พรากผู้เยาว์ เวอร์ชั่น 2



เสียงเพลงอันไพเราะจากกลุ่มดนตรีชื่อดังของโรงเรียนยังคงบรรเลงต่อไป...งานเลี้ยงฉลองจบปีการศึกษาของปีนี้ครื้นเครงไปด้วยความสุข ท่ามกลางเหล่านักเรียนที่รายล้อมเต้นรำอย่างสนุกสนาน...เด็กใหม่ของห้องหันซ้ายกันขวาอย่างทำตัวไม่ถูก....

คนตัวเล็กมองแก้วน้ำส้มของตัวเองด้วยความเศร้าหมอง....

ที่นี่มันโรงเรียนมัธยมต้นชั้นนำของประเทศ ส่วนเขาเด็กกำพร้าที่สอบชิงทุนได้เข้ามา...กำลังทำอะไรอยู่ในงานเลี้ยงนี้นะ..

งานเลี้ยงที่มีความสำคัญแบบนี้....เลี้ยงส่งท้ายรุ่นพี่ม.หกที่จบไปเพื่อเป็นเจ้าคนนายคน เป็นมหาเศรษฐี....และงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าลูกคุณหนู ลูกคุณสำคัญของตระกูล...

ส่วนเขา...แค่เด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ สถานสงเคราะห์ก็ถูกยุบต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง....ดีใจอยู่หรอกที่สอบติดได้...แต่ดูซิ....เหมือนเป็นจุดดำที่อยู่ในกระดาษสีขาว..

คนตัวเล็กคิดในใจอย่างเศร้าหมอง...ดนตรีจากศิลปินดังไม่ได้ทำให้เขาสุขใจ...ตาโตหวานเจือไปด้วยความทุกข์...

"ลาออก....ดีมั้ยนะ..."

เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง ระหว่างที่ติดวิตกอยู่นั้น

แก้วน้ำสีสวยก็ถูกยื่นมาตรงหน้า..

"อ๊ะ....พี่ให้" คนตัวเล็กก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัวทั้งที่ยังไม่เงยหน้ามองคนที่ยื่นแก้วมาให้...ใครกันนะ....ต้องการอะไรจากผม...คนตัวเล็กคิดในใจ...

"เห้ย....มองหน้าพี่หน่อยดิ" มือหนายื่นออกมาจะจับคางมนให้มองหน้าตัวเอง เพราะความตกใจที่ถูกสัมผัสทำให้คนตัวเล็กตกใจปัดมือนั้นออก แต่ทว่า..

เพล้ง!

แก้วน้ำส้มที่ตรถือไว้ และแก้วน้ำสีสวยอีกคนตกแตกเพราะความตกใจ เสียงเพลงหยุดบรรเลงทันที ทุกสายตาจับจ้องมาที่สองคนนั้น...เสียงฮือฮาดังเข้ามาแทนที่ ทุกคนตั้งคำถามว่าเด็กหนุ่มร่างบางคนนั้นคือลูกหลานของใครทำไมพวกเขาตระกูลชั้นสูงถึงไม่เคยเห็นหน้า...

ไม่แปลก...เพราะคืนนี้เป็นคืนแรกที่พวกเด็กใหม่จะเจอกันนี่....แล้วจะมีใครรู้จักเด็กกำพร้าอย่างเขาล่ะ....

"ขะ...ขอโทษครับ!" คนตัวเล็กตอบแล้วรีบเก็บเศษแก้วมา

ฉึก

"อึก..." ถึงจะโดนเศษแก้วบาดแต่ก็ไม่พูด ไม่ปริปากอะไรทั้งสิ้น ท่ามกลางสายตางุนงงของนักเรียนหลายรอยชีวิต ผู้ที่อยู่ใกล้สุดที่เห็นว่าอีกฝ่ายโดนเศษแก้วบาด ก็เข้ามาช่วย

เสียงฮือฮาดังอีกครั้งเมื่อทายาทหลานชายนักธุรกิจชื่อดังก้มเก็บเศษแก้วด้วยตนเอง...

"ขอโทษนะครับ....เชิญสนุกกันให้สบาย..." หลานชายของนักธุรกิจชื่อดังกล่าว ดนตรีดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง...เหล่าผู้คนต่างหันมาสนุกกับดนตรีไม่สนใจชายหนุ่มทั้งสอง...ยกเว้น...เขา...

"นี่....พอเถอะ...เดี๋ยวจะเรียกคนมาเก็บ เลือดออกเยอะแล้วนะ"

"ไม่เป็นอะไรครับ..."

คนตัวเล็กบอก ในหัวคำนวณค่าเสียหายต่างๆ....ลำพังแค่งานพิเศษที่ทำ ทำให้มีเงินซื้ออาหารก็ลำบากแล้ว...เพราะความซุ่มซ่ามนี่แท้ๆ....หวังว่าแก้วสองใบนี้จะราคาไม่แพงนักนะ...

