พรากครั้งที่ 2

ตากลมโตมองพื้นน้ำทะเลสีครามส่องประกายระยิบระยับอย่างชอบใจ ต้าหลับตาพริ้มรับลมเย็นที่ตีใส่หน้าอย่างสบายอารมณ์ คนตัวเล็กนั่งอยู่บนเรือลำใหญ่ที่เหมาคนเดียวมุ่งหน้าไปที่เกาะที่เจ้าตัวว่า ความจริงวันนี้เขาไม่ได้จะมาดูที่ แต่จะมาคุยเรื่องสัญญาธุรกิจต่างๆ ที่จำเป็น เท้าเล็กเหยียบพื้นทรายได้ไม่นานชายชุดสูทสีดำนับสิบคนก็เดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก ต้ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองทุกคนที่ก้มหัวให้กับเขา

“สวัสดีครับคุณต้า” เสียงชายหนุ่มร่างสูงสง่าดังมาจากอีกฝั่ง ต้าหันไปตามเสียงก่อนจะเผยยิ้มออกมา

“มาเบิล... คิดถึงคุณจัง” คนตัวเล็กว่าก่อนจะวิ่งไปกระโดดกอดร่างสูงของชายต่างชาติที่สวมชุดสูทสีขาวสว่างต่างจากชายคนอื่นๆ ร่างสูงยิ้มมุมปากแล้วโอบกอดเอวคนตัวเล็กไว้แสดงถึงความสนิทสนม ไม่เพียงแค่นั้น ชายต่างชาติหรือ

มาเบิล

ก้มลงจูบซับที่กลีบปากบางของต้าอย่างแผวเบาก่อนจะเริ่มรุนแรงและดุดันขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ายคนตัวเล็กยอมจำนนแต่โดยดี สองมือโอบกอดรอบลำคอหนาไว้แล้วเขย่งเท้าเพื่อให้รุกล้ำมาเบิลได้ดีกว่าเดิม

ทั้งคู่จูบกันอย่างดุเดือดแม้จะอยู่ท่ามกลางที่สาธารณะทั้งสองก็ไม่สนใจ ต้าค่อยๆ ละจากการบดขยี้ของอีกฝ่ายออกมาเมื่อตนเองทนความเสียวส่านไม่ไหว

“ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คุณหนูของผม” มาเบิลว่าแล้วจูบที่หลังมือเล็ก ต้ายิ้มเล็กน้อย

“อย่าบ่นหน่อยน่า เรื่องธุรกิจที่ผมให้ติดต่อคุณจัดการให้รึยัง?” มาเบิลพยักหน้าก่อนจะพาคนตัวเล็กนั่งรถเข้าไปในตัวเมืองของเกาะแล้วไปสถานที่โล่งกว้างแห่งหนึ่ง รอบๆ มีทะเลและป่าไม้อุดมสมบูรณ์มากจนตัวต้าเองรู้สึกดีขึ้นไปด้วย

“ที่นี่หรอ”

“ใช่ คุณชอบหรือเปล่า ที่ตรงนี้ถึงจะราคาแพง แต่ทำเลดีมาก ผมคิดว่าการจำทำธุรกิจสักอย่างหนึ่ง ที่แบบนี้แหละเหมาะที่สุด” ต้าพยักหน้า

“ผมเอาที่ตรงนี้ จัดการเรื่องซื้อขายให้ผมด้วย เท่าไหร่ผมให้หมด” คนตัวเล็กทำหน้าจริงจัง มาเบิลส่ายหน้าแล้วจับคางมนให้เชิดขึ้นส่วนตัวเองก็ก้มลงมาจนจมูกของทั้งคู่อยู่ห้างกันไม่กี่เซ็นต์

“เราเป็นหุ้นส่วนกันนะคุณหนูต้าที่รักของผม คุณควรจะถามกำลังเงินของผมด้วยซิ” ต้ากระตุกยิ้มใส่ชาวต่างชาติข้างหน้า นิ้วเรียวจิ้มที่อกก่อนจะไล้ลงมาเรื่อยๆ ช้าๆ หยุดอยู่ที่หน้าท้อง

“กำลังเงินอย่างคุณน่ะ ซื้อประเทศทั้งประเทศยังได้เลยมาเบิลของผม” มาเบิลกระตุกยิ้มก่อนจะจับนิ้วเรียวขึ้นมาดูด ต้ามองท่าทางเซ็กส์ซี่ชวนสยิวอย่างชอบใจ...

