พรากผู้เยาว์ เวอร์ชั่น 1

ความรัก...แท้จริงแล้ว...มันคืออะไร...

ผมในตอนนั้น...ทำไมถึงได้ศรัทธาในความรักกันนะ...หรือเพราะ....เรื่องในตอนนั้น

"ฮึก ฮื้ออออ คุณคะ....ฮื้ออออ....." ผมมองแม่ที่ร้องไห้หลั่งน้ำตาไม่หยุดในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ข้างหน้าผมเป็นรูปผู้ชายที่ผมรัก.....ในตอนนั้น....ผมอายุเพียงแค่เก้าขวบ พ่อของผมก็เสียไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์....

ผมไม่ร้องไห้ในงาน....ไม่รู้ซิ....น้ำตามันไม่ไหลออกมาให้คนอื่นได้เห็น อาจจะเพราะพ่อ....ที่เสียไปนั้น...ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของผมหรือเปล่า?

"แกดูซิ.....นี่มันผ่านมาสามวันแล้วนะ เด็กนั่นยังปั้นหน้านิ่งอยู่ได้ เด็กอะไรกัน...ไร้หัวใจสิ้นดี...!"

เพื่อนสนิทคนหนึ่งของแม่ผมพูด ผมก้มหน้าลงไม่อยากสู้หน้ากับใคร แค่เพราะผมไม่ร้องไห้เหมือนเด็กคนอื่น....มันไม่ได้หมายความว่าผมไม่เสียใจสักหน่อย..

ช่างเถอะ

พูดไปจะมีใครมาสนใจ....

"ฮึก...." แต่สุดท้ายแล้ว....ผมก็กลั้นเสียงสะอื้นไม่ได้อยู่ดี...

ร่างของพ่อเลี้ยงที่ผมรักถูกเผาไปแล้ว แม่ของผมร้องไห้จนหลับไป....ส่วนผมในตอนนี้....ก็เดินออกมาจากกลุ่มคนในงานศพอย่างเงียบๆ เพราะทนไม่ไหวกับสายตาแปลกๆ ของคนอื่น...

"พี่ชาย...."

"อึก!" ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมาสกิดจากด้านหลัง สองมือรีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ตรงหน้าผมคือเด็กผู้หญิงผมสั้นละต้นคอ

"มะ มีอะไร"

"พี่ชาย ร้องไห้...." นิ้วป้อมๆ ชี้มาที่หน้าของผม ผมตาโตตกใจเมื่อมีคนรู้ว่าผมร้องไห้ จึงรีบไปล้างหน้าเพื่อหวังล้างคราบน้ำตาให้หมด แต่ยังมิวาย เด็กคนนั้นก็วิ่งตามผมมา และการกระทำของผมทำให้เด็กคนนั้นหัวเราะหน่อยๆ

"น้องมาจากไหน?" ผมถามเพราะเขาไม่ได้ใส่ชุดดำ คงไม่ได้มางานของพ่อผม

"ทางนู้น!" เด็กผู้หญิงคนนั้นชี้ไปทางขวามือตัวเอง ก่อนจะชักมือกลับมา...และชี้ไปทางซ้าย

"ทางนั้น....ไม่....ทาง...ทาง...อ๋อ! ทางบ้านเค้า!" น้องพูดไปด้วยความลังเลก่อนจะบอกไปว่า มาจากบ้าน...แล้วมันที่ไหนล่ะ!?

"แล้วพ่อแม่อยู่ไหน ทำไมอยู่คนเดียว"

"ป๊า ม๊า ไปซื้อของ เค้าออกมาหาเพื่อน"

"เพื่อน? เพื่อนที่ไหน?" พอผมถาม จู่ๆ น้องก็เริ่มเบะ แล้วทำท่าจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่ร้อง

"เค้า....ไม่มีเพื่อน...ฮึก...เค้าอยากมีเพื่อน..." ผมยิ้มเอ็นดูน้องแล้วยกมือลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยน...

ความบริสุทธิ์ของเด็กคนนี้...คือเขาต้องการแค่เพื่อนเท่านั้น...

"กลับบ้านเถอะ พี่ไปส่งมั้ย?"

"เค้า กับเองได้"

"แต่....เรากำลังหาเพื่อนอยู่ใช่มั้ย?"

"อื้อ!"

"งั้น ให้พี่ชายเป็นเพื่อนกับเราได้มั้ยครับ?"

