พรากครั้งที่ 3 (มิ๊กซ์ พากย์)

(มิ๊กซ์)

ไม่ว่าจะกี่ครั้ง.....ผมก็ได้แต่มองแผ่นหลังกว้างนั้น...

ผมมองพี่บอสที่เดินเข้าไปในห้องสมุดแล้วค่อยๆ นั่งลงตรงทางเดินอย่างไม่อายครั้ง ทั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ แต่ก็กลับทำเรื่องน่าอายให้เขาเห็น....ผมนี่มัน....แย่ที่สุด...

"ฮึก...." ทั้งๆ ที่อุตส่าห์ตามมาขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เฝ้ามองมานานขนาดนี้...เปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง ทำให้เหมือนเด็กคนนั้นทุกอย่าง.....แต่ผมก็ไม่ได่รับสัมผัสแบบเด็กคนนั้นเลย..

ตอนที่พี่บอสวางมือบนหัวผม....ผมรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ทำมันประสบความสำเร็จ...แต่แค่เสี่ยววินาทีเท่านั้น....ที่ตาคู่นั่นมันเหมือนไม่ได้มองผม...แต่มองใครอีกคน...

คนแบบผม...แม้แต่ตัวแทนยังไม่สมควรเป็น..

"น้อง มาร้องไห้อะไรตรงนี้เนี่ย" ผมเงยหน้ามองคนที่สะกิดผม เป็นรุ่นพี่ที่ผมเคยเห็น รู้จักชื่อ แต่ไม่เคยคุยกัน

"ผม....."

"เป็นอะไรรึเปล่า?"

"เปล่าครับ..." พี่มันนั่งยองๆ จับแขนซ้ายที แขนขวาที เหมือนเช็คร่องรอยของแผล ผมมองเลยไปยังพี่

โก้

ที่นั้งอยู่ เห็นพี่บอสที่ออกมาจากห้องสมุดพอดี

"อ้าวมิ๊กซ์ ยังไม่ไป.....ไอ้โก้...." พอพี่บอสเห็นคนที่หันหลัง หันไปพอดี สายตาที่เจือความอ่อนโยนก็เรียบเฉย เหมือนพี่โก้ที่เปลี่ยนท่าทีไปเป็นคนละคน พี่บอสไม่ได้พูดอะไรอีกแต่เดินไปอีกฝั่ง

"คนขี้ขลาด" พอพี่บอสเดินผ่านไปพี่โก้ก็พูดขึ้น

"ทำไมว่าพี่บอสแบบนั้นล่ะครับ"

มาว่าพี่บอสของผม....พี่บอสน่ะ ไม่ได้ขี้ขลาดเลยสักนิด

"เหอะ ว่าแต่น้องอ่ะ ใกล้หมดคาบแล้วไม่มีเรียนต่อไง?"

"มีครับ...ผม มีธุระด้วย"

"แล้วจะนั่งทำไมอ่ะ"

"จริงแหะ....ผมไปก่อนนะครับ" พอนึกขึ้นได้ ผมก็ลุกเพื่อไปส่งงานให้กับต้า และคืนหนังสือ ผมทำใจได้แล้วล่ะครับ มันชินแล้วที่เป็นแบบนี้

"แปลกคน...." เสียงพี่โก้ตามหลัง ผมไม่สนใจทำธุระแล้วเข้าเรียนต่อ

"มิ๊กซ์ งานกลุ่มอ่ะมิ๊กซ์จะอยู่กับใคร" ต้าเดินมาถาม ต้าเป็นเพื่อนคนแรกของผม....ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว พอผมย้ายมาเราเลยสนิทกันมากขึิ้น

"เรา...ทำคนเดียวได้น่ะ"

"หรอ อื้อ!"

