พรากครั้งที่ 4

ผมเดินนำน้องมิ๊กซ์มาที่ตึก 7อย่างที่บอก พอดีตอนที่ผมกำลังจะกลับบ้านผมเดินผ่านแล้วได้ยินน้องพูดว่าอยากเข้าชมรมพอดี คงจะกลัวตามที่เล่าต่อๆ กันมาที่ว่าตึก 7มีผีบ้าง นั่นนี่เลยไม่กล้าไป

"อ้าวไปบอส ใครวะ?" เพื่อนผมที่อยู่ชมรมบาสมันทัก

"น้องกู....อย่ายุ่งนะ เด็กในชมรม" มันพยักหน้าแล้วบอกว่าจะเตือนเด็กในชมรมมันให้

ที่จริงชมรมมันค่อนข้างหัวร้อนทั้งชมรมเลยครับ ยิ่งมีไอ้โก้เป็นประธานยิ่งได้ใจ

"ไม่ต้องกลัวพี่บอกเพื่อนพี่แล้ว วันหลังมาคนเดียวได้เลย"

"ครับ..." ถึงจะรับคำ แต่สองมือที่บีบเข้าหากันแน่นมันก็ทำให้ผมรู้ว่าน้องกลัวอยู่ดี

"หรือถ้าไม่กล้าก็รอพี่หน้าตึกหกก็ได้ เดี๋ยวพี่เข้ามาด้วย"

"ไม่...เป็นอะไรครับ..."

ผมถอนหายใจที่น้องพูดอยาก เอาเถอะ แล้วแต่แล้วกันใช่ว่าผมจะได้มาทุกวันซะหน่อย ผมเดินนำไปที่ชั้นสอง ชั้นนี้เป็นของชมรมถ่ายภาพทั้งชั้น เพราะไม่มีใครมาใช้ เราเลยมีห้องทำกิจกรรมกันเยอะ ผมพาน้องไปในห้องที่เอาไว้ติดต่องาน และวางเอกสาร

"อ้าวไอ้บอส...อ้าว น้องเมื่อวานนี่หว่า" ไอ้พีทัก มันเองก็อยู่ชมรมเดียวกันครับ เรียกได้ว่าอยู่กันทั้งแก๊งค์นี่แหละ

"น้องจะสมัครชมรม"

"เห้ย จริงอ่ะ งี้ม.4 เราก็มีสมาชิกสองคนแล้วดิ" สองคนหรอ....ใครวะ?

"เมื่อกี้มีเด็กผู้ชายมาสมัครอ่ะ ชื่อ...ชื่อ...เออกูลืมล่ะ เดี๋ยวน่าจะเจอกันพรุ่งนี้ มาลงชื่อเลยน้องๆ"

"ครับ" น้องไปลงชื่อ แล้วก็นั่งคุยกับไอ้พีอยู่สักพัก วันนี้ทั้งห้องมีแค่ผม กับไอ้พี คนอื่นๆ มันออกไปแนะนำชมรมตามห้องเรียนน้องๆ อยู่ น้องมิ๊กซ์ก็นั่งฟังไอ้พีมันเล่าอย่างเดียว

จนผ่านไปประมาณชั่วโมงได้ น้องก็ขอตัวกลับ ซึ่งมันเป็นเวลาที่ผมจะต้องกลับไปเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายแบบในรอบดึกเหมือนกัน

"กูไปแล้วนะมีงานต่อ มิ๊กซ์กลับด้วยกันมั้ย?"

"ผมนั่งรถก็ได้ครับ"

"เอางั้นหรอ งั้นแยกกันข้างล่างแล้วกัน กูไปแล้วนะ ไว้เจอกันๆ"

"เออๆ"

ผมกับน้องเดินลงมาข้างล่าง โรงจอดรถกับทางขึ้นรถประจำทางมันอยู่คนละฝั่งทำให้เราต้องแยกกัน ผมเดินมาทางที่มีมอเตอร์ไซต์จอดอยู่ ปกติผมจะเอารถยนต์มาเพราะต้องรับ ส่งน้องต้า...ประจำ แต่...นั่นแหละครับ พอทุกอย่างมันเปลี่ยนผมก็ขี่มอเตอร์ไซต์แบบที่ผมชอบ ผมว่ามันสะบายดี อีกอย่าง เวลาโดนโบกก็ไม่เสี่ยงเรื่องโดนจับใบขับขี่ด้วย ตอนขับรถยนต์นะเสียวตลอด...