"จริงหรอ! จะเป็นเพื่อนกับเค้าหรอ! เย้ๆๆ"

น้องทำท่าดีอกดีใจชูแขนไปมาอย่างร่าเริงจนผมเองก็อดยิ้มตามไม่ได้...

เลยลืมความทุกข์ใจที่ทำให้ผมต้องร้องไห้ออกไปหมด...

"งั้น ให้เพื่อนคนนี้ไปส่งเราที่บ้านได้มั้ย?"

"ได้เลย!!" ว่าจบ มือเล็กนุ่มนั่นก็คว้าหมับมาที่มือของผมแล้วออกแรงดึง ผมเดินตามคนตัวเล็กกว่าไปตามทางเรื่อยๆ ฟังเสียงเล็กแหลมร้องเพลงที่ทั้งเพี้ยน ทั้งผิด แถมยังไม่ชัดอีกต่างหาก..

แต่ไม่รู้ทำไม....มันถึงได้น่าฟังขนาดนั้น...

"บ้านเค้าหลังนี้ๆ" พอมาถึงหมู่บ้านใกล้ๆ น้องก็หยุดลงแล้วชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งที่มีคุณลุงสวนอยู่ พอลุงเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจรีบวิ่งออกมาทางพวกเรา

"คุณหนู! คุณหนูหายไปไหนมาครับ!....คุณนายเป็นห่วงแทบแย่"

คงจะเป็นบ้านเด็กคนนี้จริงๆ น้องวิ่งเข้าหาคุณลุงคนสวน พูดเจี๊ยวจ้าวอย่างอารมณ์ดี

"ขอบคุณนะหนูที่พาน้องมาส่ง ว่าแต่หนูบ้านอยู่ไหน ให้ลุงไปส่งมั้ย?" ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วกล่าวลา จะได้กลับบ้านสักที

"เดี๋ยว!" เด็กน้อยที่อยู่ในการดูแลของคุณลุงวิ่งดุ้กดิ้กมาหาผม ก่อนจะกวักมือยิกๆ ผมย่อตัวลงเพื่อให้ความสูงเท่ากับน้อง ฟังว่าน้องจะพูดอะไร

"พี่ชาย....อย่าร้องไห้อีกนะ"

"...!..."

"แม่บอกว่า ผู้ชายไม่ร้องไห้ให้คนอื่น นอกจากคนที่ตัวเองรัก"

"พี่....ร้องเพราะคนที่พี่รัก....เขาไม่ได้อยู่กับพี่อีกแล้ว" ผมเผลอพูดออกไป ทันทีที่พูดจบ สองแขนป้อมก็โอบกอดคอของผมไว้ น้องซุกหน้าที่ซอกคอผมแล้วพูดเบาๆ

"พี่ชายจะไม่เป็นอะไร...เพราะพี่ชายแข็งแกร่ง เพราะพี่ชายเป็นเพื่อนคนแรกของเค้า^^" น้องละออกมาแล้วยิ้มให้ผมกว้างๆ

"กลับบ้านนะเด็กดี" ผมลูบหัวเขาอีกครั้ง...ลูบหัวเด็กที่ดูจะเข้มแข็งกว่าผม

"จริงด้วย!" น้องที่กำลังจะหันกลับไปทำท่านึกอะไรออก ก่อนจะกระโดดกอดคอผมเหมือนเดิม และ...

จุ๊บ...!!

"..!!!"

"จุ๊บของเค้า จะทำให้พี่ชายจำเค้าไว้ จุ๊บของเค้าจะทำให้พี่ชายเข้มแข็ง เพราะงั้น....ถ้าจะร้องไห้ตอนไหน...มาหาเค้า...เค้าจะจุ๊บแล้วเสกให้มันหายไป..."

"...."

"เค้าไปก่อนนะ มาหาเค้าน้าาา~~"

ผมยืนมองประตูรั้วหลังใหญ่ที่ปิดไปนานแล้ว คำพูดของเด็กผู้หญิงคนนั้นมันดังวนเวียนอยู่ในหัวของผม

...ที่อกข้างซ้าย....มันแปลกๆ บอกไม่ถูก....

"หึ....จุ๊บจะทำให้เข้มแข็ง...." ผมทวนคำพูดแล้วนึกขำ อะไรทำให้เด็กคนน้้นมองโลกในแง่ดีขนาดนี่นะ

บริสุทธิ์จนทำลายไม่ลง...

