พรากครั้งที่ 6

แสงแดดยามเที่ยงวันเป็นภัยต่อผิวกายเสียจนหลายคนไม่คิดอยากจะออกจากที่ร่มเพื่อมาเจอมัน แต่ยกเว้นเจ้าหนูน้อยที่ร้องงอแงจะออกมาเล่นที่ชายหาดของเกาะชื่อดังในวันหยุด

เจ้าหนูปลายรักรับวิ่งลงจากรถหรูหลังจากเลขาหนุ่มของคุณพ่อจอดรถเรียบชายหาด

“เย้ๆๆ น้ำเย็นจังงงง~” ปลายรักวิ่งลงน้ำทันทีไม่สนใจคนที่มาด้วย ทำเอาเลขาหนุ่มตัวเล็กหน้าหวานถอนหายใจ ให้เขาทำงานที่บริษัท 24ชั่วโมง ยังไม่หนักเท่าให้เขามาดูแลคุณหนูปลายรักเลยแหะ แต่ถึงอย่างนั้นพอเจ้านายขอมาเจ้าตัวก็ใจอ่อนยอมพาคุณหนูมาเล่นทั้งที่อยู่ในเวลางานแบบนี้...

“ปลายรักครับ คุณป้องบอกว่าให้เล่นแค่ครึ่งชั่วโมงนะครับ” เลขาหนุ่มหน้าหวานเดินไปใกล้ๆ กับน้ำทะเลแล้วตะโกนบอก ปลายรักพยักหน้า เจ้าหนูแค่อยากเล่นน้ำทะเลเล็กน้อยไม่คิดจะไปไกลเพราะเขาเองก็พอรู้เรื่องอยู่บ้างว่าอีกคนกำลังทำงานอยู่ แต่....

สุดท้าย คนตัวเล็กก็เปื้อนเปียกไปทั้งตัว...

“พี่

อาย

ปลายรักเปียกหมดแล้ว...” เจ้าหนูตัวน้อยมองผู้ดูแลแล้วทำหน้าเศร้าๆ เลขาหนุ่มน้อยนามว่าอายถอนหายใจอีกครั้ง

“งั้นเราขึ้นมาเถอะครับ ตรงนั้นมีขายเสื้อผ้าอยู่” เจ้าหนูทำหน้ามุ้ยเขาเพิ่งได้เล่นน้ำแค่สิบนาทีเองไม่เห็นเหมือนที่ตกลงกันไว้ แต่ตากลมโตใสแจ๋วของปลายรักก็เหลือบมองดูตัวเองที่เปียกปอนแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินคอตกกลับมาแต่ว่า...

“อ๊ะ!! แง้งงงงง” เท้าเล็กเหยียบโดนก้อนหินเล็กก่อนจะล้มลงใส่ทรายหน้าเลอะไปหมด เจ้าหนูตัวเล็กปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาทันที อายเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะตั้งท่าวิ่งไปแต่ต้องชะงักเมื่อตัวเองยังสวมรองเท้าหนังและถุงเท้าราคาแพง คนตัวเล็กจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะพยายามถอดรองเท้าหนังของตัวเองซึ่งตอนนี้กลับรู้สึกไม่พอใจที่ตรงที่ตัวเองดันใส่รองเท้าเสียแน่นเกินไป

“แง้งงงง เจ็บบบ ฮื้ออออ น้องปลายเจ็บบบบ!!!” เจ้าหนูร้องไห้ไม่หยุด สองมือเล็กที่เปลื้อนทราบขยี้ตาตัวเองไปมายิ่งทำให้เจ็บเข้าไปใหญ่

“โธ่เว้ย!!” อายสบถอย่างอารมณ์เสียก่อนจะหันไปมองชายคนหนึ่งที่วิ่งไปหาเจ้าหนูปลายรัก...

