พรากครั้งที่ 5

"อารมณ์ดีนะมึง ไปทำไรมาวะ?" พี่ไฟทักเมื่อผมถ่ายแบบชุดแรกเสร็จ ผมหยักไหล่ไม่ตอบจนพี่มันต้องตบหัวเบาๆ

"เหลืออีกกี่ชุดครับ" ผมถาม ตอนนี้เวลาเกือบสามทุ่มแล้ว งานถ่ายแบบของผมวันนี้เป็นถ่ายเดี่ยวโปรโมทครีมยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งมันต้องเปลี่ยนชุดเยอะมาก

"น่าจะสอง หรือสาม ไปถามสไตส์ลิสต์เอาเองเว้ย! แต่ไม่นานหรอกไม่ต้องห่วง นัดใครไว่ล่ะ?"

"ร้านสะดวกซื้อครับ"

"ห้ะ?" ผมหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปเปลี่ยนชุด สรุปมันเหลืออีกสี่ชุดครับ ถ่ายกันให้ตาค้างไปเลย ผมเริ่มถ่ายชุดที่สอง กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ตามด้วยชุดต่อๆ ไป

ทีแรกคิดไว้ว่า ถ้าเสร็จงานแล้วก็จะแวะไปดูวัตถุดิบทำพายเผื่อคนในห้อง ในชมรมด้วย แต่คงไม่ได้แล้วครับ เพราะกว่าจะครบก็เล่นปาไปห้าทุ่มกว่าแล้ว

"ตารางว่างอีกสามวัน พักผ่อนเยอะๆ นะมึง"

"ครับๆ" ผมแยกกับพี่ไฟที่เอารถยนต์มา ส่วนตัวเองก็ขี่มอเตอร์ไซต์กลับบ้านทันที

แต่ระหว่างทางจะกลับถึงบ้าน ผมก็เห็นร่างคุ้นตาที่เดินอยู่คนเดียวตรงฟุตบาทแถวนั้น

"ต้า.."

"....พี่บอส.....ฮึก...."

หมับ

"พี่บอส ฮึก...ฮึก..." แรงกอดรัดจากอีกคนทำให้ผมเจ็บตัวไปหมด แต่มันยิ่งกว่านั้นคือ ใจที่เจ็บกว่าทุกครั้งพอเห็นว่าน้องร้องไห้....

ต้าที่เคยเย้อยิ่ง เย็นชา ดูถูกคนไม่กี่วันก่อนหายไป...กลายเป็นน้องต้า คนที่เปราะบาง และ น่าถนุทนอมเหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งแรก...

"ต้า"

"มันหลอกต้า ฮึก...ไอ้เลวนั่น ฮื้ออออ!!!" ผมลูบหัวคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ แล้วถอดเสื้อคลุมหนังของผมให้น้องสวมเพราะตัวน้องยังเป็นชุดพละ ซึ่งชุดพละของโรงเรียนผมมันทั้งบาง แถมกางเกงยังเป็นขาสั้นอีก

"ไม่ต้องร้องแล้ว กลับบ้านเถอะนะครับ"

"ผม...ไม่อยากกลับ..." ผมชะงักเมื่อน้องพูดแบบนั้น

"แล้วจะไปไหนครับ"

"ผมไม่รู้"

"แต่นี่มันดึกแล้ว เราต้องพักผ่อน ไปห้องพี่มั้ย?" ผมเสนอเพราะขี่รถอีกไม่กี่นาทีก็ถึง อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้หวังจะทำอะไรน้องหรอกครับ....เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน หึ คิดแล้วก็เจ็บดีครับ

"ผม ไม่....ไม่ไป..." น้องผลักตัวเองออกจากอกผมแล้วถอดเสื้อคลุมยื่นมาให้ผม

"อย่าทำเหมือนผมอ่อนแอ...."

"ต้า..."