แล้วอะไรทำให้ผม...ลืมเด็กคนนั้นไม่ลงนะ...

ผมไม่มีโอกาสได้ไปหาเด็กคนนั้นอีกเลยเพราะปัญหาที่บ้าน แม่ของผมล้มป่วยหลังจากวันเผาศพพ่อเลี้ยง ทำให้ต้องเข้าการรักษาที่ต่างจังหวัด ผมเลยเตรียมพร้อมที่จะย้ายบ้าน

แล้ววันนั้น...ก่อนที่ผมจะไป...

"ฮึก ไม่เอา ฮึก ไม่ๆๆๆ"

"เด็กดี...ไม่ร้อง..." ผมลูบหัวเด็กผู้หญิงเบาๆ อย่างอ่อนโยน ผมมาหาที่บ้านและหวังว่า แค่มองประตูบ้านก็พอ....แต่กลายเป็นว่ายังไม่ถึงบ้านเขา เด็กนี่ก็โผล่มาจะให้ผมพาไปเล่นด้วย พอบอกว่าไปไม่ได้...และ จะต้องไปอยู่ที่อื่น เท่านั้นแหละ

"พี่ทิ้งเค้า!"

"...!..."

"ฮึก เหมือนกัน...เหมือนกันทุกคน ทั้งพ่อและแม่...ฮึก ทุกคนทิ้งเค้า...พี่ชายก็ ฮื่อออ ทิ้งเค้า!"

คำพูดที่ออกมาจากเด็กผู้หญิงคนนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บเจียนตายทั้งที่มีชีวิตอยู่...ผมไม่ได้ทิ้งเด็กคนนี้...ผม...ไม่ได้อยากจะไปไหนเหมือนกัน

"พี่...ต้องไปเพราะคนที่พี่รักเขารอพี่อยู่..."

"แล้วเค้า ฮึก เค้าล่ะ...." น้องกอดเอวผมไว้แล้วถาม

"เราก็มีคนที่เรารักอยู่ไม่ใช่หรอ?"

"แต่เค้า

รัก

พี่"

นั่นคือครั้งแรก...ที่ผมได้ยินคำว่า

รัก

ที่มอบให้ผมจากใจจริง...

"แต่พี่ต้องไป แล้วพี่จะกลับมานะ" ผมพูดอะไรออกไป...

"แน่นะ!"

"อะ...อืม!"

ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า...

"เค้าจะรอนะ^^"

แต่อีกฝ่ายก็ยอมตกลงและปล่อยให้ผมเดินออกมา...

ยอมเป็นฝ่ายรอ...รอให้ผมกลับไป...แม้ว่าผมจะไม่ได้กลับไปก็ตาม...

นั่นคือ....ความทรงจำที่ดีที่สุดช่วงวัยเด็กของผม...ความทรงจำของ...ความรัก ในรูปแบบที่บริสุทธิ์...แต่ไม่รู้ทำไม...นานวัน นานวัน ผมกลับลืมมันไป.. และ เติม แทรกความรักแบบใหม่เข้ามาแทน...

"พี่บอส...เราเลิกกันเถอะ"

"ทำไมล่ะเค้ก..." ผมมองหน้าแฟนสาวที่พึ่งคบกันมาได้ไม่กี่เดือน

"ก็พี่งี่เง่า! ตามเค้กไปทุกที่จนเค้กไม่มีเวลาว่างเลย! แล้วอย่าตามเค้กมาอีกนะ!" เค้กเดินหันหลังให้ผมโดยไม่หันกลับมามอง

กี่ครั้งแล้วนะ...

กลับเรื่องแบบนี้...

คนแบบผม...จะหาความรักไม่ได้เลยหรอ...

"พี่บอส..."

"ครับ?" ผมมองรุ่นน้องม.สี่ ที่เดินเข้ามา เพื่อนๆ ของผมมองกันอย่างงุนงงว่าจู่ๆ เด็กใหม่น่าตาน่ารัก แต่เป็นผู้ชายนี่มาทำไม

"ผม...ชอบพี่ครับ..." นั่นคือครั้งแรกในความทรงจำที่มีคนบอกรักผม...ใช่...มันเป็นครั้งแรก...

