พรากวันที่ 6

คนตัวเล็กมองห้องที่ว่างเปล่า.....บอสออกไปจากห้องแล้วไม่กลับมาอีกเลย จนมิ๊กซ์เริ่มรู้สึกแปลกๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่บอสจะต้องยอมที่เขาไม่ขัดขืนไม่ใช่หรอ....แล้วทำไม ร่างสูงถึงต้องทำหน้าตาเจ็บปวดขนาดนั้น...?

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ความเย็นที่กระทบร่างกายทำให้คนตัวเล็กต้องซุกตัวกับผ้านวมผืนหน้า....

อาการมึนหัวปะทุเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ความอ่อนล้าจากกายและใจทำให้คนตัวเล็กอยากจะพักผ่อนเต็มที่...

แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะนอนหลับเลย...

ตากลมโตนอนมองผ้านวมอยู่เนิ่นนาน....จู่ๆ ก็รู้สึก...นอนไม่หลับ

ห้องมัน...เงียบเกินไป...เหมือนมีอะไรขาดหาย

มิ๊กซ์เม้มปากแน่นเมื่อจู่ๆ คำตอบก็ผุดเข้ามาในหัว....เพราะร่างสูงที่ทิ้งเขาไว้ในห้องมืดนี่คนเดียวงั้นหรอ...?

แกร็ก....

เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น คนตัวเล็กหลับตาลงอย่างตกใจ คนที่เข้ามาคงเป็นใครไม่ได้นอกจากร่างสูง

เสียงฝีเท้าดังกระทบพื้นเบาๆ พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัว มิ๊กซ์กลั้นหายใจอย่างตื่นเต้นกลัวอีกคนจะรู้ว่าเขาแกล้งหลับ

หลังจากไปนั่งควบคุมอารมณ์อยู่นานบอสก็ขึ้นมาที่ห้องเพราะเขาอยากจะให้คนตัวเล็กอยู่ในสายตาตลอด ร่างสูงทรุดนั่งที่เตียงมองใบหน้าหวานที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกพบ...

ถ้าในวันนั้น....มิ๊กซ์ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจโก้เพื่อนสนิทเขา เขาคงจะเข้าหาคนตัวเล็กด้วยวิธีที่ดีกว่านี้....ความกลัวที่จะถูกแย่งไปทำให้ร่างสูงเห็นแก่ตัว....

ในเมื่อได้อยู่ด้วยกันแล้ว....เขาก็อยากให้มิ๊กซ์เป็นของเขาแค่คนเดียว ทั้งกาย และใจ...

มือหนาลูบไล้ใบหน้าเนียนที่มีรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้ายร่างกาย บอสหยุดมือไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ มานั่งอ่านบนเตียงข้างๆ คนตัวเล็ก...

ความอบอุ่นเพียงเสี่ยววินาที ที่คนตัวเล็กทำให้ใจพองโต....แค่มือนั่นที่สัมผัสเขาอย่างอ่อนโยน...ทำไมถึง...ชอบนะ...มิ๊กซ์คิดในใจ คนตัวเล็กนอนขมวดคิ้วยุ่งหาคำตอบดีๆ ของคำถามที่ว่า ตกลงแล้วผู้ชายคนนี้นิสัยเป็นอย่างไรกันแน่...

กักขัง...

ทำร้ายร่างกาย...

แต่บอกว่ารัก...

และยัง.....อ่อนโยน...

ทุกอย่างมันสวนทางกันไปหมด

ความเหนื่อยล้าจากกายและใจ เสริมด้วยความอบอุ่นที่แผร่กระจายจากคนบนเตียงที่นั่งข้างคนตัวเล็กทำให้มิ๊กซ์ค่อยๆ ง่วง...

ทั้งที่ก่อนหน้านี้นอนไม่หลับแท้....แต่ว่าทำไม....แค่อีกคนกลับมา ทุกอย่าง...กลับกัน....

