พรากครั้งที่ 2

ผมเดินออกมาจากคอนโดด้วยสภาพที่สะบักสะบอม ร่างกายผมมันอ่อนแรงลงทุกวันๆ....หลังจากผ่านเรื่องในวันนั้น...นี่ก็ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว

หึ...

คงมีแค่ผม...ที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียวซินะ...

ตารางงานในมือยังคงแน่นเหมือนอย่างทุกวัน และเป็นแบบนี้มาตลอดหนึ่งเดือน ผมพยายามหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน อย่างเดียวที่ทำได้คือ...งานพิเศษของผม...

.

.

ปี๊นนนน ปี๊นนนนนน

"เห้ย!...รู้แล้วๆ..." ผมสะดุ้งตกใจเสียงแตร ข้างหน้าเป็นสัญญาณไฟสีเขียวบอกให้ไปได้ ผมเลยเร่งจนสุดตัว...ตาสองข้างจะหลับลงช้าๆ เพราะความล้าจากการทำงานไม่ได้พักผ่อน แต่ถึงอย่างนั้น....

ผมก็ยังอดคิดเรื่องของต้าไม่ได้อยู่ดี...

หลังจากที่ผมและน้องต้าเลิกกัน...น้องก็มีแฟนใหม่ในวันนั้น เป็นรุ่นพี่ม.หก ที่ผมเองก็ไม่เคยคุยด้วย ทุกครั้งที่เดินสวนกัน น้องจะมองผมด้วยสายตา...เหยียดหยาม....ตลอด..

นาฬิกาเรือนสุดท้ายที่ผมได้มอบให้ มันแทนที่ด้วย นาฬิกา gh เรือนละหลายแสน...

ผม...เองก็เหมือนนาฬิกา...ที่ถูกโยนออกไปให้ห่างจากตัวน้อง...

"บอสมึง เราต้องเริ่มหาสมาชิกชมรมแล้วนะเว้ย ไม่งั้นจารย์เชือดแน่ๆ" ไอ้อาร์มทำท่าปาดคอตายให้ผมเห็น

"เดี๋ยวไปทำป้ายรับสมัครแล้วกัน...ปีนี้คนน่าจะเยอะ" ผมเสนอ

ผมและไอ้อาร์มอยู่ชมรม ถ่ายภาพ ครับ ตอนนี้เราอยู่ม.ห้า เทอมสอง แล้วไอ้อาร์มก็เป็นหัวหน้าชมรม เราต้องเริ่มหาสมาชิกที่จะมาเป็นหัวหน้าแทน เพราะที่มีอยู่ตอนนี้ ถือกล้องยังไม่เป็นเลยสักคน ยกเว้นพวก พี่ๆ อะนะ (ที่จริงหาตอนไหนก็ได้ แต่ตอนเทอมหนึ่งขี้เกียจ)

หลังจากหมดคาบเช้า เราก็พักทานอาหาร เพราะที่นี่เราเรียนอิสระ ไม่ได้ทานอาหารพร้อมกันคืิอ เที่ยง ส่วนห้องผมวันนี้มีทานอาหารบ่ายเลยลงมาผิดเวลาชาวบ้านเขา

"มึง..." แรงสะกิดจากไหล่ทำให้ผมหันไปหาไอ้อาร์ม มันพยักหน้าไปทางข้างหน้าซึ่งพอผมหันไปมองก็เจอกับ...

น้องต้า..และพี่ป้อง...ที่นั่งเบียดเสียดกันจนจะทับกันแล้ว

"ออกตัวแรงชิบหาย"

"พอเหอะ..." ผมทนมองภาพนั้นไม่ได้จนต้องหันไปอีกทางแทน ทั้งที่ปกติโรงอาหารคนก็ออกจะน้อย...แต่ทำไมวันนี้คนมันถึงได้เยอะกว่าทุกวัน..

"มึงอย่าคิดมาก ไปๆ เดี๋ยวพวกกูบังเอง" พวกเพื่อนๆ ที่ตามมาทีหลังตบไหล่ผมเบาๆ ที่นั่งที่เหลือพอสำหรับพวกเราห้าชีวิต มีแต่โต๊ะที่มันใกล้ๆ กับน้องต้าและพี่ป้องเท่านั้น....

ฟ้าคงจะยังแกล้งผมไม่สะใจ...

ผมถูกเพื่อนดันมาให้ชิดในสุดของโต๊ะ อีกข้างของผมเป็นผนัง ส่วนอีกข้างเป็นไอ้อาร์ม ข้างหน้าเป็นไอ้ซัน และเพื่อนๆ ผมพยายามไม่มองอะไรนอกจาก จานข้าวของตัวเอง...ไม่ฟังอะไรแม้กระทั่งเสียงเพื่อนๆ คิดร้องเพลงในหัวก็แล้ว ท่องสูตรคูณก็แล้ว ท่องหนังสือที่จะต้องสอบอีกสองวันก็แล้ว...ผมก็ยังไม่มีสมาธิ....ยังได้ยินเสียงโต๊ะข้างๆ พูดกันทุกประโยค...

