พรากครั้งที่ 5

“อึก...” คนตัวเล็กถอยเซพิงกับรถหรูหลังจากลงมาจากรถ มาเบิลรีบวิ่งเข้ามาประครองต้าไว้ทันที ใบหน้าหวานตอนนี้ซัดเซียวเหมือนคนไม่สบาย และยิ่งตอกย้ำความคิดนั้นเมื่อคนตัวเล็กหายใจเข้าออกอย่างแรง

“คุณหนูต้านี่คุณไม่สบายงั้นหรอ?” ต้าไม่ตอบสะบัดอีกคนออกก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรม แต่มาเบิลก็เดิมตามมาประครองไว้ คราวนี้ต้าให้ร่างสูงได้ทำตามใจเพราะตัวเขาเองแถบจะยืนไม่ไหว...เพราะได้ไปเจอกับป้องมา...

“ตัวคุณร้อนมาก ไปหาหมอดีมั้ย?” ต้าส่ายหน้า

“ช่วงนี้คุณจะยุ่งเรื่องของผมมากขึ้นนะมาเบิล แฮ่ก แฮ่ก” มาเบิลถอนหายใจ

“ผมเป็นห่วงนะที่รัก” คำว่าที่รักทำให้คนตัวเล็กชะงัก

ติ้ง

ประตูลิฟท์เปิดออกก่อนที่ต้าจะได้พูดอะไร ขาเรียวพาตัวเองก้าวฉับๆ ไปที่ห้องไม่รอร่างสูงของชายชาวต่างชาติเมื่อมาถึงคนตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำและอาเจียนออกมาอย่างทนไม่ไหว

“เท่าที่จะได้ ผมยังไม่ได้เอาไอ้นั่นใส่ตัวคุณเลย ไม่คิดว่าจะท้องซะแล้ว หึหึ” มาเบิลขำเล็กน้อย ต้าตวัดสายตาคมไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเช็ดปากแรงๆ

“ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณตอนนี้ ออกไป”

“พวกแพ้ท้องก็เป็นแบบนี้ ถ้าไม่ไหวก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องผมที่อยู่หน้าห้องรู้หน่อยล่ะกัน จะได้พาไปหาหมอ” มาเบิลว่าก่อนร่างสูงจะจูบที่หน้าผากมนแล้วเดินออกไป ต้าจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะทรุดนั่งกับพื้นห้องน้ำ มือเล็กจับหน้าอกตัวเองที่เต้นโครมครามไม่หยุดหย่น

“ไม่เปลี่ยนไปเลย...” ตากลมสั่นระริกไม่แพ้มือเล็กที่กำเสื้อที่น่าอกตัวเองที่สั่นสะท้าน ภาพใบหน้าหล่อคมของป้องเมื่อเจ็ดปีก่อนฉายเข้ามา ก่อนคนตัวเล็กจะตื่นจากภวังค์ส่ายหน้าหนี..

“ไม่ใช่...มันเปลี่ยนไปแล้ว ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว และเรา...จะทำให้มันเปลี่ยนไปในทางที่เราต้องการ” คนตัวเล็กพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะอาเจียนอีกครั้ง และอีกครั้งจนหมดแรงไป...

“ไม่มี? ได้ไง จะมาบอกว่ากล้องวงจรทั้งโรงแรมเสีย ไม่สามารถอัดภาพสองคนนั้นได้อย่างนั้นหรอ?” ป้องถามเสียงนิ่ง เลขาหนุ่มหน้าหวานพยักหน้า

หลังจากคืนนั้นป้องก็ให้เลขาไปติดต่อขอดูกล้องวงจรปิดจากโรงแรมเพื่อจะสืบหาคนตัวเล็กที่อยู่กับคนชื่อมาเบิล แต่กลับถูกบอกว่าป้องทุกตัวเสียหมด...

...เป็นไปไม่ได้..

ร่างสูงคิดแบบนั้น แต่ในเมื่อตอนนี้มันเป็นไรแล้ว ป้องเลยทำได้แค่คอยดูสถานการณ์ต่อไป...

วันต่อมา ต้าได้เปิดฉลองงานเปิดตัวบริษัทใหม่อย่างเป็นทางการ นักธุรกิจมากมายนับร้อยคนเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม รวมทั้งบอส และ ป้องที่ถูกเชิญมาเช่นกัน

คนตัวเล็กมองพี่ชายที่จ้องหน้ามาเบิลก่อนจะถอนหายใจ

“ผมกับมาเบิลเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ต้าว่า บอสหันมามองน้องชายเล็กน้อย

“อืม” ต้าส่ายหน้าไปมาก่อนจะถอนหายใจ คนตัวเล็กหันไปมองแขกมากมายที่กำลังเดินเข้ามาก่อนตากลมโตจะเหลือบไปเห็นร่างสูงของโก้ที่เดินมาพร้อมลูกชายและมองซ้ายมองขวา