มิ๊กซ์นอนหลับไปทั้งอย่างนั้นจนกระทั่งตกเย็น ตาโตค่อยๆ ตื่นลืมขึ้นมา ความมืดมืดปกคลุมทั่วท้องห้องทำให้มองอะไรไม่เห็น แต่ถ้าเป็นคนตัวเล็กที่ชินกับความมืดเพราะอยู่ด้วยกันมาตลอดสามเดือนทำให้เขาเห็น

เงาเลือนรางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำตรงหน้าต่างบานใหญ่

"นี่..." เสียงแหบเอ่ยเรียกอีกคน มิ๊กซ์อยากจะเข้าห้องน้ำ แต่เพราะโซ่ที่ล็อคอยู่ทำให้เขาต้องเอ่ยขอร่างสูง

"นี่....!" อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ค่อยๆ ลุกขึ้นมา และเดินมาที่เตียงที่มีมิ๊กซ์อยู่

พรึบ!

"เห้ย!"

ไฟหัวเตียงถูกอีกคนเปิด ภาพตรงหน้าคือใครก็ไม่รู้ที่มิ๊กซ์ไม่รู้จัก คนตัวเล็กอุทานอย่างตกใจแล้วคลานหนีไปอีกฝากของเตียง

มิ๊กซ์มองผู้ชายที่ยืนยิ้มแย้มให้เขา...

"เข้ามาได้ไง!!" มิ๊กซ์ตะโกนถามทั้งที่เสียงแหบ สั่น และเจือไปด้วยความกลัว ห้องนี้นอกจากบอส กับคุณแม่บ้านก็ไม่มีใครเข้ามาตลอดสามเดือนนี้เลยนะ! มิ๊กซ์จำได้ว่าบอสสั่งห้ามทุกคนเข้ามาที่นี่นิ! แล้วคนๆ นี้...เป็นใคร...!?

"สวัสดี^^" ร่างเล็กยิ้มหวานให้คนที่ทำหน้าหวาดกลัว

"เราชื่อต้า^^" ต้ายื่นมือไปทำความรู้จัก แต่ไม่ถูกจับมือแถมยังถูกมองด้วยแววตาหวาดกลัว

ร่างบางของต้านั่งลงที่เตียง มิ๊กซ์ก็ขนับออกห่างอีก

"ไม่ต้องกลัว เราไม่ทำอะไรเธอหรอก"

"นายเป็นใคร....เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง!"

"ต้าเป็นน้องชาย...ของพี่บอสน่ะ^^"

"....."

"พี่บอสไม่อยู่ไปดูงานตามคำสั่งแม่ คงจะกลับดึกไม่ก็เช้า"

มิ๊กซ์พยักหน้าเข้าใจ...ก็มีเรื่องแบบนี้อยู่หลายครั้งล่ะนะ บอสที่ถูกเรียกตัวไปช่วยงานกระทันหันน่ะ

"เธอชื่อมิ๊กซ์ใช่มั้ย?"

"อย่าเรียกว่าเธอได้มั้ย ไม่ใช่ผู้หญิง"

"โอเคๆ งั้นนาย...ชื่อมิ๊กซ์ซินะ"

มิ๊กซ์พยักหน้า พอคนตัวเล็กบอกว่าใช่ต้าาก็ทำท่าดีใจใหญ่

"งั้นนายก็เป็นเด็กทุนที่โรงเรียนเดียวกับเราใช่มั้ย! เราเห็นรูปนายที่บอร์ดแนะนำนักเรียน....ก็ว่าอยู่ว่าทำไมคุ้นๆ ^^"

มิ๊กซ์ไม่เข้าใจ....ตว่า พออีกฝ่ายพูดจบคนตัวเล็กก็ทำตาโตตกใจ

"โรงเรียน!!"

ให้ตายเถอะไอ้มิ๊กซ์!! แกลืมไปได้ไงนะว่าแกต้องไปเรียน! แล้วนี่....แกถูกจับล่ามโซ่ขังเดี่ยวแบบนี้จะได้ไปโรงเรียนหรอวะ! ถูกไล่ออกแน่ ยิ่งต้องตั้งใจเรียนเพื่อเอาทุนอีก!!!

