พรากรัก

ม่านนภาสีฟ้าครามส่องแสงสว่างเจิดจ้าตอนรับวันใหม่อย่างกับจะบอกว่าเรื่องราวดีๆ ในชีวิตได้เริ่มต้นขึ้น....เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยผู้คนและรถราสัญจรไปมาช่างบดบังทัศนียภาพความอุดมสมบูรณ์ของประเทศนี้ไปจนหมดสิ้น

ร่างเล็กแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่อยู่เหนือหัว กลุ่มก้อนเมฆนับล้านลอยตัวอย่างสบายใจจนบางครั้งคนตัวเล็กเองยังคิดว่าอยากจะเกิดมาเป็นก้อนเมฆให้รู้แล้วรู้รอด...รอยยิ้มหวานเผยขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวคิดหัวเราะความคิดของตัวเองตอนเด็กๆ

สนามบินชื่อดังในยามเช้าของวันเป็นที่แออัดมากสำหรับผู้ที่อยู่ที่นี่ ต้า เดินออกมาจากสนามบินทั้งที่แสงแดดยังคงสาดส่องที่ผิวกายเนียนจนผ่องออร่าเรียกให้ชายหลายคนหันมามอง แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กหน้าหวานก็ไม่สนใจ รีมูซีลคันหรูแล่นมาจอดเทียบข้างหน้าคนตัวเล็กก่อนชายในชุดสูทจะก้าวออกมา

“ยินดีต้อนรับกลับครับ คุณต้า” ต้าพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งในรถหลังจากคนขับรถเปิดประตูให้ ตากลมโตมองท้องฟ้าสีครามอีกครั้งแล้วกระตุกยิ้ม..

“ประเทศไทย...ผมกลับมาแล้วนะ...”

เสียงเอะอะโวยวายภายในบ้านใหญ่ทำเอาร่างสูงผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าของบ้านค่อยๆ ลืมตาหลังจากเผลอหลับไป ตาคมเหลือบมองห้องใหญ่ที่อ้างว้างอย่างเศร้าๆ ก่อนบอสเจ้าของร่างสูงจะจัดการธุระของตัวเองแล้วออกไปหาคนรักที่อยู่อีกห้อง

“คุณบอส มาพอดีเลยค่ะ ป้ากำลังจะขึ้นไปดูคุณมิ๊กซ์” บอสมองป้าแม่บ้านคนสนิทด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแล้วพยักหน้า

“ป้าไปจัดการข้างล่างเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง” ร่างสูงว่าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่ใครก็ตามที่เข้าไปในห้องนี้ต้องพ่นยาฆ่าเชื้อโรคก่อน ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ที่เตียงกว้างแล้วทรุดนั่งอยู่ข้างเตียงก่อนจะจับมือของคนรักที่หลับสนิทขึ้นมาลูบเบาๆ

“มิ๊กซ์ครับ...วันนี้ต้าจะกลับมาแล้วนะ มิ๊กซ์.....ตื่นมาหาต้าหน่อยซิ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแต่คนนอนหลับสนิทเป็นเจ้าชายนิทราตลอดเจ็ดปีก็ไม่ตอบรับอะไรเหมือนอย่างที่ผ่านมาจนบอสถอนหายใจ

“วันนี้พี่จะไปทำงาน แต่ไม่ต้องห่วง ต้าจะต้องมาเล่นกับมิ๊กซ์แน่ เพราะงั้นไม่ต้องเหงานะที่รัก...จู๊บ...แล้วพี่จะมาหาอีกครั้ง” บอสว่าแล้วจูบซับที่หลังเมือเล็ก ใจจริงเขาไม่อยากจะลุกออกจากตรงนี้ด้วยซ้ำ เพียงแต่หน้าที่ความรับผิดชอบที่เขาต้องดูแลทำให้บอสต้องทิ้งคนรักไว้อยู่ที่บ้าน ร่างสูงมองคนรักที่นอนหลับสนิทมาหลายปีอย่างอาลัยอาวรณ์ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เสียงโวยวายเอะอะและเสียงสะอื้นไห้ดังลงมาจากด้านล่างทำให้ร่างสูงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมาถึงห้องโถงใหญ่ของบ้านบอสก็เจอกับน้องชายที่เขาไม่ได้เจอหน้ามานานกว่าเจ็ดปี