เมื่อก่อน....ต้าเองก็ไม่ใช่แบบนี้ ต้าที่ผมรู้จักมักจะยิ้มแย้ม สดใส...ไม่ใช่คนที่ชอบทำหน้าบึ้ง และ....ดูถูกคน

ผมร่างหัวข้อโครงงานไว้เพื่อที่จะไปทำที่บ้านให้เสร็จเร็วที่สุด และเมื่อกลับมาก็เจอกับเรื่องเดิมๆ

"มิ๊กซ์ แม่กับพ่อไปแล้วนะ" ผมที่กำลังเดินเข้าบ้านสวนทางกับแม่และพ่อที่กำลังเดินออกจากบ้าน แม่พูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปหาพ่อที่อยู่ตรงประตู

ผมมองพ่อและแม่ที่ออกไปทำงานแบบนี้เป็นประจำ ครอบครัวเราเปิดร้านอาหารตอนกลางคืน พ่อและแม่เลยใช้ชีวิตตอนกลางคืนมากกว่า ตั้งแต่เด็กแล้วที่ผมไม่เคยมีเวลาอยู่กับพวกท่าน....ไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกันสักครั้ง...

ผมไม่สนใจเรื่องนี้ แล้วขึ้นห้องเพื่อที่จะทำการบ้านให้เสร็จเร็วที่สุด...

"รับสมัครสมาชิกชมรมถ่ายภาพ รุ่น15 มาที่ห้องชมรม ตึก 7 ชั้น 2"

ผมอ่านป้ายเล็กๆ ที่ติดไว้หน้ารั้วโรงเรียน ในป้ายมีรูปสมาชิกหลายสิบคนเป็นแบล็คกราวน์ และคนที่สะดุดตาผมมากที่สุดคงเป็น....พี่บอส

ผมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว แล้วตั้งใจว่าวันนี้จะไปสมัครดูให้ได้ อย่างไรซะ มันก็จะเพิ่มโอกาสที่ผมได้อยู่ใกล้พี่เขา...เพิ่มโอกาสที่ผมจะได้มองพี่บอสมากขึ้น..

"อารมณ์ดีอะไรมาอ่ะมิ๊กซ์" น้ำ เพื่อนผู้หญิงของผมทัก ผมหันไปยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้บอกอะไรไปแล้วนั่งฟังเพื่อนๆ พูดกันมากกว่า

"มึงดูไอ้ต้า....เปลี่ยนผู้ชายอีกแล้ว" ผมหันไปตามที่น้ำชี้ เมื่อวานน้ำมากับพี่ป้อง แต่วันนี้น้ำมากับใครสักคนที่ไม่ใช่นักเรียน ชุดที่เขาใส่เป็นสูทอย่างดี ไหนจะรถหรูนั่นอีก...ต้าเดินอ้อมรถไปฝั้งคนขับแล้วย่อตัวลง ผมไม่รู้ว่าทำอะไร แต่นักเรียนแถวนั้นต่างชี้แล้วก็เอามือปิดปาก ปิดตากันเป็นแถว...

"เหอะ สักวันแม่งก็เป็นเอดส์ตายของดู"

"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะน้ำ?" ทั้งๆ ที่ก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแท้ๆ...ทำไมถึง...พูดแบบนี้

"มิ๊กซ์อ่ะไม่รู้อ่ะไร เราจะบอกนานแล้ว อย่าไปยุ่งกับ

อีตัว

แบบนั้นดีกว่า"

"ช่ายยย....ที่พวกเราคบกับมันก็เพราะมันไม่มีใครจะให้คบแล้ว พวกเราก็เลยสงสารไง...." แพรววา เสริม

"แต่....เมื่อก่อนต้าไม่ใช่คนแบบนี้..." ผมมองต้าที่ยิ้มร้ายเดินขึ้นตึกมาตลอดทางเดิน

"เรื่องนั้นมันเกิดเมื่อเทอมก่อน ไอ้ต้าอ่ะโดนรุม....แหมมึง มากับใครคะ^^" ผมหันขวับไปมองน้ำที่เปลี่ยนสีหน้า แววตา น้ำเสียงอย่างกะทันหันเมื่อต้าเดินมาถึง

