พรากวันที่ 3

คุณเคยคิดมั้ยว่าบางครั้ง....โลกใบนี้ช่างโหดร้าย...เกินกว่าที่คุณจะอยู่....

ร่างสูงเดินเข้าห้องเรียนอย่างปกติ ทุกคนในห้องหันมาให้ความสนใจกับเขา....ทายาท นักธุรกิจอันดับต้นๆ ของประเทศ...

"เห้ย

บอส

ปิดเทอมนี้ทำอะไรมาวะ?"

โก้

เพื่อนสนิทของร่างสูงเอ่ยทักทันทีที่บอสเข้าห้องมา ร่างสูงหยักไหล่แล้วนั่งอ่านหนังสือไม่สนใจเพื่อนสนิท แต่มีหรอโก้จะยอม ร่างสูงของโก้เอาเก้าอี้มาก่อนจะนั่งคล่อมแล้วมองหน้าบอส

"ตลอดสามเดือนที่ปิดเทอมนี้ กูติดต่อมึงไม่ได้เลยไอ้บอส..."

บอสที่ถูกถามคิดในใจ ก็คงใช่ เพราะเขาอยู่กับคนตัวเล็กที่รักของเขาทั้งวัน....พูดแล้วก็คิดถึง...อยากจะขย่ำให้หนำใจ...

"เอ่อ...คิดเรื่องชั่วแน่ๆ เลย" โก้พูกตลกๆ

"หรือว่ามึงมีแฟนวะ? อ๋อ ที่หายไปสามเดือนคือกกแฟน? ใครวะ ดารา นางแบบ หรือ....นักศึกษา..." โก้พูดตาเปร่งประกาย นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ เพื่อนเขาจะขายออกแล้ว!

"จะเลิก...เพ้อเจ้อได้รึยัง?" เสียงทุ้มบอกก่อนจะพยักหน้าไปทางหน้าห้องเรียนที่มี คนตัวเล็กกำลังเดินมา

"เห้อ...ตั้งแต่เช้าเลยหรอวะ..." โก้ถอนหายใจก่อนจะปั้นหน้ายิ้มหวานอย่างเทพบุตรตามสไตล์...บอสมองรอยยิ้มนั่นแล้วนึกถึงคืนนั้น...คืนงานเลี้ยงที่เพื่อนของเขาใช้รอยยิ้มเสแสร้งนี่เข้าหาคนตัวเล็กที่เขาหมายปอง..

"พี่โก้...ไม่ได้เจอกันนานเลยยะฮะ^^"

"อืมใช่...แต่ว่า..เอ๋...สามวันก่อนเรายังไปเที่ยวกันอยู่เลยนี่เนอะ"

"ก็

ต้า

ว่ามันนานนี่....-////-"

คนตัวเล็กก้มหน้าเขิน ร่างสูงของโก้ลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดเอวคอดของคนตัวเล็กไว้...

"พี่ก็ว่ามันนานครับ...เพราะพี่รู้สึกอยากมีเวลาเจอน้องต้ามากกว่านี้"

"พะ...พี่โก้...0///0"

"เกรงใจกูด้วย" เสียงทุ้มของบอสเอ่ย เขามองน้องชายตนเองที่ยืนบิดหน้าแดงด้วยสายตาดุดัน

"โว๊ะพี่บอส จะอะไรนักหนาวะ!" ต้าเปลี่ยนท่าทีอารมณ์เสียทันที ก่อนจะตกใจลืมตัวแล้วยิ้มแหยๆ ใส่โก้คนที่ตัวเองแบบชอบ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายแท้ๆ

"พะ...พี่โก้ครับ....ต้าหิวแล้ว..."

"งั้นไปทานข้าวกันดีกว่าครับคนดี...กูพาน้องมึงไป กิน เอ้ย...หาไรกินก่อนนะ^^" โก้ยกยิ้มกวนๆ แล้วพาต้าเดินออกไป สายตาคมมองทั้งสองแล้วหันกลับมา...

ทั้งน้อง ทั้งเพื่อน...ต่างแสดงเก่งด้วยกันทั้งคู่

เลยเวลาเข้าเรียนมานานแล้วแต่ไม่มีวี่แววเพื่อนสนิทจะกลับมา บอสรู้ทันทีว่าทั้งสองไปถึงไหนกันแล้ว แต่เขาไม่ห้าม...เพราะเรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อนอะไร ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องใส่ใจ

"อ้ายยยยบอส!" เสียงทะเล้นดังมาจากอีกฝากฝั่งของร้านอาหารในโรงเรียน บอสถอนหายใจกับการที่ต้องเป็นจึดเด่นของโก้ ทั้งที่อีกฝ่ายน่ารำคาญขนาดนี้แท้ๆ แต่คนก็ยังหูหนวกตาบอดไปชอบ และ พรีกายให้มันอีก......

"ทำอะไรอ่ะ?" บอสมองอย่างเบื่อหน่ายแล้วทานอาหารของตนเองต่อไป

"เออ วันนี้กูไปห้องน้องมึงมา"

"....."

