บทที่ 4 การฝึกฝนและการสร้างตัวตนใหม่

ชายผู้ช่วยหลี่ซูเม่ยและหยวนอี้หลานไว้ได้นั้นคือ ไป๋เจิ้น นักพรตผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาและพิษ เขาอาศัยอยู่ในหุบเขาอันลึกลับที่ผู้คนต่างกล่าวขานว่ามีแต่ผู้ที่ถูกเลือกเท่านั้นจึงจะสามารถเดินทางเข้าไปได้

ไป๋เจิ้นพาหลี่ซูเม่ยและหยวนอี้หลานไปยังเรือนพักที่ซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของหุบเขา ที่นั่นเต็มไปด้วยหมอกหนาที่ล้อมรอบ ทำให้การเข้าถึงเป็นไปได้ยากยิ่ง ทั้งสองได้รับการดูแลรักษาจนกระทั่งอาการบาดเจ็บหายดี

“เจ้ามีแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น... เจ้าต้องการแก้แค้นใช่หรือไม่?” ไป๋เจิ้นถามอย่างตรงไปตรงมา

“ใช่... พวกมันทำลายทุกสิ่งที่ข้ารัก ข้าไม่อาจปล่อยพวกมันให้รอดพ้นไปได้” หลี่ซูเม่ยตอบอย่างไม่ลังเล เสียงของนางหนักแน่น แม้ว่าร่างกายจะยังคงอ่อนแอจากการบาดเจ็บ

“ความแค้นอาจเป็นแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่ แต่หากเจ้าไม่รู้วิธีควบคุมมัน มันจะกลายเป็นอาวุธที่ย้อนกลับมาทำลายตัวเจ้าเอง” ไป๋เจิ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

“ข้ายอมรับได้... ขอเพียงให้ข้าได้แก้แค้น” หลี่ซูเม่ยกล่าวด้วยแววตาที่แน่วแน่

ไป๋เจิ้นพยักหน้าเบา ๆ เขารับรู้ได้ถึงความมุ่งมั่นอันแรงกล้าของนาง จึงตัดสินใจรับหลี่ซูเม่ยเป็นศิษย์ พร้อมกับหยวนอี้หลานที่อ้อนวอนขอให้เขาช่วยสอนการรักษาแก่ตน

“หากเจ้าต้องการแก้แค้น เจ้าจะต้องเรียนรู้วิธีใช้พิษ และวิธีรักษา หากเจ้าไม่สามารถทำลายและรักษาได้ เจ้าก็จะไม่มีทางยืนหยัดต่อสู้กับผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเจ้าได้” ไป๋เจิ้นอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยประสบการณ์

หลายปีผ่านไป... หุบเขาอันเงียบสงบกลายเป็นสถานที่ฝึกฝนที่โหดร้ายสำหรับหลี่ซูเม่ย นางได้รับการฝึกฝนอย่างหนักทั้งด้านการใช้พิษ การรักษา และการต่อสู้จากไป๋เจิ้น

“เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพิษ มิใช่เพียงเพื่อทำลาย แต่เพื่อปกป้องตนเองด้วย” ไป๋เจิ้นสอนพลางยื่นขวดพิษสีเข้มให้หลี่ซูเม่ย

นางทดลองใช้พิษตามที่อาจารย์สอน ทั้งการปรุงแต่ง การวิเคราะห์ส่วนผสม และการใช้งานในสถานการณ์ต่าง ๆ แต่สิ่งที่ยากที่สุดกลับเป็นการควบคุมอารมณ์ของตนเอง

ความแค้นที่สุมอยู่ในใจนางนั้นทำให้การฝึกฝนบางครั้งเต็มไปด้วยความโหดร้าย แต่นางไม่เคยยอมแพ้ นางฝึกฝนตนเองให้เข้มแข็ง ทั้งร่างกาย จิตใจ และสติปัญญา

ไป๋หมิงจู ศิษย์พี่ของหลี่ซูเม่ย ผู้ที่ฝึกฝนในหุบเขามาก่อนหลายปี ก็ได้กลายเป็นผู้ช่วยฝึกที่สำคัญ นางคอยสอนหลี่ซูเม่ยถึงวิธีใช้พิษในทางที่ถูกต้อง และเตือนให้หลี่ซูเม่ยรู้จักความเมตตา

“เจ้าจะใช้พิษทำร้ายผู้อื่นได้ก็จริง... แต่เจ้าก็สามารถใช้มันเพื่อช่วยชีวิตคนได้เช่นกัน” ไป๋หมิงจูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ความผูกพันระหว่างหลี่ซูเม่ยและไป๋หมิงจูค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเป็นพี่น้องที่ไว้ใจกันได้ แม้ว่าจะมีความต่างในแนวคิดและวิถีการใช้ชีวิตก็ตาม

หยวนอี้หลานที่ขอฝึกฝนการรักษา ก็พัฒนาความสามารถอย่างรวดเร็ว นางกลายเป็นผู้ช่วยที่มีประโยชน์อย่างมากสำหรับหลี่ซูเม่ย คอยดูแลและรักษานางในยามที่การฝึกฝนหนักหน่วงจนเกิดบาดแผล

หลายปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลี่ซูเม่ยเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่งดงามและแข็งแกร่ง ทว่าเบื้องหลังความงดงามนั้นคือพลังแห่งพิษที่ถูกฝึกฝนมาอย่างเข้มข้น

วันหนึ่ง ไป๋เจิ้นเรียกหลี่ซูเม่ยมาพบที่เรือนพักของเขา

“ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องออกไปเผชิญหน้ากับโลกภายนอกแล้ว...” ไป๋เจิ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ข้าพร้อมแล้ว อาจารย์... ข้าจะไม่กลับมาจนกว่าข้าจะทำลายพวกมันจนสิ้นซาก” หลี่ซูเม่ยตอบด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

“จำไว้ว่า... แม้ความแค้นจะเป็นแรงผลักดันของเจ้า แต่จงอย่าให้มันกลืนกินเจ้าเสียจนหมดสิ้น” ไป๋เจิ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

หลี่ซูเม่ยพยักหน้า ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยมีหยวนอี้หลานติดตามอย่างซื่อสัตย์

จากนี้ไป การแก้แค้นจะเป็นเส้นทางที่หลี่ซูเม่ยต้องเผชิญเพียงลำพัง ด้วยพลังที่นางได้รับจากการฝึกฝนในหุบเขาอันลึกลับนี้...