ต้ามักจะอาบแดดในช่วงเช้าและบ่ายอยู่ที่โรงแรมเป็นประจำ แต่เพราะวันนี้เป็นวันที่โรงแรมมีงานเลี้ยงคนเลยพลุกพล่านและเสียงดังสนั่นจนคนตัวเล็กที่อยู่ชั้นเก้ายังรู้สึกหนวกหู มาเบิลที่เห็นก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ เลยสั่งให้ลูกน้องของตนพาคนตัวเล็กมาอาบแดดอย่างที่เจ้าตัวชอบที่ชายหาด โดยที่เขาต้องทำงานหงกๆ คนเดียว...

คนตัวเล็กรีบวิ่งไปหาเจ้าหนูปลายรักก่อนจะจับมือเล็กไม่ให้ขยี้ตาตัวเอง

“ฮึก..ฮึก...พะ...พี่ชาย...” เจ้าหนูมองใบหน้าหวานของคนที่เขาเคยเห็นมาก่อนแล้วเบะปากก่อนจะกระโดดกอดคนตัวเล็กโดยไม่สนว่าจะทำให้อีกฝ่ายเปียกเปลื้อนไปด้วยหรือเปล่า ต้ามองเด็กน้อยอย่างอ่อนโยนแล้วลูบศีรษะไปมา

“มาล้างทรายก่อนดีกว่าตัวเล็ก” ปลายรักพยักหน้าแล้วถูกจับลงน้ำอีกครั้ง

“พ่อป้องไม่อยากให้เสื้อปลายรักเปลื้อน” เจ้าหนูเงยหน้าบอกพี่ชาย ต้าพยักหน้า

“เดี๋ยวพี่ชายพาไปซื้อชุดใหม่ ยังไงตอนนี้มันก็เปลื้อนแล้วนี่” ปลายรักยิ้มกว้างก่อนจะแช่ตัวในน้ำจนทรายออกหมด

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” ต้าถามเสียงหวาน ปลายรักส่ายหน้าก่อนจะหน้าบึ้งเมื่อเห็นเลขาหนุ่มของพ่อวิ่งมาทางนี้

“น้องปลาย....พี่ขอโทษนะครับ” อายกล่าวขอโทษตามที่รู้สึกผิดจริงๆ แต่เจ้าหนูกลับกอดอกงอนๆ ไม่ยอม

“เชอะ!” ต้ามองท่าทางของเด็กน้อยก่อนจะหยิกแก้มเบาๆ

“เป็นผู้ชายทำท่าเป็นตุ๊ดไปได้” ต้าว่า ทำเอาปลายรักชะงัก

“ปลายรักไม่ใช่ตุ๊ดสักหน่อยนะ”

“ครับๆ ไม่ตุ๊ดๆ” ต้าหยิกแก้มเด็กน้อยอีกครั้งอย่างหมันเขี้ยวจนเจ้าหนูปลายรักหัวเราะคิกคักออกมา

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย” อายหันมาคุยกับคนตัวเล็กที่น่าจะพอๆ กัน ต้าส่ายหน้า

“ไม่เป็นอะไรครับ แต่คราวหน้าดูเด็กอย่างใกล้ชิดด้วยนะครับ ให้เด็กๆ เล่นน้ำคนเดียวไม่ได้” คนโดนดุหน้าหงอยลงไป อายพยักหน้าก่อนจะดึงเจ้าหนูมาใกล้ๆ

“งั้นเรารีบกลับกันเถอะครับ เปียกหมดแล้ว”

“ไม่เอา ปลายรักจะเล่นกับพี่ชาย...นะๆ พี่ชาย มาเล่นน้ำกัน” ต้าชะงักกึกมองดวงตาใสแป๋วของหนุ่มน้อยตรงหน้า

“แต่...”

“ที่จริง ผมสัญญากับน้องว่าจะให้เล่นครึ่งชั่วโมง แต่นี่เพิ่งสิบนาที ถ้าคุณไม่ว่าอะไร....” ต้าพยักหน้ายิ้มๆ

“ครับ ป๊ะ...เดี๋ยวพี่พาว่ายน้ำเล่น”

“เย้!!” พูดจบคนตัวเล็กก็พาเจ้าหนูไปเล่นน้ำอยู่ไม่ไกล อายมองใบหน้ายิ้มแย้มของลูกชายเจ้านายกับผู้ชายที่เขาไม่รู้จักอีกคนอย่างสนใจ...