ต้ายิ้มน้อยๆแล้วนั่งลงข้างๆ ผม

"มากับ

ผัว

ใหม่"

"เชรดดดด คนนี้ออกตัวแรง ได้ค่าตัวเท่าไหร่วะ" แพรววาถาม

"เยอะว่ะ คืนเดียวอย่างหนัก....มิ๊กซ์ การบ้านคณิตเสร็จยังอ่ะ ขอดูได้มั้ย?" ผมยิ้มให้หาสมุดการบ้านให้ต้า แล้วคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ มาลอกทีละคนๆ ผมมองหน้าน้ำ กับ แพรววาที่ทำท่าเหยียดหยามใส่คนข้างๆ ผม ทั้งคู่ดูเหมือนนางร้ายที่คอยจิกกัดนางเอกตลอดเวลา....แต่ผมกับมองไม่เห็นนางเอกแถวนี้...

"ตึก 7ชั้น 2....ที่ไหนหรอ?" ผมถามเพื่อนๆ ในกลุ่มก่อนจะกลับบ้าน วันนี้เรามีเรียนคาบเช้า เลยสบาย

"ตึก7 หรอ จะไปทำอะไรที่นั่นอ่ะมิ๊กซ์"

"มิ๊กซ์....ที่นั่นมันอันตรายมากเลยนะ ถึงจะเป็นชั้นสองก็เถอะ..."

"ทำไม....?"

น้ำ กับ แพรววามองหน้ากัน ก่อนจะเรียกให้ผมเข้าไปใกล้ๆ ตอนนี้ต้าไม่อยู่แล้วพี่ป้องมารับ เหมือนจะทะเลาะกันด้วย ก็ขอให้ไม่ลงไม้ลงมือกันก็พอ

"จำเรื่องเมื่อเทอมก่อนที่เรากำลังจะเล่าได้มั้ย?"

"อือ"

"คือที่จริง เราก็ไม่อยากจะพูดหรอก มิ๊กซ์อเป็นเพื่อนต้า แต่...เราก็ไม่อยากให้มิ๊กซ์ไปตึกเจ็ดโดยที่ไม่รู้อะไร" ผมพยักหน้าแล้วฟังทั้งสองคนพูด

"เมื่อก่อนอ่ะ ตึกเจ็ดเป็นตึกชมรม แต่เพราะมันอยู่หลังโรงเรียน แล้วก็มีข่าวว่ามีผีออกมาบ่อยๆ เด็กๆ เลยไม่เข้าชมรม ผอ.เลยย้าย ให้ชมรมมาอยู่ที่ตึกใหม่ ที่ตั้งอยู่ตอนนี้ จะมีแค่ไม่กี่ชมรมที่อยู่..."

"ชมรมถ่ายภาพที่อยู่ชั้นสอง....ชมรมบาสที่อยู่ชั้นหนึ่ง....แค่สองชมรมนี้แหละ..."

"แล้วเมื่อปีก่อนนะ ต้ามันไปชมรมนั้น เหมือนจะไปสมัครชมรมถ่ายภาพมั้ง...ทั้งๆ ที่ตอนนั้นมันก็ยังสว่างๆ แบบนี้แหละ...แต่มันก็โดน..."

"โดนอะไรหรอ?"

"จะเข้าชมรมถ่ายภาพ ก็ต้องเดินผ่านชมรมบาส วันนั้นเด็กชมรมบาสพึ่งชนะมามันเลยคึกกันใหญ่....พอเห็นไอ้ต้าเดินไป มันก็มาแซว..."

"....."

"แซวอีท่าไหนไม่รู้ มันกลับมาตอนเย็น เห็นพวกเรานั่งอยู่หน้าตึก2 มันเข้ามาร้องไห้ เสื้อผ้ายับ โดนฉีกบ้าง กระดุมหลุดบ้าง...ต้ามันเล่าให้พวกเราฟัง"

"ว่ามัน...โดนพี่ชมรมบาสขืนใจ"

"...!"

