บทที่ 5

พุดตานมองหน้าคุณหญิงแขไขด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ผู้หญิงที่เธอเองก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันอีก ภาพในอดีตฉายย้อนเข้ามาในหัวของพุดตานอย่างไม่อาจห้ามได้ ภาพในวันที่เธอได้เจอกับคุณหญิงแขไขเป็นครั้งแรก

วันที่เธอถูกขอให้เลิกรากับน่านฟ้า วันที่เธอได้เงินปึกใหญ่มาเป็นค่าทำขวัญค่าปลอบใจหรือค่าอะไรก็ช่าง ซึ่งพุดตานก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่าเธอไม่ต้องการ

“อย่าโง่ที่จะไม่รับเงินนั่น เพราะอย่างน้อยๆ มันก็เอาไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอได้...จริงไหม” คำพูดของคุณหญิงแขไขในตอนนั้นทำเอาพุดตานสะอึก คงไปสืบประวัติเธอมาหมดแล้วถึงได้รู้ว่าตอนนั้นแม่เธอกำลังป่วย

“เลือกเอาเองแล้วกันระหว่างความรักที่มันกินไม่ได้และฉันก็จะขวางทางเธอกับน่านฟ้าอย่างเต็มที่ รับรองได้ว่าเธอไม่มีทางสมหวังได้แต่งงานกับลูกชายคนนี้ของฉันแน่นอน หรือต่อให้สมหวังฉันคนนี้ก็จะไล่น่านฟ้าให้ออกไปจากครอบครัว จะตัดแม่ตัดลูก จะตัดออกจากกองมรดกทุกอย่าง และเธอคือคนที่ทำให้ชีวิตลูกชายฉันต้องพังจนตกต่ำแบบนั้น หรือจะเอาเงินนี่ไปรักษาแม่แล้วออกไปจากชีวิตน่านฟ้าซะ!”

สุดท้ายพุดตานก็เลือกเงิน!

พุดตานเกิดอาการนอนไม่หลับ คงเพราะแปลกที่ทำให้คืนแรกออกอาการตาค้าง นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่นาน แต่หนึ่งในเหตุผลหลักที่ทำให้นอนไม่หลับแบบนี้คงหนีไม่พ้นน่านฟ้า ก่อนจะรู้สึกคอแห้งจนตัดสินใจลงไปหาน้ำดื่ม แต่ก็ยังแวะไปดูคุณหญิงแขไขในห้องก่อน พอเห็นว่ายังหลับปกติบนเตียงก็เดินกลับออกไปอย่างเงียบๆ

สองเท้าเล็กๆ เดินตรงไปยังส่วนที่เป็นครัว แม้จะยังไม่ชินกับบ้านหลังนี้ แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่โตราวกับปราสาทที่มีเป็นร้อยๆ ห้องจึงตัดปัญหาเรื่องการเดินหลงทางออกไปได้

ทันทีที่ได้ขวดน้ำมาอยู่ในมือก็ตัดสินใจกลับขึ้นห้อง แต่ทว่ายังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากครัวก็ต้องสะดุ้ง เมื่อสายตาเจอกับคนคุ้นเคยเข้า

“คุณน่าน!” พุดตานค่อนข้างตกใจที่เห็นชายหนุ่มในเวลานี้แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าอยู่บ้านเดียวกันคงเลี่ยงไม่ได้แน่ๆ ก็ตามที นั่นเพราะมันเกือบตีหนึ่งเข้าไปแล้ว แถมเขายังคงอยู่ในชุดเดิมอีกต่างหาก

“ตกใจทำไม” พุดตานอยากจะสวนเหลือเกินว่าจู่ๆ หันมาเจอเขาแบบนี้ไม่ให้เธอตกใจแล้วจะให้เธอดีใจกระโดดกอดเขาหรือยังไง

“เปล่าค่ะ” ตอบปฏิเสธเสร็จพุดตานก็จงใจเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่กลับถูกน่านฟ้าตามมาขวางไว้

“ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ลงมาทำอะไรหรือตั้งใจลงมาอ่อย” คำพูดของน่านฟ้าทำเอาคนฟังหน้าตึงใส่ทันที อยากจะปาขวดน้ำในมือใส่หัวให้มันโนจริงๆ

“คิดว่าคุณน่านมีดีอะไรฉันถึงต้องอ่อย”

“พุดตาน!”

“หลีกทางด้วยค่ะ ฉันจะกลับห้อง”

“มานี่” เอ่ยจบน่านฟ้าก็คว้าข้อมือของพุดตานไว้ แล้วออกแรงลากตัวเธอให้เดินตามมา

“คุณน่านจะทำอะไร ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะคะ” พุดตานเองก็ยื้อแย่งหวังเป็นอิสระ

“มาคุยกันให้รู้เรื่อง”

“ฉันไม่คุย เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“แต่ฉันมี” เสียงห้วนเอ่ยตอบกระทั่งถึงศาลาริมสระว่ายน้ำที่อยู่ด้านขวาของตัวบ้าน เขาจึงหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับพุดตานตรงๆ แววตาของเขาเวลานี้ช่างดูเย็นชาเหลือเกิน

“คุณน่านปล่อย ปล่อยสิ” ยิ่งน่านฟ้าขยับเข้าใกล้พุดตานก็ยิ่งถอยห่าง จนต้องยกขวดน้ำเปล่าในมือขึ้นมาเป็นอาวุธ แต่กลับถูกน่านฟ้ารวบมือไว้ได้เสียก่อน

