ตอนที่ 12 : หุบเขาล้านอสูรและใครอีกคน

หุบเขาล้านอสูรและใครอีกคน

บนหลังกริฟฟิน ท่านลุงนั่งด้านหน้า ผมนั่งตรงกลาง และท่านพี่ไป๋หยางนั่งด้านหลังผม จู่ๆท่านพี่ก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูผมเพราะเสียงลมมันแรงจนต้องพูดใกล้ๆ

"อี้ฟาน เจ้าหิวหรือไม่" ท่านพี่ถามข้า ข้าพยักหน้า เนื่องจากเราเดินทางมาไกลกินเวลานาน เห็นท่านพ่อเอ่ยว่าเราไปคราวนี้ต้องเดินทางประมาณ 3-4 วันแม้จะมีพาหนะที่รวดเร็วที่สุดก็กินเวลาไปหลายวัน

"หิวขอรับ ท่านพี่"

ข้าตอบแล้วหันกลับไป แต่ก็ต้องตกใจเมื่อแก้มของข้าสัมผัสเข้าที่ริมฝีปากของท่านพี่ไป๋หยาง พวกเราชะงักไปสักพักหนึ่งแล้วไป๋หยางก็เอ่ยขึ้น

"อ่ะ...ขนม เข้ากินรองท้องก่อนนะ ลงจากกริฟฟินแล้วเราค่อยทานอาหารกันอีกที"

ท่านพี่ไป๋หยางกล่าวแล้วยื่นขนมคุกกี้ให้ข้าพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ

"หึๆ หน้าเจ้าแดงหมดแล้วนะ อี้ฟาน"

ท่านพี่ไป๋หยางกล่าวขึ้น ทำให้ข้ารีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วหันกลับไปด้วยความอาย ระหว่างเดินทางมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง

สามวันต่อมา

พรึบ พรึบ พรึบ~

เสียงกริฟฟินค่อยๆกระพือปีกร่อนลงยังพื้นดิน ข้ากับทุกคนก็ลงจากพาหนะที่ขี่มา ในที่สุดก็มาถึง หุบเขาล้านอสูรสักที รอบด้านมืดไปหมดเพราะยามนี้มืดค่ำแล้ว ทั้งหมดจำเป็นต้องตั้งกระโจมเพื่อพักผ่อน เพราะท่านพ่อท่านแม่เกล่าว่าตอนรุ่งสางพวกท่านจะออกเดินทางกลับแล้ว เพราะฉะนั้นคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่กับท่านพ่อท่านแม่ ข้าจึงขอไปนอนกับท่านพ่อท่านแม่เพื่อให้พวกท่านไม่คิดถึงผมมาก

กลิ่นหอมๆของทะเลหมอกยามเช้าเรียกให้ข้าตื่นจากหลับใหล กลิ่นของความสดชื่นที่เพิ่มความปลอดโปร่งให้กับจิตใจชวนให้สูดดม การได้เริ่มต้นใหม่ของวันด้วยความสวยงามจากทะเลหมอกยามเช้าพร้อมขุนเขาอันแข็งแรงและยิ่งใหญ่ทำให้ข้ารู้สึกดีอย่างยิ่ง ทั้งยังมีท้องฟ้าสีสดใส ดวงอาทิตย์ที่กำลังค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นมา ตัดกับท้องทะเลหมอกอันแสนสวยงามและสีอบอุ่น เหมือนการได้ถูกโอบกอดจากธรรมชาติที่เต็มไปด้วยความรัก แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็มานั้งดูความสวยงามนี้กับข้าด้วยจนเวลาล่วงเลยไปเรื่อยๆ