...ทำไม ถึงได้รู้สึกไว้ใจผู้ชายคนนั้น ทั้งที่อายเองไม่ใช่คนแบบนี้...

เลขาหนุ่มคิดในใจก่อนจะกดถ่ายภาพของทั้งสองตอนที่เล่นน้ำและยิ้มแย้มกันไว้และนั่งรอทั้งสองคนที่ชายหาด...

เมื่อก่อน คนตัวเล็กอย่างต้าไม่ได้ชอบเด็กแม้แต่น้อย ออกจะเกลียดเสียงใสน่ารำคาญของเด็กๆ เสียด้วยซ้ำ แต่ตอนที่ไปอยู่ต่างประเทศ คนตัวเล็กเหมือนตกอยู่ในโลกของความเศร้าโศก ต้องแอดมิดที่โรงพยาบาลต่างประเทศนานหลายเดือนจนได้รู้จักกับเด็กชายตัวน้อยที่รักษาอยู่ห้องข้างๆ กัน ความร่าเริงและน่ารักของเด็กคนนั้นทำให้ต้าเริ่มค่อยๆ กลับมาอาการดีขึ้น เริ่มคิดอะไรในแง่บวกและเริ่มคิดเรื่องตัวเองมากขึ้น จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีเขาก็รู้สึกชอบเด็กไปแล้ว....

“พี่ชายเปียกหมดแล้ว” เจ้าหนูปลายรักว่าก่อนจะมองคนตัวเล็กทีสวมแค่กางเกงบางๆ สำหรับอาบแดด แต่ตอนนี้ทั้งตัวของเขาเปียกไปตั้งแต่หัวจรดเท้า ต้าก้มลงมองตัวเองก่อนจะหัวเราะคิกคัก

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เย็นดี” ปลายรักยิ้มก่อนจะกระโดดกอกขาพี่ชาย

“ปลายรักชอบให้พี่ชายยิ้ม” ต้าชะงักก่อนจะยิ้มกว้าง

“แบบนี้หรอ...หรือแบบนี้...หรือแบบนี้กัน” ต้าทำท่ายิ้มในหลายๆ แบบและยังทำหน้าประหลาดแต่กลับน่ารักให้เจ้าหนูดู ปลายรักหัวเราะชอบใจก่อนจะทำตามบ้าง กลายเป็นว่าทั้งสองประชันกันทำหน้าตาประหลาดๆ กันใหญ่ ฝ่ายคนตัวเล็กที่นั่งดูก็แอบหัวเราะบ้างบางครั้ง

“พี่ชายตลกจัง” ปลายรักว่าก่อนจะกอดขาคนตังเล็กอีกครั้ง

“อยากให้คุณพ่อตลกๆ แบบพี่จัง” เจ้าหนูปลายรักพูดหงอยๆ ต้าชะงักก่อนจะนึกถึงใบหน้าหล่อคมของป้อง ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนอยากจะอาเจียนอีกครั้ง

“แต่ว่านะ พ่อของปลายรักเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ” ต้ามองเจ้าหนูน้อยอย่างสงสัยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเพราะเขาไม่อยากจะรู้เรื่องของผู้ชายคนนั้นมากเท่าไหร่นัก คนตัวเล็กเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่ยังสาดส่องแสงแสบผิวก่อนจะก้มลงมองเจ้าหนูปลายรัก

“เล่นนานกว่านี้คงไม่สบายแน่ๆ กลับกันเถอะเนอะ” ปลายรักทำหน้าบู้ทันที ต้าอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะย่อตัวลงจนน้ำทะเลถึงจะดับเอว

“ไว้คราวหน้ามาเล่นด้วยกันอีก” พอคนตัวเล็กพูดแบบนั้นเจ้าหนูก็ทำท่าดีใจตารุกแวววาวทันที

“จริงหรอ! เย้! ปลายรักอยากเล่นกับพี่ชายๆ” เจ้าหนูปลายรักกระโจนกอดคอคนตัวเล็กแน่นจนต้าเซเล็กน้อย