“ก็จริงอย่างที่คุณพูด เรื่องทุกอย่างผมจะจัดการเอง คุณเพียงแค่...นั่งเฉยๆ แล้วรอวันได้เป็นผู้บริหารได้เลยที่รัก”

“หึ” ต้าหัวเราะในลำคอเบาๆ

“วันนี้ผมเมื่อยและเพลียมาก ช่วยทำให้ผมผ่อนคลายหน่อยซิ” ต้าว่ามองร่างสูงด้วยสายตาสื่อความหมาย มาเบิลกระตุกยิ้มก่อนจะแลบลิ้นเลียรอบริมฝีปากเบาๆ...

“แต่ไม่รู้ว่ามันจะทำให้คุณผ่อนคลาย...หรือเป็นหนักกว่าเดิมล่ะนะ หึหึ” เมื่ออีกฝ่ายพูดเช่นนั้นต้าก็กระตุกยิ้มก่อนจะรับจูบอันเร่าร้อนจากอีกคน...

แรงผลักเบาๆ จากร่างสูงของมาเบิลส่งผลให้คนตัวเล็กล้มลงกับเตียงใหญ่ในโรงแรมชื่อดังของเกาะ ต้าเชิดหน้าขึ้นเมื่อลิ้นร้อนเลียทำลำคอสีร้างความเสียวกระเส่า

“อื้ออออ...มาเบิล...” เสียงหวานของออกมาอย่างสุขสม มาเบิลกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าคนตัวเล็กและตัวเองออกจนทั้งคู่เปลือยกายต่อสายตาของอีกฝ่าย

“ไม่ได้เห็นเธอแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ” มาเบิลว่าเสียงทุ้มแล้วก้มลงจูบกับอีกฝ่าย ทั้งคู่มองความเร่าร้อนให้กันและกันจนเป็นฝ่ายคนตัวเล็กที่ทนไม่ไหว..

“พอ..แล้ว...เริ่มสักที..” คนตัวเล็กพูดแล้วมองกลางลำตัวของตัวเอง มาเบิลพยักหน้าจับส่วนกลางลำตัวของตนเองและของคนตัวเล็กด้วยมือข้างเดียวและรูดขึ้นลงตามแรงอารมณ์

เสียงหวานกับเสียงทุ้มครางอย่างสุขสมสลับกันไป ไม่นานทั้งสองก็ถึงจุดหมายคนตัวเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำรักออกมาไม่ต่างจากร่างสูงของมาเบิล ทั้งคู่หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า ตากลมค่อยๆ หลับตาพริ้มเมื่อได้ปลดปล่อยในรอบสองสามวันที่ผ่านมา ก่อนคนตัวเล็กจะตัวสั่นสะท้านเมื่อขาเรียวของตนถูกจับแยกออกจากกัน...

“มาเบิล!!” เสียงหวานร้องเรียกอีกคนดังลั่นเมื่อมาเบิลจับส่วนกลางลำตัวชักรูดและจ่อที่ช่องทางรัก

“คุณหนู...เธอบอกเองว่าอยากผ่อนคลาย”

“แต่ไม่ใช่แบบนี้!” ต้าตวัดเสียงใส่ก่อนจะดิ้นไปมา แต่สุดท้ายก็สู้แรงอีกคนไม่ได้ มาเบิลขมวดคิ้ว

“ฉันไม่เข้าใจทำไมเธอถึงต้องจบแค่ภายนอก ทั้งที่เราเองก็เป็นคนมักหน้าคุ้นตากัน” ร่่างสูงถามอย่างสงสัย ทั้งคู่รู้จักกันมานานกว่าห้าปี แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง คนตัวเล็กก็จะเลือกให้อีกฝ่ายทำแค่ภายนอกแค่นั้น ต้ามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยออกมาเป็นเสียงเด็ดขาด

“ปล่อยซะ....ถ้านายไม่อยากหยุดความสัมพันธ์ของเรา” มาเบิลชะงัก มองใบหน้าหวานที่จริงจังจนร่างสูงถอนหายใจ ชายต่างชาติส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแล้วปล่อยอีกฝ่าย

“ขอโทษแล้วกันที่ลุ่มล่ามทั้งที่ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ชอบคุณหนูต้า” ต้าพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วสวมใส่เสื้อผ้าเร็วๆ

“อย่าให้มีแบบนี้อีก” ต้าว่าก่อนจะเดินออกจากห้อง เมื่อประตูบานใหญ่ปิดลงร่างสูงของนักธุรกิจชาวต่างชาติก็กระตุกยิ้มนึกอะไรสนุกๆ ได้..