"ต้า...จะไปเรียนแล้วหรอ?" ผมถาม

แฟน

ของผม น้องต้าหันมาพยักหน้าให้ผมยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องของผมไป ผมมองแผ่นหลังเล็กด้วยความเศร้าเพราะคิดว่าวันนี้คงไม่ได้เจอน้องเพราะผมไม่สบายเลยไปเรียนไม่ได้ แต่จู่ๆ คนที่เดินออกไปก็กลับมาพร้อมข้าว และ ยาในถุง

"ต้าต้องไปเรียน คงดูแลพี่บอสไม่ได้ อย่าโกรธต้านะฮะ" ผมยิ้มให้กับคนรักแล้วพยักหน้าเข้าใจไม่ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว

จุ๊บ

"เลิกเรียนต้าจะมาหานะที่รัก^^" รอยยิ้มหวานที่ผมชอบมองมันผุดขึ้นอีกครั้ง ผมมองต้าเดินออกจากห้องไปแล้วพักผ่อนให้หายสนิทจะได้ไม่ต้องเป็นภาระน้อง..

"มึง เอาจริงๆ นะ กูว่า...มึงเลิกกับน้องแม่งเหอะ"

"..!..." ผมหันไปมองหน้าไอ้ อาร์ม เพื่อนสนิทที่สุดของผม

"มึงอย่ามองกูแบบนั้น มึงก็รู้ว่ากูมองคนไม่พลาด แล้วเท่าที่กูมองมา น้องต้ามึงอ่ะ...เหี้ยสุดแล้ว" ผมไม่ฟังมันพูดต่อ ลุกขึ้นมาจากโต๊ะแล้วออกจากห้องทันที

ผมกับต้าคบกันมานานครึ่งปีแล้ว...เราสองคนยังรักกันดี ถึงแม้ว่าจะมีข่าวที่ว่าต้าแอบชอบรุ่นพี่ชมรมบาสที่เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนผม แต่ทุกคนก็หยุดพูดเรื่องนี้ไปเพราะต้ามีแฟนแล้ว...คือผม...เขาไม่สามารถชอบใครได้อีก

"พี่บอส ต้าอยากไปดูหนัง^^" ต้าวิ่งมาเกาะแขนผมต่อหน้าเพื่อนๆ ของเขา ผมยิ้มให้เขาเป็นปกติแล้วบอกจะพาไปดู

"ต้าพาเพื่อนไปด้วยได้มั้ยครับ? เพื่อนต้าพึ่งย้ายมา ต้าอยากสนิทด้วย" น้องเดินกลับไปจูงแขนเด็กผู้ชายคนหนึ่งมา

ครั้งแรกที่ผมได้เห็น...ตากลมโตที่มองมาทางผม...มันเหมือน...ผมเคยรู้สึกแบบนี้...รู้สึก...ที่อกซ้าย..

"สะ..สวัสดีฮะ"

"อื้อ ชื่ออะไรหรอ? พี่ชื่อบอสนะ"

"มิ๊กซ์...ชื่อมิ๊กซ์ครับ" น้องตอบ

"เอาล่ะ เราไปดูหนังกัน มิ๊กซ์ไปรถพี่บอสกับเรามั้ย?" ต้าจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง สรุป ผมที่ขับรถยนต์มาก็พาต้า และน้องมิ๊กซ์กับน้องอีกคนไปที่ห้าง เราพากันดูหนัง และแน่นอน เป็นรุ่นพี่ ก็ต้องเลี้ยง ผมที่ไม่ได้แคร์เรื่องนี้ก็เลี้ยงไปตามปกติ จนออกจากโรงหนังทุกคนก็แยกย้ายเหลือแค่ผม ต้า และมิ๊กซ์...

"บ้านเราอยู่ทางเดียวกับพี่ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นอะไรครับ"

"มิ๊กซ์ไม่ต้องเกรงใจ

แฟน

เราใจดี เนอะ^^"

"ก็พูดไป" ผมเขกหัวต้าเบาๆ หนึ่งทีแล้วขับรถต่อ ไม่นานก็ถึงบ้านของต้า

"ต้าไปแล้วนะฮะ ขับรถดีๆ นะพี่บอส ถึงแล้วโทร.มาด้วยนะฮะ"

"ครับ รู้แล้ว" ผมตอบสั้นๆ

"น่ารักมากแฟนใครเนี่ย เจอกันพรุ่งนี้นะมื๊กซ์" ต้าโบกมือลาคนบนรถแล้วเข้าบ้าน ผมหันมองหน้าน้องมิ๊กซ์แล้วขับรถต่อ

ตลอดทางเราทั้งสองเงียบไม่ได้พูดอะไร มีบ้างที่น้องคอยชี้ทาง บอกทาง แต่พอถึงบ้านน้องก็บอกขอบคุณเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านไป ผมเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วเลยเลือกที่จะกลับบ้าน และเช้าวันรุ่งขึ้น...