"เอาไปเถอะ แล้วคิดว่าวันนี้ไม่ได้เจอผม" ผมรับเสื้อที่ถูกยัดใส่มือมาถือไว้ น้องปาดน้ำตาออกแรงๆ ก่อนจะวิ่งออกไป แต่

หมับ

"ต้าคือต้า....ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไร ต้าก็คือต้า...เป็นต้า...ที่พี่รัก"

"อึก...ฮึก..." ไหล่บางที่สั่นเล็กหน่อยทำให้ผมรู้ว่าน้องร้องไห้ แขนเรียวที่ผมขว้าไว้พยายามชักออก แต่เพราะผมจับไว้แน่นจนในที่สุดน้องก็ยอมอยู่นิ่งๆ

"อย่า...ฮึก...ให้ผมต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้..."

"...!!!"

"อย่ามายุ่งกับต้า ต้าไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน ต้าไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนตอนนั้น!!"

แววตาที่ฉายออกมาจากคนตรงหน้ามันทั้งเจ็บปวดและ....ทรมาน น้องลงไปนั่งร้องไห้กับฟุตบาทโดยที่มือข้างหนึ่งยังมีผมจับไว้..

"พี่รู้แล้ว...รู้ตั้งนานแล้ว..."

เรื่องที่น้องเคยผ่านมือใครมาบ้าง...แต่ผมไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นเพื่อนของผม...ตอนที่ผมรู้ ผมก็ฟังมาจากหลายคน เพื่อนในห้องก็เอารูป เอาหลักฐานมาบอกว่าเจอน้องกับคนอื่น แต่ผมพยายามมองไม่เห็นเพราะผมไม่ได้รักน้องที่น้องบริสุทธิ์...แต่รักที่น้อง...รักผม..

จนวันนั้น...วันที่ผมได้ยินต้ากับไอ้โก้คุยกัน หึ...ทั้งเจ็บที่โดนสายตาที่เคยหวานดูถูก...และเจ็บที่โดนหักหลัง...แต่แล้วไงล่ะ...ต้าก็คือต้า ไม่ว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างไร...ต้าก็คือคนที่ผมรัก

"ไปห้องพี่เถอะ...ขอร้องล่ะ..."

ผมมองคนตัวเล็กที่นอนหลับกลางเตียง มันเป็นภาาพเคยชิ้นสำหรับผมเพราะน้องมานอนกับผมบ่อยๆ แต่เพราะไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนทำให้คืนนี่น้องต้องใส่ชุดผมนอนไปก่อน

"พี่ต้องทำยังไง...ถึงจะได้เรากลับคืนมา..."

"อือ..." เสียงครางเพราะถูกรบกวนการนอนหลับของน้องค่อยๆ ดังขึ้น ผมลุกจากเตียง จัดการตัวเองก่อนจะนอนลงที่โซฟาข้างๆ กัน

ถ้าหากนี่จะเป็นโอกาสให้ผมได้น้องคืนกลับมา....ผมต้องทำยังไง...

เช้านี้ผมตื่นมาเช้ากว่าปกติเพราะต้องทำอาหารเช้าให้ต้าทาน ต้าไม่ค่อยทานอาหารสำเร็จรูป ผมเลยทำอะไรง่ายๆ อย่างข้าวผัดไว้ให้

"พี่บอส"

"อ้าวต้า^^"

"...." ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เวลาที่ผมทุกข์ผมจะคิดว่ามันเป็นแค่บททดสอบของผมกับน้อง...ใช่...แค่ลืมมันไป เริ่มต้นใหม่ก็พอ

"หยุด..."

"...!?"

"หยุดเรื่องที่กำลังคิดเถอะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้"

ปึก

เหมือน...จะไม่ได้จริงๆ สินะ...ยังไงซะ เรื่องของพวกเราก็จบแล้ว ผมคง...ไม่ต้องแก้ไขมันอีกแล้ว หึ...

"งั้นหรอ งั้นพี่ขอถามอะไรหน่อยซิ".....ถาม...ให้ตัวเองเจ็บใจ

"เลิกรักพี่ ไปตั้งแต่ตอนไหน..." ผมนั่งลงที่โต๊ะอาหารข้างหน้ามีข้าวผัดส่งกลิ่นหอม แต่มันกลับไม่ได้ชวนให้น่ากินในเวลานี้ น้องเงียบไปสักพักก่อนจะตอบคำถามที่ทำให้ผมแถบหลุดสะอื้นออกมา...