“ทำไม รังเกียจกันนักหรือยังไง”

“ถ้าคุณเมาก็กลับไปนอนพักซะ ปล่อยฉัน” พุดตานเอ่ยบอก เพราะความใกล้ชิดในเวลานี้ทำให้เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของน่านฟ้า

“กินเหล้าไปแค่ไม่กี่แก้วมันไม่ได้ทำให้ฉันเมาจนไม่มีสติหรอกนะพุดตาน” น่านฟ้ายอมรับว่าเขาไปดื่มมา ซึ่งถ้าถามว่าใครที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ เขาตอบได้ทันทีว่าเพราะเธอ

วันแรกที่รู้ว่าพุดตานทิ้งเขาไป วันนั้นเขาเป็นบ้าเป็นหลังออกตามหาเธอจนแทบจะพลิกแผ่นดิน นั่นเพราะอยากรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ ไหนบอกจะอยู่ด้วยกัน จะไม่ทิ้งกันไปไหน สุดท้ายเธอก็กลืนน้ำลายตัวเอง

หนึ่งเดือนเต็มๆ ที่เขาเอาแต่จมอยู่กับความทุกข์ หนึ่งเดือนเต็มๆ ที่เขาเอาแต่ดื่มเหล้าเพื่อจะได้ลืมเธอ ก่อนที่แม่จะดึงให้เขากลับมาเป็นผู้เป็นคน แม้สภาพร่างกายมันจะดีขึ้น แต่ใจนั้นมันร้าวไปแล้ว

“ปล่อยค่ะ”

“เธอทิ้งฉันทำไม” ในที่สุดน่านฟ้าก็ถามประโยคนี้ออกไป มันเสียดแทงความรู้สึกของคนที่จำใจต้องทิ้งเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เธอก็ปากไม่ตรงกับใจเช่นกัน

“ไม่รักก็ทิ้ง ผิดตรงไหนคะ”

“ไม่รักก็ทิ้งอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ในเมื่อไม่รักแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน” พุดตานพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งเห็นน่านฟ้าก็ยิ่งโกรธ

“นั่นคือเหตุผลจริงๆ อย่างนั้นเหรอพุดตาน”

“ค่ะ ถ้ารู้แล้วก็กรุณาปล่อยฉันด้วย ปล่อย”

“แล้วคิดหรือไงว่าฉันยังรักเธอ”

“ไม่ได้คิดและไม่เคยแม้แต่จะคิด” จู่ๆ น้ำตามันก็เอ่อออกมา พุดตานพยายามฝืนไม่ให้ร้องไห้ เธอไม่มีเหตุผลที่ต้องร้อง เพราะน้ำตาเธอมันคงไม่มีค่าอะไร เผลอๆ น่านฟ้าจะหัวเราะเอาด้วยซ้ำ

“พุดตาน!”

“คุณก็รู้เหตุผลแล้วทีนี้เลิกเซ้าซี้ฉันสักที ต่างคนต่างอยู่จะเป็นอะไรไป”

“ต่างคนต่างอยู่ แล้วรอให้เธอขยับสถานะไปเป็นแม่เลี้ยงของฉันอย่างนั้นเหรอ” คำพูดที่แสนร้ายกาจดังออกมาจากปากของน่านฟ้า นั่นยิ่งทำให้พุดตานรู้สึกผิดหวังที่เขาคิดแบบนั้นกับเธอ

“ฉันไม่เคยคิดอกุศลอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ แต่ถ้าคุณต้องการ อนาคตฉันอาจเปลี่ยนใจ”

“จะมากไปแล้วนะพุดตาน!”

“ปล่อย...ฉัน” พุดตานเน้นเสียงแต่ละคำให้น่านฟ้าได้ยินแบบชัดๆ นั่นทำให้ชายหนุ่มคลายมือออกจากเธอ พุดตานลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ แต่จังหวะที่เธอกำลังจะเดินไปกลับถูกน่านฟ้าดึงตัวเข้ามากอดพร้อมกับบดขยี้จูบลงมาปิดกั้นเสียงร้องคัดค้านของเธอ

พุดตานพยายามผลักไสชายหนุ่ม ทั้งผลักทั้งดันตัวเองเพื่อให้เป็นอิสระแต่สุดท้ายก็ไร้ผล นั่นเพราะน่านฟ้ายังคงมอบจูบให้เธออย่างรุนแรงและจาบจ้วง ชายหนุ่มใช้ประสบการณ์ที่มีมากกว่ารุกล้ำส่งปลายลิ้นเข้าไปสัมผัสกับปลายลิ้นของพุดตานได้โดยง่าย เพราะเขาช่ำชองในเรื่องนี้

“อื้อ…” เสียงค้านจากพุดตานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่เรี่ยวแรงของเธอมีหรือจะสู้แรงของน่านฟ้าได้ ชายหนุ่มออกแรงรั้งให้เธอเข้ามาแนบชิด จงใจบดเบียดอกแกร่งเข้าหาอกอวบหยุ่น วงแขนแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็กกอดรัดลำตัวของพุดตานไว้ ส่วนอีกข้างคอยสัมผัสลูบไล้เรือนร่างของเธออย่างเป็นเจ้าของ