“ปลายรักอยากเล่นกับพี่ชายพรุ่งนี้เลย” เจ้าหนูว่าอ้อนๆ ต้าชะงักก่อนจะยอมพยักหน้าอย่างจำใจ

“งั้นเดี๋ยวพี่ชายจะพาไปซื้อชุดตรงนู้น แล้วปลายรักก็เป็นเด็กดีกลับบ้านไปกับพี่ชายคนนั้น แล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาเจอกันใหม่เนอะ” ปลายรักร้องดีใจอีกครั้งก่อนจะตั้งท่าจะวิ่งไปแต่โดนคนตัวเล็กห้ามทัน ต้าส่ายหน้าก่อนจะบอกให้เดินช้าๆ เดี๋ยวล้มอีกซึ่งเจ้าหนูก็เชื่อฟังแต่โดยดี

“เปียกทั้งคู่เลย ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณเปียก” อายว่าก่อนจะมองร่างกายเล็กบอบบางไม่ต่างจากเขา แต่ผิวพรรณที่ขาวผ่องใสกว่านั้นมันชวนคนอย่างเขามองเสียจริง แล้วยิ่งน่าอกแคบที่มียอดอกสีชมพูนั่นอีก....

ต้ามองอายที่มองร่างกายของเขาก่อนจะกระตุกยิ้ม

“ผมชอบอาบแดดนะครับ แต่ถึงจะอาบมากเท่าไหร่มันก็ไม่คล้ำขึ้นมาอย่างที่ตั้งใจ ไม่ค่อยชอบผิวขาวๆ แบบนี้ครับ คนมักจะชอบมอง” ต้าพูดขำๆ อายชะงักก่อนจะลุกลี้ลุกรนไปมา

“เอ่อ เอ่อ ผะ..ผม ...ผมขอโทษครับ หุ่นของคุณมัน....เอ่อ ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงผิวคุณมัน แบบ มัน มัน....” เลขาหนุ่มพูดจาติดๆ ขัดๆ หน้าหวานแดงซ่านเพราะความเขินและอายคนที่เปลือยท่อนบนอยู่

“ฮ่าๆ พี่อายเขิน อ่อนจังเลย ฮ่าๆ” เจ้าหนูปลายรักชี้นิ้วใส่เลขาของพ่อสุดที่รักแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ ต้าส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองชายร่างสูงลูกน้องของมาเบิลที่เอาชุดคลุมกับผ้าเช็ดตัวมาให้

“นี่ครับ เดี๋ยวไม่สบาย” ต้าส่งผ้าเช็ดตัวให้เด็กน้อย ปลายรักรับมาก่อนจะเช็ดตัวของตัวเองอย่างรู้หน้าที่ ส่วนตัวต้าเองก็จัดการสวมชุดคลุมและเช็ดตามเนื้อตัวและผม ยามที่ใบหน้าหวานเชิดขึ้นตอนเช็ดผมช่างสะกดสายตาคนแถวนั้นได้เป็นอย่างดี แถมตอนที่หยาดน้ำมันกระเซ็นออกมาจากกลุ่มผมสีน้ำตาลทองนั่นมันเหมือนกลุ่มน้ำพวกนั้นมีชีวิตและกำลังกระโดดโลดเต้นรอบๆ ตัวชายตัวเล็กคนนี้อย่างมีคนความสุข

“คุณหน้าแดงอีกแล้วนะครับ” ต้าพูดติดขำทองหน้าคนตรงหน้า อายชะงักก่อนจะโบกไม้โบกมือใหญ่

“ผม...งื้อ....” เลขาหนุ่มหน้าหวานปิดหน้าปิดตาอย่างเขินอายทำเอาต้าและปลายรักหัวเราะอีกครั้ง

“ผมต้องขอบคุณ คุณมากนะครับ...ผมไม่น่าสะเพร่าแบบนี้” อายว่าก่อนจะทำหน้าเศร้า เขาดันลืมไปว่าตัวเองไม่มีเงินสดมีแต่บัตรเครดิตในกระเป๋าจะซื้อชุดใหม่ให้ปลายรักก็ทำไม่ได้ ดีหน่อยที่อีกคนเป็นคนออกเงินให้ปลายรักจะได้ไม่ต้องใส่ชุดเปียกๆ แต่ว่า...

