พรากวันที่ 5

ใครว่าปีศาจ....ใจร้าย......

ร่างสูงนั่งใขว่ห้างอ่านหนังสือเรียนอยู่มุมตรงหน้า หน้าต่างบานใหญ่ ตาคู่คมเหลือบมองคนตัวเล็กที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง โดยมีแม่บ้านสาวคอยเช็ดตัวให้

เที่ยงแล้ว แต่คนป่วยไม่มีทาท่าจะดีขึ้นเลยมีแต่ทรุดตัวลง

"คุณหนูต้องพักผ่อนให้เยอะกว่านี้นะคะ ดูซิร่างกายอ่อนเพลียซูบโทรมไปหมด"

"ครับ"

"พี่ว่า เดี๋ยวพี่ทำอาหารบำรุงร่างกายมาให้เพิ่มด้วยดีกว่า"

"ไม่ต้องหรอกครับ" บอสมองทั้งคู่คุยกัน

"ไปทำมา"

"ดะ ได้ค่ะคุณบอส งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำมาให้นะคะ จะทำให้อร่อยๆ เลยค่ะ^^" มิ๊กซ์ยิ้มน้อยๆ ตอบ แม่บ้านสาวจัดชุดให้คุณหนูของเธอให้เรียบร้อยแล้วออกไปทำอาหารบำรุงให้คนตัวเล็ก

มิ๊กซ์หันมามองคนที่นั่งอ่านหนังสือช้าๆ คนตัวเล็กรู้สึกสับสนในความคิด ภาพคนโหดร้ายที่ทำร้ายร่างกายเขา ทำให้เขาต้องตกในสภาพนี้....ในตอนนั้น...ผู้ชายคนนี้กำลังดูแลเขา....ทำไมล่ะ..

"มองแบบนี้....อยากจะได้อีกสักรอบสินะ หึ!" ร่างสูงยกยิ้มร้าย มิ๊กซ์สะดุ้งแล้วหันกลับมา

...คนแบบนี้อะนะ...ที่จะดูแลเรา...คิดผิดแน่ๆ....

มิ๊กซ์ก้มตัวลงนอนพักผ่อน เขาหันหลังใส่ร่างสูงที่มองอยู่แล้วจับผ้าห่มปิดถึงต้นคอเพื่อป้องกันไม่ให้อีกคนยุ่มย่าม บอสมองท่าทางแบบนั้นเล็กน้อยก่อนจะก้มอ่านหนังสือไป จนเงยหน้ามาอีกทีคนตัวเล็กก็หลับไป

กลิ่นหอมของข้าวต้มกุ้งทำให้คนตัวเล็กค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ตากลมโตกระพริบสองสามครั้งเพราะแสงสว่างจากไฟนีออนที่มันจ้าเกินไป มิ๊กซ์ค่อยๆ ลุกขึ้นมาก่อนจะชะงักเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของห้อง

“ตื่นแล้วหรอ” มิ๊กซ์หันไปมองร่างสูงของบอสเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนี บอสชะงักถอนหายใจออกมาแรงๆ

“กินข้าวก่อน” ร่างสูงว่าก่อนจะเดินมานั่งลงที่เตียงข้างคนตัวเล็ก มิ๊กซ์ขยับออกไปเล็กน้อย บอสขมวดคิ้นแน่นไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากใช้ความรุนแรงมากนัก ร่างสูงหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาก่อนจะตักและเป่าให้คนตัวเล็ก

ช้อนที่เต็มไปด้วยข้าวต้มส่งกลิ่นหอมถูกจ่อที่ริมฝีปากของคนตัวเล็ก ด้วยความตกใจที่อีกฝ่ายเข้าใกล้เกินไปทำให้คนตัวเล็กเผลอสะบัดทั้งช้อนและถ้วยข้าวต้มทิ้ง

“อ๊ะ...”มิ๊กซ์ชะงักเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเผลอทำเรื่องไม่ดีเข้าไป คนตัวเล็กเงยหน้ามองบอสด้วยสายตาหวาดกลัว บอสมองถ้วยข้าวที่แตกเป็นเสี่ยงก่อนจะขบกรามแน่น

“โอ๊ย!” มือหนาจับที่แขนเล็กอย่างแรง มิ๊กซ์ดิ้นไปมาเพราะความเจ็บ ตาโตมองอีกคนด้วยแววตาสั่นระริก

“กะอีแค่กินข้าว! มันจะรังเกียจกันอะไรกันนักหนา!” เสียงตะคอกของบอสทำเอามิ๊กซ์หลับตาปี คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา

“ไม่...ไม่ใช่...แค่กๆ”

“หรือต้องให้ไอ้โก้มันมาป้อนห้ะมิ๊กซ์!!” มิ๊กซ์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะลืมตามองร่างสูง

“ปล่อยนะ...มันเจ็บ!”

“เจ็บก็ดี! พี่เองก็เจ็บไม่ต่างกัน!” คนตัวเล็กมองเข้าไปในแววตาคู่คมของร่างสูงที่ฉายแววเจ็บปวดออกมา มิ๊กซ์สะบัดหน้าหนี

“เพราะคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ไอ้โก้ใช่มั้ย...”

“....”

“เพราะพี่ไม่ใช่ไอ้โก้! เลยทำอะไรก็ไม่ถูกใจไปซะทุกอย่าง หึ...ดี! ให้มันรู้กันไปเลยว่าพี่กับมันใครจะดีกว่ากัน!” บอสส่าก่อนจะจับคนตัวเล็กลงกับพื้นแล้วซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างทุกครั้ง มิ๊กซ์ดิ้นไปมาทัั้งกร่นด่าและร้องห้ามจนคนตัวเล็กเหนื่อยหอบ...

...คนนี้หรอ....ที่ดูแล คนๆ ที่เขาเผลอคิดว่าอาจจะใจดี...ทั้งที่เขาอุตส่าห์คิดแบบนั้น แต่สุดท้าย

เขาก็เลวร้ายไม่ต่างจากเดิม...

คนตัวเล็กหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะวางแขนลงข้างลำตัวปล่อยให้บอสทำตามอำเภอใจ บอสชะงักก่อนจะหันมามองคนตัวเล็ก

“มิ๊กซ์....” ร่างสูงเรียกชื่อคนตัวเล็กแผ่วเบา มิ๊กซ์ตะวัดสายตามองร่างสูงช้าๆ...

“อยากจะทำ...ก็ทำซิ...” บอสขมวดคิ้วไม่เข้าใจก่อนจะชะงักเมื่อคนตัวเล็กพูดออกมาอีกครั้งเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลริน...

“แต่จำไว้นะ....ว่าหลังจากที่พี่ทำผม..พี่จะได้แค่ร่างกาย....ไม่ใช่หัวใจ...” มิ๊กซ์มองร่างสูงด้วยหัวใจที่สั่นเทา บอสมองคนตัวเล็กก่อนจะต่อยไปที่เตียงนอนอย่างแรง

ปุบ!

“โธ่เว้ย!!!” บอสเขวี้ยงหมอนระบายอารมณ์ก่อนจะลุกออกจากตัวของคนตัวเล็กและเดินออกจากห้องไป....ทิ้งให้คนตัวเล็กอยู่คนเดียวทั้งคืน...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...