บทที่ 3 การหลบหนีที่สิ้นหวัง

เสียงฝีเท้าของทหารที่ก้าวอย่างแน่วแน่ไปทั่วคฤหาสน์หลี่สร้างความหวาดกลัวให้แก่ทุกคน หลี่ซูเม่ยที่เพิ่งเห็นบิดามารดาถูกประหารต่อหน้าต่อตา รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ยากจะทนทานได้

นางทรุดตัวลงกับพื้น หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เสียงหัวเราะเยาะของหลี่หยวนเฉิงยังคงก้องอยู่ในหู เสียงแห่งความอำมหิตที่สะท้อนถึงความโหดร้ายอย่างไร้ปรานี

“พวกมันทำลายทุกสิ่ง... ข้าเหลืออะไรอีกแล้ว...” นางพึมพำกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง

ทว่าภายในความสิ้นหวังนั้น ก็มีแสงแห่งความโกรธแค้นที่ค่อย ๆ ลุกไหม้อย่างรุนแรง นางเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ยากจะดับลงได้

“ข้าจะไม่มีวันยอมให้อภัยพวกมัน... ข้าจะต้องเอาคืนทุกสิ่ง!” นางประกาศเสียงดังกับตัวเอง

หลี่ซูเม่ยลุกขึ้นยืนอย่างสั่นเทา ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปยังห้องพักของตนเพื่อเก็บของที่จำเป็น นางรู้ดีว่าการอยู่ที่นี่ต่อไปหมายถึงความตายที่รออยู่เบื้องหน้า

เมื่อเปิดประตูออกมา นางพบกับหยวนอี้หลานที่ยืนรออยู่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“คุณหนู! ท่านปลอดภัยหรือไม่?” หยวนอี้หลานถามพลางวิ่งเข้ามาหา

“ข้าปลอดภัย... แต่เราไม่อาจอยู่ที่นี่ต่อไปได้ พวกเขาจะตามล่าข้าจนกว่าจะฆ่าข้าให้ตาย...” หลี่ซูเม่ยกล่าวเสียงสั่นเครือ

“แต่เราจะไปที่ไหนกัน?” หยวนอี้หลานถามด้วยความสับสน

“ข้าต้องหนีออกจากที่นี่ให้ได้... ก่อนที่พวกมันจะตามมาเจอ” หลี่ซูเม่ยตอบอย่างแน่วแน่ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกลัว

“ข้าไม่อาจปล่อยให้ท่านไปเพียงลำพัง! ข้าจะตามไปด้วย!” หยวนอี้หลานประกาศอย่างเด็ดขาด

หลี่ซูเม่ยมองดูหญิงสาวผู้ซื่อสัตย์ตรงหน้าอย่างซาบซึ้ง นางรู้ดีว่าหยวนอี้หลานยินดีจะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยนาง แม้ว่ามันจะเป็นอันตรายอย่างมาก

“ขอบใจเจ้ามาก หยวนอี้หลาน... แต่ข้าไม่อาจให้เจ้าต้องมาตายเพราะข้าได้ เจ้าไปซ่อนตัวเสีย ก่อนที่พวกมันจะเจอเจ้า” หลี่ซูเม่ยกล่าวอย่างจริงจัง

“ข้าไม่ไป! ข้าเลือกแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างท่าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” หยวนอี้หลานตอบกลับอย่างหนักแน่น

หลี่ซูเม่ยถอนหายใจยาว นางรู้ดีว่าไม่อาจเปลี่ยนใจหยวนอี้หลานได้

“ถ้าเช่นนั้น... เราต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” นางกล่าว ก่อนจะคว้าถุงผ้าใบเล็กที่ใส่สิ่งของจำเป็นไว้ติดตัวมา

ทั้งสองรีบหลบหนีออกจากคฤหาสน์หลี่ในยามค่ำคืนที่มืดมิด ขณะที่ทหารยังคงค้นหาและสังหารผู้คนที่เหลืออยู่ หลี่ซูเม่ยและหยวนอี้หลานต้องหลบซ่อนตัวตามเส้นทางลับที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อกรณีฉุกเฉิน

ในขณะที่พวกนางพยายามหลบหนี มีทหารหลายกลุ่มที่พยายามติดตาม แต่ด้วยความชำนาญในเส้นทางลับ หลี่ซูเม่ยสามารถหลบเลี่ยงไปได้อย่างหวุดหวิด

เมื่อออกมาถึงป่าใกล้เคียง หยวนอี้หลานที่เหนื่อยล้าถึงกับทรุดตัวลงกับพื้น

“ข้าไม่ไหวแล้ว คุณหนู... ข้า... ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...” หยวนอี้หลานกล่าวเสียงแผ่วเบา

หลี่ซูเม่ยประคองหญิงสาวขึ้นมา นางรู้ดีว่าเวลานี้ไม่มีที่ปลอดภัยอีกต่อไป นางต้องพาหยวนอี้หลานไปยังที่ที่พวกมันไม่อาจตามไปเจอ

“อดทนหน่อยนะหยวนอี้หลาน... เราจะรอดไปด้วยกัน” หลี่ซูเม่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น

พวกนางเดินทางอย่างลำบากผ่านป่าทึบ หลบหนีการตามล่าของทหารที่ออกค้นหาตัวนางอย่างไม่หยุดยั้ง เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามหลังมาทำให้นางต้องรีบเร่งเดินทางอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่ง... นางสะดุดล้มลงกับพื้น ความเหน็ดเหนื่อยและบาดแผลที่เกิดจากการหลบหนีทำให้นางรู้สึกอ่อนล้าอย่างมาก

“ข้า... ข้าไม่อาจหนีต่อไปได้...” หลี่ซูเม่ยพึมพำอย่างอ่อนแรง

ทว่าในช่วงเวลาที่นางเกือบจะหมดหวังนั้น เงาของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้านาง ชายผู้นั้นมีใบหน้าเคร่งขรึม แววตาที่เต็มไปด้วยความเฉียบคมและความสงบ

“เจ้าสองคนกำลังหนีอะไรอยู่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น แต่แฝงไปด้วยความเมตตา

“พวกเขา... พวกเขาฆ่าครอบครัวของข้า...” หลี่ซูเม่ยตอบอย่างยากลำบาก

ชายผู้นั้นมองดูหลี่ซูเม่ยอย่างพิจารณา ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“ถ้าเช่นนั้น จงตามข้ามา... ข้าจะช่วยเจ้า”

คำพูดนั้นเป็นเพียงแสงแห่งความหวังเดียวที่หลี่ซูเม่ยพบเจอท่ามกลางความมืดมิด นางตัดสินใจจะติดตามชายผู้นั้นไป โดยไม่รู้ว่าอนาคตของนางจะเป็นเช่นไร...