"ตอนแรกเราก็เป็นห่วงมัน กลัวมันจะฆ่าตัวตาย แต่ผ่านไปไม่ถึงสองสัปดาห์ มันก็มาบอกว่ามันคบกับพี่บอส...ตอนนั้นเราคิดว่ามันทำใจได้แล้ว และก็รักพี่บอสจริงๆ เราเลยสนับสนุน"

ผมหลบตาทั้งคู่เมื่อฟังมาถึงตอนนี้...

"แต่ว่าการกระทำมันไม่ใช่เลยเว้ยมิ๊กซ์!"

"ตอนแรกๆ ต้ามันยังเหมือนเดิม จนประมาณหลังจากที่มันคบกับพี่บอสได้ไม่ถึงเดือน ตอนนั้นมันไปเที่ยวที่ไหนไม่รู้ แล้วพอกลับมาก็มีรอยแดงตามขา ตามคอ พี่บอสไม่รู้เพราะพี่เขาไปเข้าค่าย"

"พอถามก็ยิ้ม ยิ้มที่ไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อน หลังจากนั้นเราก็เห็นการเปลี่ยนแปลงแบบกระทันหัน มันเริ่มจับมือถือแชทบ่อยขึ้น แชทที่ไม่ใช่พี่บอส มันเริ่มเที่ยวกลางคืน ไปคนเดียวบ่อยๆ เริ่มมีเงินใช้ แล้วเริ่ม....มองโลกในแง่ลบมากขึ้น"

"ต้าเป็นคนน่ารัก" ผมบอก เพราะเมื่อก่อนต้าเป็นแบบนั้นจริงๆ

"ใช่ เมื่อก่อนไง แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่...พวกเราเลยไม่อยากคบกับมัน หลังจากที่รู้ว่าความจริงมันหลอกเอาเงินจากพี่บอส และขายตัวให้คนอื่น..."

ผมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำสุดท้าย

"ต้าไม่ทำแบบนั้นหรอก"

"จริงๆ แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ ประเด็นมันอยู่ที่ชั้นเจ็ด"

ผมหน้าหมองลงเมื่อคิดตามที่เพื่อนพูด ถ้าผมไป...แล้วเจอเหตุการณ์แบบนั้นล่ะ...ผมจะกล้าสู้หน้าพี่บอสได้มั้ยนะ..คงไม่...

"เราอ่ะออกตัวเลยว่าเรากลัว มิ๊กซ์อย่าไปเลย"

"แต่...." ผมอยากเข้าชมรมถ่ายภาพ

"ที่เข้าไปได้ก็มีแค่พวกในชมรมทั้งสองเพราะรู้จักกันดี...เด็กใหม่เข้าไป มีหวัง...เหมือนต้าแน่"

"เรา....อยากไปชมรมถ่ายภาพ"

หมับ

"งั้นก็มากับพี่"

ผมเงยหน้ามองคนที่วางมือบนไหล่ผม ตาคมที่ผมชอบกำลังมองผมอยู่...พี่บอส

"พี่ได้ยินว่าเราอยากเข้าชมรมถ่ายภาพ มากับพี่ไม่เป็นอะไรหรอก"

"พี่บอสสวัสดีค่ะ"

"ครับ....เอาไงมิ๊กซ์?" ผมเม้มปากคิดอะไรไม่ถูก มือที่วางบนไหล่ผมมันค่อยๆ ออกไป

"ตึกนั้นไม่ค่อยมีคน ไม่รู้ทำไม...พี่พาไปดีกว่านะ"

"คะ...ครับ..." ผมพยักหน้าแล้วตอบตกลง พี่บอสยิ้มให้น้อยๆ แล้วเดินนำ...

แผ่นหลังกว้างที่ผมเห็นจนชินตา แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง....ผมก็ยังอยากมองมันอยู่ดี..

เรื่องของต้า...พี่เลิกคิดได้มั้ยครับ..แล้วหันมาคิดเรื่องของผมบ้าง...สักนิดก็ยังดี...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...