"ไม่เคยเลยตั้งหาก...ตั้งแต่วันแรก..จนถึงตอนนี้ ต้าไม่เคยรักพี่บอสเลยต่างหาก"

ผมหลับตาเพื่อไม่ให้หยาดน้ำใสมันไหลออกมา

แล้วทำไม...ถึงมาทำให้ผมรักตั้งแต่วันนั้น...

"แล้วผม ก็มีคนที่ชอบแล้ว...."

"งั้นหรอ ไม่เป็นอะไร กินเถอะจะได้ไปเรียนกันครับ"

"เราสองคนไม่ควรจะมาเจอกัน"

"พี่รักต้า"

"...!!!!"

"ไม่ว่าต้าจะพูดยังไง พี่ก็ยังยืนยันคำเดิม...พี่รักต้า...อึก..."

ปัง!

"นี่!!!"

ไม่ไหวแล้ว...ผมทนมองหน้าน้องไม่ไหวแล้ว...ทำไมผมถึงได้...รักเขามากมายขนาดนี้...

"นี่!! นี่!!!"

ปัง ปัง ปัง

"พี่บอส!!!"

เสียงทุบประตูห้องน้ำไม่ได้ทำให้ผมมีสติ ข้างหน้าผมคือกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพของผมออกมา...ภาพผู้ชายคนหนึ่งที่ร้องไห้จนขยะแขยงตัวเอง...

"ผมจะกลับบ้าน! แล้วถือสะว่าเราไม่ได้เจอกัน"

สิ้นเสียงน้อง ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องปิดดังปัง ความอดกลั้นของผมสิ้นสุดลงทันที...

ความสัมพันธ์ของเรา...ไม่มีทางกลับคืนมาได้อีกครั้ง

"ทำไม....ทั้งที่พี่รักเรา....มากขนาดนั้นแท้ๆ..."

พอกันที...มันไม่มีทางกลับคืนมาได้อีกครั้ง...หัวใจของผมก็เช่นกัน...มันไม่มีทางประกอบเข้าหากันได้อย่างสมบูรณ์...

"อึก.....ความรัก...มันก็แค่ความเพ้อเจ้อ...ไม่มีอยู่จริงซินะ..."

ใช่...ความรักมันไม่มีอยู่จริง..

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...





"อารมณ์ดีนะมึง ไปทำไรมาวะ?" พี่ไฟทักเมื่อผมถ่ายแบบชุดแรกเสร็จ ผมหยักไหล่ไม่ตอบจนพี่มันต้องตบหัวเบาๆ

"เหลืออีกกี่ชุดครับ" ผมถาม ตอนนี้เวลาเกือบสามทุ่มแล้ว งานถ่ายแบบของผมวันนี้เป็นถ่ายเดี่ยวโปรโมทครีมยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งมันต้องเปลี่ยนชุดเยอะมาก

"น่าจะสอง หรือสาม ไปถามสไตส์ลิสต์เอาเองเว้ย! แต่ไม่นานหรอกไม่ต้องห่วง นัดใครไว่ล่ะ?"

"ร้านสะดวกซื้อครับ"

"ห้ะ?" ผมหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปเปลี่ยนชุด สรุปมันเหลืออีกสี่ชุดครับ ถ่ายกันให้ตาค้างไปเลย ผมเริ่มถ่ายชุดที่สอง กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ตามด้วยชุดต่อๆ ไป

ทีแรกคิดไว้ว่า ถ้าเสร็จงานแล้วก็จะแวะไปดูวัตถุดิบทำพายเผื่อคนในห้อง ในชมรมด้วย แต่คงไม่ได้แล้วครับ เพราะกว่าจะครบก็เล่นปาไปห้าทุ่มกว่าแล้ว

"ตารางว่างอีกสามวัน พักผ่อนเยอะๆ นะมึง"

"ครับๆ" ผมแยกกับพี่ไฟที่เอารถยนต์มา ส่วนตัวเองก็ขี่มอเตอร์ไซต์กลับบ้านทันที

แต่ระหว่างทางจะกลับถึงบ้าน ผมก็เห็นร่างคุ้นตาที่เดินอยู่คนเดียวตรงฟุตบาทแถวนั้น

"ต้า.."

"....พี่บอส.....ฮึก...."