"พี่บอกให้พอ!" ด้วยเพราะทนไม่ไหวทำให้ร่างสูงจับมืออีกฝ่ายไว้ไม่ให้จับเศษแก้วเพราะมือนี่เปื้อนไปด้วยเลือดหมด

เขายืนมองเด็กคนนี้มานานแล้ว...ทั้งแววตาเศร้าสร้อย และร่างบางที่ค่อยๆ หลบไปในเงามืดนั่นอีก...ยิ่งเห็นยิ่งเป็นห่วง...

"อึก!" คนตัวเล็กตกใจ จะชักมือกลับแต่ก็ไม่ทัน ร่างสูงดึงเขาขึ้นแล้วลากเขาไปที่ทางหนึ่ง....การกระทำทุกอย่างตกใจในสายตาใครอีกคน...

"ปล่อยผมนะ!" คนตัวเล็กสะบัดมือหนาจากการเกาะกุมแล้วมองผู้ชายที่ลากเขาออกมา...

ใบหน้าหล่อคมอย่างกับดาราที่เขาเห็นในทีวีทำให้เขาเผลอใจสั่น...แต่เพียงชั่วแวบเดียว...ความมืดก็แล่นเข้ามา...ผู้ชายตรงหน้าคือคนที่มีค่ามากเกินกว่าที่จะลดตัวลงมาคุยกับเขา....

"ไปทำแผลกัน ที่ห้องพยาบาลน่าจะมีอาจารย์หมออยู่" คนตัวเล็กบีบมือตัวเองแน่นไม่พูดอะไร...ทำเพียงแค่ก้มหน้าเพื่อที่จะได้ไม่เผลอหลงไหลความงามนั้น...

"ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง! เจ็บก็พูดออกมาซิ!"

"ไม่เจ็บ...สักหน่อย..." ตาโตสั่นไหวเมื่อถูกอีกคนรู้ความรู้สึก ร่างสูงเริ่มหงุดหงิดเมื่ออีกคนไม่ยอมแสดงท่าทีอะไรนอกจากเงียบ

"จะเงียบก็เงียบไปนะครับน้อง แต่น้องเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะพี่....เพราะงั้นพี่จะพาน้องไปทำแผล"

"มะ...ไม่ต้อง..." พูดยังไม่ทันขาดคำร่างสูงก็กึ่งลากกึ่งจูงคนตัวเล็กไปห้องพยาบาล ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึง

คงเพราะเป็นงานเลี้ยงที่ผอ. ปล่อยให้ได้สนุกเต็มที่ แม้กระทั่งคุณครูก็ไม่อยู่ทำแผลให้....ร่างสูงพาคนตัวเล็กไปนั่งที่เตียงหนึ่ง ก่อนจะลื้อตู้ยาหายาที่เขาคิดว่าจำเป็น

"ยื่นมือมาซิ.."

"...."

"เห้อ...."

ร่างสูงถอนหายใจแล้วจับมือที่เป็นแผลของอีกคนมา คนตัวเล็กสะดุ้งจะชักมือกลับแต่ก็ไม่ได้เมื่ออีกคนทำท่าจะกดที่ปากแผล...

ร่างสูงทำแผลให้คนตัวเล็กเรื่อยๆ อย่างเก้ๆ กังๆ ระหว่างนั้นตาหวานก็มองใบหน้าด้านข้างอย่างหลงไหล..

"อ๊ะ...เสร็จแล้ว!" รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้นบนใบหน้าคม ร่างสูงหันมายกคิ้วให้คนตัวเล็ก ทำให้อีกฝ่ายตกใจแล้วหันหน้าหนี...

ร่างเล็กมองผ้าพันแผลที่มือตัวเองอย่างอ่อนโยน...บาดแผลที่พี่ชายคนนี้รักษาให้เขา...

"ขอบคุณ...ครับ"

"นึกว่าจะไม่พูดซะแล้ว ช่างเถอะ ไม่เป็นอะไร จิ๊บๆ"

"......"

"ว่าแต่เราอ่ะ พี่เห็นเรายืนคนเดียวมาตั้งนานแล้ว...ยังไม่คุยกับเพื่อนหรอ?"

คนตัวเล็กส่ายหน้า....เขาดูจากรายชื่อที่ติดไว้ทางเข้ากลางโรงเรียน นักเรียนที่อยู่ห้องเดียวกันกับเขามีแต่ลูกคุณหนูทั้งนั้น....

"พวกเข้ากับคนยากซินะ..."

"...."

"งั้น...เดี๋ยวพี่คุยด้วยในงานแล้วกันเราจะได้ไม่เบื่อ"

คนตัวเล็กมองอีกคนตากระพิบๆ ร่างสูงยิ้มมุมปากแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวเขา..

แหมะ...

