บทที่ 3

นายตำรวจหนุ่มไฟแรงทั้งเรื่องงานและเรื่องราคะไม่ปล่อยให้หญิงสาวคุมเกมได้นาน เพราะตอนนี้เขาพลิกตัวขึ้นไปคร่อมเธอไว้แล้ว ชายหนุ่มจับเธอนอนคว่ำหน้ากับเตียงแล้วยกสะโพกสวยให้สูงเด่นขึ้น จากนั้นก็สอดแทรกแก่นกายเข้าไปครั้งเดียวลึกสุดจนเธอหน้าเบ้อย่างเสียวซ่าน ลีลาพิศวาสบรรเลงอีกครั้งและใช่ว่าจะจบเพียงแค่นี้ แม้เหงื่อจะโซมกายแต่ทั้งคู่ก็ดูท่าจะไม่ยอมแยกจากกันง่ายๆ ลลิตหรือโรซี่ใช้มือน้อยๆ วางทาบลงไปบนอกแกร่งของนายตำรวจหนุ่ม เธอหอบน้อยๆ หน้าแดงก่ำเพราะเกือบจะหมดแรงแล้วนั่นเอง

“คุณนี่บ้าพลังชัดๆ โรซี่เหนื่อยจนจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ” แม้จะบอกว่าเหนื่อย แต่ภายในของลลิตยังคงเรียกร้องวรชัยอยู่ ชายหนุ่มรับรู้ได้ เพราะยังไม่ได้ถอดถอนแก่นกายออกจากเธอนั่นเอง

“แน่ใจเหรอว่าคุณเหนื่อย ผมว่าเรายังต่อกันได้อีกยกหรือสองยกนะ” พูดจบก็จงใจบดเบียดส่วนกลางลำตัวเข้าหาหญิงสาวมากขึ้น แววตาของลลิตนั้นพร่ามัวไปหมดแล้ว

“บ้า…ขอพักหายใจหายคอบ้างสิคะ คุณทำเหมือนไม่เคยเจอผู้หญิง”

“ใช่…ผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่เร่าร้อน ตอบสนองอารมณ์ผมได้ทุกอย่างแบบคุณยังไงล่ะ ถึงได้ติดใจแบบนี้” คำตอบตรงไปตรงมาของนายตำรวจหนุ่มทำให้คนฟังพอใจ

“คุณละก็” ลลิตทำท่าเขินอาย หลบสายตาชายหนุ่มอย่างคนไร้เดียงสา วรชัยโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มเธอหนักๆ อย่างปลอบโยน ก่อนที่บทรักจะเริ่มขึ้นหลังจากเขาพักยกเพื่อเรียกกำลังคืนมาแล้ว ที่เขาทนและอึดแบบนี้เพราะมีตัวช่วยดีต่างหาก ถึงจะหนุ่มแน่น แต่ด้วยเรื่องงานที่ทำให้เครียดส่งผลต่อนกเขาที่ไม่ค่อยขัน เมื่อได้รับคำแนะนำจากเพื่อนตำรวจที่สนิทกันว่าให้หาตัวช่วยและพอได้ลองจึงติดใจ นั่นทำให้คู่นอนของเขาพลอยชื่นชอบไปด้วย

“ผมรู้ว่าคุณต้องการเซ็กซ์แบบไหน รุนแรง เร่าร้อนใช่ไหมโรซี่” วรชัยปลุกเร้าอารมณ์ของลลิตให้กระเจิดกระเจิงอีกครั้ง

“ใช่ค่ะ ฉันชอบ” เสียงหอบกระเส่าดังขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน นั่นทำให้วรชัยพอใจ มือทั้งสองข้างของนายตำรวจหนุ่มฟอนเฟ้นอกอวบคู่งามของลลิตอย่างเมามัน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ มืออีกข้างละจากอกอวบที่กำลังชูชันคว้าหาคอนด้อมที่วางเกลื่อนบนเตียง ก่อนจะฉีกซองออกแล้วสวมใส่ให้น้องชายกลางลำตัวที่พร้อมสู้ศึกของตนเองอีกครั้ง

เสื้อผ้าที่หญิงสาวเตรียมมาสวมใส่สำหรับการมาพักผ่อนกับนายตำรวจหนุ่ม ลลิตแทบไม่ได้แตะต้องเพราะตั้งแต่มาถึงเธอกับวรชัยก็แทบไม่ได้ลงจากเตียงด้วยซ้ำ ข้าวใหม่ปลามันคงเป็นแบบนี้ทุกคู่สินะ เธอกับเขาพบกันในผับดังแห่งหนึ่ง แค่คืนแรกก็จบลงบนเตียงอย่างง่ายดาย แต่ใช่ว่าวรชัยจะไม่คิดจริงจังกับลลิตฝ่ายเดียว เพราะหญิงสาวเองก็ไม่คิดจะจริงจังกับนายตำรวจยศน้อยคนนี้หรอก ที่เธอติดใจเขาตอนนี้ก็แค่เรื่องบนเตียงเท่านั้นเอง ถ้าเบื่อเมื่อไหร่ก็คงเลิกกันอย่างคนก่อนๆ ที่เธอเคยคบหามา แต่ครั้งนี้อาจเปลี่ยนแปลงก็ได้ เรื่องของอนาคตใครจะไปรู้!