"ไอ้บอส มึงอธิบายมา"

"ห้ะ?" ผมมองหน้าไอ้อาร์มงงๆ

"กูได้ยินเด็กห้องน้องต้าบอกว่า มึงจะเลิกกับต้า มึงมีคนอื่น มึงนอกใจเค้า"

"จะบ้าหรอ!....ไม่มีใครมาแทนที่น้องต้าได้!" ข่าวลือนั่นมาจากไหนผมไม่รู้ แต่วันนั้นทั้งวัน...ต้าไม่ยอมคุยกับผม...

ผ่านมาสามวันแล้ว...น้องหลบหน้าผม ไม่ยอมตอบแชท โทร.ไปก็ไม่ยอมรับ....ไม่รู้ว่าทำไม...

"เอาน่า น้องคงกำลังจิตตกนิดหน่อย ก็เขาเล่ามากันแบบนั้นนี่หว่า" ผมรู้เรื่องข่าวลือแล้ว มีคนเห็นตอนผมไปส่งน้องมิ๊กซ์ แล้วเอาไปพูดว่าผมจะคบกับน้องมิ๊กซ์ที่เป็นเด็กใหม่....แล้วเลิกกับต้า...มันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด...ผมรักต้า...และจะรักแค่ต้าคนเดียว...

"ต้า...." ผมเรียกคนที่ตัวเล็กกว่าน้องหันมาตามเสียงเรียก...ไม่มีรอยยิ้มให้ผมเหมือนเดิม....ทำไมกัน...

"ต้า...พี่มีของขวัญจะให้" ผมฝืนยิ้มแล้วยื่นของขวัญวันเกิดที่ผมตั้งใจหามาให้ แต่ต้าก็ไม่รับของขวัญจากผม

"ต้า พี่ไม่ได้มีใครจริงๆ นะครับ...พี่รักแค่เรา..."

"หรอ...." น้องยกยิ้มร้ายแล้วหันหลังอย่างไม่แยแสในเรื่องนี้ ผมคว้าแขนเรียวไว้ให้น้องมาคุยกัน

"ไม่เอาต้า...พี่ขาดเราไม่ได้จริงๆ...กลับมาหาพี่เถอะนะครับ พี่ไม่ได้ชอบน้องมิ๊กซ์เลย...พี่ชอบเรา รักเรา แค่เราคนเดียว"

"ปล่อย!..."

"วันนี้วันเกิดต้า...ต้าไม่อยากดูหรอว่าพี่ซื้ออะไรให้...ของที่ต้าอยากได้ไง ดูซิ เปิดมันดูซิ..." ผมยัดกล่องของขวัญขนาดพอดีมือให้น้อง ต้าเลิกดิ้นแล้วรับไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย...ที่ไม่เคยทำให้ผมเห็น

"นี่มัน...."

"พี่ตั้งใจจะให้เรา กลับมาหาพี่นะคนดี อย่าโกรธพี่นะครับ.." ผมคุกเข่าแล้วจับมือเล็กมากุมไว้ ต้ามองของในกล่องแล้วก้มลงมามองผม

"ต้าไม่เคยโกรธพี่"

"แล้วทำไมไม่คุยกับพี่ล่ะ..."

"ก็...ข่าวนั่น..." ผมยิ้มแล้วยกมือลูบหัวต้าเหมือนอย่างที่ชอบทำ

"พี่ไม่ได้ชอบน้องมิ๊กซ์อะไรนี่เลย พี่มีแค่เรา ไม่เคยคิดนอกใจ ทีนี้หายโกรธพี่รึยัง?"

"คิดดูก่อน..."

"ทำไมล่ะครับ..."

"พี่บอสเอาของพรรคนี้มาง้อต้า มันจะไม่ง่ายไปหน่อยรึไง?" ผมมองนาฬิกาเรือนหรูราคาหลักแสนที่ตัวเองเก็บเงินมาซื้อให้ มันเป็นนาฬิกาที่ต้าอยากได้มานาน...แต่...ตอนนี้มันจะมีอะไรที่ต้าอยากได้มากกว่านี่อีกล่ะ...