หมับ

"พี่บอส ฮึก...ฮึก..." แรงกอดรัดจากอีกคนทำให้ผมเจ็บตัวไปหมด แต่มันยิ่งกว่านั้นคือ ใจที่เจ็บกว่าทุกครั้งพอเห็นว่าน้องร้องไห้....

ต้าที่เคยเย้อยิ่ง เย็นชา ดูถูกคนไม่กี่วันก่อนหายไป...กลายเป็นน้องต้า คนที่เปราะบาง และ น่าถนุทนอมเหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งแรก...

"ต้า"

"มันหลอกต้า ฮึก...ไอ้เลวนั่น ฮื้ออออ!!!" ผมลูบหัวคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ แล้วถอดเสื้อคลุมหนังของผมให้น้องสวมเพราะตัวน้องยังเป็นชุดพละ ซึ่งชุดพละของโรงเรียนผมมันทั้งบาง แถมกางเกงยังเป็นขาสั้นอีก

"ไม่ต้องร้องแล้ว กลับบ้านเถอะนะครับ"

"ผม...ไม่อยากกลับ..." ผมชะงักเมื่อน้องพูดแบบนั้น

"แล้วจะไปไหนครับ"

"ผมไม่รู้"

"แต่นี่มันดึกแล้ว เราต้องพักผ่อน ไปห้องพี่มั้ย?" ผมเสนอเพราะขี่รถอีกไม่กี่นาทีก็ถึง อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้หวังจะทำอะไรน้องหรอกครับ....เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน หึ คิดแล้วก็เจ็บดีครับ

"ผม ไม่....ไม่ไป..." น้องผลักตัวเองออกจากอกผมแล้วถอดเสื้อคลุมยื่นมาให้ผม

"อย่าทำเหมือนผมอ่อนแอ...."

"ต้า..."

"เอาไปเถอะ แล้วคิดว่าวันนี้ไม่ได้เจอผม" ผมรับเสื้อที่ถูกยัดใส่มือมาถือไว้ น้องปาดน้ำตาออกแรงๆ ก่อนจะวิ่งออกไป แต่

หมับ

"ต้าคือต้า....ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไร ต้าก็คือต้า...เป็นต้า...ที่พี่รัก"

"อึก...ฮึก..." ไหล่บางที่สั่นเล็กหน่อยทำให้ผมรู้ว่าน้องร้องไห้ แขนเรียวที่ผมขว้าไว้พยายามชักออก แต่เพราะผมจับไว้แน่นจนในที่สุดน้องก็ยอมอยู่นิ่งๆ

"อย่า...ฮึก...ให้ผมต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้..."

"...!!!"

"อย่ามายุ่งกับต้า ต้าไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน ต้าไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนตอนนั้น!!"

แววตาที่ฉายออกมาจากคนตรงหน้ามันทั้งเจ็บปวดและ....ทรมาน น้องลงไปนั่งร้องไห้กับฟุตบาทโดยที่มือข้างหนึ่งยังมีผมจับไว้..

"พี่รู้แล้ว...รู้ตั้งนานแล้ว..."

เรื่องที่น้องเคยผ่านมือใครมาบ้าง...แต่ผมไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นเพื่อนของผม...ตอนที่ผมรู้ ผมก็ฟังมาจากหลายคน เพื่อนในห้องก็เอารูป เอาหลักฐานมาบอกว่าเจอน้องกับคนอื่น แต่ผมพยายามมองไม่เห็นเพราะผมไม่ได้รักน้องที่น้องบริสุทธิ์...แต่รักที่น้อง...รักผม..

จนวันนั้น...วันที่ผมได้ยินต้ากับไอ้โก้คุยกัน หึ...ทั้งเจ็บที่โดนสายตาที่เคยหวานดูถูก...และเจ็บที่โดนหักหลัง...แต่แล้วไงล่ะ...ต้าก็คือต้า ไม่ว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างไร...ต้าก็คือคนที่ผมรัก

"ไปห้องพี่เถอะ...ขอร้องล่ะ..."

ผมมองคนตัวเล็กที่นอนหลับกลางเตียง มันเป็นภาาพเคยชิ้นสำหรับผมเพราะน้องมานอนกับผมบ่อยๆ แต่เพราะไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนทำให้คืนนี่น้องต้องใส่ชุดผมนอนไปก่อน

"พี่ต้องทำยังไง...ถึงจะได้เรากลับคืนมา..."