ต้าชะงักกึก ก่อนจะเกิดอาการพะอืดพะอมอีกครั้ง สองขาเรียวถอยไปด้านหลังอย่างลืมตัว บอสมองน้องชายอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปตามทางที่ต้ามองก็เห็นคนคุ้นหน้า ต้าเม้มปากแน่นก่อนจะหยิบหน้ากากขนนกหรูสีขาวที่สวมเมื่อคืนมาสวมอีกครั้งก่อนจะกระตุกยิ้มเบาๆ

“ทำไมต้องใส่หน้ากาก?” บอสถามต้าหันมามองคนเป็นพี่ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

“ไม่อยากให้ใครเห็นหน้า” บอสขมวดคิ้ว ไม่ทันพูดอะไรคนตัวเล็กก็เริ่มเดินไปทำความรู้จักกับบรรดาแขกหลายร้อยคน มาเบิลมองแผ่นหลังเล็กก่อนจะกอดอกแล้วยิ้มเล็กน้อย

“ตั้งแต่คุณหนูต้ามาที่นี่ก็ปิดความลับผม แถมยังปฏิเสธผมทุกเรื่องอีก คุณว่ามันแปลกมั้ย?” มาเบิลถาม บอสขมวดคิ้ว

“อย่าทำอะไรกับต้า....เพราะฉันจับตามองนายอยู่” บอสพูดเสียงเรียบอย่างไม่ไว้ใจก่อนร่างสูงสง่าจะเดินออกไปจากที่นี่แล้วไปหาน้องชาย มาเบิลกระตุกยิ้มหัวเราะเล็กน้อย

“ต่อให้จับตามอง ผมก็แอบทำได้อยู่ดี” มาเบิลพูดเบาๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มร้าย...

ขึ้นชื่อว่านักธุรกิจ ย่อมทำได้ทุกอย่างเพื่อหวังผลประโยชน์ ผลตอบแทน ทำทุกอย่างที่ตนเองจะได้กำไร ไม่ว่ามันจะต้อง...ผ่านศพใครไปบ้างก็ตาม...เขาจะต้องขึ้นไปอยู่อันดับสูงสุด.....

“ขอบคุณที่มา” ต้าพูดเสียงเรียบนิ่งมองใบหน้าหล่อคมที่เขาเพิ่งเจอเมื่อวานนี้ คนตัวเล็กกลั้นใจฝืนอาการอยากอาเจียนไว้เพื่อที่จะได้คุยกับอีกฝ่าย ป้องจ้องคนตัวเล็กที่สวมหน้ากากด้วยสายตานิ่งๆ

“ขอบคุณที่เชิญ บริษัทของคุณใหญ่มาก ไม่นานคุณคงได้อันดับหนึ่งเรื่องการส่งออกอาหารทะเล” ต้าชะงักคิ้วเรียวขมวดคิ้วหากันใต้หน้ากากขาวทำให้ป้องมองไม่เห็น

“ดูคุณจะไม่สนใจตำแหน่งนี้เท่าไหร่” คนตัวเล็กแค่นขำ ป้องพยักหน้าเล็กน้อย

“ผมไม่ต้องการมัน ผมทำทุกวันนี้เพื่อเลี้ยงครอบครัว และพนักงาน...ไม่ใช่เพื่ออำนาจ” ต้ากัดปากแน่นก่อนตากลมโตจะเหลือบมองเด็กตัวเล็กที่ยืนจ้องพวกเขาไปมา

“ลูกของคุณน่ารักมาก เขาดูฉลาด...หน้าตาเขาไม่คล้ายกับคุณเท่าไหร่” คนตัวเล็กถาม แต่ไม่รู้ทำไมในใจถึงได้รู้สึกแปลกๆ ป้องมองลูกชายตนเองและยิ้มอ่อนโยน ต้าที่เห็นรอยยิ้มนั้นก็ชะงัก..

...คนอย่างป้อง..ยิ้มอ่อนโยนแบบนี้เป็นด้วยงั้นหรอ...

คนตัวเล็กคิดในใจ ป้องลูบศีรษะลูกเบาๆ

“เขาได้แม่มาทั้งหมดเลย ไม่มีส่วนไหนที่เหมือน หรือ คล้ายกับผม”

“งั้นแสดงว่าคุณแม่ของหนูต้องเป็นคนสวยมากๆ ใช่มั้ยครับหนูน้อย” ต้าหันไปพูดกับเจ้าตัวเล็ก ปลายรักพยักหน้าแล้วคิดถึงใบหน้าสวยๆ ของแม่ที่เสียไปแล้ว แต่ปลายรักก็โตพอที่จะเข้าใจเรื่องแบบนี้ เจ้าหนูยกยิ้มหวาน

“พี่ชายเองก็สวยเหมือนกัน^^” ต้าชะงัก ป้องขมวดคิ้ว

“สวย?” ปลายรักพยักหน้า

“เมื่อคืนปลายรักเจอพี่ชายในงาน พี่ชายหยิบขนมให้ปลายรักด้วย ทั้งสวย ทั้งใจดี”

“เด็กๆ ก็พูดเรื่อยเปื่อยน่ะ” ต้าว่าก่อนจะมองเด็กน้อยนิ่งๆ แล้วหันมามองร่างสูง

“ที่จริงวันนี้ที่ผมเชิญคุณมา ผมอยากจะให้คุณช่วยอะไรผมหน่อย” ป้องเลิกคิ้ว

“ครับ?”

