บทที่ 4

“รู้ค่ะ หนูรู้ว่าคุณหญิงเกลียดหนู แต่ช่วยอดทนกับหนูหน่อยนะคะ”

“แอ๊…” คำพูดของพุดตานทำให้คุณหญิงแขไขเดือด เปล่งเสียงคำว่า ‘แก’ จนเจ็บคอไปหมด

“พยายามเข้าค่ะ พยายามพูด พยายามเปล่งเสียง พยายามลุก เพราะวันไหนที่คุณหญิงแข็งแรงขึ้น หนูก็จะไปวันนั้น แต่ถ้าคุณหญิงยังนอนติดเตียงอยู่แบบนี้ เราก็ได้เจอกันทุกวัน เจอจนเบื่อหน้ากันไปข้าง หนูน่ะทนไหว ส่วนคุณหญิงหนูว่าไม่” เวลานี้พุดตานคนเก่าได้ตายไปนานแล้ว ปฏิกิริยาของพุดตานที่เปลี่ยนไปพลอยทำให้คุณหญิงแขไขรู้สึกกลัวอยู่ในอก นั่นเพราะที่ผ่านมาเธอร้ายกับพุดตานจึงอดไม่ได้ที่จะกลัวการถูกเอาคืน

“แอ๊…ออกอายย ออกอ๊ายยย” แต่ถึงจะกลัวคุณหญิงแขไขก็ยังคงพยายามเปล่งเสียงไล่พุดตานให้ออกไปจากห้อง แม้จะไม่เป็นคำพูดเช่นเคย แต่พุดตานนั้นกลับฟังออกทุกคำเหมือนกัน เพราะเธอเคยดูแลเคสคล้ายๆ คุณหญิงแขไขรวมทั้งดูแลแม่ที่มีอาการทำนองนี้อยู่ถึงสามปีกว่า

แต่ดูเหมือนแม่เธอจะเป็นหนักกว่านี้ด้วยซ้ำ เพราะระบบการกลืนอาหารผิดปกติต้องให้อาหารผ่านช่องท้อง แถมยังมีภาวะหัวใจวายเฉียบพลันแทรกอีก

“หนูไปแน่ค่ะ แต่ยังไม่ใช่วันนี้หรือพรุ่งนี้”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ได้เวลาทานยาจีนแล้วค่ะคุณแม่” เสียงของพรชนกดังขึ้น เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมถาดที่มีแก้วยาวางอยู่ข้างบน

พอเห็นสะใภ้คนโปรดสีหน้าของคุณหญิงแขไขก็เปลี่ยนไปทันที เธอพยายามส่งยิ้มให้อย่างยากลำบากราวกับต้องการให้พรชนกช่วยไล่พุดตานให้ออกไปจากที่นี่อีกคน

“ดีใจจังที่วันนี้คุณแม่ยิ้มให้หมวย” พรชนกจงใจตีความหมายของยิ้มนั้นไปเป็นอีกอย่าง นั่นเพราะเธอเองก็รู้ว่าแม่สามีอย่างคุณหญิงแขไขกับอดีตว่าที่สะใภ้คนกลางอย่างพุดตานเคยมีเรื่องบาดหมางใจกันมาก่อนหน้านี้แล้ว

“มาค่ะ เดี๋ยวหมวยช่วยพยุงคุณแม่ขึ้นมาทานยา”

“เดี๋ยวดิฉันช่วยอีกแรงค่ะ”

“ได้สิจ้ะ” แม้จะไม่ชอบใจที่พุดตานเข้ามาแย่งความสำคัญเรื่องดูแลคุณหญิงแขไขไปจากเธอ แต่อย่างน้อยๆ ถ้าเธอซื้อใจพุดตานได้ละก็ งานบางอย่างมันก็คงจะง่ายขึ้น

พรชนกเข้าไปประคองด้านซ้ายส่วนพุดตานนั้นขยับเข้ามาประคองคุณหญิงแขไขให้มาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง สะใภ้คนโปรดหยิบหมอนขึ้นมาพิงหลังให้ แววตาที่คุณหญิงแขไขทอดมองพรชนกนั้นดูเอ็นดูและรักใคร่ ผิดกับแววตาที่มองมายังพุดตานที่มีแต่ความเกลียดชัง