ผมขึ้นคล่อมรถมอเตอร์ไซต์รุ่นที่วัยรุ่นกำลังฮิต จัดการใส่หมวกให้เรียบร้อยแล้วขี่ออกมาหน้าโรงเรียน แต่เพราะจากทางโรงจอดรถจะไปหน้าโรงเรียนมันต้องไปทางที่จะไปรถประจำทาง ผมเลยเห็น....มิ๊กซ์ที่นั่งตรงป้ายรถเมย์ใกล้ๆ โรงเรียน

เวลานี้บางคนก็เลิกเรียนแล้ว บางคนก็ยังเรียนอยู่ รอบตัวน้องมีเด็กอยู่ไม่กี่คนกำลังรอรถ แถมช่วงเวลานี้รถก็ไม่ค่อยมีด้วย ยิ่งบ่ายๆ แดดร้อนๆ แบบนี้ทำเอาน้องหน้าแดงมากขนาดผมอยู่ไกลๆ ยังเห็นชัดเลย

"มิ๊กซ์..." ผมถอดหมวกกันน็อคแล้วเรียก น้องหันมามองตาโตอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกจนผมขำ

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวรถก็มา"

"มาเถอะ ร้อนไม่ใช่หรอ พี่มีหมวกไม่ต้องกลัว"

"แต่"

"เดี๋ยวพี่ไปส่งครับ" ผมพูดเพราะหน้าน้องตอนนี้มันแดงมากขึ้นกว่าเดิม น้องตัดสินใจตกลงพยักหน้า แล้วเดินมาหาผม ผมยื่นหวกกันน็อคที่ซื้อมาคู่กันให้

"พี่..." พอผมหันไปมองก็เห็นว่าน้องยังไม่ได้ใส่หมวก

"ผมไม่เคยใส่..." น้องบอกแล้วก้มหน้าลงอย่างอายๆ หมวกกันน็อคของผมมันก็ใส่ยากด้วยแหละนะ น้องก็ดูท่าจะเป็นลูกคุณหนูด้วย

"มา..." ผมหันกลับไปสวมหมวกให้อีกคนก่อนจะใส่ล็อคให้ แต่เพราะว่ามันใส่ยากอย่างที่บอกเลยทำให้ผมต้องยื่นหน้าเข้าไปดูมันใกล้ๆ ว่าลงล็อครึยัง

"เป็นไข้หรือเขิน?" ผมถามเมื่อเงยหน้าขึ้นมาหลังจากใส่หมวกให้น้องเสร็จ มิ๊กซ์หน้าแดงรามมาถึงหูจนผมอดแซวไม่ได้....แต่พอพูดไป ปฏิกิริยา แบบนั้นทำให้ผมหลุดยิ้ม...น้องตาโตตอนผมถาม แล้วก้มปิดหน้าด้วยฝ่ามือ

"ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น จับดีๆ นะพี่ขับเร็ว"

"ครับ..." แรงดึงตรงชายเสื้อทำให้ผมที่กำลังจะบิดต้องชะงัก...ก็บอกให้จับดีๆ ผมขับรถเร็วจะตาย...อย่างนี้มันหน้าแกล้งชะมัด

บึ้นนน!!!!

"อ๊าา!!!"

หมับบบ!!!

ผมผ่อนคันเร่งให้เบาลงเพื่อให้รถช้ากว่าตอนออกตัวเมื่อได้สิ่งที่สมใจ น้องตกใจที่จู่ๆ ผมก็บิดออกมาไม่ได้ดูรถ ดูอะไรจนคว้ากอดเอวผมไว้แน่น....จนตอนนี้ก็ยังไม่ปล่อย..

"ฮึก..." เวร...สะอื้นเฉยเลย...

"เห้ย พี่แกล้งเล่น มิ๊กซ์" มือที่กำเสื้อผมตรงข้างหน้ามันแน่นขึ้นกว่าเดิม น้องไม่ปล่อยแรงดึงเลยสักนิด ยิ่งตอนที่ผมเลี้ยวแรงดึงมันยิ่งมากขึ้น

"พี่ไม่ขับเร็วแล้ว โอเคนะ"

"ฮึก...."

ไม่โอเคซินะ

ผมผ่อนคันเร่งอีก จากหกสิบ เหลือ สี่สิบ และสามสิบกว่าๆ....ซื้อมาครึ่งแสน..ขี่ ครึ่งพัน...โธ่ พอผมค่อยๆ ผ่อนแรงมือที่ดึงเสื้อผมไว้ก็ผ่อนแรงดึงตามกัน ผมขี่มาทางบ้านน้องตามที่จำได้เรื่อยๆ จนผ่านไปครึ่งทาง น้องเริ่มปล่อยมือจากการรัดทั้งเองเป็นจับช่วงเอวผมแทน

"ทำไมถึงอยากเข้าชมรมถ่ายภาพล่ะ" ผมถามเพราะมันเงียบ อีกอย่างพอขี่ช้าแบบนี้มันเลยทำให้น่าเบื่อสำหรับผม

"คือ...ผมชอบถ่ายรูปครับ"

"งั้นหรอ อยากเป็นประธานชมรมบ้างมั้ย?"

"ไม่ครับ ไม่"

"ทำไม?"