"แล้วพี่ต้องทำอย่างไรครับ?"

"ก็....ตอนนี้ gh ออกรุ่นใหม่มา...พี่ก็น่าจะคิดได้นะ...ผมหวังว่าผมจะได้มันภายในหนึ่งสัปดาห์..." ต้าพูดแล้วเดินจากไปไม่หันมาสนใจผม gh ที่ออกมาใหม่ราคามันแพงกว่านาฬิกาเรือนนี้มากอยู่ แต่...ผมก็ต้องหาเงินมาซื้อมันเพื่อคนที่ผมรักให้ได้...

"ไอ้บอส กูว่ามึงพักบ้างเถอะ" ผมหันไปหาพี่ไฟ รุ่นพี่ที่คอยจัดตารางงานให้ผม งานพิเศษของผมคือเป็นนายแบบอิสระที่มีงานเข้ามาไม่ขาดสาย และตลอดเวลาหกวันที่ผ่านมาผมรับงานตลอด 15ชั่วโมง ไม่ได้ไปเรียน แทบไม่มีเวลานอนพัก...ทั้งหมดเพื่อที่ผมจะได้หาเงินมาซื้อของให้กับคนที่ผมรัก...แค่นี้ ผมทนได้..

"ผมไหวครับ..."

"อีกไม่กี่ชุดก็เสร็จแล้ว หลังจากนี้ไม่มีงาน เดี๋ยวกูพาไปกินข้าว"

"ไม่เป็นอะไรครับพี่"

"เออน่า กูเลี้ยงๆ" ผมขอบคุณพี่ไฟแล้วเปลี่ยนชุดถ่ายแบบต่อ ไม่นานผมก็ทำงานส่วนของวันนี้เสร็จ แล้วก็เป็นพี่ไฟที่อาสาขับรถไปส่งผม และแวะร้านอาหาร

"ทำไมมึงเร่งงานจังวะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า"

"ไม่พี่ พอดีช่วงนี้ผมต้องใช้เงิน"

"มึงมีอะไรมึงก็บอกกูได้นะเว้ย ถ้าไม่ไหวก็มายืมกู"

"ไม่เป็นอะไรพี่"

ผมตอบแล้วทานอาหารข้างหน้าต่อ ผมไม่ได้ทานอาหารแบบนี้มาหลายวัน หกวันที่ผ่านมาผมทานแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแค่นั้น พอได้ทานอาหารครบห้าหมู่ ก็ทำให้กินได้เยอะขึ้น

"อ้าว...นั่นเมียมึงนี่หว่า" พี่ไฟฟ้าพูดขึ้น ผมหันไปตามทางสายตาของรุ่นพี่...ก็เห็นร่างเล็กที่คุ้นตา และ...เพื่อนสนิทของผม....

"....."

"อ้าว ไม่ไปหาน้องต้าหรอวะ?" พี่ไฟฟ้าพูด เขารู้ว่าผมกับต้ากำลังคบกัน แต่ที่เขาไม่รู้คือพวกเรากำลังมีปัญหา...จากเรื่องของผม...หรืออาจจะไม่ใช่

"มึงคิดว่าทำแบบนี้มันจะดีรึไงห้ะ?" ไอ้โก้ เพื่อนสนิทของผมกำมือเล็กแน่นแล้วมองอย่างโกรธเคือง

"แล้วคนอย่างกูมีอะไรจะเสียงั้นหรอ?"

"ถ้าไอ้บอสรู้จะทำไงห้ะ!"

"ก็ช่างหัวมันซิ คนพรรนั้น!"

...จู่ๆ อกข้างซ้ายมันก็เจ็บแปลบๆ ขึ้นมา พี่ไฟที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอื้อมมาตบไหล่ผมเบาๆ เป็นการปลอบใจ แต่ตอนนี้สมองของผมมันชาไปทั่วจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว...กับไอ้คนแบบผม....ก็ช่างหัวมันงั้นหรอ

"หึ! แล้วแต่มึงซี้ถ้ามึงคิดว่ามึงทำได้ เพราะกูจะไม่มีทางให้มึงมาทำอะไรแบบนั้นแน่"

"กลัวงั้นหรอ? หึ!"