"เห็นเขาบอกว่า มีเด็กทุนด้วยว่ะ" ร่างสูงเงยหน้ามองโก้ ก่อนจะหลบตาแล้วทานอาหาร

"แม่ง ไม่คิดว่าจะมีคนสอบชิงทุนมาเรียนที่นี่ เห็นบอกว่าบ้านยากจนแต่เรียนโคตรเก่งอ่ะ อยากจะขำ วันนี้ก็ไม่มาด้วย เด็กทุนขาดเรียนตั้งแต่วันแรกว่ะ ฮ่าๆ" โก้พูดไปหัวเราะไป

กิ้ง

เสียงช้อนซ่อมกระทบกันดังกิ้ง บอสจิบน้ำเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะไม่สนใจเพื่อน โก้มองเพื่อนสนิทงงๆ ก่อนจะเดินตามบอสมา

ร่างสูงขมวดคิ้วยุ่งกับคำพูดของเพื่อน คนที่ดีแต่ตีหน้าเสแสร้งยิ้มเจ้าเหล่ ใช้รอยยิ้มมารนั่นหลอกล่อของ ของเขาให้ตายใจ...ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อว่า คนของเขา!!

ยิ่งมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยิ้มขำไม่สะทกสะท้านบอสยิ่งหงุดหงิด หลังจากเลิกเรียนร่างสูงไม่คุยกับใครตรงมาที่บ้านทันที

สายตาคมมองแม่บ้านที่ดูแลเขามาตั้งแต่เกิด เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับสิทธิ์ให้เข้าห้องของเขา และดูแลคนตัวเล็ก แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะให้คนของเขาพักผ่อน...เธอไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่

"เอะ...อ่าว...คุณหนู^^" ร่างสูงมองดอกไม้ในมือแม่บ้านที่เหี่ยวเชา

"อ๋อ ฉันเอาดอกไม้มาเปลี่ยนให้คุณหนูมิ๊กซ์ค่ะ ดอกไม้พึ่งตัดเมื่อสักครู่ยังส่งกลิ่นหอม คุณหนูน่าจะชอบ" บอสพยักหน้าแล้วไล่ให้แม่บ้านออกไป ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องมืดของตัวเอง...

ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเขาให้คนตัวเล็กอยู่แต่ในห้องเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กหนีเขา

กลิ่นหอมของดอกไม้ ไม่ได้ทำให้ร่างสูงสนใจเท่าคนตัวเล็กที่กำลังชื่นชมดอกไม้สีฟ้าสวยงามนั่น....ความหงุดหงิดที่เกิดจากเพื่อนสนิท มีเพียงแค่คนตัวเล็กเท่านั้นที่จะช่วยได้...

"ที่รัก..."

"อ๊ะ..." คนตัวเล็กสะดุ้งเบาๆ เมื่อได้รับสัมผัสจากร่างสูงที่โอบกอดตนจากด้านหลัง มิ๊กซ์ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครเข้ามาในนี้.....

"คิดถึงพี่มั้ย...ที่รัก"

"....." คนตัวเล็กตั้งใจทำเป็นว่าไม่ได้ยิน แล้วหันหน้าหนีสัมผัสที่อีกคนมอบให้..

"หึ...." บอสหัวเราะในลำคอ...จะกี่วัน กี่เดือน คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเขาสักที!

มือหนาจับเส้นผมนุ่มที่ยาวถึงบ่าเพราะไม่ได้ตัดมานาน เขาม้วนเส้นผมเล่นก่อนจะ..

"โอ๊ย!!"

กระชากมันจนคนตัวเล็กเงยหน้าด้วยความเจ็บ

"พี่กลับมาต้องพูดว่าอะไรหื้อ?"

"ปะ..ปล่อย...." คนตัวเล็กกัดฟันพูด แรงดึงกระชากเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จนตาโตใสลื้นไปด้วยน้ำตา

"ปล่อยนะ!"

"ปากดีไม่เลิกนะ...มิ๊กซ์....!" บอสกดเสียงต่ำก่อนจะกดหน้าคนตัวเล็กลงกับโต๊ะเล็กข้างเตียง ข้างใบหน้ามีแจกันดอกไม้สีสวย...

"สวยจังนะ...." มือหนาจับดอกไม่เอกหนึ่งไว้ หนามของมันทำให้เลือดข้นจากนิ้วหนาไหลซึมออกช้าๆ...

"...เป็นดอกไม้ที่วิเศษจริงๆ...."

"อึก..." คนตัวเล็กกลืนน้ำลาย เขาไม่รู้ว่าผู้ชายที่จับเขาไว้จะทำอะไรต่อไป..