"เอาล่ะ เจ้าสองคนต่อไปนี้ได้เวลาที่พวกเจ้าทั้งสองจะต้องไปเรียนรู้ฝึกฝนด้วยตัวเองแล้ว อีกสามปีข้าจะรอพวกเจ้าอยู่ที่เมืองชาง แคว้นหานที่บ้านของพวกเจ้า และข้าจะไปส่งพวกเจ้าคนละที่พวกเจ้าจะต้องหัดเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง เข้าใจหรือไม่" ท่านลุงซุนฟงกล่าว

"ขอรับท่านลุง/ได้ท่านอาจารย์"

"ดีๆ ฟานเอ๋อท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้าจะส่งเจ้าที่หุบเขาทางเหนือนะ ส่วนไป๋หยางข้าจะส่งเจ้าที่หุบเขาทางใต้" ท่านลุงกล่าว

"ขอรับ"

ข้าตอบ จะไม่ได้เจอท่านพี่อีกตั้งหลายปีแหะ คงคิดถึงแย่เลย ท่านพ่อท่านแม่อีก เฮ้อ ว่าแล้วระหว่างที่ผู้ใหญ่คุยกันอยู่ ข้าก็เดินเข้าไปหาท่านพี่ไป๋หยาง ก่อนที่จะจับมือท่านพี่เอาไว้ แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตา

"ท่านพี่ไป๋หยาง ข้าต้องไปแล้ว ท่านรักษาตัวด้วยนะ แล้วเจอกันอีกสามปีให้หลัง ข้าจะนึกท่าน"

ข้ากล่าว หลังจากนั้นท่านพี่ไป๋หยางก็ดึงข้าเข้าไปกอด ก่อนจะพูดขึ้นมาพร้อมกับตบหลังเบาๆ

"เจ้าก็เหมือนกัน รักษาตัวด้วยนะอี้ฟาน"

"ขอรับ"

ข้าตอบก่อนจะกระชับอ้อมแขนแล้วผละออกเมื่อท่านพ่อท่านแม่ และท่านลุงเดินเข้ามา

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ"

ท่านลุงกล่าวแล้วท่านพ่อท่านแม่ก็ไปขึ้นพาหนะของตัวเองก่อนจะแยกกันไปคนละทาง ข้าโบกมือลาท่านพี่ไป๋หยางและท่านลุงก่อนจะแยกกัน บินมาไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงหุบเขาทางทิศเหนือ ท่านพ่อหาที่ลงจอดที่ปลอดภัยๆ ก่อนจะบอกให้เพกาซัสลงจอด ก่อนจากกัน ท่านแม่เข้ามากอดข้า

"รักษาตัวด้วยนะลูกแม่ แม่จะรอเจ้าอยู่ที่บ้านของเรานะลูก อ่ะ นี่เนื้อแห้งเอาไว้ทานระหว่างทางนะ"

ท่านแม่กล่าว แล้วยื่นห่อข้าวให้ข้า

"ขอบคุณขอรับ ข้าจะรีบกลับไปหาท่านแม่นะขอรับ"

ข้าตอบ แล้วท่านแม่กับท่านพ่อก็จากไป ตอนนี้เหลือข้าคนเดียวแล้วสินะ เอาล่ะตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้ว ข้าหาที่พักก่อนดีกว่า

「ก่อนอื่นเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะหาต้นไม้เหมาะๆที่จะจุดกองไฟ แล้ววันพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อแล้วกัน」

ข้าคิด ก่อนจะเดินไปหาต้นไม่ กว่าเจอต้นไม้ต้นหนึ่งก็มืดค่ำสะแล้ว ข้าจึงรีบก่อไป ระหว่างทางที่เดินมาผมเจอสัตว์อสูรบ้าง แต่ก็ไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรเพราะมันวิ่งหนีไปก่อน พอก่อไฟเสร็จ นั่งทานเนื้อแห้งที่ท่านแม่ให้มาทานเสร็จข้าดับกองไฟ