ภายในโรงพยาบาลที่เรวัตเข้ารับการรักษาด้วยโรคหัวใจที่เขาตรวจพบมาหลายปี แต่ไม่เคยปริปากบอกเรื่องนี้ให้ภรรยาหรือลูกๆ ทราบ กระทั่งเขาล้มฟุบในห้องทำงานทุกคนถึงได้รู้ความจริง เรวัตต้องผ่าตัดบายบาสโดยด่วนเมื่อสามเดือนก่อน แต่อาการมาทรุดหนักเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง เพราะอาจด้วยเรื่องงานที่ยังต้องรับผิดชอบถึงจะไม่เต็มตัวเพราะมีลูกชายทั้งสองดูแล และเรื่องที่กังวลคือลูกสาวคนเดียวที่ไม่ยอมกลับมาเมืองไทยเสียทีก็เป็นได้ เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ผกาซึ่งอยู่เฝ้าสามีหันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าเป็นอนาวินที่วันนี้มาเยี่ยมพ่อพร้อมกับแฟนสาว ซึ่งทั้งคู่มีแผนจะแต่งงานกันปีหน้านี้แล้ว

“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” รดายกมือไหว้พ่อและแม่ของคนรัก ครอบครัวหญิงสาวเป็นทนายความทั้งครอบครัว ชื่อเสียงก็ถือว่าเป็นที่รู้จักในแวดวงธุรกิจ “วันนี้คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ”

“ดีขึ้นแล้วจ้ะ อีกหน่อยก็คงกลับบ้านได้แล้ว ขอบใจนะที่มาเยี่ยม” ว่าที่ลูกสะใภ้ยิ้มรับคำตอบนั้น รดาอ่อนหวานและเรียบร้อย เธอกับอนาวินโคจรมาพบกันก็เพราะเรื่องงาน และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของการคบหา อนาวินพารดามาแนะนำให้ทุกคนในครอบครัวได้รู้จัก พ่อกับแม่ชายหนุ่มเอ็นดูหญิงสาวเหมือนลูกคนหนึ่งก็ว่าได้ รดาเองรู้สึกว่าเธอโชคดีที่ได้มาพบผู้ชายดีๆ อย่างอนาวิน ครอบครัวชายหนุ่มก็ต้อนรับเธอด้วยไมตรีไม่ได้ค่อนขอดให้เสียน้ำใจ นับดูแล้วปีนี้ก็ย่างเข้าปีที่สี่แล้วสินะที่ทั้งคู่ตกลงเป็นคู่รักกันอย่างจริงจัง

“ค่ะ” หญิงสาวเดินเข้าไปหาผกา ในมือเธอมีกระเช้าผลไม้มาด้วย ว่าที่แม่สามีจึงเอ่ยชวนว่าที่ลูกสะใภ้ไปปอกผลไม้เพื่อให้เรวัตและอนาวินได้ทานเป็นของว่าง ทั้งคู่เดินเลี่ยงไปยังครัวที่ห่างออกไปนิดหน่อยโดยมีฉากกั้นไว้ ความที่เป็นห้องพักวีไอพีในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วยจึงไม่ต่างไปจากโรงแรมระดับห้าดาวสักเท่าไหร่นัก

“พ่อโอเคนะครับ”

“โอเคสิ หรือแกเห็นพ่อป่วยหนักใกล้ตายแล้วหรือตาโค้ก...หื้อ” คำพูดทีเล่นทีจริงของพ่อกลับไม่ได้ทำให้อนาวินยิ้มได้แม้แต่น้อย

“พ่อครับ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมก็แค่กังวลกลัวพ่อปิดอาการป่วยไว้เหมือนครั้งที่แล้ว กว่าจะรู้ว่าพ่อป่วยเป็นโรคหัวใจพวกเราก็เกือบจะเสียพ่อไป อย่าปิดบังเรื่องแบบนี้อีกนะครับ ผมขอ”

“พ่อไม่ได้ตั้งใจจะปิดเรื่องนี้”

“ผมทราบครับ ต่อไปนี้พ่อก็หยุดพักผ่อน ผมกับเคจะสานงานต่อเอง พ่อไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง ส่วนเรื่องยายเครป ถ้าน้องยังไม่ยอมกลับมาเมืองไทยอีก ผมจะตามไปหาน้องถึงอังกฤษเอง”

“ปล่อยน้องไปเถอะ พ่อไม่อยากบังคับใจ แค่เรื่องที่น้องเราต้องหมั้นและแต่งงานกับลูกชายเพื่อนพ่อ แค่นี้พ่อก็บังคับเขามากพอแล้ว”

“พ่อครับ” อนาวินพูดไม่ออก เพราะรู้ว่านั่นคือสัญญาของผู้ใหญ่ที่มีต่อกันตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว เขาเคยถามเหตุผลว่าทำไมพ่อต้องหมั้นน้องกับวาโยด้วย คำตอบของพ่อที่ทำให้ลูกอย่างเขาพูดไม่ออกนั่นคือ ถ้าพ่อไม่มีลุงเมธีหรือลุงเมธีไม่มีพ่อ ต่างคนก็คงตายกันไปแล้ว พวกเขาช่วยชีวิตกันและกันจากอุบัติเหตุ จึงนับถือเป็นเพื่อนรัก เพื่อนตาย คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาเริ่มจากที่ทั้งคู่ไม่มีอะไรเลย มีเงินในกระเป๋ารวมกันแล้วไม่ถึงร้อยบาทก็ค่อยๆ ร่ำรวยขึ้น และสัญญาว่าลูกๆ ของพวกเขาต้องแต่งงานกัน แม้จะรู้เหตุผลแต่อนาวินก็อดสงสารน้องสาวไม่ได้ “น้องไม่ได้รักวาโย พ่อยังจะบังคับน้องอีกเหรอครับ”