“พี่บอส” ต้ายิ้มให้พี่ชายเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหา

“ไม่คิดว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลองแบบนี้ ดีใจแหะ” บอสยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขยี้หัวน้องชายอย่างที่ไม่เคยทำต้าชะงักก่อนจะปัดมือออก

“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ เล่นอะไรก็ไม่รู้” คนตัวเล็กแกล้งทำท่าไม่พอใจก่อนจะโอบกอดพี่ชายเอาไว้

“แต่นานๆ ทีทำแบบนี้บ้างก็มีความสุขดีนะ”

“หึ” บอสส่ายหน้ากระตุกยิ้มเล็กน้อย ต้าละจากพี่ชายก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าคมด้วยสีหน้าจริงจังต่างจากเมื่อกี้

“มิ๊กซ์เป็นยังไงบ้าง” บอสหันมองไปทางอื่นอย่างคนเสียใจ ต้าถอนหายใจเล็กน้อย

“พี่บอสไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปหามิ๊กซ์” บอสพยักหน้าก่อนจะดึงอีกคนไว้

“อะไรหรอครับ” คนตัวเล็กถาม บอสมองตากลมโตสีดำสนิทก่อนจะส่ายหน้า

“ไว้กลับมา เล่าให้ฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น” ร่างสูงพูดไว้แค่นั้นก่อนจะปล่อยมือน้องชายแล้วเดินออกไป ต้าเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวไปมาแล้วกระตุกยิ้มร้าย

“บอกไม่ได้หรอกครับ ถ้าพี่รู้เข้าคงมีคนตายสักคนสองคนแน่” ต้าพูดกับตัวเองก่อนจะขึ้นไปบนห้องที่บอสเพิ่งลงมา

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อโรคและกลิ่นยามากมายไม่ต่างจากโรงพยาบาลทำให้ต้าเบ้หน้าเล็กน้อย คนตัวเล็กมองรอบห้องสีขาวด้วยสายตาเศร้าหมองก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปที่กลางห้องซึ่งมีผู้ป่วยนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ตากลมโตหลับพริ้มลงช้าๆ เมื่อเห็นเพื่อนรักนอนหลับโดยมีเครื่องช่วยหายในอยู่บนเตียง

“มิ๊กซ์ เรากลับมาแล้วนะ” คนตัวเล็กว่าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงก่อนมือเล็กจะคว้าจับมือซูบเซียวขาวซีดอย่างกับคนไม่มีเลือดไหลเวียนขึ้นมาและลูบไล้เบาๆ ด้วยความคิดถึง

“ไม่ได้เจอกันตั้งเจ็ดปีแหนะ คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า....เราอยากกลับมาหามิ๊กซ์นะแต่ว่า...” คนตัวเล็กหยุดคำพูดของตัวเอง ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนต้าจะส่ายหน้า

“เราเรียกหมอจากต่างประเทศมาดูอาการมิ๊กซ์ด้วยนะ เขาเป็นเพื่อนของเราเอง และเขาก็เก่งมากด้วย มิ๊กซ์จะต้องหายแน่ๆ จะต้องตื่นมาอีกครั้งแน่ๆ” ต้าลูบใบหน้าผอมซูบของเพื่อนรักแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับมือเล็กมากุมไว้แน่น

“มิ๊กซ์ต้องตื่นมาหาพี่บอสนะ ตอนนี้พี่บอสเป็นเจ้าของบริษัทแล้วนะ.....ส่วนพี่โก้ รายนั้นน่ะ กลายเป็นอาจารย์หนุ่มสุดฮ็อตในมหาลัยไปแล้ว ถ้าถามว่าทำไมเรารู้น่ะหรอ ฮ่าๆ ถึงเราจะไม่ได้กลับมาแต่เราก็ไม่ได้ขาดการติดต่อไปหรอกนะ...เราติดต่อมาที่นี่ทุกเดือนเลย แล้วก็ถามเรื่องของมิ๊กซ์ทุกครั้ง เพราะงั้น ตื่นมาเล่นกันนะ เรามีขนมมาฝากมิ๊กซ์ตั้งเยอะ” ต้าพูดไปกลั้นเสียงสะอื้นไปมองดูเพื่อนสนิทที่หลับพริ้มเป็นเจ้าชายนิทราอย่างเศร้าใจ คนตัวเล็กอยู่ในห้องดูและเพื่อนรักทั้งวัน ต้าเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองตลอดเจ็ดปีที่แยกทางจากไป เล่าไป ขำไป ยิ้มไป โดยที่รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายไม่รับรู้และไม่ตอบโต้อะไรกลับมา...