“ผมรู้สึกผิดจริงๆ ยังไง ผมต้องขอเบอร์ติดต่อคุณไว้นะครับแล้วผมจะได้คืนเงิน” ต้าชะงักมองคนตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว อย่างไรซะ คนหน้าหวานคนนี้ก็รู้จักสนิทสนมกับปลายรัก เขาเองต้องรู้จักป้อง แต่ต้าไม่รู้จะรู้จักมากมายแค่ไหน ขืนให้เบอร์ติดต่อไป...

...เดี๋ยวซิ.... เราลืมอะไรไป..

“ผมกับปลายรักเราสัญญากันแล้วน่ะครับว่าจะมาเจอกันพรุ่งนี้ ยังไง พรุ่งนี้คุณค่อยเอามาคืนผมก็ได้” ต้าว่าก่อนจะยิ้มเล็กน้อย อายชะงักก่อนจะยิ้มแหยๆ

“ผมลืมไปเลย งั้นเงินผมจะคืนพรุ่งนี้นะครับ...ไปกันเถอะ เดี๋ยวคุณพ่อรอนาน” อายกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้ง ต้ามองทั้งสองที่ขับรถออกไปก่อนจะกลับหลังหันแต่ว่า..

“เหวอ~” คนตัวเล็กถูกดึงเอวจนเซไปปะทะกับอกแกร่ง ต้าร้องเหวอออกมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงของชาวต่างชาติที่ดึงเขามาโอบกอดแบบนี้

“เจ็บนะ ตกใจด้วย”

“แหม แกล้งเล่นนิดหน่อยเองครับ” มาเบิลว่าก่อนจะลูบที่เอวของคนตัวเล็ก ต้ากระตุกยิ้มก่อนจะโอบคอแกร่งไว้

“หืม...วันนี้คุณคงอารมณ์ดีซินะ?” มาเบิลว่า เหตุผลเพราะไม่บ่อยนักที่ต้าจะเป็นฝ่ายยอมเขาและเชื้อเชิญแบบนี้ ส่วนใหญ่คนตัวเล็กจะเจ้าอารมณ์ไล่เขาออกห่างมากกว่า

“ก็คงงั้น”

“ได้เล่นกับเด็กๆ เลยอารมณ์ดีซินะ คุณหนูต้าผู้หญิงยโส ช่างน่ารักเสียจริง” มาเบิลว่าแล้วขำเล็กน้อย ถ้าเป็นเวลาปกติเขาต้องโดนต้าตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจแล้วจบประโยคสนทนาด้วยคำที่ว่า ‘ไปให้พ้นหน้าผม’ แต่นั่นไม่ใช่กับต้าที่กำลังอารมณ์ดีเพราะได้เล่นกับปลายรักจริงๆ คนตัวเล็กไม่ยักจะว่าแถมยังเขย่งเท้าและจูบที่คางของอีกคนเบาๆ

“คุณนี่รู้ใจผมดีตลอดเลยนะ” มาเบิลชะงักก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายกาจดั่งราชสีห์

“หึ...แน่นอน..เพราะผมเป็น คู่หมั้น คุณนี้” ต้าชะงักไปนิดก่อนจะพยักหน้าแล้วกอดอีกฝ่ายตอบ...

คู่หมั้นงั้นหรอ..มาเบิล.....คุณคิดเองเออเองไปคนเดียวต่างหาก คนอย่างคุณมันก็เป็นได้แค่ทางผ่านของผม ผมไม่มีทางจะหยุดชีวิตไว้กับผู้ชายไร้ค่าไร้สมองแบบคุณ...จงมีความคิดแบบนั้นไปจนกว่าผมจะทำตามแผนสำเร็จเถอะ...เพราะถึงวันนั้น คุณเองจะเป็นอีกคนที่ผมกำจัดทิ้ง...หึ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...