"อือ..." เสียงครางเพราะถูกรบกวนการนอนหลับของน้องค่อยๆ ดังขึ้น ผมลุกจากเตียง จัดการตัวเองก่อนจะนอนลงที่โซฟาข้างๆ กัน

ถ้าหากนี่จะเป็นโอกาสให้ผมได้น้องคืนกลับมา....ผมต้องทำยังไง...

เช้านี้ผมตื่นมาเช้ากว่าปกติเพราะต้องทำอาหารเช้าให้ต้าทาน ต้าไม่ค่อยทานอาหารสำเร็จรูป ผมเลยทำอะไรง่ายๆ อย่างข้าวผัดไว้ให้

"พี่บอส"

"อ้าวต้า^^"

"...." ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เวลาที่ผมทุกข์ผมจะคิดว่ามันเป็นแค่บททดสอบของผมกับน้อง...ใช่...แค่ลืมมันไป เริ่มต้นใหม่ก็พอ

"หยุด..."

"...!?"

"หยุดเรื่องที่กำลังคิดเถอะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้"

ปึก

เหมือน...จะไม่ได้จริงๆ สินะ...ยังไงซะ เรื่องของพวกเราก็จบแล้ว ผมคง...ไม่ต้องแก้ไขมันอีกแล้ว หึ...

"งั้นหรอ งั้นพี่ขอถามอะไรหน่อยซิ".....ถาม...ให้ตัวเองเจ็บใจ

"เลิกรักพี่ ไปตั้งแต่ตอนไหน..." ผมนั่งลงที่โต๊ะอาหารข้างหน้ามีข้าวผัดส่งกลิ่นหอม แต่มันกลับไม่ได้ชวนให้น่ากินในเวลานี้ น้องเงียบไปสักพักก่อนจะตอบคำถามที่ทำให้ผมแถบหลุดสะอื้นออกมา...

"ไม่เคยเลยตั้งหาก...ตั้งแต่วันแรก..จนถึงตอนนี้ ต้าไม่เคยรักพี่บอสเลยต่างหาก"

ผมหลับตาเพื่อไม่ให้หยาดน้ำใสมันไหลออกมา

แล้วทำไม...ถึงมาทำให้ผมรักตั้งแต่วันนั้น...

"แล้วผม ก็มีคนที่ชอบแล้ว...."

"งั้นหรอ ไม่เป็นอะไร กินเถอะจะได้ไปเรียนกันครับ"

"เราสองคนไม่ควรจะมาเจอกัน"

"พี่รักต้า"

"...!!!!"

"ไม่ว่าต้าจะพูดยังไง พี่ก็ยังยืนยันคำเดิม...พี่รักต้า...อึก..."

ปัง!

"นี่!!!"

ไม่ไหวแล้ว...ผมทนมองหน้าน้องไม่ไหวแล้ว...ทำไมผมถึงได้...รักเขามากมายขนาดนี้...

"นี่!! นี่!!!"

ปัง ปัง ปัง

"พี่บอส!!!"

เสียงทุบประตูห้องน้ำไม่ได้ทำให้ผมมีสติ ข้างหน้าผมคือกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพของผมออกมา...ภาพผู้ชายคนหนึ่งที่ร้องไห้จนขยะแขยงตัวเอง...

"ผมจะกลับบ้าน! แล้วถือสะว่าเราไม่ได้เจอกัน"

สิ้นเสียงน้อง ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องปิดดังปัง ความอดกลั้นของผมสิ้นสุดลงทันที...

ความสัมพันธ์ของเรา...ไม่มีทางกลับคืนมาได้อีกครั้ง

"ทำไม....ทั้งที่พี่รักเรา....มากขนาดนั้นแท้ๆ..."

พอกันที...มันไม่มีทางกลับคืนมาได้อีกครั้ง...หัวใจของผมก็เช่นกัน...มันไม่มีทางประกอบเข้าหากันได้อย่างสมบูรณ์...

"อึก.....ความรัก...มันก็แค่ความเพ้อเจ้อ...ไม่มีอยู่จริงซินะ..."

ใช่...ความรักมันไม่มีอยู่จริง..

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...