"ไป๊! งานเลี้ยงก็ต้องสนุกซิ เนอะ^^" ร่างสูงพูดแล้วจับมืออีกข้างที่ไม่เป็นแผลไว้ ก่อนจะพาคนตัวเล็กเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้ง.....

ชายร่างสูงเจ้าของตาสายตาคมมองภาพนั้นด้วยความอัดอั้นใจ...มือหนากำหมัดแน่นอย่างควบคุมอารมณ์....ยามเห็นคนตัวเล็กมองอีกฝ่ายด้วยสายตาหวั่นไหวทำให้เขากระโจนเข้าไปหาทั้งคู่แล้วดึงคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอดแล้วจัดการลงโทษชายคนนั้นซะ...แต่เขาทำได้แค่มองทั้งคู่เท่านั้น...

ยังไม่ถึงเวลา...มันยังไม่ถึงเวลา....!!!

ถึงร่างสูงบอกไว้ว่าจะมาคุยด้วย แต่ทันทีที่เข้ามาในงานอีกครั้ง ก็ถูกสาวๆ ดึงไปอีกทางอย่างไม่หันกลับมามองคนตัวเล็ก...สายตาเศร้าหมองมองชายคนนั้นอย่างเรื่อนรอย...

ยามเห็นร่างสูงคุยหยอกล้อสนุกสนานกับเหล่าหญิงสาว ในอกทั้งร้อนเป็นไฟ...และในเวลาเดียวกันก็เหมือนถูกแช่แข็งในห้องมืด...

ปากบางขบเม้มอย่างเจ็บปวด...จริงซิ...เจ้าชายก็ต้องคู่กับเจ้าหญิง ส่วนเขาเป็นเพียงข้าทาสบริหารเท่านั้น....

คนตัวเล็กลูบผ้าพันแผลที่ชายคนนั้นผันให้อย่างแผ่วเบา...ความอ่อนโยนและความอบอุ่นที่ได้รับเป็นครั้งแรก...เพียงชั่วครู่ เขากับคิดว่าอยากจะได้รับมันมากกว่านี้...แต่ดูตอนนี้ซิ...ชายคนนั้นกำลังมีความสุขในที่ของเขา...ที่ ที่เขาเอื้อมไม่ถึง....

"ก็เป็น....แบบนี้แหละ" รอยยิ้มแห่งความเศร้าของคนตัวเล็ก...สองเท้าค่อยๆ ก้าวถอยหลังช้าๆ ก่อนที่จะหันหลังแล้ววิ่งออกจากงานเลี้ยงไป...โดยไม่เห็นว่าชายคนนั้นกำลังมองมาที่ตนอย่างเป็นห่วงและรู้สึกผิด....

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก...ได้เวลาแล้วซินะ...

สองเท้าค่อยๆ ก้าวอย่างเชื่องช้า...ภาพตรงหน้าคือแผ่นหลังเล็กที่สั่นไหวเพราะร้องไห้อย่างหนัก

มุมปากยกยิ้มอย่างคนชนะ ก่อนที่จะ..

พรึบ!

"อื้ออออ!!!"

"ชู่วววว....อย่าเสียงดัง..."

"...!!!"

"แล้วไปกับฉันซะ....ที่รัก...."

ร่างสูงที่หลุดจากกลุ่มผู้หญิงได้วิ่งมาที่สวนหลังโรงเรียนด้วยความกังวล เขาคิดว่าคนตัวเล็กจะต้องมาทางนี่แน่...แต่ว่า ภาพเบื้องหน้ามันว่างเปล่า....หายไปไหนนะ...เด็กคนนั้น...

"อื้อ!!!"

หลังต้นไม้สูง คนตัวเล็กพยายามส่งเสียงเรียกให้ชายคนนั้นได้ยิน แต่ทว่า...มือหนาที่ปิดปากเขาอยู่ และมีดสั้นสีเงินวาวทำให้เขากลัวจนไม่อาจจะเปร่งเสียงใดได้มากกว่านี้...

"ใครกัน...ใครกำลังทำแบบนี้....พี่ชาย...หันมามองทางนี้ซิ...ผมอยู่ทางนี้...!!"

"ชู่ว...อย่าเอ็ดไป...เดี๋ยวคนจะได้ยินเอา"

"อื้อ...!"

เสียงทุ้มบอกคนตัวเล็กก่อนจะขยับมีดสั้นให้ใกล้ลำคอยาวระหงส์มากยิ่งขึ้น ดวงตาคู่โตเต็มไปด้วยน้ำสีใสที่พร้อมจะหลั่งในไม่ช้า....

ภาพเบื้องหน้าคือพี่ชายใจดี ที่มองซ้ายมองขวา ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินกลับไปอย่างหมดหวัง..

ในตอนนั้น...

หยาดน้ำตาก็ไหลรินลงมาในทันที...

"ฮึก...กลับมา....ก่อนซิครับ..."

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...