"ผม...ไม่เหมาะ" แรงบีบเสื้อของผมมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ผมมองถนนเบื้องหน้าที่คิดว่าน่าเบื่อแล้วถอนหายใจ

"เห้อ....ทำไมคิดแบบนั้น เอาเถอะค่อยๆ เรียนรู้ไป"

"ครับ"

"แถวนี้ร้านขนมเยอะเนอะ" ผมหาเรื่องชวนคุยตามฉบับคนเข้ากับคนง่าย (?) สองข้างทางของถนนเต็มไปด้วยร้านเบเกอร์รี่ เค้ก คาเฟ เยอะแยะแถมยังส่งกลิ่นหอมอีก วันนั้นที่มามันค่อนข้างดึก ร้านแถวนี้ก็ปิดหมดเลยไม่เห็น

"ครับ มีแต่ร้านอร่อยๆ"

"เช่น"

"ร้านตรงหน้าฝั่งนั้น.....นั่นครับ"

"อย่าปล่อยมือซิ!" ผมดุไปเมื่ออีกคนปล่อยมือไปชี้ร้านขนมให้ผมดู ผมจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าเป็นคนอื่นทำ แต่เพราะน้องที่กลัวขนาดนี้ ไหนจะผมก็เริ่มเพิ่มคันเร่งอีกทำให้ชั่วแวบนั้นผมคิดอะไรแปลกๆ ขึ้นมา...ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่า...

"...."

"มันอันตราย อย่าทำแบบนี้นะ"

"ครับ..."

"เราพูดได้คำเดียวหรอ?"

"...." ทีนี้น้องไม่ตอบ แล้วก็เงียบไปเลยทำเอาผมรู้สึกผิดที่ไปดุน้อง

"พี่แค่เป็นห่วง เราคงไม่ค่อยได้ขึ้นมอ'ไซต์ พี่เองก็ขับเร็ว ถ้าปล่อยมือกลัวจะหงายท้องไป"

"เข้าใจแล้วครับ"

"แล้วทำไมร้านนั้นถึงอร่อย ไปกินบ่อยหรอ?"

"ครับ มีเค้กใหม่ๆ มาทุกเดือน แต่ที่อร่อยสุดคงเป็นเค้กชาเขียว"

"มิ๊กซ์ชอบหรอ?"

"ใช่ครับ เค้กชาเขียวร้านนั้นอร่อยมากๆ" คงจะอร่อยมากจริงๆ เพราะเสียงน้องตอนพูดมันดูจะร่าเริงขึ้นมา แต่ผม...ไม่ชอบชาเขียวนี่ซิ

"แล้วมีอย่างอื่นบ้างมั้ยนอกจากเค้กชาเขียว"

"มีครับ! มีชาเขียวปั่น ไอติมชาเขียว....มีพายครีมชาเขียวด้วย" คงไม่ได้ชอบแค่เค้กชาเขียวใช่มั้ย น้องพูดออกมาไม่หยุดจนผมเผลอยิ้มที่น้องพูดอย่างอื่นบ้างนอกจาก ครับ ครับ แบบนั้น

"แต่..."

"...?"

"ผมไม่ค่อยได้กินพายครีมชาเขียวเลย ไปกี่รอบก็หมด ตั้งแต่อยู่มาก็ได้กินครั้งเดียว"

"อยากกินหรอ" ผมถาม

"ครับ"

"เดี๋ยววันหลังทำมาให้กินที่ชมรม"

"..!!!!" เห็นอย่างนี้ผมก็ทำอาหาร ขนมได้พอตัวเลยนะครับ ไม่อยากจะโม้

"เอ้าถึงแล้ว มาเดี๋ยวถอดให้" ผมยื่นหน้าไปหามิ๊กซ์เหมือนเดิมแล้วจัดการถอดหมวกให้ พอคิดว่าคงได้เห็นใบหน้าแดงๆ ที่คงจะเขินก็ทำผมอดยิ้มไม่ได้ แต่พอเงยหน้าขึ้นมา

"..."

เพล้ง

หน้าผมแตกนี่เองแหละครับ..

นอกจากน้องมิ๊กซ์จะไม่ยิ้ม ไม่มีอาการหน้าแดงยังจ้องผม คิ้วขมวดอีกด้วย....หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่านะผม.....

**

อย่าคิดเผลอใจง่ายๆ นะ....ไม่งั้นใจกูคงเจ็บอีก...

​

"เรื่องเค้ก..."

"ไว้ถ้าว่างจะทำให้ เอาล่ะพี่ต้องไปทำงานแล้ว แล้วถ้าจะไปชมรมเองก็ไปได้เลยนะ พี่กำชับชมรมบาสแล้ว คงไม่มีใครกล้ายุ่ง"

"..."

"ไปนะครับ"

"ขอบคุณนะครับ" น้องยกมือไหว้

แหมะ...

"อือ อย่าตากแดดหน้าแดงอีกล่ะ" ผมลูบหัวน้องเบาๆ แล้วหันกลับมาออกตัวจากตัวนี้ไป

จะว่าไป...ผมก็ไม่ได้ทำพายนานแล้วแหะ

ถ้างานเสร็จเร็วแวะไปดูวัตถุดิบสักหน่อยก็ดี....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...