พรากวันที่ 4

เมื่อไหร่กัน...ที่ผมจะได้ออกจากที่นี่...

"ทำไมทำหน้าแบบนั่นล่ะครับที่รัก หือ?" บอสถามคนตัวเล็กที่มองเขาด้วยสายตาอาฆาต ตากลมจ้องมองใบหน้าคมอย่างโกรธแค้น สองแขนที่ถูกล่ามโซ่ขยับไปมาหวังว่าจะหลุดออกจากพันธนาการนี้

"อย่าโกรธพี่เลยนะ เราเองไม่ใช่หรอที่ผิด?"

ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา......

คนตัวเล็กหอบหายใจโลยรินจากบทรักที่ร่างสูงมอบให้ มิ๊กซ์หลับตาพริ้มทำใจว่ายังไงเขาก็หนีไปที่ไหนไม่รอด...ร่างกายช้ำเลือด และมีแผลเล็กน้อยจากหนามของดอกไม้เต็มไปหมด อกเล็กกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเหนื่อย

บอสลูบไล้ใบหน้าหวานของที่รักของเขาอย่างแผ่วเบา ร่องรอยสีแดงที่ิอยู่บนตัวคนตัวเล็กทำให้บอสพึงพอใจอย่างมาก ในขณะที่มิ๊กซ์หลับไป....ร่างสูงเก็บถ่ายภาพอันแสนน่ารักและเร่าใจในคราวเดียวกันนับสิบภาพ เมื่อพอใจคนตัวสูงก็วางกล้องแล้วอยากจะนอนพักผ่อนไปพร้อมคนรัก..

แต่ร่างสูงกลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงหวานของคนตัวเล็กที่พึมพำออกมา

"ฮึก....พี่....โก้...."

"ช่วย....ด้วย...."

เสียงสะอื้นน้อยๆ พร้อมกับเสียงเรียกร้องหาบุคคลที่เขาเริ่มเกลียดขี้หน้าทำให้บอสโกรธจัด

ร่างสูงขบกัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้นปนเจ็บปวด ทั้งที่เขาพึ่งจัดการลงโทษคนตัวเล็กให้เข็ดหลาบไปไม่กี่นาทีก่อนนี้ แต่เจ้าตัวกับร้องเรียกหาใครอีกคนที่ใม่ใช่เขา...

บอสมองคนตัวเล็กที่เม้มปากแน่นเลือดที่แผลตรงปากไหลออกอีกครั้ง

"มองแบบนี้...แปลว่าอะไรครับ?" ร่างสูงเริ่มไม่สบอารมณ์ที่มิ๊กซ์เอาแต่มองเขาอย่างกับโกรธมากแบบนี้ ทั้งที่คนที่ควรโกรธต้องเป็นเขาแท้ๆ

บอสถอนหายใจแล้วลุกออกจาเตียง

"ถ้ายังไม่ขอโทษพี่ ก็อยู่แบบนี้ไปซะ" สายตาคมมองโซ่ที่คล้องล็อคแขนคนตัวเล็กไว้กับหัวเตียง

"......" คนตัวเล็กไม่พูดอะไร จ้องหน้าร่างสูงอย่างไม่ยอมเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าทำอะไรผิดอีก จู่ๆ ก็ถูกปลุกจากแรงกระชากที่ศีรษะแล้วโดนจับล็อคแบบนี้ แถมอีกฝ่ายยังพูดเหมือนกับว่าเขาทำอะไรผิดหนักหนา!

บอสออกจากห้องในกลางดึกเพื่อที่จะไปนอนห้องรองแทน ในจังหวะนั้น ต้าที่ออกมาความหิวกะว่าจะหาอะไรกินก็เห็นพี่ชายเดินออกจากห้องกลางดึก...

"แปลกแฮะ...."

ถ้าเป็นปกติเวลานี้พี่ชายเขาคงกกเด็กที่ชื่อว่า มิ๊กซ์อยู่ในห้อง...แล้วทำไม...

สายตากลมโตงัวเงียเหลือบไปเห็นบานประตูที่ปิดไม่สนิท มุมปากยกยิ้มร้ายที่เหมือนกับพี่ชายไม่มีผิด

"ตายจริง....ลืมปิดประตูซินะ แหมๆ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ" ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้

"ต้าจะใจดีปิดให้แล้วกัน...คริ..." คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักแล้วย่องมาที่ห้องของพี่ชาย ห้องใหญ่ที่ไม่ได้ปืดประตูเปิดแง้มออกให้กว้างกว่าเดิมแทนที่จะปิดเหมือนที่ปากบอก ตาโตมองรอบห้องอย่างอยากรู้อยากเห็น

แสงพระจันทร์ที่สาดส่องมาทำให้ห้องมืดสว่างขึ้น ภาพคนตัวเล็กที่เปลือยกายอยู่กลางเตียงทำให้ต้าตกใจ ไม่ใช่แค่เพราะเด็กคนนั้นไม่ได้มีอะไรปกปิดแม้ห้องจะเย็น แต่เพราะเด็กคนนั้นถูกของที่เหมือนโซ่ล็อคเอาไว้กับหัวเตียง

"ซาดิสต์ซินะ...!" ต้าพึมพำ ก็รู้หรอกว่าพี่ชายเขาโหด แต่ก็ไม่คิดว่าการร่วมรักของพี่ชายเขาก็จะโหดแบบหน้าตาพี่บอสเหมือนกัน

ต้าหลี่มองใบหน้าคนตัวเล็กอยู่นาน ถึงแม้รอยฟกช้ำจะทำให้มองเห็นใบหน้านั่นไม่ชัดเจน...แต่คนตัวเล็กรู้สึกคุ้นหน้าเด็กคนนั้นเหลือเกิน...

