บทที่ 3

“เจ็บ ฮึกกก พ่อจ๋าา แก้วตาเจ็บ” พิณะจ้องมองนัยน์ตาโศกด้วยดวงตาวาวโรจน์ ยิ่งเธอร้องไห้มากเท่าไหร่ ความโกรธแค้นใจจิตใจเขาก็มากขึ้นเท่านั้น! 

แม้ใบหน้าเธอจะละม้ายคล้ายคลึงพ่ออยู่มาก...แต่มันก็คล้ายแม่เธออยู่ดี และนั่น! ยิ่งทำให้อารมณ์คุกกรุ่นในจิตใจยิ่งเพิ่มขึ้น! มือหนาคว้าต้นแขนที่มองทะลุเนื้อผ้าไปก็รู้ว่าพันผ้าพันแผลอยู่...เขาออกแรงบีบมันอย่างตั้งใจ 

“โอ๊ย! เจ็บค่ะ ฮึกก นะ...หนูไม่ได้ตั้งใจ ฮือออ คะ...คุณปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไหว้คะ...ค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอร้องเขาน้ำตานองหน้า ลูกน้องชายหลายคนตรงนั้นได้แต่หันหน้าออกไปด้านนอกไม่มองภาพนั้น

เลือดซึมออกจากผ้าพันแผลที่พันปิดแผลที่โดนยิงไว้ ยิ่งเขาออกแรงบีบมากเท่าไหร่ เลือดก็ยิ่งซึมเลอะเปื้อนชุดที่เธอสวมใส่เพื่อไว้ทุกข์ให้พ่อมากเท่านั้น...

“ฉันอยากจะได้เธอ...ถ้าแม่เธอรู้มันจะทำหน้ายังไง” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ก่อนจะผลักเธอจนเซหัวกระแทกโลงเย็นที่บรรจุร่างไร้ลมหายใจของพ่อเธอ

“คะ...คุณพูดอะไร ฮึกก คุณหมายความ ฮึกก ว่าอะไร...” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาที่เดินไปดูร่างพ่อเธอที่ช่องกระจกด้านบนโลง

“ก๊อกๆๆ” 

“ผมไม่ใช่คนดี แต่พี่ก็ยังคิดว่าผมเป็นคนดีอยู่ได้...” ดวงตาคมหันหน้ามามองหญิงสาวที่นั่งร้องไห้และมองเขาด้วยแววตาสับสน

“งั้นผมจะแสดงให้พี่ดูว่าผมเลวได้แค่ไหน...และจะเลวให้มากกว่าสิ่งที่พี่และเมียพี่ทำกับผม” ใบหน้าคมคายก้มลงจนหน้าแทบชิดกระจก สันกรามเขากดแน่น และทุบโลงเย็นเสียงดัง

ตึง!! ตึง!! ตึง!!

“ฮืออออ พ่ออจ๋าา หยุดนะ!! หยุด!!” ร่างเล็กพุ่งเข้าหมายจะทำร้ายคนตรงหน้า เธอโกรธที่อยู่ๆ เขาก็มาทำกับร่างพ่อเธอแบบนี้!!

“ไอ่คนนิสัยไม่ดี!! หยุดนะ!!” ชายชุดดำวิ่งมาล็อคเธอและกดเธอลงนั่งกับพื้น หญิงสาวหมดสิ้นทุกทางและนั่งมองเขาใช้เท้าเตะโลงที่บรรจุพ่อเธอแบบนั้น

“คะ...คุณมันคนเลว! คุณมันเลวที่สุด!” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ก่อนจะผิวปากอย่างอารมณ์ดี

“ฉันจะคิดซะว่ามันเป็นคำชม” 

“แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ วิชธาดา...ถ้ายังไม่หยุดปากดี! ฉันอาจจะลากร่างพ่อเธอมาเตะเล่นจนหน้าคว่ำก็ได้” ร่างสูงปรี่เข้าหาก่อนจะคว้าคอเสื้อเธอขึ้นยืน นิ้วโป้งลูบแก้มใสและเช็ดน้ำตาให้อย่างทะนุถนอม ต่างกับแววตาที่มีแต่ความอาฆาตแค้น…