอบว่ามี แต่ข้าได้รับสิทธิ์พิเศษเหมือนกับเชื้อพระวงศ์เพราะท่านลุงซุนฟงก็คือ เจ้าของโรงเรียนอยู่แล้ว (ตกลงว่าเส้นใหญ่) เลยไม่ต้องเข้าเรียนเหมือนคนอื่นๆ

"ข้าสอนพวกเจ้ามาถึงสิบปีแล้วสินะ ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรจะสอนพวกเจ้าแล้วล่ะ แต่ข้าอยากจะให้พวกเจ้าไปเผชิญโลกภายนอกเพื่อหาประสบการณ์ และเพื่อหาสัตว์อสูรคู่พันธสัญญาของเจ้า ดังนั้น ข้าจะส่งพวกเจ้าทั้งสองคนไปยังหุบเขาล้านอสูร ที่ซึ่งรวบรวมสัตว์อสูรทั่วทุกสารทิศเอาไว้"

ท่านลุงซุนฟงกล่าวตอบพวกข้า

"ท่านอาจารย์ขอรับพวกข้ายังมีระดับพลังเวทย์ที่น้อยกันอยู่เลยนะขอรับจะให้ไปกันตอนนี้ก็ตายนะสิขอรับ"

ท่านพี่ไป๋หยางกล่าว

"ไม่เป็นไร ถือสะว่าพวกเจ้าออกไปหาประสบการณ์อีกที พวกเจ้าไปกันทั้งสองคนเลยนะข้าจะรอพวกเจ้าเมื่อกลับมา หวังว่าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังล่ะ เอาล่ะไม่ต้องพูดมาก พวกเจ้ากลับไปเตรียมตัวได้แล้วอีกสามวันหลังจากนี้ค่อยเดินทาง"

ท่านลุงซุนฟงว่าจบ ข้าก็ขอตัวกับห้องไปเตรียมของ ส่วนท่านลุงก็พาท่านพี่ไป๋หยางกลับไปส่งที่วัง พอข้ากลับมาเก็บของเสร็จก็ตกเย็น ผมไปที่ห้องอาหารเพื่อทานข้าวกับท่านพ่อท่านแม่ และคุยกันอีกนิดหน่อยแล้วข้าก็ขอตัวกลับห้อง ระหว่างที่นอนอยู่นั้นข้าก็รู้สึกปวดหัวอย่างหนัก และมีความทรงจำไหลเข้ามาในหัวและรู้สึกเหมือนมีเสียงใครเรียกดังขึ้นในหัวข้า

"อี้ฟาน เจ้าชื่ออี้ฟานใช่หรือไม่"

เสียงนั้นถามผม

"ใช่แล้วข้าชื่ออี้ฟาน ท่านคือใคร?"

ข้าถามเจ้าของเสียง

"ข้าก็คือพ่อของเจ้า"

"หา พ่อของข้า พ่อของข้าก็ยังอยู่นี่ท่านเมื่อกี้ยังคุยกันอยู่เลย"

ข้าถามเสียงนั้น

"ข้าคือพ่อของเจ้าในโลกเก่าอย่างไรล่ะ"

"หือ พ่อของข้า ในโลกเก่า อ๊ะ แต่พ่อของข้าในโลกนั้นตายไปแล้วนะ แล้วทำไมพ่อถึงได้มาอยู่ในหัวข้าได้ล่ะ?"

งง ข้างง ไปหมดแล้วว

"ความจริงแล้ว ข้านั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาหรอกนะ"

"ท่านว่าอย่างไรนะ ไม่ใช่มนุษย์ แล้วท่านเป็นอะไร"

"ทูตสวรรค์"

"หา เป็นไปไม่ได้หรอก"

"ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ข้าคุยกับเจ้าอยู่ ข้าพยายามเรียกเจ้าอยู่นานแต่พลังจิตของเจ้าไม่กล้าแข็งนัก ข้ารอเจ้านาน...จนในที่สุดเจ้าก็ได้ยินข้าเสียที"

จู่ๆ ข้าก็มองเห็นประตูสีขาวบานใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ข้าเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่มไกลสุดลูกหูลูกตา แต่ข้าก็ต้องไปสะดุดกับต้นไม้ต้นใหญ่มีลักษณะใบมีสีเขียวเปล่งประกายระยิบระยับ มีผลเหมือนกระดิ่ง ดังกรุ๊งกริ๊งมาตามลม และเหมือนมีหิ่งห้อยบินอยู่รอบๆต้น แต่พอเข้าไปดูแล้วกลับเหมือนภูตตัวเล็กๆ ที่ใต้ต้นไม่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งพิงต้นไม้อยู่ เขานอนหลับตา แต่ผมคิดว่าท่วงท่ายามหลับของเขานั้นช่างดูดีอะไรแบบนี้ ข้าเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น

"อ... เอ่อ ขอโทษนะขอรับ"

เปลือกตาผู้ชายคนนั้นเริ่มปรือขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาแล้วหันมามองข้าแล้วพูดขึ้นว่า...