“ช่วยสอนงานผมทีสิครับ...แหม...ไหนๆ เราก็ทำธุรกิจประเภทเดียวกันน่ะ....ผมเองยังมือใหม่ อยากได้รับคำแนะนำจากคุณมากเลย” ต้ากระตุกยิ้ม ป้องชะงักก่อนจะขบกรามเล็กน้อย

“เรื่องจะให้ผมสอนงานให้เห็นทีคงจะไม่ได้...แต่ผมคงให้คำแนะนำกับคุณได้อย่างเดียว...ซื่อสัตย์ และ

คิดบวก

กับทุกเรื่อง..ก็พอ” ต้าทำท่าทางดีใจ

“แหม ขอบคุณนะครับคำแนะนำจากผู้บริหารอันดับหนึ่งของประเทศนี่ฟังดูดีจัง” ต้าพูดก่อนจะหันหลัง คนตัวเล็กหันกลับมาตวัดตามองร่างสูงอีกครั้งก่อนจะพูดเบาๆ

“ทั้งที่เมื่อก่อนความคิดของคุณมันเลวทรามกว่านี้แท้ๆ” คนตัวเล็กกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะเดินไปคุยกับนักธุรกิจท่านอื่น

ป้องเบิกตากว้างเขาชะงักกับคำพูดของคนตัวเล็กไม่รู้ทำไมอีกฝ่ายถึงได้พูดแบบนี้ ทั้งที่เมื่อวานบอกว่าไม่รู้จักกันแต่เมื่อกี้คำพูดเหมือนรู้จักกันมาก่อน ตกลงผู้ชายท่าทางบอบบางคนนั้นเป็นใครกันแน่...ทำไม...ถึงได้รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ที่เห็นนะ

“พ่อฮะๆ” ป้องหลุดจากภวังค์ก่อนจะหันมามองเจ้าหนูที่สะกิดเขา ร่างสูงนั่งเท่าติดพื้นก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ว่าไง”

“พี่ชายคนนั้น....” นิ้วป้อมชี้ไปที่ร่างเล็ก ป้องหันไปมองเจ้าของงานวันนี้เล็กน้อยก่อนจะมองหน้าลูกชาย

“หน้าพี่เขา...คุ้นๆ มากเลย” คิ้วเรียวดกดำสนิทขมวดเค้าหากันแน่น

“เคยเห็นที่ไหน?” ป้องถามลูกชาย ปลายรักส่ายหน้า

“ไม่รู้ รู้แต่ว่าปลายกรักเคยเห็น ปลายรักมั่นใจ”

“ไม่ใช่ว่าเล่นเกมส์จนสมองเบลอนะ” พอคุณพ่อตอบแบบนั้นเจ้าหนูก็ทำหน้ายู่

“บอกว่าเคยเห็นก็เคยเห็นซิครับพ่อก็.... แต่ปลายรักจำไม่ได้ว่าเห็นที่ไหน...บางที ถ้าได้เห็นหน้าอีกปลายรักอาจจะจำได้”

“งั้น...”

“แต่บางทีปลายรักอาจจะจำผิด...พาไปกินขนมหน่อยซิครับ” เจ้าหนูตอบหน้าตายก่อนจะรั้งแขนเสื้อคนเป็นพ่อไว้ให้อีกฝ่ายพาไปโซนอาหาร ป้องถอนหายใจแรงๆ

“อืม กินพอดีๆ อย่าให้น่าเกลียดล่ะ” ป้องว่าก่อนจะพาลูกไปโซนอาหาร ไม่ลืมที่จะหันมามองคนตัวเล็กก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าอีกคนมองมาทางเขาพอดี ต้ามองป้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่งต่างจากเมื่อกี้ ทั้งสองจ้องตากันเพียงเสี้ยววินาทีก่อนทีต่างฝ่ายจะหันไปมองข้างหน้า...

“จะว่าไป...ก็เหมือนกับ...มัน..” ภาพคนตัวเล็กในความทรงจำของป้องลอยขึ้นมาในหัวก่อนป้องจะสะบัดหน้าหนีเลิกคิดเรื่องของเด็กคนนั้นให้กระวนกระวายใจ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....