เช้าวันแรกในประไทยของคนตัวเล็กเป็นวันที่ดีมากสำหรับตา มุมปากเล็กกระตุกยิ้มร้ายกาจมองใบหน้าหวานของตัวเองที่สะท้อนในกระจกแล้วคิดถึงเรื่องสนุกที่กำลังตามมาในไม่ช้า แต่ก่อนหน้านั้นคนตัวเล็กต้องไปหาเพื่อนสนิทเสียก่อน ต้าออกจากห้องของตัวเองที่ถูกตกแต่งใหม่จากสีหวานเป็นสีมืดครึ้ม ขาเรียวพาต้ามายังห้องของคนที่หลับใหลก่อนจะเข้าไป

“พี่บอสไม่ไปทำงานหรอ” ต้าถามเมื่อเห็นพี่ชายนั่งอยู่ที่โซฟ้าใกล้เตียงผู้ป่วย เบื้องหน้าร่างสูงมีเอกสารมากมายเต็มไปหมด บอสส่ายหน้าแล้วหันไปหาคนรักที่นอนอยู่

“วันนี้ไม่ค่อยยุ่ง เลยอยากมาอยู่กับมิ๊กซ์” ต้าอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะนั่งข้างๆ พี่ชายตนเอง

“พี่นี่ยักรักมิ๊กซ์ไม่เปลี่ยนเลยนะ” บอสยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“มีแต่จะรักมากขึ้นทุกวันด้วย พี่รอวันที่มิ๊กซ์จะตื่นมา...ถึงตอนนั้นพี่จะทำให้มิ๊กซ์มีความสุขอีกครั้ง” ต้ายิ้มหวาน

“ดีเนอะความรักเนี่ย” บอสเลิกคิ้วหันมามองน้องชายที่ทำท่าทางอารมณ์ดี

“แล้วเราล่ะ เมื่อไหร่จะมี หรือว่ามีแล้วไม่บอก” ต้าส่ายหน้า

“ของมันไม่จำเป็นนี่จะมีไปทำไม” ต้าบอกอย่างไม่ใส่ใจ บอสพยักหน้าก้มอ่านเอกสารต่อก่อนจะพูดอะไรบางอย่างขึ้นมา

“ไม่ใช่ว่าลืมใครบางคนไม่ได้หรอกนะ” คนตัวเล็กชะงักก่อนจะแค่นหัวเราะเบาๆ

“ไม่หรอกน่า นี่พี่บอส ต้าว่าต้าจะมาเปิดธุรกิจที่นี่” บอสหันมามองน้องชายเล็กน้อย

“อยากจะเปิดธุรกิจส่งเข้า นำออกอาหารทะเล”

“ทำไมต้องเป็นอาหารทะเล”

“ต้าชอบ”

“แน่ใจ?”

“จับผิดต้าไปก็เปล่าประโยชน์ วันนี้ต้าว่าจะไปดูพื้นที่ด้วย แล้วถ้าถูกใจก็จะทำเรื่องให้เรียบร้อย” บอสขมวดคิ้วแน่นหันมามองน้องชายอย่างสงสัย

“ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น รู้ว่าโตแล้วแต่อยากให้คิดดีๆ”

“คิดดีแล้วน่า ต้าอยากจะทำ วันนี้อาจจะไม่กลับบ้านนะจะไปดูที่”

“ที่ไหน”

“เกาะ.......น่ะ” ต้าบอกชื่อเกาะที่มีชื่อเสียงมากในประเทศไทยออกไป บอสขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมแต่กว่าจะถามอะไรคนตัวเล็กก็เดินไปหามิ๊กซ์ที่หลับอยู่แล้ว

“ไปแล้วนะมิ๊กซ์ ดูแลพี่บอสด้วยนะอย่าให้เขาทำงานหนักเกินไปล่ะ” ต้าว่าขำๆ แล้วเดินออกจากห้องไป.....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...

อ่านแล้วเป็นยังไง คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้นักเขียนกันด้วยน้าาา