"คนอย่างกูนี่นะจะกลัว...กูก็แค่ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจละวะ!"

ผมมองกำมือตัวเองแน่นทนฟังทั้งสองคนพูดกันหน้าร้าน...ทำไมผมถึงเลือกโต๊ะ ทำเลเหมาะขนาดนี้นะ...บางที ถ้าผมไม่ได้ยิน ไม่รับรู้มันคงจะดีซะกว่า

"เพื่อนหรอ หึ พี่กล้าใช้คำว่าเพื่อนกับพี่บอสหรอวะ ผมจะบอกอะไรให้รู้นะ พี่บอสไม่มีเพื่อนเลวๆ ที่หักหลังเขาแบบนั้นหรอก!"

"มึงเองก็ไม่ต่างกันไม่ใช่รึไง...หักหลัง สวมเขาเพื่อนกูมาครึ่งปี...มันทุเรศยิ่งกว่ากูอีก"

"นี่!"

"กูล่ะอยากจะขำให้ฟันหลุด ไอ้ต้าที่บอสเพื่อนกูประคบประหงมไม่แตะต้องเพราะความรักโง่ๆ ที่จริงแล้วมันโสมม สกปรกไปด้วยน้ำมือผู้ชายไม่ซ้ำหน้า!!"

"แหม....แต่อย่างน้อย พี่ก็เป็น...หนึ่งในผัว ของผมล่ะนะ ที่จริงผมก็ไม่ได้จะปิดบังเรื่องนี้กับคนๆ นั้นซะหน่อย มีแต่พี่บอสนั่นที่คิดเองเออเองว่าผมบริสุทธิ์นักหนา"

"ถ้าบอสมันรู้สันดานเลวๆ ของมึงมันไม่คบมึงต่อแน่"

"ใช่ว่าผมอยากจะคบคนแบบนั้นซะหน่อย! ถ้ารู้ก็ดี จะได้เลิกๆ ยุ่งกับผมสักที!"

"เพื่อนกูไม่น่ามาเจอคนแบบมึง"

"และก็ไม่น่ามาเจอเพื่อนเลวๆ แบบพี่ ที่รู้ทั้งรู้ว่าผมกับเพื่อนตัวเองคบกันก็ยังจะ

เอา

ผม"

"ถ้าไม่ใช่เพราะกูเมา กูไม่เอามึงแน่ไอ้ต้า!! เน่าเฟาะฟะแบบมึงกูแค่คิดกูยังรังเกียจเลย!!"

"หยาบคาย!!"

น้องต้าตะคอกกลับไป ผมกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อทำให้เกิดเลือดซิบมานิดหน่อย ปิดตาพยายามข่มใจไม่ให้ลุกออกจากที่ตรงนี้....พยายามไม่ให้ทั้งสองรู้ตัวว่าผมนั้นได้ยินทุกสิ่งที่พวกเขาพูด ผมไม่เคยรู้....ว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

โก้เดินเข้ามาในร้านไม่สนใจใคร แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อเห็นพี่ไฟ รุ่นพี่ที่มันรู้จักดี...และผม...ที่นั่งหลับตาข่มใจอยู่ข้างๆ

"อ่า...สวัสดี..."

"ไอ้บอส..."

"พะ...พี่บอส..."

ผมลืมตามองต้าที่พอเห็นหน้าผมก็ซีดไป แต่ไม่นาน ใบหน้าหวานก็เปลี่ยนเป็นผยองโอ้อวดจนเกินงาม โก้อ้าปากจะพูดแต่ถูกพี่ไฟห้ามไว้ ผมเลยเป็นฝ่ายพูดแทน...

"อย่ามายุ่ง....กับกูอีกเลย..." ผมพูดไว้แค่นั้นแล้วก็เดินออกมา ได้ยินเสียงไอ้โก้ตะโกนเรียก แต่มันก็ยังไม่เท่าเสียงหวานเล็ก ที่พูดขึ้นมา

"ใครจะอยากไปยุ่งกับคนโง่ๆ แบบมึง...หึ!"

ผมแทบไม่มีแรงจะเดินต่อไป...ภาพต้าที่เคยยิ้มหวานให้ผมทุกอย่างมันคือเรื่องโกหก...ในความจริง...เขาไม่ใช่คนน่ารักแบบนั้นเลยสักนิด...

แล้วคนอย่างผม...ก็อกหักอีกครั้ง...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..