ยาจีนที่พรชนกเป็นคนต้มเองกับมือค่อยๆ ถูกป้อนเข้าปากคุณหญิงแขไขช้าๆ เธอต้องดูให้แน่ชัดว่าคุณหญิงแขไขกินยาจีนถ้วยนี้หมดทุกหยด

“ดีมากค่ะคุณแม่ ทานยาหมดแบบนี้คุณแม่ต้องหายเร็วแน่ๆ” คำชมจากพรชนกพลอยทำให้คุณหญิงแขไขยิ้ม นั่นเพราะเธอเองก็อยากจะหายจากอาการบ้าๆ นี้มากเช่นกัน แต่ดูท่าจะตายเสียก่อน เพราะมีเสี้ยนตำใจอย่างพุดตานมาอยู่ใกล้แค่นี้

“ฉันออกไปก่อนนะพุดตาน ยังไงก็ฝากเธอดูแลคุณแม่ต่อด้วย”

“ค่ะคุณหมวย” พุดตานเอ่ยรับ ทันทีที่ประตูห้องปิดลง เธอก็ได้ยินเสียงไล่มาจากคุณหญิงแขไขอีกครั้ง แม้จะเป็นแค่เสียงในลำคอก็ตาม

พุดตานไม่สนใจเสียงไล่นั้น เธอยังคงอยู่ดูแลคุณหญิงแขไขเงียบๆ พอเห็นว่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงอยู่นานแล้ว จึงขยับไปจัดท่าทางให้คุณหญิงแขไขลงไปนอนราบกับเตียง ซึ่งทันทีที่พุดตานสัมผัสถูกร่างหายท่าทางฮึดฮัดต่อต้านของคุณหญิงแขไขก็เกิดขึ้นทันที แต่ถึงอย่างนั้นพุดตานก็ไม่ได้สนใจ

ในขณะที่พุดตานอยู่ดูแลคุณหญิงแขไขอยู่ในห้องนั้น น่านฟ้าเองก็คอยจับตามองเธออยู่เช่นกัน แต่ด้วยมีหน้าที่ต้องทำมีงานให้ต้องสะสางเขาจึงไม่อาจจับตาดูเธอได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

พุดตานเห็นรถของน่านฟ้าขับออกไปจากบ้านแล้วก็โล่งอก แต่ก็คงเป็นแบบนี้ได้ไม่นาน เพราะเขากลับมาเมื่อไหร่ก็คงตรงดิ่งเข้ามาหาเรื่องเธอเมื่อนั้น

“อดทนเอาหน่อย” พุดตานเอ่ยบอกตัวเองให้อดทนและต้องท่องคำๆ นี้ให้ขึ้นใจ ก่อนจะหวนนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะพยาบาลพิเศษของคุณหญิงแขไข

จำได้ว่าเมื่อสองสามเดือนก่อน จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งไปหาเธอที่บ้าน บ้านที่เธอย้ายเข้าไปอยู่หลังจากตัดสินใจว่าจะหายไปจากชีวิตของน่านฟ้า เขาคนนั้นคือฉัตรชัย

ก่อนจะได้รู้ความจริงว่าฉัตรชัยคือคนรักเก่าของแม่ แต่ครอบครัวฉัตรชัยไม่ต้อนรับแม่ของเธอเพราะมีฐานะยากจนจึงขับไล่ไสส่งและบังคับให้ทั้งสองเลิกรากัน ไม่นานหลังจากนั้นฉัตรชัยก็แต่งงานกับคนที่เหมาะสมกว่า คิดเรื่องนี้แล้วพุดตานก็มองบน นั่นเพราะใครจะไปคิดว่าเรื่องทำนองเดียวกันนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ

ฉัตรชัยแวะเวียนไปเยี่ยมแม่ทุกวัน คอยช่วยเหลือเธอทุกอย่างกระทั่งแม่เสียชีวิต และประจวบเหมาะกับเธอต้องการหางานทำ ฉัตรชัยจึงยื่นข้อเสนอให้มาดูแลภรรยาที่มีอาการป่วยคล้ายๆ แม่ของเธอ เพราะอยากตอบแทนบุญคุณที่ฉัตรชัยคอยช่วยเหลือเธอกับแม่มาตลอดหลายปี ทำให้ตอบรับคำขอนั้นอย่างไม่ลังเล

“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจดังออกมาจากพุดตาน นั่นเพราะหากรู้ว่าเธอต้องมาดูแลใครคงไม่รับปากฉัตรชัยไปเร็วแบบนั้น เพราะตอนนั้นเธอไม่รู้เลยจริงๆ ว่าภรรยาของฉัตรชัยคือคุณหญิงแขไข นั่นเพราะตลอดเวลาที่คบหากับน่านฟ้า ทุกครั้งที่ชายหนุ่มจะพาเธอไปพบครอบครัว พุดตานมักจะบ่ายเบี่ยงหรือปฏิเสธเสมอ

ผิดกับคุณหญิงแขไขที่มักจะมาพบเธอพร้อมพูดจาถากถางความแตกต่างระหว่างเธอกับน่านฟ้า พูดเหมือนเธอไม่มีอะไรดี นั่นก็เพื่อต้องการให้เธอเลิกรากับน่านฟ้า แต่เธอก็สู้มาตลอดแม้จะสู้มาคนเดียว เพราะน่านฟ้าไม่เคยรับรู้เรื่องนี้เลย กระทั่งมีเหตุให้เธอพ่ายแพ้

คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ สงสัยเวรกรรมจะชักพาให้เธอได้กลับมาเจอกับเจ้ากรรมนายเวร คิดไปคิดมาก็ได้แต่ปลง เพราะเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขอะไรไม่ได้ ยังไงหน้าที่ของเธอก็ต้องมาก่อนสิ่งอื่นใด แม้คุณหญิงแขไขจะรังเกียจเธอมากเหลือเกินก็ตาม คิดเสียว่าทำบุญกับคนแก่จะได้หมดเวรหมดกรรมกันเสียแต่ชาตินี้

พุดตานอยู่ดูแลคุณหญิงกระทั่งถึงเวลาเข้านอน แม้อาการต่อต้านของคุณหญิงจะยังคงอยู่แต่พุดตานก็เอาอยู่เช่นกัน เห็นตัวเธอเล็กๆ แขนขาเล็กเท่าตะเกียบแบบนี้ ใครจะไปคิดว่าแรงก็เยอะเอาการ เพราะสู้กับคุณหญิงที่ต่อต้านเต็มกำลังอยู่นานสองนานสุดท้ายคนบนเตียงก็ต้องยอมแพ้ โดยมีสายตาของมาลัยคอยมองอยู่ รวมทั้งช่วยอยู่ใกล้ๆ อีกแรง ซึ่งเห็นแบบนี้แล้วก็พอใจกับความคล่องแคล่วรู้งานของพุดตาน รวมทั้งความใจสู้ที่มีเกินตัวไม่น้อยทีเดียว

“ดึกแล้วไปพักผ่อนเถอะค่ะคุณ”

“แล้วคุณหญิงล่ะคะ ไม่มีใครมานอนเฝ้าเหรอ”

“มีค่ะ เป็นเด็กรับใช้ในบ้าน เพราะตอนกลางคืนคุณหญิงจะนอนยาวถึงเช้า ไม่ค่อยตื่นมาสักเท่าไหร่

“อ้อ...ค่ะ”

“งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ” เอ่ยจบมาลัยก็ปลีกตัวออกไป

“ค่ะ” พุดตานเอ่ยรับ แต่ใช่ว่าเธอจะเดินออกไปจากห้องคุณหญิงแขไขในทันที เพราะยังคงนั่งอยู่เงียบๆ มองคนบนเตียงที่เวลานี้หลับสนิทไปแล้ว อาจเพราะยาที่หมอให้กินก่อนนอนด้วยกระมังถึงได้หลับยาวกระทั่งถึงเช้าแบบนี้