"ทำไมไปนานจังมิ๊กซ์?"

"คนเยอะน่ะ...น้ำที่ต้าฝากซื้อละลายหมดแล้ว โทษทีนะ..."

"โห... ช่างเถอะ ที่เต็มแล้ว มาช้าเองนี่"

"มานั่งฝั่งนี่ดิมิ๊กซ์ เดี๋ยวเราขยับให้ ที่พอๆดี"

"อื้อ^^"

"จะนั่งเบียดๆ กันทำไมอ่ะมึง นั่นไงมิ๊กซ์...โต๊ะนั้นว่างที่หนึ่งอ่ะ โต๊ะเพื่อนของ

แฟนเก่า

เราเอง เดี๋ยวไปคุยให้"

ผมก้มหน้ายิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินประโยคนั้น ต้าเดินมาหยุดที่หัวโต๊ะที่มีไอ้ พัน กับ ไอ้พี ฝาแฝดนั่งอยู่

"พี่พัน พี่พี มีที่ว่างมั้ยครับ"

"...."

"เพื่อนต้าไม่มีที่นั่งอ่า ฝากเพื่อนต้านั่งด้วยนะ มิ๊กซ์ มานี่ดิ" ผมเหลือบตาไปมองคนตัวเล็กกว่าที่เคยเป็น แฟน ของผม เขาคว้าเพื่อนไว้แล้วดึง กึ่งลากเด็กคนนั้นมาที่โต๊ะ...

"อ่ะ ไปดิมิ๊กซ์ นั่งเลยๆ ฝากด้วยนะครับพี่ๆ"

"ต้า เราไม่..."

"เอาน่า มิ๊กซ์ ไปนั่งโต๊ะเดียวกับเราไม่ได้หรอก เห็นป้ะมันเต็ม ก็มิ๊กซ์มาช้าเองนี่ งั้นก็นั่งนี่ไปดิ" ต้าหยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วเดินจากไปไม่รอให้เพื่อนผมพูดอะไรสักนิด

ผมมองน้องมิ๊กซ์ที่ยืนก้มหน้าทำตัวไม่ถูกแล้วหันกลับมากินข้าวต่อ ตั้งใจไม่ให้ตัวเองไปได้ยินเสียงอะไรอีก

"ชื่อ มิ๊กซ์ใช่มั้ยเรา?"

"คะ...ครับ...."

"พวกพี่ไม่ทำอะไรน่า ซื้อข้าวมาแล้วก็กินๆ อ่ะ นั่งเถอะ ไม่ต้องเกร็ง"

"ขอบคุณ....ครับ..." ผมใช้หางตามอง เห็นน้องมันนั่งลงฝั่งตรงข้ามผมที่เป็นที่ว่าง น้องค่อยๆ กินข้าวผัดอย่างช้าๆ

"พี่รู้มาว่าเราเป็นเด็กเข้ากลางเทอม ย้ายมาจากไหนอ่ะ?"

"โรงเรียน..333..ครับ"

"อ้าว อยู่ใกล้ๆ นี่เอง" โรงเรียนที่น้องบอกเป็นโรงเรียนลูกพี่ลูกน้องกับโรงเรียนนี่ เพราะผอ. ที่เป็นคนสร้างโรงเรียนเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน สร้างมาคู่กัน ทุกอย่างเหมือนกันหมด แค่ต่างกันที่เครื่องแบบที่โรงเรียนนั้นเน้นสีชมพู แต่ที่นี่เป็นสีฟ้า

"แล้วทำไมย้ายมาอ่ะ มันใกล้กันมากเลยนะ"

"ผม...ตามคนๆ หนึ่งมาครับ..."

ผมสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมา พอมองกลับไปก็เห็นน้องมิ๊กซ์ที่มองอยู่แล้ว น้องรีบหลบตาผมแล้วตักข้าวเข้าปากต่อ

"มิ๊กซ์"

"อะ...หือ?"

"มิ๊กซ์จะไปห้องสมุดป้ะ?"

"ใช่ ทำไมหรอ?"

"ฝากส่งงานหน่อยสิ เราปวดขาอ่ะ"

"แหม ปวดขาไปทำอะไรมาอ่ะต้า"

"ก็รู้ๆ กัน...นะมิ๊กซ์...แผ่นเดียวเอง"

"อื้อ ได้ๆ"

ผมหันหน้ามาอีกฝั่งเมื่อได้ยินประโยคนั้น...ทั้งๆ ที่ผม รักมาก และ ดูแล มามากแท้ๆ...แต่กลับกัน...น้องไม่คิดจะดูแลตัวเองเลย

"เออไอ้บอส มึงก็ต้องไปห้องสมุดนี่หว่า" ไอ้อาร์มพูด ทำให้ผมนึกได้ ผมยืมหนังสือมากำหนดส่งวันนี้ด้วย กินเสร็จต้องไปห้องสมุดอีก

ไปตอนนี้เลยดีมั้ย...จะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงอะไร...