จู่ๆ คนตัวเล็กก็นึกได้เรื่องของการไปโรงเรียน...ต้ามองอีกฝ่ายงงๆ

"นี่ นายคบกับพี่บอสอยู่หรอ?"

"บะ...บ้าน่า! เราเนี่ยนะจะคบกับคนแบบนั้น! แค่กๆ"

เพราะพูดตะคอกเร็วๆ ทำให้คนตัวเล็กไอออกมา ต้ารีบหาน้ำให้คนป่วย

"อ้าว แต่เราเห็นนายอยู่นี่มานานแล้ว พ่อแม่เราก็ยอมรับเรื่องนี้แล้ว...." ต้าถามงงๆ

ตอนที่พ่อกับแม่รู้ว่าพี่บอสซ่อนผู้ชายไว้คนหนึ่งในเดือนที่สอง ตอนนั้นพ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรเลยทำให้ทุกคนลือไปว่า เด็กที่ชื่อมิ๊กซ์จะเป็นพี่สะใภ้ต้าน่ะ

"จะบ้าหรอ!....เราเนี่ยนะจะคบ....กับ....พะ..พี่....อื้ออออ!" คนตัวเล็กยกผ้าห่มมาปิดหน้าไม่ให้อีกฝ่ายเห็น ใบหน้าร้อนวูบวาบ แถมยังหุบยิ้มไม่ได้อีกด้วย....

ภาพร่างสูงที่ห่มผ้าให้เขา ภาพร่างสูงที่นั่งข้างๆ เขาตลอดทั้งคืนวนเวียนอยู่ในหัวจนมิ๊กซ์ปฏิเสธไม่ได้ ต้ามองอย่างงงๆ ก่อนจะขำออกมา

"ฮ่าๆ แกนี่....ตลกดีเนอะ" ต้าพูด

"แต่ว่าเรื่องโรงเรียนล่ะจะเอาไง?"

"?"

"พรุ่งนี้ครูจะเริ่มเช็คชื่อตัดคะแนนแล้วนะ นายเอง...ก็เป็นนักเรียนทุนนี่ ถ้าไม่ไปจะดีหรอ"

"แต่...."

มิ๊กซ์ขมวดคิ้วยุ่ง....เขาคิดว่าบอสคงไม่ให้ไปแน่ๆ

"ถ้าขอพี่บอส พี่บอสอาจจะให้ไปก็ได้นะ" คนตัวเล็กเงยหน้ามองอีกคน

"ไม่หรอก"

"ว่าแล้วว่าต้องพูดแบบนี้ ^^" ต้าบอกก่อนจะหันไปหยิบ

ของ

ที่เขาพกมา....

"เราอะนะ ถึงจะเข้ากับคนอื่นได้ แต่เราก็ไม่มีเพื่อนเลย แล้วเราก็อยากเป็นเพื่อนกับมิ๊กซ์ด้วย"

"เราหรอ...." มิ๊กซ์ชี้มาที่ตัวเอง ต้าพยักหน้า

"ใช่ มิ๊กซ์ทำให้พี่บอสสนใจได้แสดงว่าต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ เราอยากจะรู้น่ะ....เพราะงั้น...มิ๊กซ์เป็นเพื่อนกับเราได้มั้ย?"

"กะ...ก็ได้...." หน้าหวานขึ้นสีแดง ต้ายกยิ้มร้าย

"เพราะงั้นเราเลยอยากจะมาช่วยมิ๊กซ์ให้ได้ไปเรียนยังไง...เอ้านี่^^" ต้ายื่น ของ

ที่เอามาด้วยให้มิ๊กซ์ ทันทีที่คนตัวเล็กเห็น ตากลมโตเยิกกว้างอย่างตกใจ

"ไม่.....ไม่จริงใช่มั้ย...ล้อเราเล่นหรอ..."

"ไม่เลย...ป๊ะ...เตรียมตัว^^"

งานนี้สนุกแน่.....ต้าคิด..

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...