ข้าปีนขึ้นไปบนต้นไม้ แล้วเอาเชือกออกมาจากกระเป๋ามิติ ก่อนที่จะนั่งลงบนกิ่งไม้ใหญ่ก่อนผูกตัวเองไว้กับต้นไม้อีกทีกันตก ที่ข้าไม่นอนข้างล่างเพราะผมกลัวว่าจะมีสัตว์อสูรมาทำร้ายได้ง่ายกว่าข้างบนแล้วผลอยก็หลับไป วันนี้ข้าก็เข้ามาฝึกควบคุมพลังกับท่านพ่อไมย์เหมือนเดิม ตอนนี้ข้าสามารถที่จะควบคุมได้เป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้ว แต่ก็ทำได้ไม่มากเท่าไหร่ เพราะพลังมันเยอะเกินไป

ค่ำคืนผ่านพ้นไปวันใหม่ก็มา จึงเริ่มออกเดินทาง ข้าเดินทางมาได้สามวันยังไม่เจอวี่แววหมู่บ้านสักหลังหรือคนสักคน ดังนั้นข้าจึงเลือกที่จะเดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปพบกับน้ำตกแห่งหนึ่ง

「โอ้วว น้ำตกนี่ อาบน้ำหน่อยดีกว่าแหะ ไม่ได้อาบมาหลายวันแล้ว เหม็นไปหมดเลย」

ซู่ ซู่~

คิดเสร็จข้ามองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นมีใครก็ค่อยๆบรรจงถอดเสื้อผ้าอาภรออกทีละชิ้นๆ แล้วค่อยๆก้าวเท้าลงน้ำไป

จ๋อม จ๋อม ซ่า~

ข้าเล่นน้ำอยู่สักพักผมก็ได้ยินเสียง

สวบ สวบ แกร็บ แกร็บ เปรี๊ยะ!

"เฮือก!!! ใคร!"

ข้าตกใจรีบร้องขึ้น พร้อมกับปล่อยพลังเวทย์ตรวจจับ แล้วก็พบมนุษย์คนหนึ่งอยู่หลังต้นไม้

"ใครน่ะ ออกมานะไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าซะ"

ข้าร้องเรียกอีกที พร้อมกับมือที่มีบอลเวทย์ธาตุไฟอยู่ในมือชูขึ้นเล็งไปที่ตำแหน่งที่คนๆนั้นอยู่

"ออก! ออกแล้ว ข้าออกแล้วขอรับแม่นาง"

เขาตอบก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากหลังต้นไม้

「เอ๋... เมื่อกี้เขาเรียกผมว่าแม่นาง เหรอเนี่ย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนเรื่องนั้นอยู่นะ」

ข้าคิดก่อนที่จะมองไปยังจุดที่คนๆนั้นอยู่ แล้วเมื่อเขาออกมาจากต้นไม้ที่หลบอยู่ ข้าเห็นหน้าคนๆนั้นไม่ชัด ข้าจึงค่อยๆว่ายไปริมฝั่งเพื่อที่จะขึ้นจากน้ำ พอถึงฝั่งแล้วก็กำลังจะลุกขึ้น

"อ๊ะ เดี๋ยวๆ แม่นางทำอะไรหรือ"

ข้าได้ยินเสียงเขากล่าวขึ้น ข้าชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่เขาหันหลังให้ข้าอยู่ ข้าเลยถามกลับไป

"ข้าทำอะไรหรือ?"

ข้าถามกลับไป

"อ่ะ เอ่อ ก็แม่นางกำลังจะขึ้นจากน้ำ..."

เขาตอบเสียงอึกอัก ข้าเลยร้องอ๋อ

"ข้าขึ้นจากน้ำแล้วจะทำไมหรือ ข้าแค่จะขึ้นมาใส่เสื้อผ้าเท่านั้นเอง"

ข้าตอบเขา แล้วก็รีบใส่เสื้อผ้าอาภรให้เรียบร้อยก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปใกล้ๆเขาถ้าเขาจะทำร้ายข้าก็พร้อมจะตอบโต้เสมอ