"กูไปล่ะ" ผมลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินออกมา คล้อยหลังได้ยินเสียงโต๊ะเลื่อนออก

"อ้าว ไปไหนอ่ะน้อง อิ่มแล้วหรอ?"

"คือผม...ผม....ต้องไปส่งงานให้เพื่อนด้วยครับ...ขอบคุณนะครับ"

ผมเดินมาคนเดียวตลอดทางที่จะไปห้องสมุด ช่วงนี้ผมมักจะมาที่นี่เพราะมันทำให้ผมผ่อนคลายได้บ้าง บางครั้งผมกับน้องต้าก็จะมาติวหนังสือกันที่ห้องสมุดนี่แหละ....แล้วผม....จะไปคิดเรื่องนี้อีกทำไมนะ

ปัก

"อ๊ะ!!"

พรึบ!

"โอ๊ย!"

ผมหันไปตามเสียงร้อง ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งล้มหน้าทิ่มไปกับพื้นทางเดิน แล้วถ้าผมจำไม่ผิด...ใช่จริงๆ ด้วย พอเด็กคนนั้นลุกขึ้นมา ผมก็ยกยิ้มขำๆ มิ๊กซ์มันเดินสะดุดทางเดินล้มหน้าทิ่มเลยครับ...

"เป็นไรเปล่า?" ผมเดินเข้าไปจะช่วย แต่อีกฝ่ายก็เดินถอยหลังไป ถึงมันจะก้มหน้าก้มตาผมก็เห็นนะครับว่าหน้ามันแดง ผมก้มเก็บแผ่นรายงาน และหนังสืออีกสองเล่มที่หล่นกระจายขึ้นมา มิ๊กซ์ยังก้มหน้าอยู่แบบเดิม พอผมจะเดินเข้าไปน้องก็ถอยหลัง จนคนที่ผ่านไปมาเริ่มมอง

"พี่ไม่ขำแล้ว" น้องมันก็ยังก้มหน้าอยู่

"งั้นพี่วางไว้ตรงนี้นะ" ผมบอกแล้ววางหนังสือกับแผ่นงานวางไว้ตรงหน้า แต่พอผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมันมองผมอยู่แล้ว..

ตากลมโตมีน้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตาจะไหลไม่ไหลแหล่ ปากบางเม้มเข้าปากกันแน่นจนเป็นสีขาว ตัดกับหน้า หู และ คอมันที่เป็นสีแดง พอน้องมันเห็นว่าผมมองน้ำตาที่มันแค่รื้นๆ อยู่ก็ไหลออกมา

"อ้าว เจ็บมากเลยหรอ! มิ๊กซ์..." ทีนี้ผมไม่สนใจว่ามันจะถอยมั้ย วิ่งเข้าไปตรงหน้าน้องเลย น้องส่ายหน้ารัวๆ แต่ก็ไม่พูดเพราะเม้มปากเอาไว้

"ไปหาหมอที่ห้องพยาบาลมั้ย?"

"...(ส่ายหัว)..."

"แล้ว...ร้องไห้ทำไม..." ทีนี้น้องไม่ได้ส่ายหัวปฏิเสธ แต่ไม่ทำอะไรเลย เอาแต่จ้องพื้นแล้วปล่อยน้ำตาออกมา ผมเลยเอื้อมมือไปแตะแขนน้องเบาๆ ให้น้องหยุดร้อง แต่

"มิ๊กซ์..."

"ฮื้ออออ"

แค่แตะเบาๆ แล้วเรียกเท่านั้นแหละ...น้องก็ปล่อยโฮออกมาเลย...แล้วผม...ผิดรึเปล่าเนี่ย?

"เจ็บหรอ? พี่โดนตรงที่เราเจ็บหรือเปล่า? ถ้าเราไม่บอกพี่ก็ไม่รู้นะ"

"ฮึก..ฮึก..." น้องส่ายหน้าอีกรอบจนผมเหนื่อยใจแทน

"โอเคๆ ไม่บอกก็ไม่บอก ถ้าไม่เป็นอะไรก็ไปห้องสมุดกัน เราจะไปคืนหนังสือใช่มั้ยครับ?

รีบๆ ไปดีกว่าเดี๋ยวหมดคาบพักแล้ว" ผมบอกแล้วเดินกลับไปเก็บหนังสือที่ตก แล้วถือมาให้น้องซึ่งน้องรับไว้อย่างว่าง่าย

แปะ...

"ไปหาหมอด้วยนะครับ" ผมลูบหัวน้องเบาๆ สองสามทีอย่างที่เคยก่อนจะชักมือกลับเมื่อรู้สึกตัว..

ผมลืมตัวไป...ถึงจะคล้าย...แต่มิ๊กซ์ก็ไม่ใช่น้องต้า...ผมคงจะต้อง เปลี่ยนนิสัยตัวเองแล้วซินะ...หึ!

"พี่ไปก่อนนะ"

ผมบอกแล้วเดินออกมา...

โดยไม่ได้สังเกตุเห็นแววตาที่มีความสุข และ ความเศร้า ของเด็กคนนั้น...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป