พรากครั้งที่ 3

“ป๊ะป๋าฮะ” เสียงหวานของเด็กชายวัยหกขวบเอ่ยเรียกหาพ่อของตนเองพร้อมกับขาสั้นตามอายุที่วิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาคนเป็นพ่อ ร่างสูงของประธานบริษัทส่งออกนำเข้าอาหารทะเลอันดับต้นๆ ของประเทศเงยหน้าจากเอกสารแล้วมองลูกรัก

“มีอะไร

ปลายรัก

” ผู้เป็นพ่อถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตาสื่อถึงความอ่อนโยน เจ้าหนูปลายรักตัวน้อยยิ้มแฉ่งโชว์ฝันขาวสะอาดที่เพิ่งเกิดแล้วชูขนมปังในมืออวดคนเป็นพ่อ

“พี่สาวหน้าห้องให้มา...อร่อยมาก กินมั้ยฮะ?” เด็กน้อยถามแล้วปีนขึ้นตักพ่อสุดที่รักก่อนจะแบ่งขนมปังเป็นชิ้นเล็กแล้วจ่อปากพ่อโดยที่ไม่รอคำตอบ พอเห็นลูกชายทำแบบนี้คนเป็นพ่อทำได้แค่อ้าปากรับขนมปังรสหวานไว้ในปาก

“อร่อย” คำพูดสั้นๆ ของร่างสูงทำให้เด็กน้อยยิ้มกว้าง

“ใช่ม้าาาาา...งั้นกินอีกน้า เค้าจะแบ่งให้พ่อเพราะเค้ามีน้ำใจ” เจ้าหนูปลายรักว่าแล้วแบ่งขนมปังให้พ่ออีก แต่คราวนี้ร่างสูงไม่รับไว้

“พ่ออิ่มแล้ว พ่อกลัวหนูหิว หนูกินเถอะ” ปลายเล็กขมวดคิ้วคิดหนักก่อนจะพยักหน้า

“เดี๋ยวคราวหน้าปลายรักแบ่งให้พ่อ

ป้อง

อีกนะ” ป้องพยักหน้าแล้วจับลูกชายไปนั่งที่โต๊ะข้างๆ

“อ่านหนังสือมั้ย?” เจ้าหนูส่ายหน้าไปมา

“ปลายไม่เห็นจะชอบหนังสือเลย ปลายอยากเล่นเกมส์” เจ้าหนูหน้ามุ้ยเมื่อคิดถึงหนังสือการ์ตูนภาพที่คุณพ่อซื้อมาให้เมื่อเช้า

“อ่านหนังสือก่อนค่อยเล่นเกมส์”

“แต่...”

“ไม่งั้นพ่อป้องเอาเกมส์ไปทิ้ง” ป้องว่าเสียงดุ เด็กน้อยชะงักก่อนจำใจพยักหน้า

“ก็ได้” ว่าจบก็กัดขนมปังคำใหญ่ประชดคนเป็นพ่อ ป้องถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าไปมาแล้วอ่านเอกสารต่อ...

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงที่กำลังนั่งมองท้องฟ้าผ่านกระจกใสค่อยๆ หันมามอง เลขาหนุ่มหน้าหวานยิ้มเล็กน้อยให้กับนายตัวเองแล้วเดินมาหยุดลงที่ข้างหน้า

“เรายืนยันแล้วครับ ไม่ไกลจากที่นี่ กำลังมีบริษัทตั้งใหม่ เป็นบริษัทนำเข้าส่งออกอาหารทะเลเหมือนกับเรา” ป้องขมวดคิ้ว

“ตั้งใจจะเปิดแข่งกับเรางั้นหรอ”

“ไม่ทราบครับ แต่ว่า....อีกฝ่ายดูท่าจะเป็นผู้มีอำนาจไม่ก็คงรวยมาก เพราะสามารถสร้างบริษัทใหญ่เกือบๆ เท่าเราได้ในเวลาไม่ถึงเดือน เมื่อช่วงพักที่ผ่านมาผมลองไปดูที่นั่น แม้กระทั่งโครงสร้างตึกยังมีความมั่นคงมาก แถมทีมงานก่อสร้างและสถาปนิกยังเป็นพวกชื่อดังอันดับต้นๆ ของประเทศอีก...บางที หลังจากบริษัทนั้นเปิดได้ไม่นานคงจะดึงลูกค้าเราไปหมด” ป้องพยักหน้าแล้วหันมามองท้องฟ้า

“คุณดูไม่กังวลเลย” เลขาหนุ่มถามอย่างสงสัย

“เราทำของเราให้ดีที่สุด ไม่ต้องไปสนใจว่าใครจะได้ดีกว่าก็พอ ไปทำงานต่อเถอะ” คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจกับความใจเย็นของเจ้านายก่อนจะเดินไปทำงานทันที

ป้องลูบศีรษะของลูกน้อยที่นอนหลับพริ้มบนตักอย่างแผ่วเบา แม้ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่คิดอะไร แต่ในใจร่างสูงก็คิดหวั่นวิตกไม่แพ้กัน

จู่ๆ ท้องฟ้าที่แจ่มใสมีแสงอาทิตย์สดส่องไปทั่วทุกมุมก็ค่อยๆ ถูกปิดไปด้วยกลุ่มเมฆขนาดใหญ่สีดำ และในเวลาต่อมา เสียงครึกครื้นจากบนท้องฟ้าก็ดัง เปี้ยง! ส่งผลให้คนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนตักคนเป็นพ่อสะดุ้งเล็กน้อย ป้องกอดลูกรักไว้และให้ความอบอุ่นก่อนจะมองหยาดน้ำฝนที่ค่อยๆ ไหลรินทีละนิด ทีละนิดจนกระทั่งเป็นพายุฝนในที่สุด

“พายุฝน...นอกฤดูงั้นหรอ..” เสียงทุ้มเอ่ยพูดเบาๆ กับตนเอง ตาคมมองไปสุดขอบฟ้าด้วยสายตาเหม่อลอย...

ซ่าาาา~~~

“แย่เลยนะครับคุณหนูต้า อุตส่าห์จะอาบแดดทั้งที” มาเบิลว่าขำๆ ยืนพิงขอบประตูห้องและมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงกระจกบานใหญ่ที่เชื่อมกับระเบียงสระว่ายน้ำ ต้าจิปากเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะกระชับผ้าคลุมกายให้แน่นขึ้น

“ไม่คิดว่าประเทศไทยจะมีฝนตกแรงแบบนี้บ่อยๆ ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูของมัน นี่ก็ตกแทบทุกวัน จะอะไรกันนักหนา..” ต้าบ่นอย่างอารมณ์เสีย คนตัวเล็กกอดอกนั่งลงที่โซฟาอย่างแรง

“อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอนนี่ครับ” มาเบิลว่าแล้วนั่งลงข้างๆ กัน

“คุณดูอารมณ์ไม่ดี เพราะไม่ได้อาบแดดนานเท่าที่ต้องการงั้นหรอ?” ร่างสูงถาม แขนแกร่งก็โอบเอวเล็กไว้ แต่ต้าดิ้นพล่าน

“ผมไม่ชอบฝน มันเปียกและหนาว ออกไป ผมไม่มีอารมณ์” ตาตวัดมองร่างสูงของชายชาวต่างชาติอย่างไม่ชอบใจ มาเบิลรีบเอามือออกก่อนจะหัวเราะ

“คุณนี่มันจริงๆ เลย”

“อีกอย่าง ฝนตกแบบนี้เราก็สร้างตึกกันไม่ได้พอดี กำหนดการก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วย อย่าทำให้ผมเสียหน้ามาเบิล” คนตัวเล็กมองด้วยสายตานิ่งราวกับไม่ใช่ตัวของตัวเองซึ่งมาเบิลเห็นจนชิน

“ครับ ผมรู้...งั้นผมเองคงต้องไปจัดการเรื่องลูกค้าแล้วล่ะ แหมๆ ยุ่งเสียจริงๆ” มาเบิลบ่นเล่นๆ แล้วลุกขึ้นออกจากห้องไป ต้ากรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหยิบมือถือและหูฟังขึ้นมาใส่และเปิดเพลงโปรดดังๆ ก่อนจะเอนตัวนอนและหลับตาพริ้มพักสายตา ไม่นานก็หลับไปจริงๆ....

“พี่เรียกผมมาทำไม...” เสียงหวานของต้าเอ่ยถามอย่างสั่นกลัวเมื่อถูกป้องนัดให้มาเจอกันที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาของโรงเรียนที่ล้างไปไม่มีคนแล้ว ร่างสูงของป้องเงยหน้าจากมือถือในมือก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วพลิกหน้าจอมือถือให้อีกฝ่ายดู

...อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ ฮึก ปล่อย ฮึก ปล่อยกู ปล่อยกู อ๊าาาาา....

ต้าเบิกตากว้างมองดูคลิปวิดิโอของตนเองที่ถูกอีกฝ่ายอัดเอาไว้ ทันทีที่รู้สึกตัวขึ้นตัวเล็กก็จะวิ่งไปคว้ามือถือมาแต่ป้องชูขึ้นสูงทำให้ต้าเสียหักจะล้มลงแต่ป้องรับคนตัวเล็กได้ทัน

“อ่อยกูรึเปล่าวะ?” ป้องถามปากสีคล้ำกระตุกยิ้มร้าย ต้าดิ้นพล่านไปมาแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดของอีกคนได้ ป้องเก็บมือถือใส่กระเป๋าก่อนจะผลักคนตัวเล็กเข้ากำแพง

“อึก..เจ็บนะ!”

“เจ็บซิดี กูชอบเห็นหน้ามึงตอนทรมาร...”

“โรคจิต!” ต้าตะหวาดใส่ ป้องขมวดคิ้วไม่พอใจ

“มึงว่าไงนะ”

“กูบอกว่ามึงมันโรคจิต!”

ตุบ!

“กูบอกว่าอย่าพูดคำหยาบกับกู!” ป้องจับใบหน้าหวานกระแทกกำแพงอย่างแรงก่อนจะตะคอกกลับไป คนตัวเล็กปล่อยให้น้ำตาไหลพราก...

“ฮึก ผมเจ็บ...พอสักที..ปล่อยผม..” ป้องแค่นยิ้มสมเพชคนตัวเล็กก่อนจะกระซิบเบาๆ

“อยากให้กูปล่อยหรอ...งั้นก็โชว์ความร่านของมึงให้กูเห็นหน่อยซิ”

“ฮึก” ต้าส่ายหน้าไปมาก่อนจะดิ้นพล่านอีกครั้งเมื่อป้องกระชากกางเกงนักเรียนของคนตัวเล็กจนกระดุมหลุดและดึงกางเกงลงมาจนเห็แก้มก้นขาวใส...

“ฮึก นี่มันในโรงเรียนนะ!”

“จะที่ไหนก็ช่าง! ถ้ากูอยากมึงก็ต้องปรนเปรอกู!” ต้าหลับตาส่ายหน้าไปมาก่อนจะเบิกตาโพรงเมื่อป้องกระแทกส่วนกลางลำตัวเข้ามาในร่างกายคนตัวเล็กโดยที่ไม่เบิกทางใดๆ

“ฮึก พอสักที...เลิกทำแบบนี้สักที...ผมไปทำอะไรให้พี่กัน..” ต้าสะอื้นให้อย่างเสียใจ ร่างสูงกระตุกยิ้มร้าย...

“มึงไม่ได้ทำอะไรกูหรอก แต่มึงแค่ถูกใจกูไง...เพราะงั้น ตราบใดที่มึงยังไม่อยากให้คลิปนั้นหลุดออกไปก็รับอารมณ์ของกูไว้ด้วยความสุขสมแล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็กระแทกร่างกายใส่ช่องทางสีหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่สนใจเสียงกรีดร้องและเสียงอ้อนวอนของคนตัวเล็ก นานเนิ่นนานที่ต้าตกเป็นที่รองรับของอีกฝ่าย....

จากหนึ่งชั่วโมง เป็นหนึ่งวัน จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งสัปดาห์ จากหนึ่งสัปดาห์ เป็นหนึ่งเดือน และมากขึ้น มากขึ้น....จนกระทั่งคนตัวเล็กเริ่มที่จะทนไม่ไหว.....

สภาพร่างกายที่เริ่มย่ำแยลงทุกวันเพราะเซ็กส์ที่ร้อนแรงและเอาแต่ใจของป้องทำให้ต้าเริ่มทรุดไปเรื่ิอยๆ แต่มันก็ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของสภาพจิตใจ คนตัวเล็กต้องทนรับความเลวร้าย และคำด่าทอจากป้องนานจนเขาเริ่มทนไม่ไหว จิตใจเริ่มซึมเศร้าไปตามกาลเวลา บางครั้งก็เผลอคิดอยากจะฆ่าตัวตายไปให้รู้แล้วรู้รอด...และบางครั้งมันก็ไม่ใช่แค่คิด ต้ากรีดข้อมือของตัวเองวันละหลายต่อหลายครั้ง แต่ตัวเขาเองกลับไม่ตายอย่างที่หวัง แถมยิ่งอยู่เขายิ่งโดนกระทำแรงขึ้น แรงขึ้น...จนสุดท้ายก็คิดได้..

...ถ้าเราไม่ตาย..ก็ทำให้อีกฝ่ายตายก็พอ...

ความคิดที่ติดค้างอยู่ในส่วนลึกของจิตใจกับความฝันอันโหดร้ายที่ลอยเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้คนตัวเล็กที่หลับสนิทอยู่ดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย เหงือเม็ดเล็กค่อยๆ ผุดออกมามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง...

“มารับผมที...”

“เฮือก!!”

ต้าสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ ตากลมเบิกโพรงออก ก่อนหยาดน้ำตาสีใสจะไหลออกมา ความฝันที่เห็นอดีตของวันนั้นทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสั่นสะท้าน ก่อนต้าจะพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนออกมาอย่างทุกครั้ง...

“ฮึก..อ้วกกกก!!” คนตัวเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำและอาเจียนออกมาเมื่อสุดจะรั้งไว้ หยาดน้ำตาไหลออกมาทั่วใบหน้าหวานยิ่งทำให้คนตัวเล็กตื่นกลัว..

“ฮึก...ฝัน..ถึงวันนั้นอีกแล้ว...ทำไม...ถึงฝันแบบนี้ทุกครั้ง...” คนตัวเล็กทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนจะกอดเข่าร้องไห้อย่างคนอ่อนแอ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...