“แหม หวงเนื้อหวงตัวจริงๆ...แล้วสักวันเถอะ คุณจะต้องก้มลงขอร้องให้ผมทำมัน ต้า...” เสียงทุ้มค่อยๆ แค่นขำออกมาจนหัวเราะออกมาดังขึ้นเรื่อยๆ

ฝ่ายคนตัวเล็กที่ออกมาจากห้องได้ก็นั่งสั่นอยู่ที่ชั้นล่างของล็อบบี้โรงแรม มือเรียวโอบกอดตัวเองไว้แน่น ภาพในอดีตลอยขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าคมดุดันของคนที่เขาไม่มีวันลืม...

“ฮึก...เมื่อไหร่..จะไปจากกูสักที..” เสียงหวานครางสะอื้นไห้ออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงตามกรอบใบหน้าหวาน

ทั้งที่ไม่เคยคิดจะร้องไห้อีกแล้ว แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่คิดถึงใบหน้าคมนั่น เมื่อไหร่ที่คิดถึงเรื่องคืนนั้น เขาเอง...ก็กักเก็บน้ำตาไม่ไหว

ต้าไม่ได้กลับบ้านอย่างที่พูดไว้ แต่คนตัวเล็กพักอาศัยอยู่ที่โรงแรมเดียวกันกับมาเบิลเพื่อดำเนินการต่อ บอสเองเริ่มสงสัยมากยิ่งขึ้นว่าทำไมต้าถึงได้จัดการเรื่องใหญ่ได้ภายในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้....

หลายวันผ่านไป การเริ่มต้นธุรกิจใหญ่เป็นไปด้วยดี บริษัทกำลังเป็นรูปเป็นร่างด้วยฝีมือแรงงานที่มาเบิลใช้อำนาจตามหามา ทางด้านกฎหมายธุรกิจมาเบิลก็จัดการให้คนตัวเล็กเองเสร็จสรรพ ตอนนี้เหลือเพียงแค่รอให้สร้างบริษัทเสร็จเท่านั้น

คนตัวเล็กหลับตาพริ้มรับแสงแดดยามเช้าอยู่ที่สระว่ายน้ำส่วนตัวของโรงแรมหรู ก่อนตากลมจะค่อยๆ ลืมเหลือบมองด้านข้างตนเองเมื่อเห็นว่าใครบางคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้อีกตัว ต้าไม่สนใจหลับตาอีกครั้งอาบแดดอย่างที่ชอบทำ มาเบิลส่ายหน้าเล็กน้อยมองคนตัวเล็กแล้วยื่นน้ำมะพร้าวหอมหวานให้ แต่คนตัวเล็กไม่รับ

“คุุณหนูต้าคือคุณหนูต้า เอาใจยากจริงๆ” มาเบิลแซวต้าหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“งั้นก็ไม่ต้องมาเอาใจผมซิ อยากจะไปไหนไปทำอะไรก็เชิญ” มาเบิลยิ้มเล็กน้อย

“ผมหลงคุณขนาดนี้จะให้ผมไปไหนได้...ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก” ตาลืมตาขึ้นมาและหันมองหน้าอีกคน

“ครับ?”

“เรื่องที่คุณวานให้ผมจับตาดูธุรกินขนส่งออก นำเข้าอาหารทะเลที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่... เร็วๆ นี้เขากำลังจะจัดงานฉลองครบรอบหนึ่งปี” ต้ากระตุกยิ้ม

“ดี...หวังว่าเราจะฉลองเปิดตัวบริษัทใหม่ได้พร้อมๆ กับวันนั้น” มาเบิลพยักหน้า

“รับปากครับ แต่ผมอยากรู้ ทำไมคุณถึงสนใจบริษัทขนส่งนั้นนักหนา จริงอยู่ที่หนึ่งปีนี้บริษัทนี้เป็นอันดับหนึ่งเรื่องการส่งออกอาหารทะเล แต่มันก็ดูไม่มีค่าอะไรให้คุณหนูต้าอย่างคุณสนใจนี่” มาเบิลถาม ต้าหยักไหล่แล้วตอบเบาๆ

“คุณไม่รู้หรอก ว่าผมชอบอาหารทะเลขนาดไหน...”

มาเบิลขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้าไม่เข้าใจมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอาบแดดต่อ...

...แต่มีบริษัทนี้เท่านั้นที่ผมไม่อยากให้มันอยู่ต่อไป...

ต้าคิดในใจ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..