"ตายล่ะ!" คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบออกมาจากจุดนั้นแล้วหลบพี่ชายของเขาที่กำลังเดินมาทางนี้ ใบหน้าคมแลดูหงุดหงิดกว่าเดิม ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องโดยที่ไม่รู้ว่าในมุมอับนั้นมีใครแอบดูอยู่

"เห้ออออ" ต้าถอนหายใจยาวอย่างเกร็งๆ ใบหน้าของเด็กคนนั้นรอยในหัว น้องจากชื่อที่เรียกว่า มิ๊กซ์ แล้วต้าก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนนี้เลย ถึงจะบอกว่ามีโอกาสจะได้มาเป็นพี่สะใภ้เขาสูงก็เถอะ....ท่านพ่อ ท่านแม่ ก็แถมไม่ว่าอะไรด้วย...คงไม่ใช่คนไม่ดี...มั้ง?

เพี๊ยะ!

"โอ๊ย!!!"

ในขณะที่ร่างเล็กกำลังคิดว่าเคยเจอเด็กนี่ที่ไหนรึเปล่า เสียงร้องก็ดังออกมาจากห้อง ต้ารีบวิ่งเอาหูไปแนบประตูทันที

เสียงปึกปัง และเสียงร้องโอดโอยทำให้คนตัวเล็กเบ้หน้า...

"ชิ!....พี่บอสใจร้าย"

คนตัวเล็กนึกไม่ชอบพี่ชายที่คงกำลังทำร้ายร่างกายเด็กคนนั้น ต้ากำหมัดต่อยอากาศแล้วจินตนาการว่ามันเป็นพี่แล้วต่อยไปแรงๆ พร้อมกับแลบลิ้นใส่ประตูแล้วเดินเข้าห้องไป

....คนโหดร้าย ป่าเถื่อน!...

ร่างสูงล็อคแขนเล็กอีกครั้งเมื่อเขาทำการลงโทษคนตัวเล็กเสร็จอีกสองรอบ มิ๊กซ์หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน เขายอมให้บอสล็อคเขาแต่โดยดี เมื่อทำการล็อคเสร็จคนตัวเล็กก็พริ้มหลับอย่างเหนื่อยกาย กี่โมงกี่ยาม เวลาเท่าไหร่ที่เขายังไม่ได้พักผ่อน...ขอเถอะ...แค่ชั่วโมงเดียวก็ยังไง

บอสมองคนที่หลับไปแล้วอย่างเหนื่อยใจ เขาอุตส่าห์ไปนอนห้องเล็ก คิดว่าจะให้คนตัวเล็กอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะขอโทษเรื่องที่คิดถึงแต่ไอ้โก้ แต่กลายเป็นว่าตัวบอสเองออกจากห้องนี้ไปไม่ถึงชั่วโมงเขาก็หงุดหงิดแถบบ้า ร่างกายเขาเรียกร้องหาคนตัวเล็ก อยากกอด อยากหอม อยากจูบมิ๊กซ์จนตัวสั่น จนได้กลับมาที่ห้องนี้แล้วสำเร็จบทรักไปอีกสองรอบ

ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ปลดล็อคให้อีกฝ่าย

แสงแดดยามเช้าทำให้ร่างสูงตื่นขึ้นมา ภาพเบื้องหน้าคือสุดที่รักที่นั่งหลับพริ้ม อกกระเพื่อมหายใจอย่างแรง บอสลุกขึ้นก่อนจะใช้มืออังที่หน้าผาก ความร้อนจากคนตัวเล็กทำให้บอสต้องขมวดคิ้วยุ่ง

"ชิ....!"

กริ๊ง....

กุญแจโซ่ถูกปลดออกจากที่มือแล้วมาคล้องที่ขาข้างหนึ่งแทน คนตัวเล็กเหมือนรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาช้าๆ แต่ก็ทนพิษไข้ไม่ไหวหลับลงไปอีก

บอสนึกโทษตัวเองที่เผลอทำอะไรไปไม่คิด เขาลงโทษเด็กนี่ไปทั้งคืน แถมยังให้คนตัวเล็กนอนเปลือยกายท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ...

ร่างสูงกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกจากห้องไปข้างล่าง บังเอิญเจอกับแม่บ้านสาวที่กำลังมาปลุกเขาพอดี

"คุณบอส อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

"เตรียมผ้า น้ำอุ่นให้ฉัน ทำอาหารอ่อนๆ แล้วยกมาข้างบนพร้อมยา วันนี้ฉันไม่ไปเรียน"

"เอ๋?" แม่บ้านสาวทำหน้างง....ตั้งแต่ทำงานที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูบอสของเขาบอกว่าจะไม่ไปโรงเรียน แม่บ้านสาวพยักหน้าแล้วไปเตรียมของให้ คุณหนูคนนั้นคงจะไม่สบาย ตลอดสามเดือนมานี้ก็มีเรื่องแบบนี่บ่อยๆ

ร่างสูงปรับอุณหภูมิให้คนตัวเล็กก่อนจะดึงร่างคนไร้สติใส่เสื้อผ้า....ระหว่างนั้น

ตากลมโตค่อยๆ ลืมอย่างช้าๆ ภาพพร่ามัวเพราะพิษไข้ แต่ถึงอย่างนั้มิ๊กซ์ก็มองเห็นว่าใครเป็นคนที่กำลังห่มผ้าให้เขา...

"พะ...พี่....บอส...." เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแหบและเบาจนร่างสูงไม่ได้ยิน

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....