"จริงซิ...วันนี้พี่เจอไอ้โก้ด้วยล่ะนะ" ตาโตเบิกกว้างเมื่อร่างสูงพูดขึ้น มิ๊กซ์ดิ้นเล็กน้อยแต่เพราะแรงกดจากร่างสูงที่เพิ่มขึ้นทำให้คนตัวเล็กต้องจำใจยอมอยู่เฉยๆ

โก้

คือชื่อของผู้ชายใจดีที่ยื่นมือมาคุยกับเขาในงานเลี้ยงทีาแสนเศร้า....มิ๊กซ์รู้เพราะบอสบอกให้ฟัง...บอกว่าที่จริงแล้ว เขาสองคนคือเพื่อนกัน...

"อยากรู้รึเปล่าล่ะครับว่าไอ้โก้สุดที่รักของเรามันพูดว่าอะไร...?"

"หยุด..!"

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งพี่!!"

ร่างสูงตะหวาดใส่คนตัวเล็ก อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงอย่างโมโห...หวงกันหนักหนา...รักกันหนักหนา...!!

"หึมันบอกว่า....เป็นเด็กที่บ้านโคตรยากจน...จนต้องสอบชิงทุนเข้ามาเรียนกับคนระดับพวกเรา...หึ"

"ไม่....มีทาง...." มิ๊กซ์ไม่เชื่อ ถึงเขาจะไม่เคยรู้จักคนนั้น ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แต่แค่คุยกันแค่นั้นทำให้เขาคิดว่าโก้ไม่มาทางพูดแบบนั้นแน่...ก็ออกจะ...ใจดีจะตาย...

"แล้วแต่ซิ...พี่มีเหตุอะไรต้อวหลอกเรา..."

"....."

"ว่าแต่นะที่รัก....ไม่คิดบ้างหรอว่าดอกไม้นี่มันสวยจริงๆ" มือหนาหมุนดอกไม้ในมือเป็นวงกลม เลือดสีข้นค่อยๆ ไหลเยอะขึ้นเรื่อยๆ

"สวยเหมือนกับมิ๊กซ์เลยล่ะ...แต่ว่า..."

"...."

"ถ้ามิ๊กซ์กับดอกไม้นี่เป็นหนึ่งเดียวกันมันจะต้องงดงามมากกว่านี้แน่..!"

ดอกไม้หนามสีฟ้า ถูกจับใส่ปากเล็กให้มิ๊กซ์คาบไว้ คนตัวเล็กหันหน้าหนีแต่ความเจ็บปงดจากการถูกกดลงบนโต๊ะทำให้ขยับไม่ได้ ทำได้แค่อ้าปากรับดอกไม้หนามนั่น บอสปิดปากเล็กไว้ไม่ให้คายออกมา หนามแหลมทิ่งทั่วโพรงปาก ลิ้น และขอบปากจนมีเลือดไหลพรากตามซอกคอไปหมด

คนตัวเล็กหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลริน บาดแผลที่ปากเพราะดอกไม้พันธ์โปรดทำให้ร่างกายของเขาชา...ไม่หมดเท่านั้น

กางเกงขาสั้นถูกดึงออกแล้วโยนทิ้งไป ร่างสูงใช้มือข้างหนึ่งขย่ำมันอย่างมันส์มือก่อนจะใช้ก้านดอกไม้ตีที่แก้มก้นขาวเนียน

"อื้อ!" อยากจะร้องก็ร้องไม่ได้ ปากเล็กต้องคาบก้านดอกหนามไหว ร่างกายถูกอีกคนนัางทับเต็มแรง

เปี๊ยะ

"สีสวย....สุดๆ ไปเลย!"

เลือดที่ไหลอาบดอกไม้สีฟ้าจนย้อมมันเป็นสีแดงทำให้ร่างสูงพอใจ...

"ปกป้องกันดีนัก...รักมันหนักหนา...ทั้งๆ ที่อยู่กับพี่แท้ๆ....!!"

เปี๊ยะ!

"ทั้งๆ ที่มันพูดร้ายกับเราแท้ๆ...แต่ยังไม่ยอมรับ!"

เปี๊ยะ!

"ทีกับพี่ล่ะ!! ทั้งที่อยู่ด้วยกัน...ชื่อพี่สักคำก็ไม่เคยเอ่ย!!!"

ร่างสูงฟาดดอกหนามใส่ก้นขาวจนเป็นรอยเลือดซิบออกมา

ความโมโหที่พลั่งพลูมาเรื่อยๆ ทำให้บอสยั้งมือไม่อยู่...

"หึ....ตามใจซิ ต่อให้มิ๊กซ์อ้อนวอนขอยังไงก็ไม่ได้เจอแม้แต่เงาของมันแน่ๆ..." มือหนาวางก้านดอกไม้ลง แล้วคล่อมร่างคนตัวเล็กไว้จากด้านหลัง ดอกไม้หนามถูกดึงออกจากโพรงปาก มิ๊กซ์เบ้หน้าด้วยความเจ็บ และกลิ่นเลือดตนเองที่คละคุ้ง...

"!!!!"

"ทบทวนความจำกันหน่อยเป็นไง...ที่รักจะได้รู้ว่า...ตอนนี้ เวลานี้...คนที่ต้องคิดถึง..คือพี่..ไม่ใช่มัน..."

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...